Catherine Coulter: Ulica Cykuty

Poczuła jego ręce na plecach. Od dawna nie czuła się tak bezpieczna. Nie, tu nie chodziło o bezpieczeństwo, tylko o to, że nie była już sama.

– Byłoby dobrze, gdybyśmy zaczęli pokazywać się razem w mieście – powiedział, kiedy wreszcie odsunęła się od niego. -To by uśpiło wszelkie podejrzenia. Jestem tutejszy, więc kiedy będą cię widzieć razem ze mną, szybko wtopisz się w tło. Będę też zawsze nazywał cię Becky. Wydaje mi się, że media używały tylko imienia Rebecca…

– O ile wiem, to tak.

Tyler wsunął drewnianą piramidkę do kieszeni dżinsów i jeszcze raz uścisnął Becky.

– Żałuję, że nie powiedziałaś mi wszystkiego od razu, ale rozumiem cię – powiedział z ustami przy jej uchu. – Uważam, że to się szybko skończy. Trzy dni sensacyjnych wiadomości i po wszystkim.

Odsunęła się od niego, modląc się w duchu, żeby miał rację. Ale czy to możliwe? Szaleniec, który usiłował zabić gubernatora stanu Nowy Jork, nadal był na wolności. Policja nie mogła tak po prostu o tym zapomnieć. Problem polegał na tym, że ona nie miała już nic więcej do powiedzenia. A może powinna zadzwonić do detektywa Moralesa i powiedzieć mu, że już nic więcej nie wie, że podzieliła się z nimi wszystkimi swoimi wiadomościami? Natychmiast po wyjściu Tylera weszła do salonu i pospiesznie podniosła słuchawkę telefonu w obawie, że może się rozmyślić. Musi zrobić coś, żeby Morales jej uwierzył. Nie wiedziała, jak sprawna jest ich technika lokalizowania rozmówcy, musiała więc przeprowadzić tę rozmowę bardzo szybko, zanim dowiedzą się, skąd dzwoni. Natychmiast połączono ją z Moralesem, co już było cudem samym w sobie.

– Detektywie Morales, tu Rebecca Matlock. Chcę, żeby mnie pan wysłuchał. Znalazłam bezpieczną kryjówkę. Nikł mnie nie znajdzie, nie ma też powodu, żeby ktoś miał mnie szukać. Nie chowam się przed panem, chowam się przed prześladowcą, który mnie terroryzował, a potem postrzelił gubernatora. Teraz mi pan wierzy, prawda? Przecież to nie ja do niego strzelałam.

– Chwileczkę, panno Matlock, dlaczego nie mogłaby pani tu przyjść i z nami porozmawiać? Nie wiemy nic pewnego, ale potrzebujemy pani tutaj. Mamy pewien trop i pani mogłaby nam pomóc…

Zacisnęła zęby i zaczęła mówić bardzo powoli.

– Nie mogę wam powiedzieć nic więcej, niż już powiedziałam. Mówiłam prawdę. Nie rozumiem, dlaczego nikt z was mi nie uwierzył, ale to wszystko jest prawdą. Nie mogę wam pomóc z żadnym tak zwanym tropem. To zresztą kłamstwo, po to tylko, żeby mnie ściągnąć z powrotem. Dlaczego'.' Zamilkła na chwilę, czas upływał, a on nie odpowiadał. Proszę posłuchać, pan mi nadal nie wierzy, chyba się nie mylę? Czy pan uważa, że ja postrzeliłam gubernatora?

– Nie, nie pani… panno Matlock, Rebecco… porozmawiajmy o tym. Możemy usiąść i spokojnie to rozpracować. Jeśli nil chce pani wrócić do Nowego Jorku, ja mogę przyjechać lam, gdzie pani obecnie jest, żeby porozmawiać.

– To nie jest dobry pomysł. Nie chcę, żebyście mogli mnie zlokalizować, więc powtórzę tylko: szaleniec, który postrzelił gubernatora, jest na wolności, a ja powiedziałam wam wszystko, co wiem. Wszystko. Nigdy nie skłamałam. Nigdy. Do widzenia – Panno Matlock, proszę zaczekać…

Odłożyła słuchawkę, serce jej waliło. Wypełniła swój obowiązek. Nie mogła zrobić już nic więcej, żeby im pomóc.

Dlaczego oni jej nie wierzyli?

Tego wieczoru poszła z Tylerem McBride'em na kolację do restauracji Sielanka, która znajdowała się prawie przy końcu Zachodniej Ulicy Cykuty, w małej zatoczce o nazwie Zaułek Czarnej Kapusty.

– Dlaczego w tym mieście tak nazwano ulice? – spytała, gdy kelner podał przystawki.

Tyler roześmiał się, nadział krewetkę na widelec, umoczył ją w chrzanie i podniósł do ust.

– Chcesz się dowiedzieć? W tysiąc dziewięćset dwunastym roku po mieście zaczęły krążyć plotki, że Jacob Marley senior dowiedział się, iż jego żona sypia z miejscowym hurtownikiem artykułów pościelowych. Tak się tym przejął, że postanowił ją otruć. Dlatego też przemianował wszystkie główne ulice w miasteczku i nadał im nazwy toksycznych roślin.

– To niesłychane. Czy dowiedziono tego?

– Nie, ale to ładna historia. Moim faworytem jest Aleja Naparstnicy, równoległa do Zachodniej Ulicy Cykuty.

– A inne nazwy?

– Jest jeszcze Bulwar Rosiczki, który na północy biegnie równolegle do Zachodniej Ulicy Cykuty, Pasaż Tojadu, tam właśnie chodzę na siłownię, i Uliczka Jadowitego Sumaka, na południe stąd.

– Zaczekaj, chyba Twierdza Artykułów Spożywczych jest na Rondzie Wilczego Łyka?

– Tak. Ja mieszkam już poza centrum, więc musi mi wystarczyć ulica Tajnych Agentów. Ale ty wynajęłaś dom Marleya na Przesmyku Wilczej Jagody, obok ulicy o najbardziej reprezentacyjnej nazwie – Gościniec Wilczej Jagody. Masz tam dobrze, nie mieszkasz w wielorodzinnym domu, pośród tych wszystkich wsioków, jesteś zupełnie sama, w otoczeniu pięknych drzew.

– Dlaczego on nazwał swoją prywatną ulicę Przesmykiem Wilczej Jagody? – spytała ze śmiechem.

– Prawdopodobnie Marley senior użył tej rośliny, żeby otruć swoją niewierną żonę. Restauracja Sielanka jest w Zaułku Czarnej Kapusty. Tak nazywają w Indonezji roślinę, która zabija przy pierwszym dotknięciu jej językiem. Wabi swoje ofiary słodkawym zapachem, ma też słodki smak.

Jeszcze się śmiała, kiedy do ich stolika podszedł jakiś mężczyzna.

– Cześć, Tyler. Kto to jest?

Becky zobaczyła starszego pana, z grzywą siwych włosów, z wydatnym brzuchem. Uśmiechał się szeroko, ale po chwili zmarszczył brwi.

– Hej, pani wydaje mi się znajoma, pani…

– Bernie, znam Becky od prawie dziesięciu lat. Byliśmy razem w Dartmouth. Zmęczył ją nowojorski wyścig szczurów i postanowiła przenieść się tutaj. Jest dziennikarką. Chcesz ją zatrudnić w „Riptide Independent?”

Nie poszła do redakcji Berniego Bradstreeta z jednego, prostego powodu: nie ma przecież dowodu tożsamości na swoje przybrane nazwisko, a jej twarz ozdabia teraz ekrany telewizorów. Siedziała, głupio się uśmiechając i nie wiedząc, co ma powiedzieć. Zapomniała uprzedzić Tylera, kompletna idiotka. Otaksował ją bystrymi, szarymi oczami. Wyciągnął do niej rękę.

– Jestem Bernie Bradstreet.

– Becky Powell.

– Pani specjalność? Kronika kryminalna? Śluby? Miejscowa dobroczynność? Wspomnienia pośmiertne?

– Nic takiego. Przeważnie piszę artykuły o dziwnych i wspaniałych rzeczach, z którymi wszyscy codziennie się stykamy. Staram się rozweselić ludzi i dać im trochę inną perspektywę. Jestem luksusem dla gazety, panie Bradstreet, a nie koniecznością. Jestem ostatnią osobą, której mógłby potrzebować mały dziennik.

Pobudziła jego ciekawość. A niech to… Uniósł brwi.

– Na przykład co, panno Powell?

– Dlaczego ser feta i glazurowane orzechy pecan są takie pyszne w sałacie ze szpinaku.

– Przypuszczam, że zbiera pani informacje na temat lokalnego folkloru, sposobów żywienia i takie różne…

– To prawda. Na przykład feta, orzechy pecan i szpinak wytwarzają reakcję chemiczną, która pobudza kubki smakowe.

Niestety, Bernie Bradstreet wykazywał nadmierne zainteresowanie.

Odchyliła się w krześle, wbijając wzrok w serwetkę, którą Tyler położył obok swojego talerza.

– Deser, Becky? – spytał.

– Tak, ja właśnie jestem deserem dla gazety – powiedziała, uśmiechając się do pana Bradstreeta. – Na liście priorytetów zajmuję bardzo niską pozycję.

– Nie – sprostował Tyler. – Myślałem o prawdziwym deserze. Berni, wypijesz z nami kawę i zjesz deser?