Erica Spindler - Pętla

– Chodzi o wczorajszą wystawę?

– Wystawę?

– No, o te kwiaty i bilecik… Mac pokręcił głową.

– Nie, chodzi nam o jedną z modelek pani Westbrook. Lisette Gregory.

– Lisette? – Spojrzał na Jane z niekłamanym zdziwieniem.

– Ktoś ją zamordował – wyjaśniła drżącym z przejęcia głosem.

Ted pobladł.

– Kto? Kiedy?

– Prawie tydzień temu – wyjaśnił Mac. – Złamano jej kręgosłup.

– Dobry Boże, kto mógł to…?

– Jak dobrze znał pan panią Gregory?

– Ja? – Ted wyglądał na urażonego tym pytaniem.

– Prawie wcale. Pomagałem Jane przy wywiadzie i potem przy robieniu odlewów. No i oczywiście umawiałem ją na kolejne sesje.

– Czy rozmawiała z panem o swoim chłopaku? Albo o jakichś problemach ze znajomymi albo współpracownikami? Czy w ogóle o jakichś swoich problemach?

Ted pokręcił wolno głową.

– Nie, prawie wcale ze mną nie rozmawiała.

– Naprawdę? Dlaczego?

Ted spojrzał na Jane, a potem na policjantów. Wyprostował się trochę.

– Nie przepadała za mną. Żadna z modelek Jane mnie nie lubi.

– Dlaczego? – powtórzył Mac.

– Niech pan je sam o to spyta.

– Trudno by było spytać teraz Lisette, prawda? Więc dlaczego ona pana nie lubiła?

Ted wyciągnął do niego wytatuowane ręce.

– A niech pan zgadnie.

– Nie przyszedłem tu po to, żeby bawić się w zgadywanki, panie Jackman.

– Powiedzmy, że jestem zbyt oryginalny dla tych kobiet, które tu przychodzą.

– To znaczy? – Mac wbił w niego wzrok.

– Im wszystkim strasznie zależy na wyglądzie. I na forsie.

Mac zmrużył oczy.

– Wielu kobietom na tym zależy, nie zauważył pan?

– Ale nie Jane! – Ted spuścił wzrok. – Jane widzi ludzi takimi, jakimi są. Nie sądzi ich po tym, co mają albo jak wyglądają.

– Więc jest prawie święta – po raz pierwszy od dłuższego czasu odezwał się Liberman.

Jane położyła dłoń na ramieniu Teda. Poczuła twarde mięśnie i to, że zadrżał, kiedy go dotknęła. Zauważyła, że policjanci go podpuszczają, ale nie wiedziała dlaczego. Spojrzała na Stacy, ale siostra nie miała zamiaru ich powstrzymać.

– Ted prawie nie ma kontaktu z moimi modelkami – powiedziała. – Jest tak, jak mówił. Jeśli to wszystko, to chciałabym się teraz położyć. Nie czuję się najlepiej.

Stacy spojrzała na nią z niepokojem, a potem przeniosła wzrok na zegarek.

– Chyba wystarczy, Mac?

Zatrzasnął swój notes i popatrzył na nią z rozdrażnieniem.

– Będę w kontakcie.

– Muszę teraz jechać – zwróciła się do siostry.

– Poradzisz sobie?

– Nic mi nie będzie. Tylko zadzwoń później. Stacy odprowadziła kolegów. Jane patrzyła za nimi, a potem obróciła się do Teda. Zauważyła gniew w jego oczach.

– Przepraszam, że musiałeś przez to przejść. Znowu położyła dłoń na jego ramieniu, a on drgnął.

– Wcale nie musisz przepraszać. Ci idioci powinni szukać tego, kto ci grozi. To ty jesteś w niebezpieczeństwie. Czy tego nie widzą?!

– Nie sądzę, żeby dotyczyło to tylko mnie – rzekła z westchnieniem. – Boję się o moje modelki.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, opowiedziała mu więc historię o Doobiem, którą usłyszała od siostry. I o swoim podejrzeniu, że to mężczyzna z motorówki jest odpowiedzialny za śmierć Elle Vanmeer i Lisette Gregory.

Ted podszedł do kanapy i usiadł ciężko.

– Stacy obiecała, że go znajdzie – ciągnęła. – A wtedy na pewno uniewinnią Iana. To musi być jakiś psychol. Koniecznie trzeba go powstrzymać. Nie mogę pozwolić, by jeszcze jedna modelka…

– Daj spokój! – przerwał jej ostro. – Mówisz tak, jakby chodziło o wycieczkę rowerem. A przecież masz do czynienia z mordercą!

– Wiem, ale…

– Nie. – Skoczył na równe nogi i potrząsnął głową. – Pomyśl o swoim dziecku, Jane. Jeśli temu szaleńcowi przestanie wystarczać, że cię terroryzuje, to co dalej?

Znali odpowiedź na to pytanie, jednak żadne nie odważyło się jej wypowiedzieć. W pracowni zapanowała przygnębiająca cisza. Jane przymknęła oczy.

Oboje wiedzieli, że tajemniczy prześladowca będzie chciał ją zabić.

Czwartek, 6 listopada 2003 r. 9. 30

Jane przygotowywała się do cotygodniowej wizyty w więzieniu. Czekała siedem długich dni, by zobaczyć się z mężem, i teraz nie miała pojęcia, co mu powiedzieć. Przez całą noc przewracała się w łóżku, nie mogąc zasnąć. Czy powinna zataić przed nim, że ktoś jej grozi? Czy powinna wyznać, co znalazła w jego elektronicznym notesie?

Elton rozmawiał już z nim na temat Lisette Gregory. Dowody jego winy wydawały się oczywiste. Istniała obawa, że zostanie oskarżony również o to morderstwo, chociaż prokurator się do tego nie palił. Nie miał zresztą powodów do pośpiechu. Przecież jego zdaniem morderca i tak już był w więzieniu, więc nie mógł zabić nikogo więcej.

Nad ranem zdecydowała, że wszystko się wyjaśni, kiedy wreszcie spotka się z mężem. Uznała, że planowanie kolejnych scenariuszy nie ma sensu.

Mimo to nie mogła zasnąć.

Wciąż rozpamiętywała to, co stało się z Lisette, a potem przypomniała sobie zawracającą motorówkę. Myślała też o niewinności Iana.

Albo jego winie.

Nie, nie chodziło jej o morderstwa. Doskonale wiedziała, że nikogo nie zabił, wierzyła też mocno, że Elle, Marshę i Lisette zamordował człowiek, który przed szesnastu laty najechał na nią motorówką. Uważała też, że zabójca specjalnie doprowadził do aresztowania jej męża, żeby poczuła się bezbronna i osamotniona.

Jednak nie była już tak pewna wierności Iana. Bała się, że mógł ją zdradzać, a w ten sposób sam podłożył się szaleńcowi.

To bolało. Jane gryzła się tymi myślami. Jak mogła go kochać i jednocześnie podejrzewać o zdradę?

Ze mną też ożenił się dla pieniędzy, kołatało jej się w głowie.

To wcale nie znaczy, że mnie nie kocha. „Po prostu ma potrzeby, których nie jesteś w stanie zaspokoić. „

Nigdy nie mogła uwierzyć, że pokochał ją ktoś taki jak Ian. Czyżby jej wątpliwości miały głębsze uzasadnienie?

Nie, tylko nie to! Jane podniosła dłoń do skroni. Zaczęła ją boleć głowa.

Nagle przypomniała sobie rozmowę z Tedem.

„Jeśli temu szaleńcowi przestanie wystarczać, że cię terroryzuje, to co dalej?”.

Obronnym gestem położyła ręce na brzuchu. Ted ma rację, powinna przede wszystkim myśleć o dziecku.

Ale dopóki nie złapią tego potwora, nikt nie może czuć się bezpieczny. Również jej modelki, a to dlatego, że była z nimi związana. Przecież zamordował Lisette po to, żeby Jane jeszcze bardziej się bała.

Wczoraj wieczorem obdzwonili z Tedem wszystkie kobiety, z którymi pracowała. Powiedzieli im o Lisette i prosili o zachowanie szczególnej ostrożności. Nie poszło im najlepiej. Modelki albo wpadały w popłoch, albo dawały upust swojej złości. Niektóre pytały o Iana. Inne chciały się dowiedzieć więcej o śmierci Lisette. Pytały też, dlaczego powinny czuć się zagrożone.

Jane musiała unikać odpowiedzi, co wcale nie było łatwe. Kiedy skończyła, była kłębkiem nerwów. Miała jednak nadzieję, że zdołała przekonać wszystkie modelki do zachowania ostrożności.

Na moment przed dzwonkiem usłyszała szczekanie Rangera. Spojrzała po raz ostatni w lustro i podeszła do domofonu. Czekała na Dave’a, który miał ją zawieźć do więzienia. Początkowo nie chciała o tym słyszeć, mogła przecież sama prowadzić, ale w końcu z wdzięcznością przyjęła jego pomoc.