Erica Spindler - Tylko Chłód

– I do tego potrzebna jest pomoc psychologa?

– Albo informacje z poradnika – dorzucił.

– Twoja książka ma być właśnie takim domowym poradnikiem?

– Tak. – Zaczął bawić się serwetką. – Powiedz, co mam zrobić, żeby cię przekonać?

Przez moment patrzyła na ulicę, a potem znowu zwróciła się do niego.

– Sama nie wiem. Nie lubię mówić o mojej przeszłości. Nie lubię nawet o niej myśleć.

– Lecz ona i tak powraca w snach? Jestem tego pewien. Ta przeszłość wciąż jest w twojej podświadomości i rozpaczliwie próbuje przebić się do świadomości. Szepcze ci różne rzeczy do ucha i wpływa na to, co robisz. A to nie jest dla twojej przeszłości ani dobre, ani bezpieczne miejsce.

Patrzyła na niego ze zdziwieniem. I z niechęcią.

– Mogłabym powiedzieć, że to nieprawda.

– Ale tego nie zrobisz, bo starasz się być uczciwa wobec siebie.

Nagle parsknęła śmiechem, co ją samą bardzo zaskoczyło.

– Widzę, że wiesz wszystko.

– No cóż, jestem dosyć inteligentny. – Koło jego ust pojawił się mały dołek. – I dosyć bystry, chociaż ciągle siedzę w książkach.

Położyła dłonie na stoliku.

– Wciąż nie mogę zrozumieć, jak udało ci się mnie znaleźć…

– Znajoma ze Stowarzyszenia – przypomniał jej.

– Nie, wcześniej. Po prostu włączyłeś telewizor i właśnie nadawali ten program?

Ben niespokojnie spojrzał na swoje dłonie, a potem znowu na nią.

– Akurat czytałem „Śmiertelną pieszczotę“ i wszystko złożyło się w jedną całość. – Splótł dłonie. – Od dzieciństwa fascynowała mnie twoja historia. Już wcześniej myślałem o tym, jak włączyć ją do mojej książki, bo uważam, że twoje przeżycia są zupełnie wyjątkowe.

– Rzeczywiście, porwana i okaleczona księżniczka z Hollywood to rzadkość.

Ben spojrzał na nią poważnie.

– Większość porwanych dzieci nigdy nie wraca do domu.

Tak jak Timmy, pomyślała, czując, że coś ją dławi w gardle. To prawda, że miała szczęście.

– Więc jak? – podjął Ben. – Solennie przyrzekam, że to będzie całkowicie bezbolesne.

Anna wątpiła w prawdziwość jego słów. Już samo myślenie o tym przyprawiało ją o drżenie.

– Zastanowię się nad tym. Naprawdę.

Popatrzył na nią zgnębiony.

– Często pierwszy krok jest najtrudniejszy, ale nie mam zamiaru do niego cię zmuszać.

Uśmiechnęła się, czując, że trochę wbrew sobie lubi go coraz bardziej.

– Doceniam to, ale jeszcze muszę wszystko dokładnie przemyśleć. Mam nadzieję, że nie jesteś rozczarowany?

– Jestem już duży. Jakoś sobie poradzę.

Zapłacili i wyszli z kawiarni.

– Ja idę tędy. – Wskazała St. Louis Cathedral. – A ty gdzie zaparkowałeś?

– Przy Jax Brewery.

– Wobec tego musimy się pożegnać. – Włożyła ręce do kieszeni i zadrżała, czując na nogach zimny powiew wiatru.

– Tak, na razie. – Pochylił się i musnął wargami jej policzek. – Było mi bardzo miło. Będę czekał.

Odwrócił się i szybko odszedł, nie czekając na odpowiedź.

Czwartek, 18 stycznia, godz. 19.15

Ben leżał w ciemnościach na swoim łóżku. Wolno i głęboko oddychał przez nos. Kompres na jego czole rozgrzewał się szybko. Zbyt szybko. Ból głowy, który opuścił go na cały dzień, powrócił w czasie spotkania z Anną i stopniowo, z minuty na minutę, narastał. Jednak najgorzej poczuł się, kiedy dotarł do samochodu.

Sam nie wiedział, jak udało mu się dojechać do domu. Najważniejsze, że zdołał otworzyć wóz, a potem nie spowodował żadnego wypadku. W ogóle nie pamiętał drogi, ale to, że znalazł się w swoim łóżku, wskazywało, że jakoś ją pokonał.

Ben przymknął oczy, czując, że zaczyna działać przepisany przez lekarza środek przeciwbólowy. Myślał o Annie, o spotkaniu z nią w „Café du Monde“ i o tym, jak się skończyło. Patrzyła za nim, kiedy odchodził. Czuł na sobie jej spojrzenie. Było na tyle intensywne, że w końcu zerknął do tyłu. Anna stała, dotykając policzka, w który ją pocałował. To jasne, że była zaskoczona, ale również zadowolona. A w każdym razie tak mu się wydawało.

Zastanawiał się nad złymi i dobrymi momentami ich rozmowy. Anna nie ukrywała, że jest zainteresowana jego pracą, natomiast on podzielił się z nią informacjami, które zazwyczaj pozostawiał dla siebie. Doskonale do siebie pasujemy, pomyślał.

Nagle skrzywił się, gdy przypomniał sobie, jak przyłapała go na tym, że gapi się na jej okaleczoną dłoń. Trochę ją to zaniepokoiło, chociaż doskonale poradziła sobie z tym uczuciem. Z tego wniosek, że jest opanowana i ma dużą dyscyplinę. Gdyby nie to, jej wewnętrzne rozedrganie wcześniej czy później wzięłoby górę, co miałoby fatalne skutki.

A on wcale nie skłamał, kiedy powiedział jej, że nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Przez całe życie cierpiał na chwilowe zaciemnienia świadomości. Podobnie jak bóle głowy, od kilku miesięcy nawiedzały go dużo częściej niż poprzednio. Zaniepokojony zwrócił się do lekarza, który kazał mu zrobić przeróżne badania, w tym rezonans magnetyczny i tomografię komputerową mózgu. Bał się, że to rak albo jakiś tętniak, ale ku jego uldze wyniki badań nie wykazały niczego szczególnego. Następnie lekarz wypytał go o sposób odżywiania, alkohol i stresy. Wprawdzie Ben unikał niezdrowej żywności i whiskey, ale nie mógł powstrzymać ciągu nieszczęśliwych zdarzeń, które destabilizowały jego życie. Stan matki ciągle się pogarszał, a on musiał ponownie zaczynać swoją karierę zawodową. Z całą pewnością nie brakowało mu stresów. W końcu lekarz zalecił mu ograniczenie kawy i jogę albo jakieś inne ćwiczenia medytacyjne, które miały wpłynąć na zmniejszenia napięcia. Kiedy poszedł za jego radą, bóle głowy rzeczywiście stały się rzadsze, ale nigdy do końca nie ustąpiły.

Ben starał się teraz o tym nie myśleć, tylko próbował skoncentrować się na Annie. Czy pozwoli mu opisać swój przypadek? Czy wyjawi mu wszystkie szczegóły? Czy na tyle się przed nim otworzy, by mógł wykonać jej dokładny wizerunek psychologiczny w jego dynamicznym, trwającym długie lata, rozwoju? Być może za mocno na nią naciskał. Wyraźnie ją wystraszył. I, na dodatek, nie powiedział prawdy.

Poczuł mocniejszy, rwący ból nad oczami i jęknął. Zawsze uważał, że najważniejsza jest szczerość. Jako terapeuta wiedział, do jakiego stopnia nawet małe kłamstwa potrafią zniszczyć ludzkie życie, dlatego jego podstawowym zadaniem było wydobycie ze swoich pacjentów prawdy. Więc dlaczego skłamał, kiedy Anna zapytała go o program z udziałem jej matki? Udawał, że to był przypadek, i niezgodnie z prawdą powiedział, że już wcześniej czytał jej książki!

Bał się, że jeśli wyzna prawdę, to ją spłoszy. Lecz i tak ją spłoszył.

Gdyby tak bardzo nie bolała go głowa, ukarałby siebie za własną bezdenną głupotę. Anna bardzo mu się spodobała. Była inteligentna, z subtelnym poczuciem humoru, które bardzo mu odpowiadało. Poza tym miała zasady, których brakowało wielu innym ludziom. Była osobą głęboko moralną, to się od razu czuło. Zasługiwała na to, żeby znać prawdę.

Jest jeszcze coś. Gdyby był zupełnie szczery wobec siebie, musiałby przyznać, że Anna interesuje go nie tylko jako źródło informacji.

Ból w cudowny sposób zniknął w jednej chwili i zaskoczony Ben odetchnął z wielką ulgą. Zdjął ciepły kompres z głowy i usiadł. Uśmiechnął się, a potem zaśmiał głośno, czując, ze i tym razem udało mu się przegnać diabła.