Stephen King - Oczy Smoka

Dwadzieścia minut później siedział bezpieczny w magazynie serwetek. Rozwinął list i przyjrzał mu się dokładnie.

Jedna strona była dokładnie zapełniona pismem o starożytnym wyglądzie. Autor użył dziwnego, rdzawego atramentu, a Dennis nie potrafił nic odczytać. Odwrócił więc kartkę i wybałuszył oczy. Z łatwością rozpoznał „atrament”, jakiego użyto do napisania listu na tej stronie. – Och, królu Piotrze – jęknął.

Litery były zamazane i niewyraźne – autor nie miał bibuły do osuszenia „atramentu” – ale dawały się odczytać.

Chciałem uciekać dziś w nocy. Poczekam do jutra. Dłużej nie mogę. Nie idź po Bena. Nie ma czasu. Czekać niebezpiecznie. Mam linę. Cienką. Może pęknąć. Za krótka. Będę musiał skakać. Jutro o północy. Jeśli możesz, pomóż mi uciec w bezpieczne miejsce. Mogę być ranny. Wszystko w rękach bogów. Dziękuję, kochany Dennisie. Król Piotr.

Dennis przeczytał list trzykrotnie, a potem wybuchnął łzami radości. Światło nadziei, które wyczuwał Peyna, lśniło teraz pełnym blaskiem w sercu młodego lokaja. Sprawy szły pomyślnie i wkrótce wszystko zło zostanie naprawione.

Wracał co chwila do słów: Dziękuję, kochany Dennisie, napisanych królewską krwią. Piotr nie musiał tego dodawać, żeby jego list miał sens… a jednak to zrobił.

Piotrze, umarłbym za ciebie tysiąc razy – pomyślał Dennis. Schował list pod kaftan i położył się zapominając, że ciągle ma na szyi medalion. Tym razem nie zasnął od razu. Gdy zaś mu się to udało, po krótkim czasie został raptownie wyrwany ze snu. Drzwi magazynu otwierały się – ciche skrzypnięcie zawiasów wydawało się Dennisowi dzikim wrzaskiem. Zanim w jego otumanionym snem umyśle pojawiła się myśl, że został odkryty, spadł na niego szary cień o płonących oczach.

Owego poniedziałku śnieg zaczął padać około trzeciej rano – pierwsze jego płatki zamigotały Benowi przed oczyma, gdy stał wraz z Naomi na skraju Rezerwatu Królewskiego patrząc w stronę zamku. Frisky usiadła dysząc. Ludzie byli zmęczeni, suka także, lecz mimo to rwała się, żeby ruszyć dalej – ślad stawał się coraz wyraźniejszy. Pewnie poprowadziła ich od farmy Peyny do opuszczonego domu, gdzie Dennis spędził około czterech dni, żywiąc się surowymi kartoflami i myśląc nieżyczliwie o rzepie, która okazała się równie nieprzyjemna jak to, co o niej sądził. Na tej pustej farmie w Centralnych Baroniach jaskrawoniebieski zapach, za którym podążała do tej pory, znajdował się prawie wszędzie – zaczęła więc biegać z nosem przy ziemi z pokoju do pokoju, szczekając z podniecenia i machając ogonem.

– Popatrz – powiedziała Naomi. – Nasz Dennis coś tu palił. – Wskazała na kominek.

Ben podszedł i przyjrzał się, ale nie udało mu się nic wymyślić – leżały tam tylko spopielone resztki papieru, które rozpadły się, gdy ich dotknął. Oczywiście były to próbne wersje listu do Piotra.

– Co teraz? – zapytała Naomi. – Poszedł stąd na zamek, to jasne. Tylko czy mamy ruszać za nim, czy nocować tutaj?

Była szósta. Na dworze zaczęło się już ściemniać.

– Myślę, że musimy iść – powiedział z namysłem Ben. – W końcu sama powiedziałaś, że potrzebny nam nos Frisky, a nie jej oczy… a ja jestem gotów przysiąc przed każdym trybunałem, że ma ona szlachetne powonienie.

Frisky siedząca pod drzwiami zaszczekała, jakby rozumiała, o czym mowa.

– Zgoda – rzekła Naomi.

Przyjrzał się jej uważnie. Odbyli długą drogę z obozu uchodźców i niewiele razy zatrzymywali się na odpoczynek. Wiedział, że powinni zostać… ale szalał z niepokoju.

– Dasz radę? – zapytał. – Nie mów, że tak, jeśli nie czujesz się na siłach, Naomi Reechful.

Podparła się pod boki i zmierzyła go wyniosłym spojrzeniem.

– Gdy ty padniesz, ja przejdę jeszcze sto mil, Benie Staad.

Ben wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Może się okazać i tak – odparł. – Ale najpierw przekąśmy co nieco.

Zjedli szybko. Gdy skończyli, Naomi uklękła koło Frisky i szepnęła jej, że ma podjąć ślad. Suka nie kazała się prosić. Cała trójka opuściła farmę. Ben niósł wielki plecak, a Naomi niewiele mniejszy.

Dla Frisky zapach Dennisa stanowił niebieski, błyszczący ślad, jaskrawy jak drut naładowany elektrycznością. Natychmiast ruszyła za nim i zdziwiła się, gdy PANI ją odwołała. Zaraz jednak zrozumiała, o co chodzi; gdyby była człowiekiem, uderzyłaby się z jękiem w czoło. W swej niecierpliwości podążyła za śladem wiodącym z powrotem. O północy znaleźliby się znowu na farmie Peyny.

– W porządku, Frisky – powiedziała Naomi. – Nie śpiesz się.

– Pewnie – wtrącił się Ben. – Masz tydzień lub dwa czasu. Albo i miesiąc.

Naomi rzuciła mu kwaśne spojrzenie. Ben roztropnie zamilkł. Oboje śledzili wzrokiem nos Frisky, węszący najpierw w bramie opuszczonej farmy, a potem na drodze.

– Straciła ślad? – zapytał Ben.

– Nie, zaraz go znajdzie – tak mi się przynajmniej wydaje, dodała w myślach. – Natrafiła na całe kłębowisko tropów i musi je rozplatać.

– Ale popatrz – rzekł z powątpiewaniem Ben. – Ona skręca na pole. To przecież bez sensu.

– Nie wiem. Myślisz, że Dennis poszedł do zamku drogą?

Ben Staad był człowiekiem, więc klepnął się w czoło.

– Jasne, że nie. Ależ ze mnie kretyn.

Naomi uśmiechnęła się słodko i nie powiedziała nic.

Na polu Frisky zatrzymała się na chwilę. Odwróciła się w stronę PANI i CHŁOPCA i szczeknęła niecierpliwie, żeby za nią szli. Psy anduańskie są udomowionymi potomkami wielkich białych wilków, których mieszkańcy Północnej Baronii bali się w dawnych czasach, ale dzikie czy domowe były łowcami i tropicielami, zanim zaczęto używać ich do innych celów. Frisky znów wyodrębniła jaskrawoniebieską linię zapachu i niecierpliwiła się, chcąc ruszać dalej.

– Chodźmy – powiedział Ben. – Mam nadzieję, że znalazła właściwy trop.

– Oczywiście, że tak. Patrz!

Wskazała coś, co wyglądało na długą, płytką linię śladów na śniegu. Nawet w ciemnościach Ben i Naomi widzieli, że zostały one pozostawione przez rakiety.

Frisky zaszczekała znowu.

– Pośpieszmy się – rzekł Ben.

O północy znaleźli się koło Rezerwatu Królewskiego, a Naomi zaczęła żałować swej przechwałki o tym, jak to mogłaby iść jeszcze sto mil dalej niż Ben, bo czuła, że to jednak ona zaraz padnie ze zmęczenia.

Dennis szedł krócej, ale wyruszył po czterech dniach odpoczynku, miał rakiety i nie musiał czekać na psa, który niekiedy gubił trop i tracił czas na odszukanie go. Naomi czuła, że ma nogi jak z rozgrzanej gumy. Paliły ją płuca. Kłuło ją w lewym boku. Zjadła kilka garści śniegu, ale nie ugasiło to jej szalonego pragnienia.

Frisky nie obciążona plecakiem mniej zapadała się w śnieg i zupełnie się nie zmęczyła. Naomi mogła iść po zmarzniętej skorupie śniegu, ale niedługo, gdyż zaraz natrafiała na miększe miejsce i zapadała się w puchu po kolana… a kilka razy po biodra. Raz wpadła po pas i szarpała się w bezsilnej złości, aż Ben dobrnął do niej i pomógł jej wydobyć się na powierzchnię.

– Szkoda… że… nie mamy… sań – wysapała.

– Pobożne… życzenia – odsapał uśmiechając się mimo zmęczenia.

– Zabawne – szepnęła. – Cha, cha! Powinieneś zostać dworskim błaznem, Benie Staad.

– Rezerwat Królewski jest już blisko. Mniej śniegu… będzie łatwiej.

Pochylił się, oparł ręce na kolanach i dyszał ciężko. Naomi pomyślała nagle, że jest straszną egoistką zajmując się tylko sobą, podczas gdy Ben z pewnością czuje się znacznie gorzej niż ona – ważył o wiele więcej, no i niósł cięższy plecak. Zapadał się za każdym krokiem, sadził wielkie skoki w śniegu, jakby biegł w głębokiej wodzie, ale nie skarżył się i nie zwolnił kroku.