Clive Cussler - Ognisty Lód

Austin przypomniał sobie, co Pietrow mówił mu o dziewczynie Razowa.

– To może być bardziej skomplikowane niż zwykły szantaż. Razow miał narzeczoną, którą w Belgradzie przypadkowo zabiła bomba z amerykańskiego samolotu. Dlatego Razow tak nas nienawidzi.

– Kurt ma na myśli to – powiedział Sandecker – że powodem niechęci Razowa do Stanów Zjednoczonych są nie tylko nasze usiłowania zniszczenia jego kariery politycznej. Pragnie również zemsty.

Prezydent rozparł się na krześle i splótł dłonie na piersi.

– Co zamierza zrobić?

– Przypuszczamy, że znalazł sposób na uwolnienie energii zgromadzonej w złożach hydratu metanu pod szelfem kontynentalnym wzdłuż Wschodniego Wybrzeża. Destabilizacja szelfu może spowodować rozległe osunięcia dna morskiego, które wywołają tsunami, gigantyczne fale, skierowane na określone cele.

Zaskoczony Wallace wyprostował się.

– Chce pan powiedzieć, że Razow planuje uderzyć w Stany Zjednoczone wielkimi falami morskimi?

– Już to zrobił. Wysłał taką falę do Rocky Point.

Prezydent zwrócił się do Sparkmana.

– Sid, wyasygnowałem środki z budżetu federalnego na pomoc dla Rocky Point. Czy ktoś mówił, że to był zamach terrorystyczny?

– Nie, panie prezydencie, nikt. Wszyscy, z którymi rozmawiałem, uważają tę wielką falę za zjawisko wywołane przez siły natury, przez podwodne trzęsienie ziemi.

– I co pan na to, admirale? – zapytał Wallace.

– Być może, wysłuchanie specjalisty z tej dziedziny rozwiałoby wszelkie wątpliwości.

– Dobry pomysł – przyznał prezydent. – Kiedy może go pan sprowadzić?

– W każdej chwili. Wystarczy zadzwonić do recepcji. Prawdę mówiąc, ściągnąłem dwóch ekspertów. Doktora Leroya Jenkinsa, emerytowanego oceanografa z Uniwersytetu Maine, i doktora Hanka Reeda, geochemika z NUMA.

Prezydent uśmiechnął się.

– Nigdzie nie rusza się pan bez wsparcia, prawda, James?

– To stare przyzwyczajenie z akademii. Zamiast jednej torpedy lepiej naraz odpalić kilka. Pozwoliłem sobie również zaprosić tu głównego programistę komputerowego NUMA, Hirama Yaegera.

Wallace wydał polecenia do interkomu. Po kilku minutach agent wydziału specjalnego wprowadził do gabinetu Yaegera, Reeda i Jenkinsa. Yaeger uznawał tylko autorytet tych, którzy znali się na megabajtach. Mimo wizyty u prezydenta miał na sobie mocno znoszoną marynarkę sportową, podkoszulkę, dżinsy i buty dobre na pustynię. Jenkins włożył jasnobrązowy popelinowy garnitur z czasów pracy w college’u i nową niebieską koszulę, kupioną specjalnie na tę okazję, Hank Reed stawał na głowie, żeby coś zrobić ze swoją fryzurą w stylu Lyle’a Lovetta, ale nawet w garniturze i krawacie wyglądał jak kukła trolla.

Jeśli nawet prezydent był zaskoczony wyglądem ludzi, którzy weszli do Gabinetu Owalnego, dyplomatycznie nie dał tego poznać po sobie. Uścisnął im dłonie i powiedział:

– Admirał mówił nam o tsunami w Maine. Uważa, że falę wywołał człowiek.

Jenkins, bawiąc się nerwowo węzłem krawata, opowiedział o tsunami w Rocky Point i swoim śledztwie w tej sprawie.

Prezydent zwrócił się do Reeda.

– Zgadza się pan z doktorem Jenkinsem?

– Całkowicie. Nie widzę powodu, żeby wątpić w jego wnioski. Moje badania wskazują, że odpowiednio wielka siła użyta w określonych punktach szelfu kontynentalnego mogłaby wywołać takie skutki.

Wtrącił się Austin.

– Opisałem fachowcom pocisk, który widziałem na “Atamanie”. Uważają, że może to być bomba wstrząsowa z ładunkiem o dużej zdolności penetracyjnej. Wirniki wprowadzają głęboko w dno morskie. Może mieć głowice podobne do nuklearnych pocisków balistycznych.

– Chyba nie sądzi pan, że to głowice jądrowe? – przeraził się prezydent.

– O ile wiem, wystarczą konwencjonalne materiały wybuchowe. Niektóre są tak silne, jak nuklearne. Jest jeszcze coś. Kapitan i sternik NR-1 powiedzieli mi, że Ataman używał ich łodzi podwodnej do poszukiwań słabych miejsc, uskoków i cienkiej warstwy osadu wzdłuż zboczy i kanionów szelfu kontynentalnego.

– Gdzie jest teraz ten statek Atamana?

– Gdzieś u wybrzeży Nowej Anglii. Poprosiłem naszych ludzi od obserwacji satelitarnej, żeby go namierzyli. Niedługo kurier dostarczy tu wyniki.

– Powiem recepcjonistce, żeby go natychmiast przysłała do nas – odrzekł prezydent i zwrócił się do Sparkmana. – Jesteś górnikiem, Sid. Wiesz coś o hydracie metanu?

Sparkman milczał podczas prezentacji faktów. Wyglądał, jakby męczyła go zgaga.

– Tak, panie prezydencie. To zamrożony gaz ziemny. Niektórzy nazywają go “ognistym lodem”.

– Wróćmy do szczegółów, doktorze Jenkins. Czego możemy się spodziewać u naszych wybrzeży?

– Zniszczenia zależą od głębokości wód przybrzeżnych, kształtu zatok i obecności rzek, gdzie wielkie fale koncentrują swoją energię. Możliwe, że po uderzeniu w brzeg fala osiągnęłaby wysokość trzydziestu metrów.

Prezydent był zaszokowany.

– To mogłoby spowodować niewyobrażalne zniszczenia.

– Niestety, są gorsze rzeczy niż tsunami – odrzekł cicho Jenkins.

– Co może być gorszego od gigantycznej fali, uderzającej w gęsto zaludniony rejon? – zdziwił się prezydent.

Jenkins wziął głęboki oddech.

– Panie prezydencie… Masowe uwolnienie metanu mogłoby wywołać globalne ocieplenie na wielką skalę.

– Co? Myślałem, że musimy się martwić tylko o zanieczyszczenie atmosfery przez przemysł i samochody.

– To też, ale… Proszę posłuchać, dam panu przykład. W jedenastym wieku do atmosfery dostała się ogromna ilość uwolnionego metanu. Rozpoczęło się globalne ocieplenie. Tropiki sięgnęły na północ aż do Anglii, a morze dochodziło do Arizony.

W pokoju panowała cisza.

– Razow musi o tym wiedzieć – odezwał się w końcu Sparkman. – Dlaczego miałby to robić?

– Rosjanie zawsze chcieli ocieplić północne pustkowia swojego kraju – wyjaśnił Reed. – To niewiarygodnie bogate rejony, ale klimat jest bardzo surowy. Mówiło się kiedyś o podgrzewaniu wód arktycznych energią jądrową, żeby to osiągnąć. Podwyższenie temperatury pozwoliłoby na zasiedlenie i rozwój tamtych terenów. Jednocześnie niektórzy spekulują, że globalne ocieplenie zamieniłoby środkowe stany USA w pustynię.

– Moi doradcy informują mnie na bieżąco o globalnym ociepleniu – odrzekł prezydent. – O ile dobrze rozumiem, to bardzo skomplikowany proces. Nie ma gwarancji, że wszystko pójdzie po myśli Razowa.

– Razow najwyraźniej zamierza zaryzykować – odpowiedział Reed.

– Boże! – przeraził się prezydent. – To byłaby katastrofa na niewyobrażalną skalę.

– Byłoby jeszcze gorzej – zauważył Sandecker. – Razow ma wielkie statki do wydobywania hydratu metanu i osłabienie Stanów Zjednoczonych dałoby mu możliwość kontrolowania przyszłych światowych zasobów energii. Stałby się ich globalnym zarządcą.

– Trzeba powstrzymać tego szaleńca – zdecydował prezydent.

– Eskadra myśliwców szybko załatwiłaby sprawę – powiedział wiceprezydent.

– Tylko czy mamy wystarczające dowody, żeby zatopić ten statek? – zapytał Wallace. – Zwłaszcza przy obecnej sytuacji w Rosji.

– Bardzo słusznie, panie prezydencie – powiedział Sandecker. – Wszyscy wiemy, co się tam dzieje. Prawicowe siły Razowa zwalczają umiarkowanych. Zaatakowanie rosyjskiego statku dostarczyłby Razowowi argumentów na to, że Stany Zjednoczone to wróg. Umiarkowani przegraliby. Rosyjski arsenał jądrowy przeszedłby pod kontrolę kozackich szaleńców.