Catherine Coulter - Godzina śmierci

Nie podnosząc głowy, powoli i spokojnie zjadała frytki ze stojącego przed nią talerza.

Były bardzo smaczne, rumiane i chrupiące, właśnie takie, jak lubiła.

– Ma pan rację. Kiedy będzie po wszystkim, wyjadę stąd. Może na południowe wybrzeże? Zimą jest tam naprawdę ciepło.

– Przynajmniej teraz mówi pani prawdę. Smaczne frytki?

– Dawno takich nie jadłam. Są wspaniałe.

– Michael też uwielbiał frytki. Twierdził, że pomagały mu skupić się na boisku i sprawiały, że dziewczyny myślały, że jego woda po goleniu ładnie pachnie. Może coś w tym jest?

Podniosła głowę.

– Mogę skorzystać z łazienki?

Skinął głową, dokończył swoją kanapkę i patrzył, jak ona zjada jeszcze jedną frytkę i odsuwa talerz. Wyglądała, jakby za chwilę miała się rozpłakać.

– Są takie pyszne, ale jestem już pełna. Nie wiedziałam, że ksiądz Michael Joseph też lubił frytki. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy.

– Pewnie by się do tego nie przyznał. Chce pani wrócić do schroniska i może coś stamtąd zabrać?

– Nie. W takim miejscu, jeśli ma się coś wartościowego, trzeba to do siebie przypiąć. Albo po chwili ktoś inny to sobie przywłaszczy.

– Jak części do samochodu w parszywej dzielnicy?

Zastanawiał się, co ona miała przypięte pod ubraniem. Dokumenty, które ujawniłyby jej prawdziwą tożsamość? Przed kim lub przed czym uciekała?

Słuchał plusku spływającej wody. Wstał i podszedł do telefonu. Prawie już wykręcił numer swojej siostry, ale powoli odłożył słuchawkę. Nie mógł wyobrazić sobie, że zostawia Eloise z panną Jones. Byłoby to nie fair w stosunku do ich obu. Eloise by się denerwowała, panna Jones by się bała. Bardzo niebezpieczne połączenie. Chyba wymagałby od swojej siostry zbyt wiele. Musiał zaufać Nick Jones i zostawić ją w hotelu samą, kiedy on będzie zajęty z Delionem. Ostrożnie zawinął w chusteczkę szklankę, z której piła wodę. Był na niej wyraźny odcisk linii papilarnych jej kciuka.

Kiedy blisko godzinę później wyszła z łazienki, Dane z wrażenia nieomal upuścił filiżankę z kawą, którą trzymał w ręku. Bezdomna kobieta znikła. Nick Jones była czysta, miała umyte i ułożone włosy, a nowe ciuchy bardzo dobrze na niej leżały.

Wyglądała schludnie niczym uczennica liceum. Wcześniej nie zwrócił na to uwagi, ale teraz, kiedy jej włosy były czyste, wydawały się jaśniejsze. Miały wiele różnych odcieni blondu i brązu, były lekko kręcone i zebrane z tyłu głowy. Jasne oczy były koloru szarozielonego. Uświadomił sobie, że wyglądała całkiem ładnie.

– Teraz wygląda pani dobrze – powiedział zadowolony, że okazał umiarkowany zachwyt. Nie mógł dopuścić do tego, żeby się go przestraszyła. – Muszę wracać na komisariat. Proszę, żeby pani tu została. Może pani obejrzeć telewizję albo zejść na dół i kupić sobie coś do czytania. Tylko proszę nie opuszczać hotelu, dobrze?

Zostawił jej pięćdziesiąt dolarów, a kiedy nie chciała ich przyjąć, wcisnął banknot do kieszeni jej spodni. Ale nie odpowiedziała na jego prośbę.

Ponownie powiedział:

– Proszę mi obiecać, że nie opuści pani hotelu.

– No dobrze, obiecuję – powiedziała w końcu.

Miał nadzieję, że nie kłamała.

Po drodze na Bryant Street zadzwonił z komórki do siostry, aby omówić przygotowania do pogrzebu ich brata.

Michael nie żył. Właśnie rozmawiali o zakopaniu go. Dane nie mógł tego znieść. Zamiast na komisariat, na prośbę siostry udał się do parafii św. Bartłomieja, by sprawdzić, jak radzą sobie z przygotowaniami. Rozgorączkowany ksiądz Binney z trzęsącymi się bladymi, żylastymi rękoma rozmawiał z biskupem Koshlapem i arcybiskupem Lugano. Wszystko było gotowe, wszyscy powiadomieni. Pogrzeb księdza Michaela Josepha miał odbyć się w najbliższy piątek popołudniu w kościele św. Bartłomieja. A czuwanie przy zmarłym miało trwać od środy wieczór.

– Tak mi przykro – powtarzał w kółko ksiądz Binney. – Gdybym nie namawiał go na spotkanie z tym człowiekiem, z tym potworem, żyłby. Tak mi przykro.

Dane chciał, żeby ksiądz Binney w końcu pojął, że to nie była jego wina, a mordercy, który zabił w sumie cztery osoby w San Francisco, ale nie miał już siły tego powtarzać.

Jechał w stronę komisariatu tak szybko, że po drodze zatrzymał go patrol na motocyklu. Kiedy pokazał swoją odznakę FBI, policjant spojrzał na nią, zaśmiał się i zapytał:

– Sprawa niecierpiąca zwłoki? Dane przytaknął.

– Tym razem panu daruję, agencie Carver. Proszę nie przekraczać dozwolonej prędkości.

Dane podziękował policjantowi i z nie mniejszą prędkością dalej jechał na komisariat, pomimo ogromnego korka.

Pojawił się w pomieszczeniu oddziału specjalnego, zaadaptowanego z sali konferencyjnej obok gabinetu komendanta. Od Maggie, asystentki Kreidera, dowiedział się, że komendant chce być informowany ze szczegółami o rozwoju akcji.

W małym pokoju siedziało stłoczonych piętnaście osób. Dane wszedł do środka, oparł się o tylną ścianę i słuchał, jak Delion kończy swój wykład.

– … tak więc wszyscy znają zasady. Człowiek, który właśnie wszedł i stoi przy drzwiach, to agent FBI, Dane Carver. Ksiądz Michael Joseph był jego bratem. Nie jest tu jako agent FBI, ale jest częścią drużyny. Ktoś chciałby coś dodać? Nie? A więc to wszystko.

Dane spojrzał na fotografie zamordowanych osób przypięte pinezkami do ściany. Wychodząc, komendant Kreider ścisnął ramię Dane'a.

Delion podszedł do Dane'a.

– Założę się, że nawet mamy naszych chłopaków są zaangażowane w śledztwo – powiedział. – Zobaczy pan, że złapiemy gada. Teraz mamy spotkanie z ekspertem medycyny sądowej. Doktor Boyd obiecał, że najpierw zajmie się Valerie Striker. A jak ma się panna Jones?

– Dobrze. Obiecała mi, że nie opuści hotelu.

– I pan jej uwierzył? – Delion uniósł brew.

– Nie miałem wyjścia. Nie chciałem zamykać jej na klucz.

– Doprowadził ją pan do porządku?

– Tak, wygląda teraz jak studentka.

– Studentka? Może naprawdę nią jest? Wygląda na całkiem mądrą, wypowiada się składnie.

Dane pokręcił głową.

– Jest niezwykle bystra, ale zbyt przerażona, by to ukryć. Na studentkę jest trochę za stara, ale kto wie?

Delion powiedział:

– Moja siostra jest profesorem antropologii na Uniwersytecie Davis – powiedział Delion. – Twierdzi, że w środowisku akademickim pojawia się wielu niebezpiecznych typów, bardziej bezwzględnych niż w świecie biznesu. Oczywiście ona nie ma pojęcia o prawdziwym świecie, ale to ciekawe. Może nasza dziewczyna ucieka przed złym profesorem?

– Możliwe – odpowiedział Dane i nie mogąc się powstrzymać, wybuchnął śmiechem. – Profesor – zabójca. Podoba mi się pana koncepcja, Delion. Sprawdźmy, czyje odciski palców są na tej szklance.

– Panny Jones?

– Tak, piękny odcisk kciuka. Jeżeli nie powie nam, kim naprawdę jest, może jej odciski palców są w kartotece. Nigdy nie wiadomo. I dzięki, że mnie pan rozbawił, Delion.

– Zawsze do usług.

W kostnicy czekał na nich doktor Boyd.

– Valerie Striker została uduszona – powiedział. – Ni mniej, ni więcej.

– A jakieś szczegóły? – zapytał Dane.

– Moim zdaniem to stało się w niedzielę w środku nocy.

– To nam wystarczy.

– Ten sam sprawca, który zabił księdza Michael Josepha? – zapytał doktor Boyd.

– Prawdopodobnie tak, jeżeli to stało się w niedzielę w nocy. Dziewczyna marnie skończyła. – Delion pokiwał głową.