Erica Spindler - Tylko Chłód

Oparł się czołem o jej czoło.

– Jeśli tak, to możesz mnie wykorzystywać, kiedy tylko przyjdzie ci na to ochota.

– Obiecanki cacanki – zaczęła się z nim drażnić.

Chciał jej coś odpowiedzieć, ale przerwało mu głośne burczenie w brzuchu Anny, która aż poczerwieniała na ten dźwięk.

– Jadłaś coś? – spytał z niepokojem.

– Chyba śniadanie. – Jej żołądek odezwał się, gdy tylko wspomniała o posiłku, i Anna zaśmiała się, zażenowana. – Ciekawe, jaki bulion robi twoja matka?

– Najlepszy. Masz jakieś krakersy? – Zaczął podnosić się z łóżka.

Wyciągnął rękę i Anna również wstała.

– Mhm. Jeśli będziesz się przyzwoicie zachowywał, dostaniesz szklankę mleka.

– To może się ubierz, bo w tej chwili chodzą mi po głowie same nieprzyzwoite myśli.

Dwadzieścia minut później siedzieli po obu stronach kuchennego stołu i wcinali parujący bulion, przegryzając krakersami. Anna rozkoszowała się każdą łyżką pożywnej zupy.

– Och, jest naprawdę wspaniała – powtórzyła po raz kolejny.

Quentin uśmiechnął się.

– Dzięki. Mama jest rzeczywiście dobrą kucharką. Przy siedmiorgu dzieci to chyba zrozumiałe.

– Jaka jest?

– Pełna energii. Ma tylko metr pięćdziesiąt z małym haczkiem, ale…

– Metr pięćdziesiąt? Chyba żartujesz!

– Mój tata jest wysoki, a dziadek i pradziadek byli jeszcze wyżsi. – Quentin przełknął ostatnią łyżkę zupy. – Oczywiście jest najmniejsza wśród Malone’ów, bo siostry też ją przerosły, ale i tak wiadomo, że to mama jest głową rodziny. Jak byliśmy mali, nosiła szeroki skórzany pas, a kiedy chcieliśmy uciec, biła szczotką.

Anna zaśmiała się, wyobrażając sobie Quentina, który zmyka przed laniem.

– Byłeś chyba łobuzem, co?

– Okropnym – przyznał.

Wyjęła krakersa z torebki.

– Opowiedz mi o swoim rodzeństwie.

Zrobił, jak prosiła. Percy był jego zdaniem bardzo otwarty. Spencer kąpany w gorącej wodzie. Shauna uchodziła za niespokojnego ducha. Patrick za bardziej konserwatywnego od Pana Boga, a John był po prostu wielkim misiem. Mary miała małżeńskie problemy, a John oczekiwał trzeciego dziecka.

– Wszyscy jesteśmy glinami, z wyjątkiem Patricka, który został księgowym, i Shauny, która chce być artystką. Więcej czarnych owiec w klanie Malone’ów nie ma – zakończył.

Ponieważ Anna nalegała, opowiedział jej jeszcze o swoich pięciu siostrzenicach i siostrzeńcach oraz bratanicach i bratankach, o ciotce Patti, która była jego szefową, a także o licznych krewnych i powinowatych rozsianych po posterunkach w całym Nowym Orleanie.

– Miła rodzinka – rzekła kpiąco, chociaż wyczuł w jej głosie nutki żalu.

– Kiedy byliśmy mali, bez przerwy się biliśmy. To doprowadzało rodziców do szału.

Anna spojrzała na swój talerz i stwierdziła, że jest pusty. Sięgnęła więc po krakersa.

– Czy zawsze chciałeś być policjantem?

– Nigdy o tym nie myślałem.

– Więc kim chciałeś być?

– W ogóle się nad tym nie zastanawiałem. Po prostu nie musiałem.

– Chcesz powiedzieć, że to się samo narzucało? Że nie myślałeś o niczym innym? – dociskała.

– Teraz ty powinnaś opowiedzieć o sobie – rzekł, opierając brodę na dłoniach. – Jak ci się żyło w Hollywoodzie?

– Przed porwaniem wspaniale, a potem byłam bardzo samotna.

– Przepraszam, to było głupie pytanie.

Wzruszyła ramionami.

– Nie przejmuj się.

Przez moment w kuchni panowało niezręczne milczenie. Następnie Anna wstała i spojrzała na niego pytająco.

– Chcesz dolewkę?

– Nie, dziękuję – odparł, wstając. Spojrzał na zegarek. – Zaraz wróci la Salle.

– Więc powinieneś już iść, bo zaczną gadać w pracy.

– Nic mnie to nie obchodzi. Chyba że ty…

Raz jeszcze wzruszyła ramionami.

– Wszystko mi jedno.

Zebrali talerze i kubki, i wstawili je do zlewu. Anna odkręciła wodę.

– Ben mówił mi, że zamierzacie sprawdzić, który z jego pacjentów może mnie prześladować – rzuciła.

– Naprawdę?

Spojrzała przez ramię, słysząc jego jadowity ton.

– Nie lubisz go, co?

– Prawie go nie znam.

Anna zakręciła wodę i odwróciła się do niego, unosząc ironicznie prawą brew.

– Więc skąd ta niechęć? Tylko nie zaprzeczaj. To się czuje.

– Nie odpowiadają mi jego zawodowe zasady. Chcę złapać mordercę, a on mi przeszkadza.

– Masz na myśli to, że nie chce ci przekazać listy pacjentów?

– Właśnie.

– Myślisz, że znajdziesz tam Adama Fursta?

– Mam taką nadzieję, chociaż pytałem o to Bena i podobno nie zajmuje się nikim takim. Ale wydaje mi się, że to wszystko jest ze sobą powiązane. Listy, książki, zniknięcie Jaye, sztuczny mały palec i… ta wczorajsza napaść.

– Zabójstwo Jessiki Jackson – dodała łamiącym się głosem i pochyliła nad zlewem. – I tych pozostałych kobiet też. O Boże, co ja mam z tym zrobić?

– Przestań sobie czynić wyrzuty!

Podszedł do niej, wziął za ramię i obrócił do siebie. Oczy Anny były mokre od łez.

– Jesteś tylko ofiarą, Anno – powiedział stanowczo. – To nie ty zabijasz!

Z trudem przełknęła ślinę.

– Tak, ale chciałabym coś zrobić. Nie mogę tak siedzieć i czekać, kiedy giną inne kobiety. Jeśli będziecie mnie cały czas chronić, morderca znajdzie sobie kogoś w zastępstwie. Poza tym jest jeszcze Jaye. Bóg jeden wie, co teraz przeżywa. Czuję, że ten człowiek porwał ją z mojego powodu, chociaż sama nie wiem, dlaczego.

– Chcesz pomóc w śledztwie? Wobec tego skłoń Bena, żeby udostępnił listę pacjentów. Jeśli nie będzie na niej Adama, to na pewno ktoś, kogo poznasz.

– Na przykład Kurt?

– Albo ktoś inny.

Spojrzała mu prosto w oczy.

– Jeśli myślisz o Billu lub Daltonie, to się mylisz. Ben widział ich po raz pierwszy w „Perfect Rose“.

– Jesteś pewna?

– Tak. – Zacisnęła pięści. – Tak, do licha!

Przez moment mierzyli się wzrokiem, aż w końcu Quentin spojrzał w stronę okna.

– To tylko mój zawód, Anno. Przyglądam się faktom i szukam motywów. Dalton i Bill mieli możliwość.

– Ale żadnych motywów – wpadła mu w słowo. – Są moimi przyjaciółmi. Całkowicie im ufam.

– I na pewno masz ku temu powody. Ale fakty mówią, że w większości przestępstw z użyciem przemocy ofiary znają swoich prześladowców. Nie powinniśmy tego lekceważyć.

Anna pokręciła z oburzeniem głową, chociaż Malone zasiał w niej ziarno wątpliwości.

– Jak uważasz. W każdym razie wydobędę tę listę od Bena i wtedy zobaczysz, że nie miałeś racji!

Wyglądała pięknie. Oburzona, z rozwichrzonymi włosami. Quentin nie mógł się powstrzymać. Wziął ją w ramiona i pocałował namiętnie. Natychmiast przywarła do niego całym ciałem, wpijając palce w jego sweter.

Po chwili zdołał się od niej oderwać.

– Tylko ta lista, Anno. Obiecaj, że poza tym będziesz trzymać się od tego z daleka. Morderca tylko czeka, żebyś się odsłoniła. Chce, żebyś wyszła i walczyła. Wtedy będzie cię miał jak na patelni.

Anna pokręciła głową. Nagle zrozumiała, o co tak naprawdę chodzi mordercy. Wiedziała już, czego się po nim spodziewać.

– Znowu się mylisz – powiedziała. – On chce mnie odizolować i zastraszyć. Chce, żebym czuła się tak samo, jak dwadzieścia trzy lata temu.

Środa, 31 stycznia, godz. 1.52

– Minnie – szepnęła Jaye.