Charlaine Harris - Czyste Intencje

Kiedy już się przebrałam w dżinsy i sweter, Warena zapytała, czy nie pojechałabym z nią do jej domku, żeby pomóc jej się pakować. Przez cały ostatni miesiąc powoli przewoziła swoje rzeczy do domu Dilla, zaczynając od tych, które były jej najmniej potrzebne.

Zgodziłam się, oczywiście, bardzo zadowolona z tego, że będę zajęta i że na coś się przydam. Szybko zjadłyśmy po kanapce i pojechałyśmy do niej, kilkakrotnie zatrzymując się po drodze. Varena powiedziała mi, że Diii specjalnie spędza ten wieczór z Anną, która zaczyna być już trochę przytłoczona całym tym przedślubnym zamieszaniem.

– Doszłam do punktu, w którym u siebie mogę już tylko spać – stwierdziła, przebrawszy się w dres – ale wynajmuję ten dom do końca grudnia, bo naprawdę nie miałam ochoty wprowadzać się z powrotem do rodziców.

Pokiwałam głową. Wiedziałam, że gdyby to zrobiła, ona i Diii nie mieliby żadnej prywatności. A może swoją decyzją chciała tylko podkreślić, że oderwała się już od rodziców?

– Co ci zostało do spakowania?

Varena zaczęła otwierać różne szafki i pokazywać mi, z czym jeszcze nie zdążyła się uporać. Jadąc do niej, wstąpiłyśmy do kilku sklepów po kartony. Większość firm była już zamknięta, a śródmieście było wyludnione. O tej porze roku o szóstej jest już zupełnie ciemno, a dzisiejszy wieczór był bardzo zimny. W porównaniu z ciemnością na zewnątrz domek Vareny wydawał się ciepły i przytulny.

Otrzymałam zadanie spakowania rzeczy z małej szafki przy drzwiach wejściowych, która zawierała zapasowe żarówki, przedłużacze, baterie i odkurzacz. Podczas gdy zaczęłam je układać w solidnym pudle, Varena zajęła się owijaniem w gazety garnków i patelni. Przez pewien czas pracowałyśmy w przyjemnej ciszy.

Varena właśnie zapytała, czy mam ochotę na gorącą czekoladę z proszku, kiedy przed domem usłyszałyśmy czyjeś kroki.

Szok, jaki przeżyłyśmy dzisiaj rano, wytrącił nas z równowagi. Obie czujnie podniosłyśmy głowy, jak zwierzyna na skrzyp butów myśliwego. Machinalnie odnotowałam, że Varena patrzy pytająco na mnie; delikatnie pokręciłam głową, żeby się nie odzywała.

Wtedy ktoś kopnął w drzwi.

Varena przeraźliwie wrzasnęła.

– Kto tam? – zawołałam, ustawiwszy się obok drzwi.

– Jack! – ryknął głos za drzwiami. – Wpuść mnie!

Wzięłam urywany oddech, wystraszona i wściekła z tego powodu. Otworzyłam drzwi na oścież, żeby mu powiedzieć, co myślę o takich dowcipach. Słowa uwięzły mi w gardle, kiedy ich zobaczyłam. Jack niósł na rękach Meredith Osborn. Była zalana krwią.

Usłyszałam, jak za moimi plecami Varena podnosi słuchawkę i wybiera 911. Zwięźle przedstawiła sytuację komuś, kto odebrał.

Jack wyglądał strasznie i był w szoku. Był wymazany krwią Meredith. Nierówno oddychał. Mimo że Meredith jest bardzo drobna, trzymał ją jak jakiś wielki ciężar.

Varena chwyciła prześcieradło, które właśnie zdążyła poskładać, i jednym ruchem rozłożyła je na kanapie. Jack z wdzięcznością położył na niej filigranową kobietę. Kiedy pozbył się ciężaru, jeszcze przez chwilę stał ze zgiętymi rękoma. Wreszcie wyprostował je ze stęknięciem, a jego ramiona mimowolnie zadrgały – naciągnięte mięśnie próbowały się rozluźnić.

Varena klęczała już przy kanapie, trzymając ranną za nadgarstek. Pokręciła głową.

– Wyczuwam puls, ale… – Ponownie pokręciła głową. – Leżała na zewnątrz.

Twarz umierającej kobiety była biała jak śnieg, a jej drobne ciało oddawało zimno, które falowało w cieple pokoju.

W oddali usłyszeliśmy sygnał karetki pogotowia.

Meredith Osborn otworzyła oczy. Utkwiła je we mnie.

Ktoś uderzył ją prosto w twarz, miała pęknięte wargi, które krwawiły. Pod warstwą krwi miały niebieski odcień, podobnie jak jej paznokcie.

Otworzyła usta.

– Dzieci – wyszeptała.

– Nic się nie martw – powiedziała natychmiast Varena. – Są bezpieczne.

Meredith Osborn przeniosła wzrok z mojej twarzy na twarz Vareny. Jej usta znowu się poruszyły. Usilnie starała się jej coś powiedzieć.

I właśnie wtedy zmarła.

Mocno przytuliłam się do Jacka. On mocno przytulił się do mnie. Oboje widzieliśmy już, jak umierają ludzie – źli ludzie, agresywni ludzie, ludzie, którzy na swoje nieszczęście znaleźli się w niewłaściwym czasie w niewłaściwym miejscu. Ale śmierć tej młodej kobiety, od niedawna matki dwojga dzieci, którą ktoś skatował i zostawił na mrozie, to było coś zupełnie innego.

To Varena pobiegła do domu Osbornow, żeby sprawdzić, czy nie zostały w nim dzieci; to ona odkryła, że dom jest pusty i cichy. I to Varena dwadzieścia minut później zobaczyła, jak Emory Osborn z Eva i malutką Jane wjeżdża na podjazd, żeby dowiedzieć się czegoś, co zmieni ich życie na zawsze.

Tyczkowaty detektyw Brainerd znów był na służbie, a może jeszcze wciąż był na służbie, i patrzył na mnie podejrzliwie, nawet wtedy, kiedy wyjaśniliśmy mu, co się stało.

– Co pan tu robi? – zapytał Jacka wprost. – Nie wydaje mi się, żeby był pan stąd.

– Nie, proszę pana, nie jestem stąd. Przyjechałem odwiedzić Lily, zatrzymałem się w motelu Delta. Jack wypuścił mnie z ramion i podszedł do Brainerda.

Wbiłam wzrok w podłogę. Nie byłam pewna, czy Jack dobrze robi, zatajając swoje dochodzenie.

– A skąd pan wiedział, że panna Bard tu jest?

– Jej samochód stoi przed domem – odparł Jack.

To była prawda, przyjechałyśmy moim samochodem. Mama zabrała Varenę na przyjęcie, a ja odwiozłam ją do jej domu.

Po ostatnim wybuchu energii Varena opadła na fotel i zaczęła gapić się w przestrzeń.

– Tak więc zatrzymał się pan tutaj, żeby zobaczyć pannę Bard…?

– A kiedy wysiadłem z samochodu, wydawało mi się, że za dużym domem usłyszałem jakiś hałas – powiedział spokojnie Jack. – Pomyślałem, że sam to sprawdzę, żeby nie niepokoić Lily i Vareny.

– I znalazł pan panią Osborn.

– Tak. Leżała między domem a garażem.

– Coś do pana powiedziała? – Nie.

– Nic nie mówiła?

– Nie. Chyba w ogóle nie była świadoma, że ją podniosłem.

– Ale powiedziała coś, kiedy położyli ją państwo na kanapie? – Tak.

Jack i detektyw Brainerd odwrócili się do mnie jednocześnie.

– Co takiego mówiła? – zapytał policjant.

– Powiedziała: „Dzieci”. – I to wszystko? – Tak.

Brainerd zamyślił się, a może tylko udawał.

Co chciała nam przekazać Meredith Osborn? Czy ostatnie myśli umierającej kobiety po prostu krążyły wokół dzieci, które zostawiała? Czy też chodziło o coś więcej? Jej dziewczynki były w niebezpieczeństwie? A może myślała o trzech dziewczynkach ze zdjęcia?

Ktokolwiek przysłał to zdjęcie do Roya, zapoczątkował serię straszliwych zdarzeń.

Kiedy karetka zabrała ciało Meredith, wyjrzałam przez boczne okno domku Vareny, żeby zobaczyć, jak policja przeszukuje ogród, w którym Meredith wykrwawiała się i wychładzała na śmierć.

Przepełniała mnie złość.

Meredith Osborn poskąpiono nawet łaski szybkiej śmierci. Dave LeMay i Binnie Armstrong mieli tylko chwilę, żeby bać się śmierci – i była to chwila straszna, potrafiłam to sobie wyobrazić aż za dobrze. Ale leżeć we własnym ogrodzie bez sił, by wezwać pomoc, i czuć, że śmierć jest coraz bliżej… Zamknęłam oczy i wzdrygnęłam się. Wiedziałam coś o godzinach grozy, spędzonych w przekonaniu, że śmierć jest bliska i nieodwołalna. Ale mnie jednak jej oszczędzono. A Meredith Osborn nie.