Clive Cussler: Ognisty Lód

– Ale nie możemy pozwolić, żeby ten statek wykonał swoje zadanie – odparł prezydent.

Zapukano do drzwi i do pokoju wpadła zdyszana młoda kobieta z dokumentami.

– Przepraszam za spóźnienie – powiedziała. – Wyniknęła pewna komplikacja.

– Jakie mogły być problemy ze znalezieniem tego statku? – zdziwił się Sandecker.

– Namierzyliśmy go tak szybko, że postanowiliśmy przyjrzeć się Wschodniemu Wybrzeżu aż do Florydy.

– Znaleźliście drugi statek?

– Trzy. I trzy następne w drodze. Na wybrzeżu Pacyfiku też coś się dzieje.

Kiedy kurierka wyszła, prezydent wybuchnął.

– Trzy statki?! I trzy następne w drodze? Jasna cholera! Skąd mamy wiedzieć, które miasto jest celem? A jeśli kilka naraz?

Sandecker zwrócił się do Yaegera.

– Hiram?

– Kurt i Paul odwalili kawał roboty – powiedział Yaeger. – Dali mi dostęp do zaszyfrowanych plików w komputerze na statku Atamana. Ale Razow używał systemu steganograficznego. Łączność była zakodowana w zdjęciach cyfrowych. To standardowa metoda terrorystów, bo obrazy trudno rozszyfrować. W tym wypadku chodziło o fotografię menu rosyjskiej restauracji. Okazało się, że to część operacji Atamana o nazwie “Trojka”.

Wtrącił się Austin.

– Razow powiedział mi, że “Trojka” to po prostu projekt otwarcia centrów handlu w trzech miastach amerykańskich. I że to żadna tajemnica.

– W menu były ukryte plany jego prawdziwej operacji – ciągnął Yaeger. – Klucz do szyfru znajdował się na jachcie Razowa. Znów dzięki Kurtowi Max i ja mogliśmy wejść do głównego komputera na jachcie. Wytropiliśmy w systemie kod binarny. Prawdziwa operacja to nie “Trojka”, tylko “Chart rosyjski”.

Austin uniósł brwi.

– Gorki i Sasza. – Na widok zdumionych min wyjaśnił: – To imiona dwóch chartów rosyjskich Razowa. Uwielbia je.

– Ja też lubię psy – odrzekł prezydent – ale bardziej interesują mnie szczegóły tej operacji.

– Z pliku Chart wynika, że trzy statki będą skierowane do Bostonu, Charlestonu i Miami – powiedział Yaeger.

– Ale przecież właśnie w tych miastach Ataman ma otworzyć centra handlu – zauważył zaskoczony wiceprezydent.

– Czy może być lepsza przykrywka dla tej operacji? – zapytał Sandecker.

– Admirał ma rację – przytaknął Yaeger. – Natknąłem się na rozkazy ewakuacji personelu Atamana i zwinięcia interesów w tych miastach. Niestety w komputerze na jachcie nie znalazłem informacji, czy celem jest jedno miasto, czy wszystkie trzy.

– Stawiam na Boston – powiedział Austin. – W hotelu Boston Harbor odbywa się teraz międzynarodowa konferencja finansistów. Są na niej przedstawiciele wszystkich krajów, które próbują podstawić nogę Razowowi.

– Więc reszta statków ma tylko nas zmylić?

– Nie wykluczam możliwości, że Razow zamierza zniszczyć wszystkie trzy miasta, ale Boston może być głównym celem.

Austin otworzył akta, które trzymał na kolanach. Wyjął dwie mapy narysowane na kalce i położył je na biurku prezydenta.

– Jedna to Rocky Point, druga to port bostoński z przyległościami.

Prezydent nałożył jeden arkusz na drugi i zaklął pod nosem.

– Są prawie identyczne.

Austin przytaknął.

– Uważam, że kiedy Razow szukał miejsca do wypróbowania swego urządzenia do robienia fal, wybrał Rocky Point, bo najbardziej przypominało okolice Bostonu.

Prezydent sięgnął do telefonu.

– To mi wystarczy. Zwołuję nadzwyczajne posiedzenie gabinetu z udziałem szefów połączonych sztabów. Rozważmy uderzenie z morza i powietrza. Do diabła z ryzykiem. Może będziemy musieli ewakuować te miasta. Ile mamy czasu?

– Operacja ma się rozpocząć za niecałe dwadzieścia cztery godziny – odpowiedział Yaeger.

– Masowa ewakuacja wywoła panikę – zauważył Sandecker – i spowoduje wiele ofiar. Mogę zaproponować coś innego, panie prezydencie?

Ręka Wallace’a zawisła w powietrzu.

– Słucham, ale nie mogę zapominać o moich obowiązkach naczelnego dowódcy sił zbrojnych.

– Nie prosimy o to. Przypuszczamy, że niebezpieczeństwo grozi przede wszystkim Bostonowi i może dwóm innym miastom. Według informacji Hirama, centrum dowodzenia Razowa znajduje się na jego jachcie. Proponuję unieruchomić je. Dla pewności wyślemy też na wszystkie trzy statki drużyny szturmowe, które rozbroją ładunki wybuchowe. Pod jakimś pretekstem spróbujemy też opóźnić ruch statków.

Prezydent w zamyśleniu podrapał się w brodę.

– Dobry pomysł. Oczywiście nie mogę wydać oficjalnej zgody na akcję na wodach międzynarodowych. Jeśli coś się nie uda, będę musiał wszystkiemu zaprzeczyć.

– To nie byłaby pierwsza operacja NUMA bez wiedzy rządu – odparł Sandecker.

– Tak – przyznał sucho prezydent. – Co o tym myślisz, Sid?

– Nie można tolerować poczynań Razowa. Ja bym go zlikwidował. Proponuję ogłosić pogotowie bojowe dla okrętów podwodnych i myśliwców. Jeśli plan admirała nie wypali, zatopią jacht i statki Atamana.

– Dobrze – zgodził się prezydent. – Admirale, ma pan moje błogosławieństwo. Ale to nie może wyjść poza ściany tego pokoju. Sid, zacznij działać. Porozum się natychmiast z dowództwami operacji specjalnych i odpowiednich sił zbrojnych.

Zerknął na zegarek.

– A teraz wybaczcie, ale mam spotkanie w Ogrodzie Różanym z zastępem skautów z mojego rodzinnego stanu.

Kiedy Gabinet Owalny pustoszał, Sandecker dotknął rękawa Sparkmana.

– Moglibyśmy zamienić kilka słów na osobności?

Wiceprezydent wydawał się zakłopotany.

– Oczywiście. Może wyjdziemy na świeże powietrze? Porozmawiamy o tym, jak utrzymać w tajemnicy romans Białego Domu z NUMA.

Wyszli z rezydencji do portyku południowego. Sandecker rozejrzał się po wypielęgnowanym terenie.

– Piękne miejsce, prawda?

– Najładniejszy widok w Waszyngtonie.

– Szkoda, że pan tu nigdy nie zamieszka.

Sparkman zaśmiał się nienaturalnie.

– Nie zamierzam się wyprowadzać z obserwatorium marynarki. Tutaj nie byłoby mnie stać na rachunki za ogrzewanie.

– Niech pan nie będzie taki skromny, Sid. Cały Waszyngton wie, że będzie pan następnym prezydentem.

– Nie ma gwarancji, że wygram wybory. Może nawet nie dostanę nominacji.

W tonie Sparkmana było coś dziwnego.

– Nie jest pan szczery. Ambicje polityczne to nie grzech.

– W tym mieście wszyscy je mamy. Nawet pan.

Sandecker odwrócił się twarzą do niego.

– Nie przeczę, Sid. Ale moich ambicji nie finansuje rosyjski szaleniec. Co Razow panu obiecał? Tylko niech pan nie odpowiada, że nie wiem, co mówię. Został pan złapany za rękę.

Blef admirała udał się. Sparkman przez moment wyglądał tak, jakby chciał wybuchnąć, potem nagle się załamał.

– Miałem dostać dużą część zysków z wydobycia hydratu metanu u wybrzeży Stanów Zjednoczonych – wyznał drżącym głosem. – To byłby miliardowy interes.

– Teraz, kiedy zna pan prawdziwą przyczynę podmorskich poszukiwań Atamana, zmienił pan front?

– Oczywiście! Słyszał pan, co mówiłem w Gabinecie Owalnym. To ja zaproponowałem twardą linię.

– Chyba nie dlatego, żeby pańska tajemnica nie wyszła na jaw?

Sparkman uśmiechnął się słabo.

– Wiem, że nie lubi pan tracić czasu, admirale. Przejdźmy do rzeczy. Czego pan chce?

– Po pierwsze, żeby pan wiedział, że jeśli choć słowo z rozmowy w Gabinecie Owalnym przedostanie się do Razowa, wykończę pana.

– Mogę być chciwy, ale nie jestem zdrajcą, admirale. Nie ma mowy, żebym ostrzegł Razowa po tym, czego się dowiedziałem o jego planach.