Stephen White: Zdalne Sterowanie

– Nie potrafię osądzić, na ile moje informacje ci się przydadzą.

– Wobec tego zacznij od tego faceta z elektroniką pod pachą, który przyszedł dziś rano do izby przyjęć. Tego, którego zawołałeś po imieniu. Ja chyba też go rozpoznałem.

– Dobrze – zgodził się Alan i przełknął ślinę. Sam zdjął płaszcz i usiadł.

– Co on miał ze sobą?

– Dysk optyczny. Nazywają to chyba bernoulli.

– To był…?- Sam strzelił palcami, udając, że próbuje przypomnieć sobie nazwisko, które ma na końcu języka.

– Raoul Estevez. Poznałeś go kilka lat temu. Z jego żoną Dianę mamy wspólny gabinet. Pewnie ją pamiętasz. Napadnięto ją w domu.

– Tak, tak mi się wydawało, że skądś go znam. Pomógł nam znaleźć zgubione klucze, prawda? Sympatyczny facet. Słyszałem, że jest czarodziejem od komputerów.

– Tak, jest bardzo dobry.

– Znał Hana?

– Niedawno zaczął dla niego pracować.

– Emma wspominała o jakimś zaginionym dysku. Czy to mógł być ten bernoulli?

– To możliwe. Nie wiem, co ci powiedziała.

Sam rozpoznał unik.

– Powiedziała, żebyśmy nie obwiniali ciebie ani Lauren za to, co ona zrobiła. Bardzo miło z jej strony, nie sądzisz?

Alan nie wiedział, co odpowiedzieć.

– Dlaczego twój znajomy miał ten dysk? – spytał Sam, wracając do tego, co go interesowało.

– Chyba z powodów zawodowych. Mówił mi, że zabezpiecza niektóre dane.

– Dane?

– Tak.

– No dobrze, dane. Więc po tym, jak zastrzelono Hana, przyniósł dysk do izby przyjęć. Czy tak się zabezpiecza dane?

Alan wzruszył ramionami. Sam westchnął.

– Chyba będę musiał z nim porozmawiać. Z tym twoim znajomym.

– Chyba tak.

– Tylko dlaczego mam takie śmieszne przeczucie, że on już się otoczył adwokatami?

– Bo pewnie tak jest.

– Na górze – Sam wskazał sufit – mamy byłego agenta służb specjalnych nazwiskiem Quirk. Jest w śpiączce. Kilka lat temu chronił pannę Spire na zlecenie rządu. A teraz prawie umarł na progu jej domu. Został postrzelony, a potem przejechano po nim kilka razy samochodem, więc mi nie mów, że to ty miałeś złą noc. Znasz go, prawda?

– Emma zadzwoniła do niego i poprosiła o ochronę. W zeszłym tygodniu w garażu na Spruce ktoś ją napadł. Cudem uniknęła porwania. Potrzebowała pomocy. Lauren i ja poznaliśmy Quirka. Jest bystry.

– W miejskim garażu? Nie można było zaufać w tej sprawie miejscowej policji? – Sarkazm Sama nie był już przyjacielski.

– Sam, Emma tak zdecydowała. Ona się obawia mediów, a nie policji. Bała się, że wiadomość przecieknie.

– Rozumiem. Zatem Emmę Spire prawie porwano. Takiego zwrotu użyłeś, prawda? „Porwanie”. Dzwoni po pomoc. Krótko potem odwiedza ją Lauren i podczas śnieżycy strzela w powietrze z powodów, których nikt nie zna. Zgadza się? – Alan znów wzruszył ramionami. – Potem jej ochroniarz dostaje kulkę i na dodatek jeździ po nim samochód, a gdy tracimy Emmę z oczu, ona przypadkiem zabija swojego chłopaka, próbując chronić policjanta w holu budynku, w którym mieszka Han, na Pearl Street Mail. Czy to już koniec historii? Nie. Jest jeszcze coś. Po pierwsze, jest ten cholerny dysk, są te dane, a ja nic o nich nie wiem. Po drugie, dostajemy anonimową wiadomość, że może Emma miała powody, żeby zabić Hana. Wiesz, że Han był lokalnym działaczem stowarzyszenia ochrony życia poczętego? Sam dopiero się o tym dowiedziałem. Biorąc pod uwagę to, co się stało z ojcem Emmy, przychodzi mi do głowy, że zabicie może było czymś w rodzaju biblijnej zemsty, wiesz, „oko za oko”. Bardzo ładny motyw, nie sądzisz?

– Sam, nie znam Emmy dobrze, ale nie wydaje mi się, żeby była do tego zdolna. Myślę, że naprawdę próbowała ocalić policjanta na schodach.

– Tak ci powiedziała?

– Tak to wyglądało. Przecież tam byłem.

– Tak. Zdaje się, że byłeś wszędzie. – Sam popatrzył z nagłym zainteresowaniem na swoje buty. – Wiesz, ten facet, Morgan, upiera się, że nie strzelał do Quirka. Mówi, że to Quirk zastawił na niego pułapkę w parku. Twierdzi, że kiedy próbował uciec, wpadł na jakiegoś tajemniczego człowieka i musiał z nim się bić. Wtedy zgubił pistolet. Nie chce odpowiadać na pytania, dotyczące przejechania rannego Quirka. Ale upiera się, że do niego nie strzelał. Przyjmijmy, że mu wierzę. Mimo to nadal w całej tej historii pozostają luki. Zeszłej nocy mieliśmy w Boulder już i tak za dużo strzelanin, ale nie tam, gdzie przebywał Quirk. Musiała więc być jeszcze jedna. Może właśnie w parku? I może strzelano z pistoletu, który zgubił Morgan?

– Dzięki tobie wiadomo przynajmniej, że to nie Lauren go zraniła. Sama rozczarowała odpowiedź Alana. Popatrzył przed siebie.

– Tak, dzięki mnie już to wiemy.

– A co z tą drugą strzelaniną w środku nocy w mieszkaniu Hana? Wtedy, gdy chodziło o obronę mienia przed włamywaczem?

– Przypuszczamy, że Han zastawił pułapkę. Podejrzewał któregoś pracownika o kradzieże i zmienił kody alarmu. W ten sposób wpadł Morgan. Gdy zorientował się, co się stało, próbował stworzyć sobie alibi. Strzelił z pistoletu Hana do wyimaginowanego włamywacza. Na razie tyle. Ale reszty też się dowiemy.

– To ciekawe.

– Ciekawe? Ciekawe jest to, że Morgan mówi, że wczoraj wieczorem zostawił walizkę z pewną rzeczą w parku Ebena Fine’a. A teraz nie możemy jej znaleźć. Ślady na śniegu prowadzą prosto w miejsce, gdzie jak twierdzi, położył walizkę, ale walizki tam nie ma. Nie wiem, jakie wnioski z tego wysnuć.

– A wiesz, co było w walizce?

– Może nie zechcesz uwierzyć w taki zbieg okoliczności, ale on twierdzi, że był tam bernoulli. Mówi też, że był tam umówiony z szantażystą. W interesach. Twierdzi, że w grę wchodzą miliardy dolarów. Miliardy! Możesz to sobie wyobrazić? Zastanawiam się, czy twój przyjaciel Raoul nie znalazł przypadkiem tego dysku w parku.

– Nie wydaje mi się. Raczej nie.

– Morgan mówił, że na parkingu przed parkiem widział duży samochód terenowy. Jego zdaniem był to suburban, landcruiser albo landrover. Nie był to przypadkiem twój wóz albo wóz twojego przyjaciela Raoula?

Alan opuścił głowę. Podrapał się za uchem. Wiedział, że jego następne słowa będą albo kłamstwem, albo przyznaniem się. Był zmęczony. Cozy na pewno kazałby mu trzymać buzię na kłódkę. Ale czuł się tak, jakby wszystko, co robił w ciągu ostatniej doby, zjadało mu po kawałku serce. To milczenie w końcu zatruje jego małżeństwo i zniszczy przyjaźń z Samem. Postanowił oczyścić atmosferę.

– Słuchaj, Sam. Lauren zostanie w szpitalu jeszcze co najmniej godzinę. Jest pewna sprawa, którą muszę z nią omówić w cztery oczy. Czy potem moglibyśmy spotkać się z Emmą w więzieniu jeszcze dziś wieczorem?

– A co ja będę z tego miał?

– Jeżeli się zgodzisz, powiem ci, co się zdarzyło w ciągu ostatnich kilku dni. Obiecałem pewnym osobom, że niektóre sprawy zachowam w sekrecie, więc nie będę się nad nimi rozwodził. Ale wyznam ci całą resztę. Wszystko, co mogę. A kiedy już skończę, może będziesz uważał, że musisz podjąć pewne działania. Choć może to nie będzie konieczne.

Sam zacisnął usta tak mocno, że znikły pod jego wąsami.

– Umowa stoi, pod warunkiem że Casey zgodzi się, żebyś porozmawiał z jej klientką. Jakie działania masz na myśli?

– Policyjne – wyjaśnił Alan, wzruszając ramionami.

– Policyjne?

– No wiesz, na przykład aresztowanie mnie.

Sam zrozumiał, na jak wielkie ustępstwo idzie Alan.

– Ufasz mi, że podejmę właściwą decyzję?