Dean Koontz: Odwieczny Wróg

Bryce odsunął się od okna, sięgnął po rewolwer. Zbyt późno uświadomił sobie, że nie ma na sobie munduru i pasa z bronią. Poza służbą trzydziestkę ósemkę o krótkiej lufie nosił w kaburze na łydce, Sięgnął po nią.

Ale Kale zobaczył go. Broń w jego ręku podskoczyła, szczeknęła trzykrotnie raz po razie.

Bryce poczuł, jak pneumatyczny młot wali go wysoko w lewy bok, ból przeszył mu całe ciało. Kiedy padał bezwładnie na podłogę, słyszał, jak broń zabójcy huknęła jeszcze trzy razy.

– Rzuć to! – wrzasnął Tal i Jenny zobaczyła Jeetera. Następny pocisk odbił się od poręczy łóżka i musiał pójść w sufit, bo jedna dźwiękochłonnych płytek spadła na dół.

Tal, pochylony, oddał dwa strzały. Pierwszy trafił w lewe udo, drugi w brzuch Jeetera; podniosło go i cisnęło do tyłu, w kąt pokoju. Wylądował w fontannie krwi. Nie ruszył się.

– Co jest, do cholery?! – krzyknął Tal.

Jenny wołała Lisę. Na czworakach przebiegła obok kantu łóżka, żeby zobaczyć, czy siostra żyje.

Kale chorował od kilku dni. Miał gorączkę. Oczy paliły go, jak posypane piaskiem. Naszło go to nagle. Miał też bóle głowy i stojąc u nóg łóżka chłopca, poczuł mdłości. Nie mógł utrzymać się na nogach. To było niepojęte; miał być chroniony, niezwyciężony.

Zobaczył ruch w cieniu. Odwrócił się od łóżka. Mężczyzna. Atakuje. Hammond. Kale otworzył ogień, wystrzelił sześć razy, nie ryzykując. Był oszołomiony, w oczach mu się ćmiło, czuł słabość w ramieniu i ledwie potrafił utrzymać broń; nawet na tak bliską odległość nie mógł zaufać swej celności.

Hammond runął jak kłoda i legł nieruchomo.

Choć światło było przyćmione i oczy odmawiały Kale'owi po-słuszeństwa, widział krople krwi na ścianie i podłodze.

Ze śmiechem ulgi, w poczuciu, że choroba opuści go na dobre, teraz kiedy wykonał jedną z prac zadanych przez Lucyfera, Kale pochylił się nad ciałem, zamierzając zadać coup dc grace Jeśli nawet Hammond był stuprocentowym trupem, wsadzi pocisk w tę , fałszywą, pyszną mordę, strzaska ją na dobre.

Potem skończy chłopaka.

Tego chciał Lucyfer: pięciu trupów. Hammond, chłopak, Whitman, doktor Paige i dziewczyna.

Podszedł do Hammonda, zaczął się pochylać…

…i szeryf poruszył się. Rękę miał jak błyskawica Wyrwał broń z kabury na łydce i zanim Kale zdążył zareagować, z lufy wyskoczył błysk.

Kale został trafiony. Rewolwer wyleciał mu z dłoni. Usłyszał, jak zadźwięczał obijając się o nogę łóżka.

To być nie może, powiedział sobie. Jestem chroniony. Nic nie może mi grozić.

Lisa żyła. Padła za łóżko, nie postrzelona, szukając osłony. Jenny ściskała ją mocno.

Tal pochylił się nad Terrem. Przywódca gangu leżał martwy, z wielką dziurą w klatce piersiowej.

Gromadził się tłum: pielęgniarki, sanitariuszki, kilku lekaży, kilku pacjentów w szlafrokach i kapciach.

Podbiegł rudy sanitariusz. Był zszokowany jak po nalocie bombowym.

– Na pierwszym też była strzelanina!

– Co się tu dzieje? – zapytał Tal.

– Bryce – powiedziała Jenny i przeszyło ją zimne ostrze strachu.

Pobiegła do drzwi na końcu korytarza, otwarła je z rozmachem, zbiegła w dół po dwa schody naraz. Tal dogonił ją na półpiętrze. Otworzyła drzwi, wbiegli na korytarz pierwszego piętra.

Tłumek gromadził się przy drzwiach pokoju Timmy'ego. Z sercem bijącym sto dwadzieścia razy na minutę, Jenny roztrąciła gapiów.

Na podłodze leżało ciało. Nad nim pochylała się pielęgniarka.

Jenny pomyślała, że to Bryce. Potem zobaczyła go na fotelu. Inna pielęgniarka rozcinała mu koszulę na ramieniu. Był tylko ranny.

Bryce uśmiechnął się z wysiłkiem.

– Lepiej przyhamuj, doktorku. Jeśli zawsze będziesz pojawiać się tak wcześnie na miejscu przestępstwa, zaczną wołać na ciebie ambulance chaser.

Nie mogła opanować łez. Nic w życiu nie sprawiło jej takiej radości, jak dźwięk jego głosu.

– To tylko zadrapanie – powiedział.

– Teraz mówisz jak Tal. – Śmiała się przez łzy. – Timmy w porządku?

– Kale chciał go zabić. Gdyby mnie tu nie było…

– To jest Kale?

– No.

Jenny otarła łzy rękawem i zbadała ramię Bryce'a. Pocisk przeszedł w całości. Nie było powodu do obaw, ale mimo to zaleciła prześwietlenie. Krew płynęła niezbyt obficie i Jenny nakazała pielęgniarce zatamować upływ opatrunkiem gazowym, zanurzonym w kwasie bornym.

Bryce szybko wydobrzeje.

Spokojna o jego zdrowie, Jenny zajęła się mężczyzną na podłodze. Był w cięższym stanie. Pielęgniarka rozerwała mu wiatrówkę i koszulę; dostał w pierś. Kaszlał. Jasna krew pojawiła się na jego ustach.

Jenny posłała pielęgniarkę po nosze i zadzwoniła z prośbą o szybką interwencję chirurgiczną. Nagle zauważyła, że Kale silnie gorączkuje. Miał rozpalone czoło, rumieńce. Kiedy wzięła go za rękę, chcąc zmierzyć puls, dostrzegła wysypkę. Podwinęła mu rękaw i okazało się, że wysypka sięga do połowy przedramienia. Także na drugiej ręce. Twarz i szyja pozostały czyste. Poprzednio dostrzegła bladoczerwone plamki na klatce piersiowej, ale mylnie wzięła je za krew. Obejrzała je znów, tym razem dokładniej. Przypominały wysypkę na rękach.

Odra? Nie. Coś innego. Coś gorszego niż odrą.

Pielęgniarka powróciła z dwoma sanitariuszami i noszami na kółkach.

– Musimy objąć to piętro kwarantanną – powiedziała Jenny. – I górne też. Mamy tu jakąś chorobę i nie jestem całkiem pewna, co to jest.

Po prześwietleniu i zszyciu rany, Bryce został umieszczony w pokoju niedaleko Timmy'ego. Ból w ramieniu wzmógł się, gdy porażone nerwy odzyskały sprawność działania. Odmówił przyjęcia środków przeciwbólowych. Zamierzał zachować trzeźwość umysłu, dopóki nie dowie się, co się wydarzyło i dlaczego.

Po półgodzinie, kiedy już zapakowano go do łóżka, przyszła w odwiedziny Jenny. Wyglądała na wyczerpaną, ale znużenie nie zgasiło jej urody. Jej widok okazał się dla Bryce'a najlepszym lekarstwem.

– Jak ma się Kale? – spytał.

– Pocisk nie zniszczył serca. Ma uszkodzone jedno płuco, lekko arterię. W normalnych warunkach diagnoza byłaby optymistyczna. Ale czeka go nie tylko rekonwalescencja po operacji, musi również uporać się z tyfusem plamistym Gór Skalistych.

– Tyfus plamisty? – zmarszczył się Bryce.

– Ma dwa wypalenia papierosowe na prawej łydce albo raczej blizny po wypaleniach w miejscu, z którego pozbywał się kleszczy. Sądząc po wyglądzie tych blizn, ugryzienia nastąpiły pięć, sześć dni temu. To jest okres wylęgania tyfusu plamistego. Objawy dały mu się we znaki podczas ostatnich kilku godzin. Musiał mieć zawroty głowy, dreszcze, osłabienie…

– To dlatego tak źle celował! – powiedział Bryce. – Wystrzelił do mnie trzy razy z bliskiej odległości, a trafił tylko raz.

– Powinieneś podziękować Bogu za to, że wpuścił mu do spodni tego kleszcza.

Pomyślał nad tym i rzekł:

– To rzeczywiście wygląda na cud, prawda? Ale co oni zamierzali? Dlaczego zaryzykowali napad z bronią? Mogę zrozumieć, że Kale chciał zabić mnie, a nawet Timmy'ego. Ale dlaczego Tala, ciebie i Lisę?

– Nie uwierzysz – powiedziała. – Od ostatniego wtorku rano Kale pisze coś, co nazywa “Wydarzenia po Epifanii". Wygląda na to, że Kale i Terr zawarli pakt z diabłem.

O czwartej nad ranem w poniedziałek, zaledwie w sześć dni po epifanii, o której pisał, Kale zmarł w szpitalu okręgowym. Nim zakończył życie, otworzył oczy, spojrzał dziko na pielęgniarkę, potem w dal. Zobaczył coś przerażającego, czego ona nie widziała. Ostatkiem sił uniósł ręce, jakby próbował się przed czymś zasłonić i wrzasnął. Był to cienki, dławiony przez śmierć wrzask. Kiedy pielęgniarka usiłowała go uspokoić, powiedział: