Catherine Coulter - Cel

– Nie rozumiem tego wszystkiego. Musi pani wrócić do Denver i porozmawiać z nami. Jeżeli rzeczywiście ma pani Emmę, musi ją pani oddać pod opiekę lekarzy i zespołu psychiatrów. Tu będzie miała wszystko, czego jej potrzeba. Czy to naprawdę była Emma? Skąd pani dzwoni?

– Zrobi pan coś z informacją, którą chcę panu przekazać, czy znowu tylko tracę czas, detektywie Mecklin?

Długie milczenie, przerywane ciężkim oddechem detektywa.

– Niech mi pani poda te nazwiska – warknął w końcu. Molly powoli podyktowała mu zdobyte przez Ramseya dane.

– Żadne z tych nazwisk z nikim mi się nie kojarzy, ale któraś z tych osób niewątpliwie zamieszana jest w sprawę porwania. Teraz ma pan szansę ją złapać, prawda? Na pewno w liście porywacze wskazali miejsce, gdzie należy zostawić okup. Nie musi się pan już martwić o Emmę, więc proszę wziąć się do roboty, detektywie, i zamknąć porywaczy. I jeszcze coś – Emma była więziona w górach w pobliżu Dillinger. Jestem pewna, że porywaczy też już tam nie ma, ale może mimo wszystko znajdzie pan tam jakąś wskazówkę.

– Jest pani teraz w Dillinger?

– Nie, detektywie Mecklin. Jestem dość daleko od Dillinger, więc proszę nie nasyłać na mnie miejscowych policjantów. Po co ma pan ich fatygować?

– Cała sprawa wygląda teraz zupełnie inaczej, pani Santera.

– Oczywiście – zgodziła się Molly. – Zdążył pan wszystko zapisać?

– Tak. Musi mi pani jednak powiedzieć, co się dzieje. Właśnie weszli agenci FBI i chcą z panią mówić. Oni…

– Tablica rejestracyjna była przymocowana do brudnej czarnej półciężarówki, raczej nowej – przerwała mu Molly, mówiąc powoli i wyraźnie. – To chevrolet. Zapisał pan?

– Tak, tak. Chwileczkę, proszę się nie rozłączać! Jesteśmy pani potrzebni! Oddaję słuchawkę agentowi Anchor!

– Nie mam ochoty na dłuższą rozmowę. Proszę przekazać im informacje. Jeżeli wykażą się wystarczająco dużym rozsądkiem, aby mi uwierzyć, zaślinią się z radości.

– My też wkrótce uzyskalibyśmy te informacje. Wierzę pani, ale… Widzi pani, to bardzo nietypowy tryb prowadzenia śledztwa… – Tym razem odezwał się agent Anchor, człowiek z dużym doświadczeniem w prowadzeniu spraw kidnapingowych.

Molly nie miała nic przeciwko agentowi Anchorowi, zdążyła się jednak zorientować, że ma on dyktatorskie zapędy i mocno wierzy, iż poza nim samym wszyscy mają mózgi wielkości ziarnka grochu. Anchor wydawał polecenia policji z Denver z taką pewnością siebie, jakby była to jego gwardia przyboczna.

– Nie interesują mnie pańskie zastrzeżenia, agencie Anchor. Proszę złapać ludzi, którzy porwali moją córkę.

– Nie ma pani pojęcia, czy wóz o tych numerach rejestracyjnych rzeczywiście ma coś wspólnego z porywaczami, prawda? Proszę mi natychmiast powiedzieć, gdzie się pani teraz znajduje! Rozumie pani co mówię? Możliwe, że jest pani w wielkim niebezpieczeństwie. Gdzie znalazła pani Emmę? Nie może pani nam rozkazywać…

– Proszę zająć się łapaniem porywaczy, agencie. Tę półciężarówkę ostatnio widziano na zachód od Rappahoe, na drodze numer 70.

Molly z pełnym satysfakcji uśmiechem wyłączyła telefon.

– Może niepotrzebnie mu to powiedziałam, bo nie jest głupi i zorientuje się, że my też jesteśmy gdzieś niedaleko, ale musiałam to zrobić. W przeciwnym razie nigdy by ich nie znaleźli. Mam nadzieję, że szybko zlokalizują miejsce, gdzie porywacz trzymał Emmę i znajdą tam jakieś wskazówki.

– Dobrze zrobiłaś. Zresztą zanim przystąpią do akcji, my będziemy już w Aspen. Nie sądzę, żeby chciało im się nas szukać, chociaż kto wie… Ale przynajmniej tamci faceci nie mają pojęcia, że ich namierzyliśmy, więc nie powinni się ukrywać. Czy agenci FBI byli bardzo dokuczliwi?

– Potwornie. Gdybym tak bardzo nie bała się o Emmę, byłoby mi naprawdę żal miejscowych gliniarzy. Ci z FBI traktowali ich jak kmiotków. Detektyw Mecklin nie jest takim znowu idiotą, tylko nie wykazuje się szczególną elastycznością. Ma wielkie, ufarbowane na czarno wąsy, wyobrażasz sobie? Opadają mu na usta, przez co wygląda jak basset. I jest bardzo gruby. Mam nadzieję, że nie skończy na atak serca. – Molly pokręciła głową. – On po prostu nie chciał uwierzyć, że Emma jest ze mną… Z kolei agent Anchor cierpi na silny kompleks Boga…

Ramsey pomyślał, że wielu federalnych agentów cierpi na ten kompleks. Prawdę mówiąc, tylko nieliczni bronią się przed nim ze względnym powodzeniem, między innymi Dillon Savich. Po zakończeniu całej sprawy chętnie spotkałby agenta Anchora i dał mu popalić…

– Doskonale ci poszło, Molly. Trzeba to było zrobić, sama rozumiesz. No, jedziemy do Aspen. Zapomnijmy teraz o wszystkich agentach. Jutro zadzwonimy do Mecklina i dowiemy się, co zdziałał.

– Wczoraj przyszedł list z żądaniem okupu. Porywacze chcieli pół miliona.

– Blefowali. – Ramsey szybko spojrzał na Emmę, która wygląda na bardzo śpiącą, lecz w rzeczywistości nieźle strzygła uszami. – Tylko blefowali – powtórzył. – Teraz policja ma dużą szansę. Z tego wszystkiego wynika, że poza porywaczem w sprawę zamieszane są jeszcze co najmniej cztery osoby. Dlaczego aż tyle? To nie jest zwykłe porwanie, Molly.

– Nie podoba mi się to – powiedziała Emma, przytulając się do matki. – Wcale mi się to nie podoba…

Obydwoje dorośli wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

– Nam też nie, Emmo – rzekła Molly. Ramsey wjechał na autostradę. Czarnej półciężarówki nie było nigdzie widać, dzięki Bogu.

Kiedy Molly pokazała mu gruby plik studolarowych banknotów i zapewniła, że ma ich dużo więcej w biustonoszu, Ramsey wziął dla nich mały apartament w hotelu Jerome, podając fałszywe nazwisko i płacąc gotówką.

Zaprowadzono ich do wielkiego pokoju umeblowanego w stylu wiktoriańskim. Abażury lamp obszyte były czerwonymi i złotymi frędzlami, całą podłogę zakrywał dywan w wielkie róże i pnącza winorośli. Ściany łazienki wyklejono intensywnie czerwoną tapetą, a kabinę prysznicową wyłożono kaflami z różowego marmuru.

Połączenie nowoczesności i ducha dawno minionej epoki tworzyło fascynujący efekt. W jednym krańcu wielkiego pokoju urządzono coś w rodzaju saloniku, natomiast w drugim znajdowało się łóżko, szafa na ubrania, komoda i jeszcze kilka krzeseł. Wysokie okna zdobiły drapowane zasłony z grubego aksamitu.

– Zawsze chciałem tu zamieszkać – oświadczył Ramsey, oglądając apartament. – Podziwiałem ten hotel jako mały chłopiec, kiedy przyjechałem tu na narty w czasie zimowych wakacji. To jest coś, prawda?

– Tak – powiedziała Molly z roztargnieniem. – Nie mieli pokoju z dwoma łóżkami? Tylko z tym królewskim łożem?

– Nie zapominaj, że jesteśmy małżeństwem. I nie przyglądaj mu się zbyt długo, bo dostaniesz zgagi. Nie przejmuj się, zaraz przyniosła mnie tapczan. Jaskrawobłękitna welwetowa narzuta obszyta była grubymi czerwonymi frędzlami, które stanowiły niedwuznaczne nawiązanie do wiktoriańskiego Dzikiego Zachodu.

– Co to jest zgaga? – zapytała Emma.

– Pieczenie w przełyku. To objaw podrażnienia żołądka i wątroby. Ramsey słyszał, jak kilka razy powtarzała sobie nowe słowo. Potem z uśmiechem patrzył, jak Molly klęka na podłodze i mocno z całej siły ściska Emmę. Kiedy mała zaczęła piszczeć, matka puściła ją i obie zaczęły się śmiać jak szalone.

– To taka nasza gra – wyjaśniła Molly. – Jeżeli Emma pozwoli mi się mocno ściskać przez całą minutę, nie wydając żadnego dźwięku, dostaje lody. Zwykle Emma wygrywa, ale tym razem chyba ogarnęła ją litość, prawda, kociaczku?