Clive Cussler: Ognisty Lód

Komandosi chwycili wiosła, zepchnęli gumowe łodzie ze śliskiego pokładu do wody i wgramolili się do środka. Opuścili gogle noktowizyjne i cicho wiosłując, popłynęli przez rozfalowane morze.

Chłodne powietrze przenikało przez warstwy ubrania Austina jak lodowe kolce. Pożałował, że też nie łyknął wódki na rozgrzewkę. Obejrzał się na okręt podwodny. “Franklin” zanurzył się nieco i teraz tylko jego kiosk wystawał kilkadziesiąt centymetrów nad powierzchnię.

Po kilku minutach pontony dotarły do wysokich burt statku. Stalowe ściany wyrastały z wody niczym wieże. Austin czuł się jak płotka obok wieloryba. Ta akcja nie miałaby żadnych szans, gdyby nie Max. Kiedy Yaeger rozgryzał elektroniczny system nerwowy jachtu, natknął się na dwie bardzo ważne rzeczy. Pierwszą był program diagnostyczny, podobny do samochodowych obwodów z wyświetlaczem, ale znacznie doskonalszy. Pozwalał załodze na kontrolę drzwi wodoszczelnych, pracy turbin gazowych, dopływu zasilania i innych elektronicznych systemów utrzymujących statek na chodzie. Co ważniejsze, Yaeger zlokalizował centralę. Każdy z ludzi w pontonach miał plan jachtu oparty na ustaleniach Max.

Drugie odkrycie było bardziej prozaiczne, ale równie ważne. Listy płac na statku zawierały nazwiska i funkcje wszystkich osób na pokładzie. Ponieważ Razow wykorzystywał jacht jako dom i biuro, miał cały sztab służących, kucharzy, sekretarek i księgowych. Załoga była zdumiewająco mała, co wskazywało na to, że statek jest nafaszerowany automatyką. Austin skupił uwagę na ludziach nazywanych “obsługą dodatkową”. Chodziło o ochroniarzy, takich jak ci, którzy ścigali go w porcie bostońskim. Prywatna armia Razowa liczyła pięćdziesięciu bandziorów. Nie można było lekceważyć ich bezwzględności i lojalności wobec szefa. Jednak Pietrow zapewniał, że jego komandosi poradzą sobie z przewagą liczebną przeciwnika.

Ich główną bronią będzie zaskoczenie. Dostaną się niepostrzeżenie na pokład jachtu, pobiegną do centrali komputerowej i zniszczą ją materiałami wybuchowymi. Opór zlikwidują bez hałasu. Gdyby musieli walczyć, mają wystarczającą siłę ognia.

Austin i Pietrow byli jednak realistami. Wiedzieli, że prawdopodobieństwo ich wykrycia jest wysokie i straty mogą być po obu stronach. Ale stawka była warta ofiar.

W goglach noktowizyjnych statek i morze miały zielonkawą barwę. Austin zobaczył na poziomie wody drzwi, którymi wchodził z Kaelą na przyjęcie. Próba dostania się tędy na jacht byłaby zbyt ryzykowna, gdyż otwarcie włazu zostałoby zasygnalizowane na monitorze kontrolnym. Musieli skorzystać ze sprawdzonej metody piratów, zdobywców twierdz i komandosów: z kotwiczek szturmowych.

Tkwiły złożone w metalowych rurach. Były wystrzeliwane jak z moździerzy i otwierały się w locie. Ich pazury pokrywała pianka gumowa, żeby nawet z odległości kilku metrów nikt nie usłyszał, jak zahaczając reling.

Rozległy się ciche pyknięcia sprężonego powietrza i dwie kotwiczki poszybowały w górę. Sprawdzono linki. Były napięte, co oznaczało, że pazury trzymają. Ludzie Piętrowa wycelowali broń z tłumikami w reling. Gdyby ktoś stamtąd wyjrzał, czekałaby go przykra niespodzianka. Przeszli do następnej fazy operacji.

Austin i Pietrow wspięli się pierwsi. Z plecakami nie było to łatwe zadanie. Przeleźli niezgrabnie przez reling i rozejrzeli się. Nikogo nie zauważyli, więc przywołali gestem resztę. Po kilku minutach wszyscy siedzieli w kucki na pokładzie jak stado czarnych, ciężkich kaczek. Dwaj komandosi zostali w pontonach.

Oddział podzielił się na pół. Grupa prowadzona przez Austina została na sterburcie. Ludzie pod dowództwem Pietrowa przekradli się na drugą stronę jachtu. Mieli posuwać się w kierunku dziobu aż do spotkania przy drabince wiodącej na mostek, a potem wspiąć się trzy pokłady wyżej do centrali komputerowej za sterownią. O tej porze na mostku powinna być tylko dyżurna wachta. Austin dał znak Pietrowowi. Ludzie pochylili się nisko i ruszyli naprzód z bronią gotową do strzału.

Początkowe sukcesy dodały Austinowi odwagi. Ledwo jednak minęli wielki salon, gdzie Razow wyprawił w Bostonie przyjęcie, nagle otworzyły się drzwi. Na pokład padło jasne światło, oślepiające w goglach noktowizyjnych. Austin podniósł je na czoło i zobaczył ochroniarza. Facet stał nieruchomo jak jeleń w reflektorach samochodu. Ściskał butelkę wódki, obejmując młodą kobietę w stroju pokojówki. Trzymał rękę pod jej sukienką rozpiętą na biuście. Rude farbowane włosy opadały dziewczynie na twarz, jaskrawa szminka była rozmazana.

Pijacki uśmiech zniknął z twarzy ochroniarza na widok uzbrojonych intruzów. Jako zawodowiec dokładnie wiedział, co ma robić: milczeć. Ale jego towarzyszka nie znała się na rzeczy. Otworzyła usta i przeraźliwie wrzasnęła. Siła głosu dorównywała śpiewaczce operowej. Drugi wrzask trwał jeszcze dłużej, a potem dziewczyna ruszyła nieprzytomnie na pokład.

Kiedy zamilkło echo jej głosu, statek rozświetlił się niczym automat do gry. Na każdym poziomie otwierały się drzwi, zewsząd dochodziły okrzyki. Rozlegał się tupot biegnących ludzi i gardłowe głosy wydające rozkazy. Towarzyszyły im piskliwe wrzaski. Ale to był dopiero wstęp. Po chwili rozpętało się piekło.

Helikoptery typu Sikorsky HH 60-H Seahawk pędziły obok siebie nad oceanem niczym dwie Walkirie. Leciały tak nisko, że podwozia ochlapywała piana z grzywiastych szczytów fal. Maszyny miały szary kolor maskujący, nawet ich oznakowania były prawie niewidoczne.

Przez szybę jednego z helikopterów wyglądał dowódca plutonu, porucznik marynarki Zack Mason. Rozmyślał o pilnym telefonie z Waszyngtonu i rozkazie zebrania specjalnego oddziału bojowego do tajnej operacji.

Mason przypominał wyglądem urzędnika bankowego, ale był twardym, doświadczonym żołnierzem. Bez trudu wytrzymywał mordercze ćwiczenia w jednostce SEAL. Mimo młodego wieku brał już udział w wielu operacjach, od zarzuconego planu strącenia helikoptera Saddama Husajna do ochrony olimpiady w Atlancie.

Oficjalnie dowodził grupą SEAL na Wschodnim Wybrzeżu. Nieoficjalnie był oficerem łącznikowym, przydzielonym do Połączonego Dowództwa Operacji Specjalnych, czyli amalgamatu SEAL, Delta Force i 160. Pułku Lotniczych Operacji Specjalnych, znanego jako SOAR. Tajna jednostka miała własne helikoptery wsparcia. Drużyny szturmowe specjalizowały się w atakowaniu takich celów morskich, jak statki czy platformy wiertnicze. Połączone dowództwo było upoważnione do samodzielnego zwalczania terroryzmu.

Rozkaz operacji wydano z pominięciem normalnego trybu postępowania. Podpisał się pod nim bezpośrednio sekretarz marynarki. Admirał stojący na czele Dowództwa Morskich Operacji Specjalnych w Coronado w Kaliforni dostał polecenie, by decyzje operacyjne zapadały na możliwie najniższym szczeblu. Mason miał przesyłać meldunki z terenu prosto do Coronado.

Po rozmowie z Sandeckerem Sid Sparkman poszedł do prezydenta i powiedział mu prawdę o swoich powiązaniach z Atamanem. Przyznał, że skusiła go szansa zarobienia miliardów dolarów, ale nie wiedział o spisku Razowa przeciwko Stanom Zjednoczonym. Złożył pisemną rezygnację i oddał się do dyspozycji prezydenta. Zaproponował, że jeśli ich operacja się nie uda, weźmie na siebie całą odpowiedzialność. Prezydent zawsze był pragmatykiem. Schował rezygnację do kieszeni, przyjął ofertę Sparkmana i polecił mu zadzwonić do sekretarza marynarki.

Grupa SEAL, dowodzona przez Masona, stacjonowała w Little Creek w Wirginii. Wybrano ją dlatego, że była wyszkolona w abordażu. Dostała prosty rozkaz: opanować statek bez ostrzeżenia i unieszkodliwić bombę. Mason wiedział, że wykonanie tego rozkazu będzie skomplikowane.