Catherine Coulter - Grota śmierci

– Pokażę ci mój model!

Cmentarz Narodowy

Arlington, Wirginia

Sobota rano

Lekki śnieg przestał padać dwie godziny temu, o siódmej. Niebo było ołowianoszare, chmury ciężkie od zapowiadanego na popołudnie śniegu.

Agent Ron Latham stał obok agentki Connie Ashley, która studiowała mapę cmentarza.

– Dlaczego Moses Grace miałby przyjechać akurat tutaj?

Myślę, że Rolly ma kosztowne potrzeby, które musi zaspokoić… – Raczej pragnienie – zauważyła Connie.

– Do tego wszystkiego facet jest alkoholikiem? – Agent Jim Farland udawał, że rozmawia przez komórkę.

– Nie, chyba nie. Później ci opowiem o jego ulubionym napoju. Jim Farland powiedział głośno do komórki:

– Cześć, mamo. Tak, idziemy do sektora dwudziestego siódmego, gdzie są pochowani dawni niewolnicy… Tak, i po 1900 roku ponownie pochowali tam zmarłych przed wojną domową. Słuchaj, mamo, muszę iść, pogrzeb zaczyna się za dwadzieścia minut. Do zobaczenia.

– Tak szybko zorganizowali tę operację, że chyba nie łapię wszystkich szczegółów – powiedział Ron do Connie. – Mamy udawać turystów, dopóki nie pojawią się Moses Grace i Claudia, holując Pinky'ego Wormacka?

– Tak mi powiedział ten psychol. Ruth mówiła, że Rolly nigdy jej nie zawiódł. Musimy na nim polegać, dopóki sami się czegoś nie dowiemy. Miałam telefon Ruth tylko dlatego, że jestem kobietą, a Rolly nie dogaduje się z facetami. No cóż, pora się ruszyć.

– Podoba mi się ta poduszka na twoim brzuchu, Ashley – powiedział Ron z krzywym uśmiechem. – Ile masz dzieciaków?

Connie przystanęła, żeby pomasować sobie plecy. To nie było tylko na pokaz. Chodziła po cmentarzu już od dwóch godzin, zatrzymując się, żeby posłuchać mów pogrzebowych czy zamienić parę zdań z innymi agentami, spacerującymi w przebraniu turystów po ogromnym cmentarzu. Przeczytała w ulotce, że pochowano tu ponad dwieście sześćdziesiąt tysięcy ludzi. Zastanawiała się, czy zdąży przejść koło każdego nagrobka i pomnika, zanim skończą. Pomyślała o Ruth, miała nadzieję, że ona miała lepszy weekend. Wolałaby być z koleżanką na pustkowiach Wirginii, niż czekać tutaj na pojawienie się starego wariata. Snajperzy zajęli pozycje wszędzie tam, gdzie mogli się ukryć, już o ósmej rano.

Savich stał przy Bramie Pamięci w sektorze trzydziestym i rozmawiał przez komórkę ze swoim szefem, Jimmym Maitlandem.

– Na razie nie widać ani śladu. – Tak samo jak godzinę temu, gdy składał raport, ale tego już nie powiedział. – Na szczęście nie ma tu wielu prawdziwych turystów, ze względu na pogodę. Mamy oko na te kilka osób i staramy się nie robić nic, co zwróciłoby uwagę Mosesa Grace.

Maitland westchnął.

– Jeden z moich chłopców gra dzisiaj w kosza, po raz pierwszy w reprezentacji Maryland, a ja siedzę w tej cholernej ciężarówce i czekam na psychopatę, który bez skrupułów podłożył bombę moim agentom. Nie sądzę, żeby Pinky jeszcze żył. A ty, Savich?

– Tak, to mało prawdopodobne. Ten, kto wyciął taki numer w motelu, na pewno nie będzie się starał utrzymać Pinky'ego przy życiu. Ale nie mówiłem tego pannie Lilly, ona wciąż ma nadzieję. Pinky to taki oryginał, nigdy nikomu nie zrobił krzywdy, ale zawsze za dużo mówił. Mam drugi telefon, który powinienem odebrać. Zadzwonię do ciebie za godzinę i zdam ci raport. Możesz posłuchać tego meczu koszykówki przez radio?

– Liczę na to, Savich.

Savich uniósł twarz do ołowianoszarego nieba i wciągnął świeże, ostre powietrze głęboko w płuca. Czuł, że Moses Grace jest blisko. Poczuł wibrowanie komórki.

– Słucham, Savich.

– Cześć, chłopcze. Mówi twoja Nemezis. Czy to nie wspaniałe słowo? Claudia znalazła je w książce, powiedziała, że właśnie tym dla ciebie jestem.

Savich zamarł, a jego umysł pracował jak szalony. Wiedział, po prostu wiedział.

– Kto mówi?

– Nie wiesz? Biedny staruszek, którego usiłujesz dopaść, zabić i zakopać głęboko pod ziemią, agencie Savich. Widziałem cię w telewizji po naszej małej imprezie w Motelu Hootera, w lokalnej stacji, bardzo wcześnie rano. Założę się, że nie pospałeś sobie. Muszę ci powiedzieć, naprawdę byłem pod wrażeniem. Ale widzisz, to ja ustalam zasady, a ty stosujesz się do nich jak głupi leming. To cię pogrąży, kiedy staniemy twarzą w twarz. Ale masz gadane, chłoptasiu, cały chłodny i opanowany jak na kogoś, kto przed chwilą o mało nie wyleciał w powietrze. Szkoda, że nie skręciłeś karku, kiedy skakałeś z tego cholernego balkonu, to by bardzo ułatwiło sprawę. Claudia, moja mała, słodka dziewczynka, powiedziała, że jesteś atletą i że ma na ciebie chrapkę. Cały się zarumieniłem od słuchania, co chciałaby z tobą zrobić. Co do Pinky'ego, to nie powiedziałbym, żeby był w najlepszej formie.

– Co mu się stało?

– Powiedzmy, że mały gnojek jest tam, gdzie powinien. Savich poczuł mdłości. Miał ochotę wycisnąć z tego człowieka resztki życia, przerwać raz na zawsze potok obmierzłych słów.

– Czyli gdzie?

Od skrzeczącego śmiechu Mosesa Savichowi ścierpła skóra.

Czy ten stary potwór patrzył na niego teraz?

– Cóż, sprawy wyglądają następująco, agencie Savich. Pinky już jest pod ziemią. Znajdź grób szeregowego Jeremy'ego Williamette, chłopak zmarł w Korei w wieku osiemnastu lat. Tyle, ile ma teraz Claudia. To ona wybrała miejsce, w którym Pinky będzie rezydował, dopóki wy, chłopcy, nie wyciągniecie jego ciała.

– Skąd masz numer mojej komórki?

– Od Pinky'ego, rzecz jasna. Okazało się, że dała mu go Miss Lilly, i wiesz co?

Savich milczał. Myślał o Pinkym, który pewnie był martwy już w Motelu Hootera. Pochowali go razem z żołnierzem?

– Chcesz, żebym ci to przeliterował, chłopcze? Bardzo proszę• Nikt mnie nie pokona, a już na pewno nie taki kiepski glina jak ty. – Roześmiał się i Savich słyszał, jak pryska śliną. – Znasz Rolly'ego, tego małego perwersa, który donosi agentce Warnecki? Myślę, że dużo trudniej będzie wam znaleźć jego. Słyszałem, że ta mała, ruda agentka, która tam stoi, to twoja żona. Powiedziałem Claudii, że te gliny mają więcej jaj niż mózgu, ale mnie nie słuchała. Jest strasznie podekscytowana i trudno ją winić. Wygląda na to, że bardzo się napracowaliście, żeby mnie złapać, naprawdę to doceniam. Dzięki temu czuję się ważny. Ilu was tam jest? Dwudziestu? Czterdziestu? Wszystko dla mnie i dla Claudii.

Słowa wypłynęły z ust Savicha, zanim zdążył je ocenzurować.

– W jednym masz rację, zwariowany staruchu. Zabiję cię i zakopię naprawdę głęboko.

Moses parsknął i odkaszlnął. Savich słyszał bulgotanie śliny w jego gardle. Czyżby był chory?

– Nie, nie zastrzeliłbyś mnie w zemście, to jedna z waszych kretyńskich reguł. Zgarnąłbyś mnie uprzejmie i z honorami, nawet pomógłbyś mi dostać miłego, sprytnego prawnika, który twierdziłby, że słyszałem głos mojej dawno zmarłej matki, która zamykała mnie w piwnicy, aż skończyłem szesnaście lat i nie jestem za nic odpowiedzialny. Nie chciałbyś być okrutny wobec człowieka upośledzonego psychicznie, prawda? Może nawet wylądowałbym w przytulnym szpitalu wśród słodziutkich pielęgniarek, kręcących mi dupeczkami przed nosem. Kurcze, to wydaje się znajome.

Problem polega mi tym, chłopcze, że tobie brakuje jeszcze jaj, żeby mnie zabić. Popatrz tylko na swoją żonę, taka poważna i czujna, z tymi pięknymi rudymi włosami, założę się, że są gęste i bardzo miękkie. Claudia bardzo jej nie lubi. Może znajdzie się dla niej miejsce obok Pinky'ego, kiedy Claudia z nią skończy.