Dean Koontz: Odwieczny Wróg

– Ale to nie jest moje przeznaczenie.

A potem umarł.

Trzydziestego pierwszego października, w Halloween, ponad sześć tygodni po wydarzeniach w Snowfield, Tal Whitman i Paula Thorne (pielęgniarka, z którą chodził) urządzili zabawę kostiumową w domu Tala w Santa Mira. Bryce przebrał się za kowboja, a Jenny za jego dziewczynę. Lisa przebrała się za wiedźmę w wysokim spiczastym kapeluszu i dużą ilością czarnego tuszu.

– Cip. cip – powiedział Tal, otwierając drzwi. Miał na sobie strój kurczaczka.

Jenny nigdy nie widziała zabawniejszego kostiumu. Śmiała się tak bardzo, że przez chwilę nie zauważyła rozbawienia Lisy.

Dziewczyna śmiała się. Pierwszy raz od sześciu tygodni. Poprzednio udawało się jej tylko uśmiechnąć. Teraz zaśmiewała się tak, że łzy ciekły jej po twarzy.

– No. no, tylko spokojnie – skarcił ich Tal, udając obrażonego. – Jako wiedźma też wyglądasz wyjątkowo kretyńsko.

Mrugnął do Jenny i domyśliła się, że wybrał strój kurczaczka ze względu na efekt, jaki wywrze na Lisie.

– Na litość boską – powiedział Bryce – wynoś się z progu i wpuszczaj nas do środka. Jeśli ludzie zobaczą nas w tych kostiumach, stracą resztkę szacunku dla wydziału szeryfa.

Tego wieczoru Lisa brała udział w rozmowie i zabawach i śmiała się dużo. Skończyło się stare. Zaczęło nowe.

W rok później w sierpniu, pierwszego dnia ich miodowego miesiąca, Jenny podeszła do Bryce'a na balkonie hotelowego pokoju z widokiem na Waikiki Beach. Bryce był zamyślony.

– Martwisz się. że jesteś tak daleko od Timmy'ego?

– Nie. A!e właśnie o nim myślałem. Ostatnio… miałem takie uczucie, że wszystko w końcu dobrze się ułoży. To dziwne. Jakby przeczucie. Śniłem ostatniej nocy. że Timmy ocknął się ze śpiączki, powiedział mi “cześć" i chciał zjeść hamburgera. Tylko że… Ten sen różnił się od wszystkich moich dotychczasowych snów. Był tak prawdziwy.

– Cóż, przecież nigdy nie straciłeś nadziei.

– A nie. Straciłem na chwilę. Ale odzyskałem. Stali w milczeniu, wystawieni na powiewy ciepłego morskiego wiatru. Wsłuchiwali się w fale bijące o brzeg. Potem znów się kochali.

Tego wieczoru jedli kolację w dobrej chińskiej restauracji w Honolu-lu. Cały czas popijali szampanem, choć kelner uprzejmie sugerował, aby przy daniu głównym przeszli na herbatę, co pozwoli nie “brudzić" podniebienia.

– W tym śnie Timmy mówił jeszcze coś – przypominał sobie Bryce przy deserze. – Kiedy zaskoczony okazałem zdziwienie, że obudził się ze śpiączki, powiedział: “Ale tato, jak jest diabeł, to musi być i Bóg. Nie wpadłeś na to, kiedy spotkałeś diabła? Bóg nie pozwoliłby mi przespać całego życia".

Jenny wpatrywała się w niego niepewnie.

Uśmiechnął się.

– Nie przejmuj się. Nie zamierzam odpaść i dać ci czadu. Nie zamierzam posyłać forsy tym szarlatanom, kaznodziejom telewizyjnym, błagając, żeby modlili się za Timmy'ego. Cholera, nie zamierzam nawet chodzić do kościoła. Niedziela to jedyny dzień, kiedy mogę wypocząć! Mam na myśli nie odsypiane na stojąco, ulizane msze…

– Tak, ale to naprawdę nie był diabeł.

– Nie?

– To prehistoryczny stwór, który…

– A nie mogło to być jedno i drugie?

– W co my się tu pakujemy?

– Dyskusja filozoficzna?

– Podczas miesiąca miodowego?

– Ożeniłem się z tobą również dlatego, że umiesz myśleć. Później w łóżku, tuż przed zaśnięciem, stwierdził:

– Cóż, wiem tylko jedno: zmiennokształt uświadomił mi, że w świecie jest dużo więcej tajemnic, niż sobie wyobrażałem. Niczego już nie wykluczam. I wracając do tego, co się stało w Snowfield: biorąc pod uwagę, że Tal właśnie założył pas z bronią, kiedy wparował Jeeter, biorąc pod uwagę, że tyfus spieprzył Kale'owi celność… cóż, wydaje mi się, że sądzone nam było przetrwać.

Spali, obudzili się przed świtem, kochali się i znów zasnęli.

– Jedno wiem na pewno – powiedziała rano Jenny.

– Co takiego?

– Było nam sądzone się pobrać.

– Bez dwóch zdań.

– Wszystko jedno jak, wcześniej czy później los skrzyżowałby nasze drogi.

Kiedy po południu spacerowali po plaży, Jenny pomyślała, że fale hałasują jak wielkie, toczące się koła. Ten dźwięk przypomniał jej stare powiedzenie, że żarna niebios mielą powoli. W wyobraźni zobaczyła trące o siebie niezmiernie wielkie kamienne koła. Huk fal podkreślił siłę obrazu.

– Więc myślisz, że to ma sens? Cel? – spytała. Nie musiał pytać, o co jej chodzi.

– Tak. Każdy zakręt i obrót życia. Istnieje sens i cel.

Morze pieniło się na piasku.

Jenny wsłuchiwała się w huk młyńskich kamieni i zastanawiała się, kież to tajemnice i cuda, jakie okropności i wspaniałości nabierają raz kształtu, aby zdarzyć się w czasie, który dopiero nastąpi.

Jak wszystkie osoby występujące w tej powieści, Timothy Flyte jest postacią fikcyjną, ale wiele ze zbiorowych zaginięć, do których się odwołuje, to nie tylko wymysł autora. Zdarzyły się rzeczywiście. Zniknięcie mieszkańców kolonii Roanoke Island, tajemniczo opustoszała wieś Eskimosów Anjikuni, zniknięcie populacji Majów, nie wytłumaczone zaginięcie tysięcy hiszpańskich żołnierzy w 1711 roku i równie tajemnicze zaginięcie chińskich batalionów w 1939 roku oraz inne przypadki wspomniane w Odwiecznym wrogu są faktycznie dobrze udokumentowanymi zdarzeniami historycznymi.

Podobnie istnieje prawdziwy doktor Ananda Chakrabarty. W Odwiecznym wrogu szczegóły dotyczące jego opatentowanego mikroorganizmu są zaczerpnięte z informacji prasowych. Bakteria Chakrabarty'ego była, jak zasygnalizowano w tej książce, zbyt wątła, aby przeżyć poza laboratorium. Biosan-4, handlowa nazwa domniemanego, wytrzymalszego szczepu bakterii Chak-rabarty'ego, jest płodem wyobraźni; o ile się orientuję, nie podjęto wysiłków, aby uszlachetnić i ulepszyć odkrycie. Pozostaje tylko je odnotować jako laboratoryjne dziwo, głównie ze względu na rolę, jaką odegrało w precedensowej decyzji Sądu Najwyższego.

A odwieczny wróg jest, rzecz jasna, produktem wyobraźni autora. Ale co, jeśli…