Catherine Coulter: Miasteczko Cove

– Thomas, jesteś seksistą. Nigdy nie poślubię seksisty.

– Corey, jak ci idzie? – spytał Quinlan.

– Do przodu. Supeł w pasie jest całkiem prosty.

– To świetnie. Tylko pospiesz się.

Ile mogli mieć czasu, zanim pojawią się staruszkowie? Gdzie jest Sally? Quinlan niewiele się modlił w życiu, ale teraz to robił. Czy jest u Amabel?

– Udało się! Teraz jeszcze nogi.

– O kurczę, coś słyszę – odezwał się Thomas – Szybko, Corey, szybko!

– Nie bij jej, Amory!

Amabel złapała go za rękę i szarpnęła do tyłu. Ręka uderzyła o łóżko, zaledwie o parę centymetrów od żeber Sally. Ciężko sapał. Okręcił się szybko, unosząc pięść.

– Nie powinnaś była tego robić, Animie. Nie powinnaś była.

Sally poderwała się z wrzaskiem.

– Nie waż się jej uderzyć, ty pieprznięty kretynie!

Ale odważył się; jego pięść ciężko wylądowała na szczęce Amabel, odrzucając ją pod ścianę. Osunęła się na podłogę. Sally nie odzywała się. Wpatrywała się w ciotkę, modląc się, żeby nie była martwa.

– Jak mogłeś? – Spojrzała na człowieka, który musiał być szalony. – Jesteście kochankami. Zadzwoniła, żeby dać ci znać, iż tu jestem, żebyś mógł przyjechać i mnie dopaść. A ty uderzyłeś ją tak, jak biłeś Noelle.

– Prawdę mówiąc – powiedział, rozcierając pięść – dziś po raz pierwszy musiałem ją przywołać do porządku. W przyszłości nie będzie mi się już sprzeciwiać. Ciekawe, jaki będzie miała siniak.

Kiedy drzwi otworzyły się ze skrzypieniem, do środka nie wpadł promień oślepiającego światła. Drzwi uchyliły się najpierw odrobinę, potem coraz szerzej, aż cała trójka mogła dostrzec gwiazdy i sierp księżyca.

– Obudziliście się już? – To był głos starego człowieka. Którego, pomyślał Quinlan. Czy przyszedł tylko jeden, żeby sprawdzić, co z więźniami, czy też przybyło ich kilku? Boże, modlił się, żeby był tylko jeden.

– Jeszcze nie świta, ale powinniście już się obudzić

– Tak – odezwał się Thomas. – Już jesteśmy przytomni. A co? Mieliście nadzieję, że nas zabiliście?

– Nie, nie wystarczyło tego świństwa od doktora, żeby was uciszyć na zawsze. Szkoda, bo tak byłoby najprościej. A tak, nie będzie żadnej przyjemności.

Quinlan omal nie wyskoczył ze skóry, kiedy usłyszał szept Corey.

– Och, proszę, tak się źle czuję. Proszę mnie zaprowadzić do łazienki. Proszę. – Jęczała cichutko, bardzo przekonująco.

– O kurczę – mruknął staruszek. – To ty, dziewczynko?

– Tak – udało się wykrztusić Corey. – Proszę, pospiesz się.

– No dobrze. Psiakrew, nie spodziewałem się, że któreś z was może się pochorować. Dotychczas nikt jeszcze się nie pochorował.

Corey leżała zwinięta pod ścianą, dokładnie na wprost staruszka. Wchodząc do szopy, stary człowiek szerzej otworzył drzwi. Ouinlan rozpoznał Purna Da-viesa, dziadka, prowadzącego sklep. Zauważył też, że Corey trzyma ręce za sobą, tak jakby je nadal miała związane.

– Proszę się pospieszyć – wyszeptała. Zabrzmiało to rozpaczliwie, jakby zaraz miała zwymiotować.

Quinlan spojrzał na Thomasa i kiwnął głową. W chwili, gdy Purn Davies mijał Quinlana, ten podniósł do góry nogi i kopnął go w biodro, posyłając prosto w objęcia Corey.

– Mam cię – rzekła Corey. Kiedy staruszek zaczął się wyrywać, uspokoiła go jednym uderzeniem pięści.

– Dobra robota, Corey – stwierdził Thomas. – Jesteś pewna, że nie chcesz wyjść za mnie? A jeśli obiecam, że się poprawię?

– Zapytaj mnie jeszcze raz, kiedy żywi wyjdziemy z tej historii – odparła. – Dobra, chłopcy, teraz rozwiążę ręce Quinlana, potem twoje, Thomas. Uważajcie na staruszka.

Rozwiązanie Quinlana zajęło jej zaledwie trzy minuty. Po upływie następnych trzech minut cała trójka była wolna. Podnieśli się, przeciągnęli, próbując przywrócić normalne krążenie krwi w kończynach.

– Chyba go porządnie zwiążę – powiedziała Corey i przyklękła obok Purna. – Spójrz, Quinlan, on ma jeden z naszych pistoletów.

– Dzięki Bogu – rzekł Quinlan. Wyjrzał z szopy. – Już prawie świta. Nie widać żywego ducha. Podejrzewam, że przysłali go tutaj, żeby sprawdził, czy jeszcze żyjemy. Nie wiem tylko czemu. Nie mogli przecież pozwoiić sobie na pozostawienie nas przy życiu, w żaden sposób.

– Spójrzcie. Staruszek przyniósł nam kanapki. Są tutaj na tacy. Jak niby mieliśmy je zjeść, mając ręce związane na plecach?

– Wszystko zrobione – powiedziała Corey, stając u boku obu mężczyzn. – Co teraz, Quinlan?

– Thomas, zamknij drzwi szopy, a potem chodźmy do domu doktora Spivera. Módlmy się tylko, żeby telefon doktora jeszcze nie był wyłączony. Będziemy mogli wezwać posiłki. Później znajdziemy Sally.

– On jest szalony, Amabel, kompletnie szalony.

Amabel rozcierała szczękę. Wyglądała na oszołomioną.

– Nigdy dotąd mnie nie uderzył, nigdy – powiedziała wolno. – Zawsze mnie pieścił i kochał. Nigdy mnie nie bił. Zawsze sądziłam, że to Noelle wyzwala w nim tę potrzebę, chęć bicia, bo jest słaba i prosi się o to.

– Nie, ona tego nienawidziła. Musiała znosić to poniżenie, bo groził, że mnie zabije, jeśli z nim nie zostanie, nie będzie dawała się krzywdzić. Nie bił cię dotychczas, bo nie spędzasz z nim tak wiele czasu, a poza tym mogłabyś go zastrzelić albo po prostu rzucić. Noelle nie mogła odejść. Musiała zostać, żeby mnie chronić. Teraz, kiedy już cię ma w swojej mocy, będzie cię tłukł bez opamiętania, kiedy tylko najdzie go ochota.

– Nie. Powiem mu, że jeśli mnie jeszcze kiedyś uderzy, odejdę od niego.

– Możesz spróbować, ale jestem pewna, że znajdzie sposób, żeby cię zatrzymać, tak jak to zrobił z twoją siostrą.

– Mylisz się. Musisz się mylić. Jesteśmy ze sobą od dwunastu lat, Sally. Dwanaście lat. Znam go. Kocha mnie. Uderzył mnie dziś tylko dlatego, że się boi. Martwi się, że nie uda nam się uciec. A ty prowokowałaś. Tak, rozwścieczyłaś go. To twoja wina.

– Oszalałaś, Amabel. Oprzytomniej. On jest umysłowo chory.

– Cicho, Sally, idzie.

– Szybko, Amabel, rozwiąż mnie. Możemy jeszcze uciec.

– A to co znowu? Moje dwie dziewczynki spiskują przeciwko mnie?

– Nie, kochany – zaprzeczyła Amabel i wstała, żeby do niego podejść. Objęła go, potem pocałowała w usta. – O nie. Biedna Sally uważa, że skoro uderzyłeś mnie raz, będziesz to już robił ciągle. Wiem, że tak nie będzie, prawda?

– Oczywiście, że nie. Przepraszam, Ammie. Jestem taki napięty, a ty kłóciłaś się ze mną. Proszę, wybacz mi. Nigdy cię już nie dotknę.

– On kłamie – powiedziała Sally. – Jeśli mu wierzysz, to jesteś głupia, Amabel. No już, chodź tutaj, ty nędzna ludzka kreaturo, chodź i mnie uderz. Jestem zmęczona, więc nie mogę ci zrobić dużej krzywdy. Jesteś bezpieczny. No chodź, ty żałosna namiastko mężczyzny, chodź i mnie zbij.

Zataczał się ze złości, na szyi wystąpiły mu czerwone grube żyły.

– Zamknij się, Sally!

– Spójrz na niego, Amabel. Ma ochotę mnie zabić. Nie panuje nad sobą. Jest szalony.

Amory zwrócił się do Amabel.

– Zajmę się nią. Wiem, co robić. Przysięgam, że jej nie zabiję.

– Co zamierzasz zrobić?

– Zaufaj mi, Ammie. Nie możesz mi zaufać? Przez ostatnie dwanaście godzin ufałaś mi bez zastrzeżeń. Uwierz mi i teraz.

– Myślisz, że mnie nie zabije, Amabel? To plugawy kłamca. Chcesz zostać wspólniczką morderstwa? – Słowa zamarły jej na ustach. Boże, przecież Amabel była już wspólniczką morderstwa z sześćdziesiąt razy. Może nawet sama zabiła część tych ludzi. Sally zamknęła usta.