Artur Baniewicz - Dobry powód, by zabijać

Widzisz? Praktyczna jestem. – Uniosła dłoń, tę wolną od pistoletu, i poklepała mnie przyjacielsko po ramieniu. – No, zasuwaj. I przemyśl to. Mogłoby być fajnie. Lecimy na siebie. A nuż coś z tego wyjdzie.

– Jest jeden problem…

– Nie ma – uniosła drugą rękę, demonstrując WIST-a. – Ty w każdym razie nie masz.

– Zastanowię się – powiedziałem powoli.

– I tylko o to chodzi: żebyś się zastanowił.

– Ale póki co… – Popatrzyłem w stronę bewupa. – Włos jej nie może spaść. Jasne?

– Adam, tylko rozważamy możliwości – uśmiechnęła się. – Nikomu nie spadnie.

Mariuszowi też nie. Na razie to numer pierwszy na liście moich potencjalnych facetów. Wiesz, jak jest: póki nie możesz mieć mercedesa, jeździsz fiatem i bronisz go jak lwica. Nie pozwolę mu odstrzelić kutasa, spoko. Masz moje wsparcie. Cała reszta… później. Jeśli uznasz, że warto.

Najpierw załatwimy Strażnika. Pasuje?

Skinąłem głową i zacząłem się odwracać.

– Poczekaj… Jeszcze jedno. Zależy ci na Szamockim, prawda?

Czułem, że nie spodoba mi się to, co usłyszę. I że usłyszę tak czy inaczej. Czekałem więc w milczeniu.

– Jest problem – powiedziała tonem kogoś, kto też wolałby nie otwierać ust. – Bruszczak go widział.

– Co? – Miałem wrażenie, jakby ktoś mi z powrotem narzucił na ramiona kamizelkę, i to w pełni skompletowaną, ze wszystkimi stalowymi wkładami oraz paroma kilogramami amunicji w kieszeniach. Miękkie kolana, brak tchu.

– Ma zakneblowane usta, więc nikt jeszcze nie wie, że jacyś Polacy brali w tym udział.

Ale jak przeżyje…

– Kurwa mać… – Nic mądrzejszego nie przyszło mi do głowy. Bo pomysł, by pchnąć ją bagnetem, zabrać bewupa, Kaśkę i wiać do Chin, raczej mądrzejszy nie był.

– No właśnie. Nawet gdyby Szamocki umarł albo milczał jak grób, smród się rozejdzie.

Zaczną wszystko sprawdzać pod tym kątem. Odciski palców, mikroślady, zeznania… Nie mogliśmy go sprzątnąć – zmieniła ton na przepraszający. – Jeden człowiek nie upilnowałby tych w baraku. Zakładnik to idealne wyjście. I dla nas, i dla chłopaków w Piątce. Wychodzą z twarzą: nic nie robili, no bo Bruszczak.

– Kurwa mać – powtórzyłem z bezsilną złością.

– Adam… – Jeszcze bardziej złagodziła głos. Nie zdziwiłbym się, gdyby owinęła mi szyję ramionami. – Przepraszam.

– Odczekała chwilę. – Powinieneś to zrobić.

– Zarżnąć Bruszczaka? – Klepnąłem wystającą z kieszeni rękojeść bagnetu. – Dlatego mi to dałaś?

– Strażnik miał go zastrzelić. Już na sam koniec, ze zdobycznej broni. Ale jak się uda rozwalić bewupa… Słuchaj, to będą chwile. Chłopaki zorientują się, co i jak, wybiegną z baraku.

Nie zdążę nic zrobić. Słowo honoru, że nie prosiłabym cię o to. Ale jeśli mamy cię z Kaśką asekurować, musimy być na drugim brzegu, w wozie.

– Z kaemu doniesie. – Najpierw to powiedziałem, a dopiero potem zrozumiałem, co mówię. Tak właśnie było. Tyle że gdybym mógł cofnąć czas, powtórzyłbym to jeszcze raz.

Dożywocie będzie gówniane. W więzieniu nie ma Ilony.

– I co potem? – zapytała Patrycja ze smutkiem. – Wracamy odzyskanym bewupem, rozwalamy wóz terrorystów, a na deser pakujemy serię własnemu dowódcy? Adam, jeden znak zapytania i po nas. A Bruszczak nie może zeznawać.

Miała rację.

– Mam go zarżnąć? Jak wieprza?

– Pchnąć w plecy. – Sprawiała wrażenie kogoś, kto szczerze mi współczuje. – Tak by to zrobili. W serce: szybka śmierć, mało bólu. Może znajdziesz tam jakiś karabin, ale proszę cię: nie strzelaj. Wiem, że tak łatwiej. Wiem. – Musnęła lewą ręką moją dłoń, tę zwisającą bezsilnie nad rękojeścią. – Ale wszystko spieprzysz w ten sposób. Ktoś może wyskoczyć z baraku. Następny potencjalny świadek do zabicia. Musimy się rozejrzeć, może coś posprzątać, nie wiem… Im dłużej chłopcy siedzą w środku, tym lepiej. A tylko żywy Bruszczak ich tam trzyma.

– Z nożem w plecach nie będzie żywy.

– Siedzi pod tym masztem. Jest ciemno. Z tamtej strony nie ma okien, tylko trochę dziur po kulach. Nie zorientują się. Możesz go odpowiednio usadzić, jakby spał. Jeśli dostanie kulę, może paść na bok i każdy od razu pozna… Musisz do niego podejść, Adam.

– Nie.

Łatwo się przepycha przez gardło takie słowa. Przez chwilę człowiek ma z tego nawet frajdę: patrzcie, jaki jestem wspaniały. Ale zaraz potem mózg zaczyna się gotować od wątpliwości.

Chyba była mądrzejsza, niż mi się wydawało. To w każdym razie rozumiała.

– Idź – uśmiechnęła się łagodnie. – Jak nie dasz rady… Trudno. Zaryzykujemy. Może się uda. Zawsze może się trafić głupi prokurator.

Nad kanał dotarłem bez problemu: tylko pod koniec posuwałem się na czworakach, a i to na zasadzie dmuchania na zimne. Do bazy było stąd jeszcze daleko.

Zsunąłem się po skarpie, ale nie zanurzyłem butów. Do ruin mostu miałem jakieś pół kilometra i nie zamierzałem zaliczać tego dystansu na brzuchu. Czyli marsz korytem kanału.

Inaczej mówiąc: kąpiel. Ściany były zbyt strome, by wykorzystywać je jako dyskretną ścieżkę.

Zanurzyłem dłoń w czarnej jak atrament wodzie. Lód. Trudno uwierzyć, że Kaśka dobrowolnie wlazła w coś takiego. Ja nie zamierzałem, w każdym razie pochopnie. W ogóle musiałem pomyśleć.

Me wariuj, Adam. Nie rób nic głupiego.

Po prostu martwiła się o mnie. Rozgrzeszała z potencjalnej zdrady. Ale nie chciałem jej zdradzać, czyli musiałem przeżyć, czyli faktycznie moim psim obowiązkiem było zachować trzeźwość umysłu i robić wszystko mądrze.

Pytanie numer jeden: czy przemoczony mundur służy sprawie?

Odpowiedź numer jeden: nie służy. Jakkolwiek by sprawę definiować. Kiedy człowiek dygoce z zimna, bezbolesne podrzynanie gardeł jest utrudnione. Precyzyjne wymierzenie granatnika też. A mlaszcząca w butach woda demaskuje.

Zacząłem się rozbierać. Buty, skarpety, potem spodnie. Było naprawdę zimno, więc górę zostawiłem na koniec. Zdejmując czarną kurtkę-terrorystkę, niczego jeszcze nie wyczułem.

Dopiero potem, kiedy po namyśle – a po prawdzie i pod wpływem wrażenia, jakie na stopie zrobił kontakt z wodą – wciągałem ją z powrotem na goły tors.

Coś było w kieszeni.

Znów bardziej z niechęci do kąpieli niż tknięty jakimś przeczuciem, odpiąłem guzik i wyjąłem złożoną na pół kopertę. Tym razem zgięto ją w poprzek, ale ślad po palcach Studenta pozostał. Przedtem była dłuższa a węższa.

To dlatego teraz była trochę mokra na końcu. I jeszcze dlatego, że Kleczko próbował zatłuc łopatą zwyczajną kobietę, a nie jakiegoś Rambo w spódnicy.

Mało się nie zeszczałem ze strachu…

A ja nie mato! Przez ciebie dupa mi się klei do tego zasranego siedzenia!

Naszła mnie absurdalna myśl, że to dlatego została. Bo przy tym moście na północy kazałem jej machać majtkami, a ona miała mokre i po prostu się wstydziła.

Idiotyzm.

No to dlaczego potem schowała to do kieszeni, zamiast…?

Zamiast co: czytać korespondencję między Chudzyńskim a afgańskimi kupcami, którzy okazali się kupcami z Turkmenii? Wepchnęła po prostu list gdzieś, gdzie nie uwierał, i zapomniała o nim. Tak jak ja, Student i wszyscy inni. O niedoszłych odbiorcach już nawet nie pamiętałem, tyle się wydarzyło, a co dopiero…

Włożyłem kopertę z powrotem do kieszeni. Tylko po to, by po paru sekundach wahania wsunąć dłoń jej śladem.

To już nie był zwykły papier. Pomyślałem, że powinienem się go pozbyć i że chyba nigdy tego nie zrobię. Chore. Ale robiło mi się trochę cieplej, kiedy dotykałem palcami czegoś, czego Kaśka dotykała…