Stephen White: Zdalne Sterowanie

– Alan, kto zabrał dysk? Kto go naprawdę ma?

– Lauren, nie sądzę, żebyś chciał wiedzieć wszystko to, co ja wiem. Mogę cię zapewnić, że nagranie zostało skasowane. I nigdy nie zrobiono kopii. Emmie nic nie grozi.

Lauren nie widzi Alana, ale wbiła w niego wzrok, przeszywając go wzrokiem jak laserem.

– Emma jest w więzieniu pod zarzutem zabójstwa Ethana. Geraldo już na pewno ma zarezerwowaną kolumnę w „Boulderado”. Telewizyjna furgonetka stoi przed sądem. Prywatność Emmy została rozniesiona w proch. Kto ukradł dysk?

– Proszę, uwierz mi, że naprawdę lepiej będzie, jeśli ci tego nie powiem. Ale, Boże, bardzo bym chciał!

– Nie ufasz mi?

– Jesteś niesprawiedliwa. Nie o to chodzi. Przecież wiesz. Kocham cię.

– Ethan jest po stronie dobra czy zła? To on chciał szantażować Emmę za pomocą dysku? Czy to wszystko ma jakiś związek z jej ojcem i prawem do aborcji? Powiedz mi chociaż tyle.

– Nie wiem.

– Naprawdę?

– Naprawdę.

– Niech to szlag! Łatwiej byłoby mi się pogodzić z tą tragedią, gdybym wiedziała, że Ethan był złym człowiekiem.

Po kolacji Alan zawiózł żonę do szpitala na drugą dawkę solumedrolu. Napięcie między nimi było wprost namacalne. Gdy Lauren zabrano na salę, Alan zadzwonił z automatu w holu do Coziera Maitlina.

– Cozy, co u Emmy?

– Nie najlepiej. Casey przy niej siedzi. Moim zdaniem Emma potrzebuje twojej pomocy albo któregoś z twoich kolegów. Jest oszołomiona, ale nie sądzę, żeby czuła się winna albo miała wyrzuty sumienia. Boję się o to, co się stanie, gdy uświadomi sobie, co ją czeka.

– Nie sądzę, żeby chciała zabić Ethana – zauważył Alan. – Raczej celowała do J.P. To właśnie powiedziałem policji.

– Ona mówi to samo. Mówi, że strzeliła, żeby chronić policjanta przed Morganem. Okazało się, że kula, która zabiła Hana, weszła w jego ciało od tyłu. To był albo rykoszet, albo Emma chybiła. Niestety to, że ktoś jest marnym strzelcem, nie jest argumentem dla prokuratora. Będziemy potrzebowali twojej opinii na temat jej zdrowia psychicznego, żeby zdobyć nakaz sądowy kierujący ją do szpitala.

– W każdej chwili ci to napiszą. Cozy, nadal jesteś moim adwokatem?

– Oczywiście. Dostałem taką zaliczkę, że jestem twój na wieki. Jak się czuje Lauren?

– Nadal źle widzi. Ale ból w oczach ustępuje. To dobry znak. Właśnie przywiozłem ją do szpitala, żeby znów jej podano sterydy.

– Pozdrów ją ode mnie. A co poza tym?

– Chodzi ci o zasadzkę w parku? Wydaje mi się, że zastawił ją wspólnik Ethana.

– Ten sam, który porwał Lauren z izby przyjęć?

– Tak. I założyłbym się, że pistolet, który spadł mi na kolana, był jego. Jeżeli go oddam, policja może to sprawdzić, prawda?

– Tak, jeżeli był jego i jeżeli był zarejestrowany. Właściwie dlaczego mieliby uwierzyć w twoją historię?

– A dlaczego nie? Przecież to prawda.

– Bo nie masz żadnych dowodów na jej poparcie – parsknął Cozy. – Chcesz ryzykować? Po co? Morgan już jest zatrzymany. Policja uważa, że bieżniki opon w jego samochodzie będą pasowały do śladów na ubraniu Kevina Quirka. Zresztą Erin też co nieco odkryła. Wysłałem ją do parku Ebena Fine’a. Znalazła dysk, coś, co się nazywa bernoulli. Leżał w walizce pod stolikiem piknikowym. Opiekunka do dziecka, którą zatrudnia Erin, jest maniaczką komputerową. Sprawdziła zawartość i powiedziała, że nic tam nie ma. Rano oddam go prokuratorowi.

Inwencja J.P. Morgana obudziła podziw męża Lauren.

– Cozy, to nie ten dysk. Został tam podrzucony tylko po to, żeby oszukać Kevina. Ktoś chciał, żeby Kevin przerwał polowanie. Na tym dysku nigdy nie było nagrania, o które nam chodzi.

– Skąd wiesz?

– To skomplikowane – odparł Alan, wzdychając. – Opowieść zajmie mi trochę czasu. – Nagle wyczuł za sobą obecność Sama Purdy’ego. Było to tak, jakby zmieniło się ciśnienie i nadszedł zimny front. – Cozy, potem do ciebie zadzwonię. Właśnie przyszedł Sam Purdy.

– Nie chciałem ci przeszkadzać – powiedział uprzejmie Sam. – Na pewno to, o czym rozmawiasz ze swoim adwokatem, jest o niebo ważniejsze od tego, co ja mógłbym ci powiedzieć.

Alan odwiesił słuchawkę, chwilę przyglądał się przyjacielowi. W końcu go uściskał.

– Dziękuję, Sam. Chyba nigdy nie zdołam ci się odwdzięczyć za to, co dla nas zrobiłeś.

Sam pozwolił się objąć, ale nie odwzajemnił uścisku.

– Przypuszczam, że masz rację. Mógłbyś przynajmniej częściowo spłacić swój dług, gdybyś od czasu do czasu miał do mnie odrobinę zaufania.

Alan odebrał te ostre słowa jak cios. Cofnął się dwa kroki i usiadł. Sam usiadł obok. Nadal miał na sobie płaszcz.

– Sam, bardzo mi przykro. Ta noc była okropna. Nie wiedziałem, co robić, a nie chciałem narazić Lauren na niebezpieczeństwo.

– Na niebezpieczeństwo? Alan, jestem waszym przyjacielem. Traktowałeś mnie, jakbym był trędowaty. To boli. Przecież nigdy nie dałem ci powodu, żebyś przestał mi ufać.

Alan spojrzał w bok.

– To prawda. Zawsze byłeś przy nas.

– Więc dlaczego nie poprosiłeś mnie o pomoc? Alan zawahał się i Sam to spostrzegł.

– Ja… bałem się, że przeze mnie mógłbyś popaść w konflikt z własnym sumieniem. Nie tylko jesteś naszym przyjacielem, ale też policjantem.

– Więc postępowałeś tak ze względu na mnie? Nie chciałeś mnie stawiać w niezręcznej sytuacji? – Jego słowa ociekały sarkazmem.

– Nie, nie o to chodzi.

– Myślałeś, że ona jest winna?

– Sam, nie wiedziałem, co się stało. Emma naprawdę traciła zmysły. Lauren przyznała mi się, że strzelała. Bałem się najgorszego.

– Aha – mruknął Sam i nad czymś się zastanowił. – Więc w ogóle nie spałeś? Ja przespałem cały dzień. Wstałem dopiero na kolację.

– Twoi koledzy długo mnie przesłuchiwali w sprawie tej ostatniej strzelaniny, ale zdążyłem się trochę zdrzemnąć. Spałem dwie godziny.

– Więc byłeś tak zmęczony, że nie potrafiłeś jasno myśleć?

– Zeszłej nocy? Tak.

– Nie. Chodzi mi o dzisiejszy dzień.

– Nie bardzo rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć.

– Dzwoniłeś do mnie? Nie. A wydawało mi się, że jest parę spraw, które powinniśmy omówić.

Alanowi przyszło do głowy, że Sam chce wymusić na nim jeszcze więcej słów podziękowań.

– Panna Emma. Pamiętasz ją? – kontynuował tymczasem Sam. – Po tym, jak Ethan Han został zastrzelony i zanim Casey Sparrow kazała jej milczeć, panna Emma w karetce powiedziała kilka rzeczy.

– Tak?

– O tobie i Lauren. Teraz cię zaciekawiłem, prawda?

– Sam, co powiedziała?

Sam wstał i zrobił dwa kroki, jakby zamierzał odejść. Potem zrobił elegancki zwrot do tyłu, godny wojskowej parady.

– No właśnie. To mi się najbardziej nie podoba. Zadajesz pytania i spodziewasz się szczerych odpowiedzi. Kiedy ja zadaję pytania, otrzymuję w odpowiedzi stek bzdur.

Korytarzem w kierunku stanowiska pielęgniarek biegła jakaś kobieta. Ciągnęła za sobą zakrwawione dziecko. Krzyczała w panice:

– Nie przestaje krwawić! Nie przestaje krwawić. To z nosa. Ciągle krwawi.

Pielęgniarka zachowała się tak spokojnie, jakby miała do czynienia z następnym klientem w sklepie.

Alan chwilę przyglądał się całej scenie. Odwrócił się do przyjaciela i powiedział:

– Sam, co chcesz wiedzieć?

– Niewiele. Tylko co się wydarzyło w nocy.

– Usiądziesz?

– A warto? Jeżeli masz zamiar dalej milczeć, postoję.