Catherine Coulter: Miasteczko Cove

– Eureka po raz drugi!

Wszyscy zwrócili się do Dillona. Ten oderwał wzrok od monitora i patrzył nieco błędnie.

– Cóż, chciałem tylko, żebyście wszyscy wiedzieli, że proces rozwodowy Sally zakończy się za pół roku. Powiedzmy, że w połowie października. Zarezerwowałem termin w kościele prezbiteriańskim w Waszyngtonie, przy Elm Street, na czternastego października. Wszystko jest już ustalone.

– Wyjdziesz za mnie, Corey? – zapytał Thomas Shredder.

Omiotła go szybkim spojrzeniem.

– Musisz mnie przekonać, że już nie jesteś seksistą. To spokojnie może zająć rok, nawet jeśli będziesz się bardzo starał. I nie zapominaj, że warunkiem jest, żebym została szefem biura w Portland.

– Zawsze możesz postrzelić go w drugie ramię, jeśli zboczy z właściwej drogi – rzekł Brammer. – Zaś co do szefostwa biura w Portiand, panno Harper, obiecuję poważnie nad tym pomyśleć.

Sally uśmiechnęła się do nich wszystkich, którzy teraz stali się jej przyjaciółmi na całe życie, i udała się z powrotem do pokoju Jamesa. Będzie żył. Jeśli zaś chodzi o całą resztę, to cóż, po prostu nie będzie o tym myśleć, dopóki nie musi.

Miała życie przed sobą, doszła do wniosku w czasie podróży helikopterem do Portiand, z Jamesem bladym jak śmierć, leżącym obok niej na noszach, z wystającymi wszędzie rurkami. Będzie się starała skoncentrować na twarzy Jamesa. Piękna twarz, taka seksowna. Nie mogła się doczekać chwili, kiedy będą mogli wybrać się do klubu „Bonhomie", żeby James zagrał na saksofonie.

Następnego dnia rano Quinlan rozłożył gazetę „Oregonian", którą przyniosła mu pielęgniarka. Główna wiadomość brzmiała;

AMORY ST. JOHN ZABITY W CZASIE UCIECZKI PRZED FBI.

Jakby na to nie zasłużył, pomyślał Quinlan.

– Tak, biedaczek – powiedział głośno i zagłębił się w lekturze. Ewidentnie Amory St. John próbował uciekać, ale mu się nie udało. W jednej chwili zostawił Arnabel, wskoczył na wózek bagażowy, ciosem ogłuszył kierowcę i odjechał, mając tuż za sobą agentów FBI. Nie uciekł daleko. Był jeszcze na tyle głupi, że zaczął strzelać do agentów, nie słuchając poleceń, żeby się zatrzymał i rzucił broń.

Był martwy. W końcu drań nie żyje. Saliy nie będzie musiała stawać przed sądem. Nawet nie będzie musiała więcej go oglądać.

A co z Amabel?

Najwyraźniej „Oregonian" nie wiedział, która sprawa jest bardziej sensacyjna – morderstwa w Cove czy Amory St. John. Ponieważ wczorajsze wydanie pełne było wiadomości o Cove, widocznie w redakcji doszli do wniosku, że teraz przyszła kolej na Amory'ego.

Przeczytał, że Amabel Perdy oświadczyła, iż jest niewinna zarówno w sprawie Amory'ego St. Johna jak i Cove. Powiedziała, że w obu przypadkach nie miała pojęcia, co się działo. Utrzymywała, że jest artystką. Pomagała sprzedawać Najwspanialsze Lody Świata. I to wszystko, co zrobiła.

Poczekajmy, aż prasa dotrze do dziennika Thelmy, pomyślał Quinlan. Tamte rewelacje przypieczętują jej los. I los pozostałych staruszków. Był zmęczony, pierś bolała go wściekle, więc wstrzyknął sobie w ramię niewielką dawkę morfiny.

Wiedział, że wkrótce zaśnie i będzie spał jak niemowlę, wolny od tych wszystkich bredni. Chciałby tylko jeszcze, zanim zaśnie, zobaczyć Sally.

Kiedy stanęła uśmiechnięta przy łóżku, był pewien, że śni.

– Wyglądasz jak anioł.

Usłyszał jej śmiech i poczuł na swoich ustach jej wargi, miękkie i gorące.

– Przyjemnie – rzekł. – Jeszcze.

– Śpij już, chłopczyku – odpowiedziała. – Kiedy się obudzisz, będę tutaj.

– I każdego ranka?

– Tak. Zawsze.

Sally St. John Brainerd i James Railey Quinlan wzięli ślub w terminie ustalonym przez Dillona – czternastego października. Dillon Savich był drużbą, zaś matka Sally pełniła honory gospodyni. Uczestniczyła w uroczystościach zaślubin w towarzystwie senatora Matta Montgomery'ego ze stanu Iowa, wdowca, który raz spojrzał na Noelle i zupełnie stracił głowę. Tego lata Noelle włożyła dwuczęściowy kostium kąpielowy.

Na ślubie obecnych było stu pięćdziesięciu agentów FBI, w tym dwoje agentów specjalnych z biura w Portland, z których jeden był świeżo mianowanym szefem biura. Wszyscy Raileyowie i Quinlanowie, bliżsi i dalsi, zjawili się w kościele prezbiteriańskim na Elm Street w Waszyngtonie, i Sally poczuła się pochłonięta przez swoją nową rodzinę.

Pani Lilly, Marvin Wykidajło i Fuzz Barman też byli obecni. Pani Lilly miała na sobie kostium z białej satyny, Marvin zaś opowiadał wszystkim, że dziewczynka ślicznie wygląda w swojej ślubnej sukni. Fuzz przyniósł butelkę chardonnay w charakterze prezentu ślubnego. Butelka była zakorkowana.

Uroczystość obsadzona była przez dziennikarzy, czyhających na to wydarzenie od czasu niedawnego zakończenia procesu doktora Beadermeyera – czyli Normana Lipsy – gdzie Sally była głównym świadkiem oskarżenia. Beadermeyera uznano za winnego spisku, morderstwa, porwania, wymuszenia i oszustw podatkowych, przy czym to ostatnie przestępstwo, zgodnie z komentarzem prezenterki telewizyjnych wiadomości, było najpoważniejsze i gwarantowało mu pobyt w więzieniu do końca dwudziestego drugiego wieku.

Scott Brainerd współpracował z organami bezpieczeństwa w sprawie porwania i spisku, na co wreszcie zgodził się rząd, gdyż FBI nie potrafiło znaleźć solidnych dowodów jego uczestnictwa w handlu bronią. Został skazany na dziesięć łat więzienia. Sally wiedziała jednak, i powiedziała o tym Quinla-nowi, że Scott będzie się zachowywał wzorowo w więzieniu. Gotowa była się założyć, że ten nędzny robak wyjdzie na wolność po odsiedzeniu trzech lat. Quinlan zatarł ręce i oświadczył, że nie może się doczekać.

Rok wcześniej, w czerwcu, Sally zaczęła pracować jako prawa ręka senatora Boba McCaina. Zaczęła pokazywać Quinlanowi pełne blichtru oblicze Waszyngtonu, tak innego od tego, do którego się już przyzwyczaił. James stwierdził, że nie wie, jaki Waszyngton jest dla niego bardziej fascynujący. Sally codziennie rano biegała, zwykle z Jamesem, a w lipcu znów zaczęła śpiewać pod prysznicem.

Pod koniec lipca postanowiono, że Amabel Perdy nie będzie odpowiadać razem z pozostałymi pięćdziesięcioma mieszkańcami Cove. Poza ośmioma zabójstwami, w tym czterema przez zadanie śmiertelnych pchnięć nożem, postrzeliła również agenta specjalnego FBI, porwała swoją siostrzenicę i pomagała w ucieczce podejrzanemu o morderstwo, stając się jego wspólniczką. Jej proces miał się odbyć pod koniec roku. Ani Guinlan, ani Sally nie wyczekiwali go.

Wszystkie morderstwa zostały szczegółowo zrelacjonowane w dzienniku Thelmy Nettro – w jaki sposób były popełnione, kiedy i przezkogo. Thelma Nettro zanotowała, że po załatwieniu dwudziestej ofiary mieszkańcy nie czuli już wyrzutów sumienia. Zapisała też, że najchętniej stosowaną metodą była trucizna, gdyż Ralph Keaton nie lubił nieporządku, kiedy przygotowywał ciała do pogrzebu.

Sama Thelma zamordowała dwie osoby, starsze małżeństwo z Arkansas. Umarli szybko, z uśmiechem na ustach, ponieważ zjedli po kawałku sernika Marthy i nie wyczuli smaku trucizny.

Wyszło też na jaw, że ostatnie dwa zabójstwa starych ludzi, którzy mieli nieszczęście przyjechać do Cove w chęci skosztowania Najwspanialszych Lodów Świata, miały miejsce zaledwie dwa miesiące przed przybyciem poszukującej schronienia Sally do domu ciotki Amabel. Rekordzistą okazał się wielebny Hal Vorhees. Udało mu się skłonić pewne zamożne małżeństwo do pozostania na specjalnej, wieczornej mszy, która została zorganizowana tego popołudnia, a miała być poświęcona odnowie duchowej.