Catherine Coulter - Miasteczko Cove

– Zaczęliśmy właśnie powtarzać te rozmowy – powiedział Thomas Shredder. – Ktoś musiał coś widzieć. Wydobędziemy to z nich. Starzy ludzie mają kłopoty z pamięcią, więc trzeba ich właściwie naprowadzać. Aby to umieć, trzeba przejść specjalne szkolenie.

– Bzdura – rzucił Quinlan. – Robiłem to świetnie również przed szkoleniem. Zresztą David zna tych ludzi. Wie, kiedy kłamią i co chcą zataić.

– Więc niech tego dowiedzie – powiedział Shredder. Corey Harper wyglądała na zakłopotaną.

W drzwiach ukazała się Martha z ogromną tacą w rękach. Quinlan poderwał się i wziął od niej tacę.

– Taki miły z niego chłopiec – zwróciła się do Sally. – Tutaj niech pan postawi, panie Quinlan. O tak, tutaj. Wiem, wiem, nie chcecie, żebym się przysłuchiwała waszej ważnej naradzie, więc zostawię was z tym wszystkim. Dacie sobie radę?

– Tak. Dziękuję, Martho – powiedział Quinlan. – Jak się miewa Ed?

– Och, biedny człowiek. Thelma nie może zostawić go w spokoju. Teraz oskarża go, że mnie skompromitował na stole kuchennym i zamierza kupić strzelbę. A Ed jest na badaniach w szpitalu, w związku z jego prostatą. Biedny człowiek.

Thomas Shredder zerknął na Corey Harper, a potem na tacę. Agentka zagryzła wargi i zaczęła rozstawiać filiżanki na talerzykach. Quinlan uśmiechnął się do niej i zaczął robić to samo. Sally nalała kawy do filiżanki i spytała: – Ze śmietanką, Davidzie?

Thomas Shredder siedział sztywno i patrzył, jak pozostali częstują się kawą. Quinłan obdarzył go szerokim uśmiechem i wskazał ostatnią filiżankę. – Obsłuż się, Thomas. Aha, i lepiej się pospiesz, bo pewien jestem, że sernik z New Jersey zniknie w mgnieniu oka.

– Mmmm, to niebywała pycha – dorzuciła Corey Harper, wsuwając do ust ostatni kęs ciasta.

– Zamierzamy z Jamesem poprosić Marthę, żeby pojechała z nami do Waszyngtonu – powiedziała Sally. – Jest najlepszą kucharką, jaką znam. Człowiek płacze z rozkoszy, jedząc jej makaron.

Quinlan wiedział, że Shredder lada chwila może wybuchnąć. No tak, dosyć już sobie poigrali z tym bubkiem. Odezwał się swobodnie:

– Zapomnij o wywiadach, Thomas. Musimy podejść do sprawy od innej strony. Wiem, że twierdzenie, iż zaginięcia ludzi mają coś wspólnego z tymi dwoma morderstwami, brzmi dziwnie, ale prawdą jest, że przed zniknięciem Marge i Harve Jensenów Cove było miasteczkiem zrujnowanych, starych szop. Nic nie było pomalowane, dziury w jezdniach, rozwalające się płoty, nawet drzewa poprzewracane, wszyscy młodzi wyjechali, zostali sami starzy, utrzymujący się z zasiłków socjalnych. Mam pytanie: czemu miasteczko tak bardzo różni się dziś od tego, czym było trzy lata temu? Dlaczego wszyscy nagle obudzili się z letargu w tym samym czasie, gdy zaginęli Jensenowie?

– Mój Boże – mruknęła Corey. – Nie uświadomiłam sobie tej zbieżności czasowej.

– A ja tak – powiedział David – ale nigdy nie analizowałem tego bliżej, Quinlan, gdyż powszechnie wiadomo było, że w tym mniej więcej czasie doktor Spiver odziedziczył mnóstwo pieniędzy. Ponieważ nie miał spadkobierców, zainwestował pieniądze, a wszelkie dochody przeznaczał na poprawę stanu miasta. Ale ty w to nie wierzysz, Quinlan?

– Myślę, że warto byłoby się temu przyjrzeć dokładniej. Przypominam sobie, jak mi mówiłeś, że w swoim testamencie doktor Spiver pozostawił miastu cały swój majątek, coś koło dwudziestu tysięcy dolarów. Jeśli miał tak mało pieniędzy, to wkrótce miasteczko powinno zacząć znowu podupadać, nie sądzicie? To zastanawiające, prawda? Zadzwonię do Dillona, to komputerowy spec w biurze, i namówię go, żeby poszperał. Podaj mi tylko nazwę banku i numer konta, Davidzie. Sally i ja będziemy mieszkać u Thelmy. Zadzwoń do mnie, to przekażę dane Dillonowi.

– Dillon Savich? – unosząc głowę, spytała Corey.

– Tak, to geniusz komputerowy, ale nie mówcie mu tego, bo pomyśli, że mu się podlizujecie.

– Wiem. Powiedziałam mu to, kiedy byłam na szkoleniu w Quantico. Wygłosił wtedy kilka wspaniałych wykładów. Tak, pewnie myśli, że chciałam mu się podlizać.

– Nigdy nie słyszałem o Dillonie – wtrącił Thomas Shredder. – Kogo obchodzi ekspert komputerowy? Tacy ludzie są dobrzy przed monitorami, ale nie w realnym życiu. To my odwalamy robotę, która się liczy naprawdę. Wróćmy więc do tego, dlaczego jesteśmy w tym zapomnianym przez Boga miejscu.

David powiedział powoli:

– Pomijając pytanie, czy zaginięcia ludzi mają jakiś związek z bieżącymi morderstwami, Quinlan, to, co sugerujesz, jest trudne do przełknięcia. Znam tych ludzi niemal przez całe moje życie. To grupa twardych staruszków, którzy musieli jakoś przetrwać wszystkie kryzysy ekonomiczne, będące naszym wspólnym udziałem. Jezu, na samą myśl o tym, że któreś z nich jest mordercą, robi mi się niedobrze. A może kilkoro z nich? Nie ma mowy.

– Owszem, taka koncepcja jest niemożliwa do przełknięcia – rzekł Thomas Shredder z potężną dawką sarkazmu w głosie. – Quinlan, cierpisz na paranoję. To czyste wariactwo.

Quinlan tylko wzruszył ramionami.

– To miasto wygląda jak hollywoodzkie dekoracje. Pamiętam, że taka była moja pierwsza myśl po przyjeździe tutaj. Chcę wiedzieć, dlaczego i w jaki sposób to się stało.

– W porządku, mamy jakąś nić – podsumował David, pochylając się do przodu. – Przyjrzę się dokładniej rachunkom bankowym doktora Spivera. Do tej pory udało mi się też zebrać wszystkie doniesienia o zaginięciu ludzi w tych okolicach w ciągu ostatnich trzech lat. – David głęboko wciągnął powietrze. – Jest ich około sześćdziesięciu.

– Jezu – jęknęła Corey.

– James nie ma racji – powiedziała Sally. – Moja ciotka mieszka tu od ponad dwudziestu lat. Nie może być uczestnikiem morderczego spisku na taką skalę. Nie może.

– Mam nadzieję, że się mylę, Sally – rzekł, biorąc ją za rękę. Nalał jej trochę kawy i włożył w dłonie kruchą filiżankę z chińskiej porcelany, żeby ogrzała ręce. – Ale pojawiło się tutaj wiele pytań. Nie umiem wymyślić innego podejścia do całej sprawy.

– Ja też – dodał David.

– A ja tak – powiedział Thomas Shredder i podniósł się, żeby stanąć koło kominka. Przyjął pozę Herculesa Poirot, szykującego się do przedstawienia rozwiązania zagadki kryminalnej. Brakowało mu jedynie wąsów, które mógłby podkręcać.

– Mam nadzieję, że to coś rozsądnego, Thomas – rzekł Quinlan. – Uiściliśmy już opłatę za widowisko. Zaczynaj więc.

– Przypisywanie tych zabójstw pewnym mieszkańcom miasteczka po prostu nie ma sensu. I zapomnijmy o powiązaniu ich z tymi zaginionymi Davida.

– Ale Thomas… – zaczęła Corey, lecz uciszył ją uniesieniem ręki.

– To tylko teoria, nic więcej. Tymczasem mamy konkretne fakty. Wymieńmy je. Przyjrzałem się wielebnemu Halowi i jego żonie Sherry Vorhees. To prawda, mieszkają tu od dwudziestu siedmiu lat, przedtem jednak żyli w Tempe w Arizonie. Adoptowali dwóch maiych chłopców. Obaj chłopcy zginęli, nie spędziwszy nawet roku w rodzinie Vorheesów. Jeden spadł z drzewa i skręcił sobie kark. Drugi śmiertelnie się poparzył przy zapalaniu gazu w kuchni. W obu razach byty to nieszczęśliwe wypadki, tak przynajmniej zgtoszono i przyjęto. Wszystkim byto smutno, wszyscy mówili, że Yorheesowie to tacy mili ludzie, a w dodatku Hal jest pastorem, czemu więc Bóg zabrał im obu synków. Ale pojawiły się pytania. Wygląda na to, że również inne dzieci uległy nieszczęśliwym wypadkom w czasie, gdy Vorheesowie mieszkali w Tempe. Potem Vorheesowie przenieśli się tutaj. Wypadki dzieci się skończyły. Kto to może wiedzieć?