James Patterson: Fiołki Są Niebieskie

Następnie zatelefonowałem do Jamilli. Wmawiałem sobie, że chcę sprawdzić, czy nic jej się nie stało, lecz w gruncie rzeczy chciałem z nią porozmawiać. Na równi ze mną po uszy tkwiła w tej sprawie. Niestety, nie zastałem jej w domu. Nagrałem się na sekretarkę. Powiedziałem, że się bardzo martwię i że ostrożność nie zawadzi.

Zadzwoniłem niemal do wszystkich, na których mi zależało. Do wszystkich, którzy mogli mieć jakiś kontakt z Kyle’em.

Ostrzegłem parę przyjaciół-detektywów, Rakeema Powella i Jerome’a Thurmana, z waszyngtońskiej policji. Wątpliwe było, żeby to właśnie ich Kyle próbował zabić, ale wolałem nie zostawiać żadnej otwartej furtki.

Porozmawiałem także z moją główną wtyczką w Washington Post, czyli z Zacharym Scottem Taylorem. Od lat żyliśmy w ogromnej przyjaźni. Usiłował naciągnąć mnie na wywiad, ale odpowiedziałem mu, że nic z tego. Kyle był zazdrosny o artykuły, jakie Zach wypisywał o mnie. Sam mi to kiedyś powiedział. To stwarzało dodatkową groźbę.

– Mówię poważnie – upomniałem Zacha. – Nie próbuj go nie docenić. Jesteś na jego czarnej liście, więc musisz mieć się na baczności.

Następni byli Scorse i Reilly z FBI, z którymi pracowałem w czasie śledztwa w związku z porwaniem Maggie Rosę Dunne i Michaela Goldberga. Już słyszeli o łowach na Kyle’a, lecz nie martwili się o własne bezpieczeństwo. Aż do teraz.

Zadzwoniłem do mojej siostrzenicy Naomi, uprowadzonej kiedyś przez Casanovę. Była prawnikiem w Jacksoiwille, na Florydzie. Miała całkiem fajnego chłopaka, Setha Samuela Taylora. Zamierzali się pobrać gdzieś pod koniec roku.

– Kyle lubi niszczyć ludziom szczęście – powiedziałem. – Bądź ostrożna. Wiem, że na pewno będziesz.

Zadzwoniłem do Kate McTiernan, do Karoliny Pomocnej. Przypomniałem sobie nasze ostatnie spotkanie podczas wspólnej kolacji z Kyle’em. Czy to miało głębsze znaczenie? A kto to mógł teraz wiedzieć? Kate obiecała, że będzie uważać. Przy okazji mi przypomniała, że ma trzeci dan w karate. Lecz Kyle ją lubił – i to chyba niepokoiło mnie najbardziej. Moje obawy rosły z minuty na minutę.

– Pilnuj się, Kate. Kyle to najgorszy wariat, jaki mi się trafił.

Skontaktowałem się z Sandy Greenberg z Interpolu, która już nieraz pracowała z Kyle’em. Wręcz była zszokowana, że okazał się mordercą. Przyrzekła, że będzie czujna, dopóki go nie złapiemy, i zaoferowała wszelką pomoc, gdyby zaszła potrzeba.

Kyle Craig był zimnym, bezlitosnym zabójcą.

Moim współpracownikiem i przyjacielem, pomyślałem.

Ciągle nie mogłem w to uwierzyć. Próbowałem ułożyć listę potencjalnych ofiar.

1. Ja

2. Nana i dzieci

3. Sampson

4. Jamilla

Potem jednak przyszło mi do głowy, że podchodzę do tego z własnego punktu widzenia, niekoniecznie spójnego z zamiarami Kyle’a. Spróbowałem więc znowu:

1. Rodzina Kyle’a – wszyscy

2. Ja – i moja rodzina

3. Dyrektor Burns z FBI

4. Jamilla

5. Kate McTiernan

Siedziałem sam w pustym domu przy Fifth Street i zastanawiałem się, co mam robić. Doprowadzało mnie to do szału. Czułem, że kręcę się w kółko.

Kyle był zdolny do wszystkiego.

Wreszcie zadzwonił.

– Zabiłem ich i nic nie poczułem. Zupełnie nic. Lecz ty poczujesz, Alex. W pewnym sensie, to ty jesteś winny. Nikt inny, tylko ty. Nawet nie chciałem ich zabijać. Ale musiałem. Tak zwykle dzieje się w thrillerach. Przyznaję, że wymknęło się to spod kontroli.

Słuchałem tych okropnych wyznań kwadrans po piątej rano. Spałem zaledwie trzy godziny, kiedy obudził mnie terkot telefonu. Wpadłem w panikę. Serce waliło mi tak głośno, że słyszałem każde uderzenie.

– Kogo zabiłeś? – spytałem Kyle’a. – Kogo? Powiedz mi, kto to był. Powiedz!

– A co to za różnica? Przecież i tak już nie żyją. Nic na to nie poradzisz. Możesz mnie najwyżej złapać. Pomogę ci w tym. Czy nie to właśnie chciałeś usłyszeć? Czy to nie będzie trochę ciekawsze? Trochę uczciwsze? – Wybuchnął obłąkańczym śmiechem. Chryste Panie, nigdy nie słyszałem, żeby stracił nad sobą panowanie.

Pozwoliłem mu mówić dalej. Czułem, jak się nadymał. Tego mu było właśnie potrzeba.

Kogo zabił? Boże, kogo zamordował? Mówił przecież co najmniej o dwóch osobach.

– Z reguły działaliśmy razem, jak w zespole. Złapać samego siebie. Byłby to mój największy triumf! Myślałem nad tym. Puściłem wodze fantazji. Sam przeciw sobie. Może być coś lepszego? – Znów się roześmiał.

Postanowiłem sobie w duchu, że już więcej nie zapytam, kogo zabił. Mógłby się zdenerwować i przerwać połączenie. Głowa mi puchła od natłoku myśli. Bałem się. Christine? Kate? Jamilla?

Ktoś z FBI? Kto? Kto, na Boga?! Miej sumienie, ty potworze. Pokaż, że zachowałeś choć trochę człowieczeństwa.

– Nie jestem słynnym terapeutą. Nie mam twojego wykształcenia, ale wysnułem pewną teorię. Nazwijmy ją amatorską – ciągnął. – Tu chyba chodzi o współzawodnictwo. O braterską rywalizację. Sądzisz, że to możliwe, Alex? Wiesz co? Miałem młodszego brata. Pojawił się w najgorszej chwili i zdławił mój kompleks Edypa. Byłem zaledwie dwuletnim malcem, a on odgrodził mnie od rodziców. Na twoim miejscu bym to sprawdził. Zatelefonuj do Quantico. Możesz się na mnie powołać.

Cedził słowa spokojnym, niemal beznamiętnym tonem. Drwił ze mnie – jako detektywa i psychiatry. Ręce drżały mi jak w febrze. Miałem dość.

– Kogo zabiłeś tym razem?! – ryknąłem do słuchawki. – Kogo?!

Wykończył mnie. Ze szczegółami opowiedział o ostatnim morderstwie. Byłem pewien, że mówił prawdę.

Potem rozłączył się. Kląłem w żywy kamień.

Chwilę później, zupełnie otępiały, z błędnym wzrokiem, siedziałem w samochodzie i gnałem przez Waszyngton na miejsce nowej zbrodni.

– Nie! Nie! Nie!

Tego się nie spodziewałem. Miałem wrażenie, że ktoś wbił mi nóż w serce i wiercił nim w otwartej ranie. To Kyle znęcał się nade mną. Co mi chciał przez to przekazać? Jakby mówił: To dopiero początek. Spodziewaj się najgorszego.

Stałem jak skamieniały w drzwiach sypialni Zacha i Liz Taylorów. Oczy miałem pełne łez. Straciłem parę najlepszych przyjaciół. Bywałem u nich dziesiątki razy – na różnych przyjęciach, obiadach i pogaduszkach do późnej nocy. Oni także często wpadali do mnie, na Piątą. Zach był ojcem chrzestnym małego Alexa.

Dobrze chociaż, że zginęli szybko. Kyle pewnie bał się wpadki. Wiedział, że nie może zbyt długo zabawić w eleganckim mieszkaniu w dzielnicy Adams-Morgan.

Tak czy owak, zabił Taylorów strzałami w głowę. Nie znęcał się nad ciałami. Prawie bez trudu zrozumiałem, co usiłował mi powiedzieć: „Nie chodzi o nich”.

To sprawa tylko między nami.

Zupełnie nie dbał o Liz i Zacha. To chyba było najgorsze. Zabijał z upiorną łatwością, niemal od niechcenia, wyłącznie po to, żeby mnie skrzywdzić.

To dopiero początek.

Spodziewaj się najgorszego.

Wokół nie było żadnych śladów furii. Żadnych uczuć. Miałem wrażenie, że Kyle tuż po zabójstwie jakby się zawahał. Och, Kyle, Kyle. Miejże dla nas litość.

Rozejrzałem się po pokoju. Nie robiłem notatek. Były niepotrzebne – wszystko nazbyt mocno wryło mi się w pamięć, z najdrobniejszymi szczegółami. Tego widoku nie zapomnę aż do końca życia.

Twarze ofiar były częściowo rozerwane. Przemogłem się, żeby na nie spojrzeć. Przypomniałem sobie, jak bardzo się kochali. Zach powiedział mi kiedyś: „Liz to jedyna znana mi osoba, z którą wytrzymuję nawet długą jazdę”. Rozmawiali ze sobą bardzo często i nigdy nie brakowało im tematów. Patrząc na ich nieruchome ciała, poczułem przeraźliwą pustkę. Odeszli razem. Co za okropna strata. Horror.