Stephen White - Zdalne Sterowanie

Kwadrans po czwartej Alan włożył ręce do kieszeni spodni i poszedł do poczekalni zaprosić kolejną pacjentkę, Kendal Green, delikatną kobietę, która nie tylko musiała zmagać się z niską samooceną, lecz także prowadziła trudną walkę o opiekę nad małymi dziećmi.

W poczekalni stało sześć krzeseł i kanapa, a przed nią stary sosnowy stół z czasopismami. Kendal na ogół wybierała krzesło naprzeciwko drzwi, w najdalszym kącie pokoju. Alan od razu tam spojrzał, ale zamiast Kendal Green zobaczył Emmę Spire. Emma nerwowo przebierała palcami po grzbiecie czasopisma, które trzymała na kolanach. Spojrzenie utkwiła w jedynym oknie.

Zdenerwowana Kendal siedziała na brzeżku kanapy, plecy miała wyprostowane jak żołnierz piechoty morskiej, na kolanach trzymała torebkę ze znakiem firmy Gucci.

Alan nie wiedział, co robić. Na tę godzinę zapisana była Kendal, ale nagłe pojawienie się Emmy zaalarmowało go. Pomyślał, że Emmie grozi w tej chwili bezpośrednie niebezpieczeństwo. Podszedł zatem do Kendal, pochylił się nad nią i powiedział:

– Muszę chwilę porozmawiać z tamtą panią. To bardzo pilne. Czy mogłabyś kilka minut zaczekać?

Kendal spojrzała na Emmę tak, jakby dopiero teraz zauważyła, że oprócz niej ktoś tu jeszcze jest.

– Nie… możesz mnie przyjąć?

– Oczywiście, że cię przyjmę. Porozmawiamy, tyle że troszkę później. Po prostu zdarzył się nagły wypadek.

– Wiesz, że jutro mam spotkanie z ludźmi z opieki. – W jej głosie słychać było jednocześnie panikę i niezadowolenie.

– Wiem. Przepraszam, że musisz chwilę poczekać. Naprawdę, bardzo cię przepraszam.

Kendal w końcu uświadomiła sobie, kim jest młodsza kobieta.

– O Boże – szepnęła. – Ale poświęcisz mi tyle czasu, co zawsze?

Alan wprost fizycznie odczuwał niepewność Kendal. Bała się, że jej terapeuta zachowa się tak samo jak mąż i porzuci ją dla młodszej i bardziej atrakcyjnej kobiety.

– Mam nadzieję, ale nie mogę ci tego obiecać. Pozwól, że najpierw porozmawiam z tamtą pacjentką, a potem zobaczymy, dobrze?

Kendal była zdruzgotana.

Alan podszedł do Emmy i powiedział cicho:

– Emma, chodź, proszę, do gabinetu.

Wstała powoli, nie patrząc mu w oczy. Pomyślał, że każdy ruch kosztuje ją wiele wysiłku.

W gabinecie Emma usiadła daleko od biurka i podwinęła pod siebie nogi.

Alan czekał.

Patrzyła w okno. Zaczął wiać silny wiatr – zapowiedź zimnego frontu. Drzewa wyginały się, za szybą fruwały liście i gałązki. Temperatura w ciągu godziny spadła o dwa stopnie.

– Cześć – odezwała się w końcu, nadal nie patrząc na Alana.

Alan zastanawiał się, jak ma w tej sytuacji postąpić.

Na ogół ludzie pogrążeni w rozpaczy mają podkrążone oczy i przetłuszczone włosy, brudne ubranie i brzydko pachnący oddech. Ale wiedział, że rozpacz jest jak kameleon. W dżinsach i trykotowej bluzce Emma wyglądała świeżo i wydawało się, że po prostu jest w nie najlepszym humorze. Podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i zobaczył, jak bardzo popsuła się pogoda. Miał nadzieję, że ma w samochodzie ciepłą kurtkę, ale zaraz uświadomił sobie, że Emma potrzebuje ochrony przed czymś o wiele poważniejszym niż zimno.

Poczuł ulgę, że wreszcie się odezwała, i powiedział:

– Witaj, Emmo. Cieszę się, że przyszłaś. Jak mogę ci pomóc?

W którymś momencie będzie musiał powiedzieć, że etyka zawodowa nie pozwala mu zostać jej psychoterapeutą. Jednak z tą informacją może zaczekać, dopóki nie ustali stanu emocjonalnego Emmy, a na pewno będzie on zły. Może nawet będzie musiał jej zaproponować, żeby któryś z kolegów umieścił ją w szpitalu.

– Chyba nie możesz – szepnęła Emma ochryple. Jedynym wyraźnym dźwiękiem w pokoju było tykanie zegara. Na dworze jęczał i wył wiatr. Akompaniowały mu uderzenia gałązek i śmieci o szyby.

– Ale przyszłaś do mnie. – Widział, że jej nadzieje się rozwiały, a w jej sercu panoszy się rozpacz. Niezależnie od tego, o czym będą mówili, będzie to rozmowa o samobójstwie. Na takie wyznanie czekał.

Emma odchrząknęła, ale nadal miała zachrypnięty głos.

– Nie chciałam wracać do domu. Nie chciałam iść do pracy. Nie mogłam podnieść słuchawki i zadzwonić do mamy albo do taty. Więc przyszłam tutaj.

Jej desperacja zasmuciła Alana. Szukając schronienia przed straszliwą burzą, nie miała lepszego wyboru niż gabinet człowieka, którego prawie nie znała.

Na horyzoncie Emmy rysowały się kiepskie wybory, co błędnie odczytała jako brak wyboru.

Alan często porównywał psychoterapię do lotu samolotem. I jedno, i drugie jest poważną pracą wymagającą wielkiej uwagi, ale w gruncie rzeczy to zwykła rutyna. Dla pasażerów umiejętności pilota są czarną magią, tak samo jak czarną magią są dla pacjentów umiejętności terapeuty. Ale zarówno pilot, jak i terapeuta w swojej pracy nie widzą nic nadzwyczajnego. Czasami jednak nadchodzi kryzys tak poważny, że trzeba wznieść się na wyżyny profesjonalizmu, by sobie z nim poradzić.

Dziś samolot, którym leciała Emma, stracił skrzydła.

Po wyjściu z sądu Lauren szybko wróciła do biura. Robiło się coraz zimniej, a ona nie wzięła ze sobą płaszcza. Usiadła przy biurku, przeczytała pozostawione wiadomości i włączyła pocztę głosową. Emma, jako stażystka, nie miała własnego numeru, więc nieliczne wiadomości dla niej były przekazywane Lauren.

Osoba, która dzwoniła, nie przedstawiła się, ale Lauren rozpoznała monotonny głos Kevina Quirka mówiącego, że trafił na ślad dysku.

Świetnie, pomyślała Lauren, i wcisnęła klawisz, żeby zachować nagranie dla Emmy.

Następna wiadomość była niepokojąca. Cichy głos, którego Lauren nie poznała w pierwszej chwili, powiedział:

– Facet, który to ma, mówi, że zastanawia się nad transakcją. Odda mi dysk za rzeczywiste działanie. Możesz w to uwierzyć?

Lauren przetłumaczyła to sobie następująco: „Jeżeli zaśpiewasz dla mnie osobiście, oddam ci taśmę z twojego koncertu”.

Jeszcze raz odtworzyła nagrane słowa. Czyj to głos? Emmy? Tak, to Emma.

Ktoś obiecuje, że zwróci dysk, pod warunkiem że Emma zgodzi się z nim przespać. Raz. Lauren zastanowiła się, co sama zrobiłaby w takiej sytuacji.

Co gorsze: być raz zmuszoną do odbycia stosunku wbrew własnej woli, czy pogodzić się z tym, że gwałt będzie się powtarzał w nieskończoność, tysiące, może miliony razy, a ty nawet nie będziesz o tym wiedziała?

Emma próbowała przedstawić Alanowi tę samą łamigłówkę.

Znalazła wiadomość w kopercie włożonej pod wycieraczkę w jej samochodzie. W pierwszej chwili propozycja ją zaskoczyła. Potem rozzłościła. Zaczęła się wahać, zastanawiać nad korzyściami, jakie przyniósłby szybki stosunek, gwałt spowodowany szantażem. Może to najlepsze rozwiązanie. Sposób na to, by zakończyć całą sprawę.

– Tak więc mam dwie możliwości: jeden szybki numerek z tym facetem, kimkolwiek jest, i dostaję z powrotem dysk. W praktyce znaczy to, że jeśli zgodzę się najednorazowy gwałt, uwolnię się od groźby niekończącego się gwałtu. A jeżeli powiem nie, będę musiała pogodzić się z konsekwencjami tego, że dysk zostanie rozpowszechniony.

Alan rozumiał, że Emma nie prosi o radę. Oboje wiedzieli, że przez to pole minowe nie prowadzi żadna bezpieczna ścieżka, a Alan nie potrafił jej pokazać, gdzie może bezpiecznie postawić nogę.

– Powiedzmy, że dasz mu to, czego chce. Zgadzasz się i… odbywasz z nim stosunek. – Alan zawahał się, ale nie znalazł sposobu, by uniknąć tego sformułowania. – Zgadzasz się na to, żeby cię zgwałcił.