Catherine Coulter - Górska tajemnica

– Jak znalazł się pan u boku senatora Abbotta, panie Nicholas? Podniósł głowę.

– Proszę mówić mi Greg. Poznałem senatora Abbotta, kiedy byłem świeżo po studiach prawniczych, i nie bardzo wiedziałem, co chcę w życiu robić. Siedziałem w Big Raisin, angielskim pubie i restauracji na Platt Avenue i pijąc piwo zastanawiałem się, co ja robię tutaj, w Waszyngtonie. Dlaczego ze wszystkich miejsc na świecie wybrałem właśnie to? Nikogo nie znałem, nie miałem żadnych koneksji, a jednak przyjechałam tamtego ranka pociągiem z Nowego Jorku na rozmowę o pracę, sączyłem piwo i myślałem, że jestem strasznym głupkiem.

Senator Abbott wszedł i usiadł obok mnie. Zamówił martini z dwiema oliwkami. Wyglądał znajomo, ale nie wiedziałem, kim był. Wyglądał na miłego, przyjaznego biznesmena, który czekał, aż przyjdą goście, których zaprosił na lunch. Zapytał mnie, co młody facet z marną fryzurą robi przy barze w ciągu dnia i dlaczego nie buduje mostów albo nie uczy dzieci matematyki.

Zaśmiałem się i powiedziałem mu, że to zbieg okoliczności, że jestem w Waszyngtonie, a szczególnie w tej restauracji, pijąc piwo, które na dodatek jest ciepłe.

Przewrócił oczami i powiedział: „bo jest angielskie”. Rozmawialiśmy dalej, on zadawał mi pytania. Kolejny mężczyzna przyszedł może dwadzieścia minut później, to był kolega, na którego czekał. Wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale to był przewodniczący Izby Reprezentantów w Kongresie. Senator wstał i wręczył mi swoją wizytówkę. Kiedy zorientowałem się, kim był, mówię wam, nieomal udławiłem się swoim piwem. Nawet uścisnął mi dłoń i przedstawił się. Później powiedział mi, żebym zadzwonił do niego później, po południu, chciał rozmawiać ze mną o możliwości zmiany mojej ścieżki kariery.

Powiedziałem mu, że nie mam żadnej ścieżki kariery.

Roześmiał się i powiedział, że w takim razie przynajmniej mój były pracodawca nie będzie robił problemów, prawda?

Następnego ranka poszedłem się z nim spotkać. Zatrudnił mnie. Przez te wszystkie lata wypełniałem swoje obowiązki, zyskałem jego zaufanie. Zbliżyliśmy się do siebie. – Nichols uśmiechnął się. – Zawsze byłem z nim. – Znowu zamilkł, oczy napełniły mu się łzami. – Przepraszam, ale wiem, że to rozumiesz, Rachael.

– Tak, ja też cierpię – powiedziała. – I ten ból raczej szybko nie minie.

Nichols rzucił okiem na abstrakcyjny obraz na ścianie, wielkie czerwone kwiaty, wyglądające tak, jakby miały eksplodować.

– Nie ulega wątpliwości, że senator Abbott miał charyzmę. To naturalny talent, taki, którego nie można się nauczyć. To nie jest mocna strona senatora Jankela, ale staramy się. – Uśmiechnął się do nich skromnie. – Proszę, nie rozgłaszajcie tego, dobrze? Naprawdę nie chcę teraz zmieniać pracy.

– Oczywiście, że nie – zapewniła Rachael.

Nichols przekrzywił głowę na bok, wyglądał na zamyślonego.

– Od dawna nie miałem takich rozterek. Już zapomniałem, jak to jest. Muszę się wiele nauczyć, wierzcie mi. Poglądy i upodobania senatora Jankela są zupełnie różne od poglądów i upodobań senatora Abbotta. Co jeszcze mogę wam powiedzieć, agencie Crowne?

– Wiem, że jesteś bardzo zajęty, Greg, więc przestań pieprzyć głupoty – powiedział Jack. Nichols zerwał się na równe nogi i uderzył dłonią w biurko.

– Co pan sugeruje, agencie Crowne?

– Greg – powiedziała Rachael. – Ty i ja źle zrobiliśmy, że nie powiedzieliśmy śledczym prawdy. Oboje wiedzieliśmy, że Jimmy zabił tę dziewczynkę, bo nam to powiedział. I oboje wiemy, że on przez osiemnaście miesięcy po tym zdarzeniu nie pił alkoholu i nie prowadził samochodu. Oboje milczeliśmy. Żadne z nas nie chciało rujnować jego dobrego imienia. Oczywiście to mogło prowadzić do ukrywania twojego udziału w sprawie, ale teraz z tym już koniec.

Wyznałam wszystkim prawdę. Nadszedł czas, żebyś ty też to zrobił. Powiedz całą prawdę. Usiadł i popatrzył na nich przez swoje smukłe palce.

– Kiedy rozmawiałem ze śledczymi, nie ukrywałem tego, że senator przestał pić i prowadzić. Po prostu zbytnio tego nie podkreślałem policji, bo nie chciałem, żeby wypadek sprzed osiemnastu miesięcy, którego sprawca zbiegł, powrócił teraz, gdy senator Abbott i tak nie żyje.

Najwyraźniej FBI sądzi, że senator został zamordowany, bo przestał pić i prowadzić. Przypuszczam, że to opiera się na tym, co im powiedziałaś, Rachael?

– Tak.

– Szczerze mówiąc, jak dla mnie to brzmi mało przekonująco, na pewno nie dość wiarygodnie, żeby FBI wznowiło śledztwo. Musi być coś jeszcze. – Popatrzył znacząco na Jacka, który tylko potrząsnął głową. Nichols mówił dalej. – Dużo o tym myślałem i nie wierzę, że został zamordowany. Nie, to nie ma sensu. Uważam, że popełnił samobójstwo, oczywiście nie powiedziałem tego nikomu.

A wtedy ty przyszłaś i powiedziałaś mi, że zamierzasz wyznać winę swojego ojca, chciałaś wszystkim o tym opowiedzieć.

– Owszem, właśnie to zamierzałam zrobić, i niewykluczone, że zrobię.

– Chcesz wiedzieć, dlaczego powiedział mi, że wszystko ujawni, Rachael? – zapytał Nichols. Warkocz na chwilę zakręcił się wokół jej policzka i Nichols patrzył na niego. Potem powiedział powoli:

– Uważam, że senator Abbott powiedział mi o tym, bo chciał, żebym mu to wyperswadował.

– To ciekawa teoria – przyznał Jack. – Co mu pan odpowiedział?

– Powiedziałem mu, że najgorszy błąd, jaki mógłby popełnić, to ujawnić historię o zabiciu dziewczynki, ponieważ media rozszarpałyby go, robiąc z niego potwora. On nie był potworem, ale tak by się to skończyło. Media nie wzięłyby pod uwagę czegoś takiego jak nieskazitelny charakter, troska o każdego człowieka w tym kraju, daleko idące zmiany w ustawodawstwie, które przeprowadził.

Nie, media zignorowałyby wszystko, co dobre, uważając to za mało istotne. Powiedziałem mu, że zrujnowanie jego kariery będzie tylko pierwszym ciosem, który otrzyma. Potem będą plotki na temat jego rodziny, wyssane z palca historie i insynuacje. Zostałyby w to wciągnięte jego córki i ich rodziny.

Co do Abbottów, znaleźliby malkontentów, przeprowadzili wywiad z każdym, kto wystąpiłby przeciw tej rodzinie. Naturalnie partii nie jest potrzebny taki skandal.

– Ale senator Abbott zdawał sobie z tego sprawę – powiedział Jack. – Dokładnie to wszystko przemyślał, długo walczył ze sobą. Wiedział, co może się stać, a mimo to zdecydował się działać, nie zważając na twoje argumenty.

– Być może. Ale może słysząc, jak ktoś, czyli ja, mówi o tym głośno, występując w roli adwokata diabła, zmienił zdanie. Tak, jak powiedziałem, uważam, że naprawdę chciał, żebym go od tego odwiódł. Agencie Crowne, ja też walczyłem z całych sił, zastanawiając się w nieskończoność, czy wiara w senatora Abbotta była właściwą rzeczą, ale widzi pan, znałem człowieka, znałem jego serce.

Wiem też, że śmierć tej małej dziewczynki była okropnym wypadkiem, czymś, czego można było uniknąć gdyby on… cóż, gdyby w tym ułamku sekundy wszystko ułożyło się inaczej, ale lak się nie stało i dziecko umarło niepotrzebnie.

Próbowałem uzmysłowić mu, że to był wypadek, próbowałem uwolnić go z jego prywatnego piekła. Wahał się, pod koniec jego życia nigdy nie byłem pewny tego, co powie następnego dnia.

Będę szczery. Po prostu nie byłem pewny, o czym myślał w chwili śmierci. Przyznam, że posłużyłem się Rachael.

Powiedziałem mu, że media szczególnie będą nękać ciebie, Rachael, twoją matkę i jej rodzinę. Czy to w porządku mieszać cię do lego wszystkiego?