Artur Baniewicz - Afrykanka

– Czekamy.

Na górze budziły się do życia milczące karabiny. Race i granaty świetlne wylatywały w niebo, celowniczowie cięższej broni wypatrywali plam bieli w ciemnościach. Wozy upaćkano smarem, który przyprawiony piachem tworzył dość dobry kamuflaż, w robocie były też wielkie płaty siatek maskujących, więc sylwetki pojazdów nie rzucały się w oczy; ogadeński księżyc jednak trzymał stronę tubylców i nikt nie mógł liczyć na niewidzialność.

Zanim jednak działka i wukaemy wzięły się na serio do roboty, przez brzeg wąwozu przetoczyła się pierwsza ofiara natarcia. Bieg w wykonaniu Andrusiaka bardziej przypominał kontrolowane staczanie się i przez chwilę byłem święcie przekonany, że odciągając mu od brzucha zaciśnięte tam dłonie ujrzę przerażającą krwawą papkę wypływającą spod kamizelki.

– Nie mogę! – Zbił mi z ust trwożliwe pytanie. – Jezu, ale to boli! Nie dam rady prowadzić!

Potrwało trochę, nim zorientowałem się, że nawet jeśli umiera, to nie w typowy dla żołnierza sposób. Nigdzie nie znalazłem rany.

– Co się stało? – Kątem oka zobaczyłem biegnącego na górę Lesika. Nikogo za sobą nie pociągnął, więc zignorowałem go.

– Strasznie boli, w żołądku. Jakby nożem…

Z boku Morawski przewrzaskiwał się z czołgistami, ale słów nie rozumiałem: kierowca wrócił do swej żelaznej nory i uruchomił silnik. Na górze zadudnił wukaem samochodu pancernego, rozerwał się pocisk. Nie miałem pojęcia, co się tam dzieje; mogłem tylko błagać w myślach Filipiaka, by jakoś nad tym zapanował.

– Gdzie radio?! – Nie wiedziałem, co myśleć o niewidzialnym nożu w brzuchu Andrusiaka, więc potrząsnąłem nim dość delikatnie.

– Zostało. Niech mnie ktoś zastąpi… Porucznik nas zabije, jak zostawimy wóz. – Ból, choć znów zwinął go w kłębek, najwyraźniej nie osłabił wyczucia sytuacji. Bohater? Aktor? Cóż, teraz nieważne. Samochód był ważny. No i nadajnik.

– Potrafi ktoś poprowadzić honkera?

Liczyłem na Staśkę, ale właśnie on najenergiczniej pokręcił głową. Niedobrze. Kapelan nie wchodził w grę, nawet gdybym go dogonił.

– Ja pojadę. – Jakimś cudem prawie zdążyłem o niej zapomnieć, ale Gabriela Asmare nie należała do takich, które pozwolą się szybko i trwale wymazać z pamięci. Ruszyła biegiem, nie czekając na zgodę.

– Zaczekaj! – O dziwo, zatrzymała się, obejrzała. – Zgłupiałaś?! Czy ty w ogóle masz prawo jazdy?!

– Z drogówki jesteś? – odszczeknęła się. I już jej nie było.

Udało mi się za nią nie pobiec. Warknąłem: „Zostańcie!” i ruszyłem w stronę wciąż stojących obok, choć już rozdzielonych metrową przerwą uczestników kolizji.

– Porucznik do ciebie! – przekrzykiwał się z czołgowym silnikiem wychylony z wieży celowniczy. Drabowicz zbył go machnięciem ręki. Klęczał za czołgiem, szarpiąc się z zaczepem liny holowniczej. Po drugiej stronie Morawski, wbity piętami w koło, zawisł na łomie, popychanym z kolei przez Wołynowa. Koniec pręta ginął gdzieś pod harmonijką powyginanej blachy, będącego niegdyś nadkolem.

– Co robimy?

Nikt nie raczył mi odpowiedzieć. Drabowicz odblokował w końcu oporny rygiel, ale nie zrzucał jeszcze pętli z zaczepu.

– To co, jedziecie czy będziecie się pieścić z tym gównem?

Morawski udał głuchego. Plutonowy cisnął liną aż pod zderzak ciężarówki i wdrapał się na czołg. Parę sekund później T-72 ryknął ostrzegawczo i ruszył, by po raz kolejny zmierzyć się ze stokiem.

– Jak go chcesz odpalić? – zapytałem, przyglądając się ponuro szarpaninie z blachą. Pod naciskiem dwóch par rąk oplatające przód opony żelastwo ustępowało powolutku, a ja nie byłem pewien, czy ten wątpliwy sukces nie zaślepił pary majorów.

– Tak… samo – rzucił przez zęby Morawski.

– Myślisz, że poczeka? – spojrzałem w bok, gdzie gąsienice wolno, ale póki co skutecznie, sunęły naprzód. – Co na to Filipiak?

– Lepiej byś… pomógł. Tam gdzieś jest młotek. Okrążając szoferkę, rzuciłem okiem na swych podopiecznych. Nie uciekli. Na razie.

Między fotelami znalazłem brezentowy pokrowiec z narzędziami. Najwyraźniej trzymali je pod ręką. Nie wiem, po co: nie potrafiłem sobie wyobrazić, jakich to szybkich napraw za pomocą kluczy i śrubokrętów zamierzali dokonywać ci pomyleńcy pod ogniem pół tuzina kaemów i baterii dział – a tyle już teraz do nas strzelało. To znaczy: do tych na górze.

– …na dziesiątej, osiemset albo więcej – trzeszczało radio głosem Filipiaka. – Ustaw na tyle i pogłębiaj. Grochulski, jeszcze jedna maszynka z prawej! Wolno bije, chyba ciężki, dawaj w tamtą…

– To jedziemy czy nie?! – Zza jakiejś bliskiej eksplozji i terkotu kaemu dało się rozpoznać Olszana. – Długo będziemy tak stać?!

I Hanusik:

– Mam zacięcie, przechodzę na działo.

W sumie nie wyglądało to dobrze. Złapałem za młotek i najcięższy z kluczy, wyskoczyłem prawymi drzwiami, o włos unikając głowy Wołynowa.

– Czekają na nas!

– Mam nadzieję! Walnij tutaj!

Walnąłem. Raz, drugi, dwudziesty. Młotek był beznadziejnie lekki. Klucz połamałem. Potem tłukłem kamieniem, cholernie nieporęcznym, za to ciężkim. Na koniec butem. Wołynow klął w jakimś dziwnym języku, nurkował głową w dziury, do których bałbym się wetknąć rękę, szukał punktu podparcia dla coraz bardziej łukowatego pręta, po czym pobił rekord szybkiej prowizorki, sięgając po pistolet i strzelając Starowi w bok zmiażdżonego pyska niczym kawalerzysta zdychającemu koniowi. Wepchnął koniec łomu w przestrzelinę, zaczął pchać.

O dziwo – pokonaliśmy blachy. Udało nam się oswobodzić koło nawet wcześniej, niż Rogala pokonał podjazd.

– Zabierajcie się! – Morawski złapał koniec liny i chwiejnym krokiem pobiegł po śladach gąsienic.

Bewupa Hanusika dopadłem niemal po omacku: plan ataku nie zakładał stawiania zasłony dymnej na pozycji wyjściowej, ale dalej już tak, a my byliśmy poważnie spóźnieni. Pancerna szpica ruszyła na północ dawno temu i choć przynajmniej na początku więcej strzelała, niż jechała, zdążyła oddalić się na tyle, że Filipiak wydał rozkaz uruchomienia generatorów dymu. Nie ułatwiło to wyciągania ciężarówki z wąwozu, ale każdy kij ma dwa końce: na razie nikt do nas nie strzelał. Grupa czołowa nie tylko przetrzebiła stanowiska ogniowe przeciwnika, ale i skupiła na sobie całą jego uwagę. Pytanie: na jak długo?

Wołynow wrzucił bieg jeszcze na stoku i star odpalił gładko, ledwie znalazł się na górze. Staśko wyskoczył z bewupa, odczepił linę. Wgramoliłem się na ławkę, zamknąłem za sobą stalowe drzwi. Saper zatrzasnął swoje i włączył latarkę. Opuścił filtr i przystawił czerwone oczko do gniazda strzeleckiego. Dookoła nas tu i ówdzie płonęły zapalone przez pociski krzaki, dalej jednak czekała noc, zagęszczona dodatkowo zasłoną dymną. Wozom bojowym to nie przeszkadzało – każdy kierowca miał przed oczami peryskop z zamontowanym wzmacniaczem światła szczątkowego – ale gogli nocnych dla prowadzących pozostałe pojazdy mocno brakowało. Jedyny ocalały po wczorajszych walkach egzemplarz przydzielono Wielogórskiej. Honker i ciężarówka miały trzymać się blisko poprzedników i – choć tego nie powiedziano wprost – modlić się o łaskę niebios. Teren był względnie płaski, kamieni i drzew mało, a noc pogodna, więc nie musiała to być od razu modlitwa o cud, ale trochę szczęścia zdecydowanie by się przydało. Latarki nie załatwiały sprawy: zgodnie z instrukcją Filipiaka wyznaczeni do tego pasażerowie bewupów mieli ich używać tylko od czasu do czasu, najlepiej wyłącznie przy skrętach. Nic tak nie skraca życia na nocnym polu bitwy jak robienie z siebie dobrze oświetlonej choinki. Co prawda prowadzące ogień wozy bojowe i tak łatwo było zlokalizować, lecz dotyczyło to nieprzyjaciół znajdujących się z przodu. Rozbłyski wystrzałów od pewnego momentu robiły się zresztą anonimowe i biorąc na cel mrugający gdzieś na skrzydle płomyk wylotowy kaemu, każdy rozsądny Somalijczyk musiał się zastanowić, czy nie ostrzela własnego kolegi, którego okop znalazł się w jednej linii z napastnikami. Latarki nie sposób było pomylić z czymkolwiek innym.