Catherine Coulter - Miasteczko Cove

Wyszeptała tuż przy jego piersi:

– Kocham cię, James. – Drżał cały, unosił się ponad nią jak szaleniec, ale ona była równie szalona, co przyprawiało go o jeszcze większą gwałtowność.

Zanim jego ciało poddało się orgazmowi, zdołał jeszcze pomyśleć, że mężczyzna ma taką samą potrzebę przynależności jak kobieta. Mężczyzna musi czuć, że jest pożądany i kochany, tak samo jak kobieta.

Kiedy ugryzła go w szyję, a potem krzyknęła, wiedział, że wszystko będzie wspaniale.

– Ja też cię kocham – powiedział, gorącym oddechem parząc jej otwarte usta.

Życie, pomyślał na chwilę przed zapadnięciem w głęboki sen, jest niezwykle. Pojechał do Cove, żeby znaleźć wariatkę, która mogła być morderczynią swojego ojca. Zamiast tego znalazł Sally.

Naprawdę życie jest piękne.

Dzień był ciepły, powietrze przesycone słoną mgiełką znad oceanu, słońce świeciło wysoko. Cove nigdy nie wyglądało piękniej, pomyślał Quinlan, pomagając Sally wysiąść z wypożyczonego samochodu.

– Jak pocztówkowe zdjęcie – powiedziała, rozglądając się dookoła. – Czterej staruszkowie grają w karty, siedząc wokół beczki. Popatrz, przed Sklepem z Najwspanialszymi Lodami Świata stoi co najmniej sześć samochodów. Z Safewaya wychodzi Mar-tha, niosąc dwie torby zakupów. Jest też wielebny Vorhees, spacerujący ze spuszczoną głową, jakby za chwilę miał wyznać swoje najcięższe grzechy. Czy w takim miejscu mogło się stać coś niedobrego? Wygląda tak idealnie. Taki spokój, nikt nie gania wymachując siekierą, nikt nie wrzeszczy, nie ma dzieci, paskudzących budynki swoimi graffiti.

– Tak – powiedział Quinlan. Zmarszczył czoło.

– Co się stało?

Potrząsnął tylko głową. Intuicja. Szturchnęła go pomiędzy żebra. Złapał ją za rękę i powiedział:

– Zbyt idealnie. Zastanawia mnie dlaczego. W jaki sposób miasteczko stało się takie doskonałe? Popatrz, Sałly. Wszystko świeżo pomalowane. Zupełnie świeżo. Nic nie jest zniszczone. Nie ma nic starego. Wszystko jest w najlepszym porządku. Ale zapomnijmy teraz o tym pocztówkowym widoczku. Mamy się spotkać z Davidem i dwoma agentami z Portland u Thelmy o drugiej po południu. Dochodzi już druga.

– Spotkam się z nimi, a potem pójdę do domu Amabel, dobrze?

Miał zmartwioną minę, więc znów stuknęła go w ramię.

– Sądzisz, że zamknie mnie w piwnicy? Nie bądź niemądry, James. To moja ciotka.

– Zgoda. Dołączę do ciebie najszybciej, jak się da. Uświadom o tym Arnabel.

David Mountebank wyglądał na zmęczonego. I strapionego. Kiedy przedstawiał Quinlana kobiecie i mężczyźnie z biura FBI w Portland, nie miał szczęśliwej miny. Sprawiał wrażenie człowieka, którym zaczęto dyrygować, co zdarzało się od czasu do czasu, gdy wezwani na pomoc agenci federalni zaczynali traktować miejscowych przedstawicieli prawa jak tępych wieśniaków. W przeszłości przypadki takiego traktowania były dość częste, ale nie teraz. Miał nadzieję, że nie dzieje się tak w Cove. Podczas szesnastotygodniowego programu szkoleniowego w Quantico agentów pouczano, aby nigdy nie uzurpowali sobie praw lokalnej władzy.

Może się mylił. Może David był po prostu przygnębiony tymi zabójstwami. Zdawał sobie sprawę, że na jego miejscu byłby diabelnie przybity.

Corey Harper i Thomas Shredder również nie mieli najszczęśliwszych min. Wszyscy uścisnęli sobie dłonie i zasiedli w saloniku Thelmy Nettro. Na ich widok Martha rozpromieniła się i podeszła do nich

– Sally, panie Quinlan. Jakże miło znów was widzieć. Czy macie państwo ochotę na kawę? I na kawałek mojego specjalnego sernika z New Jersey?

– Sernik z New Jersey? – zapytał Quinlan, cmokając ją w policzek.

– Jest lepszy niż jakikolwiek sernik z Nowego Jorku – powiedziała i mocno uścisnęła Sally. – Zajmijcie się teraz swoimi sprawami. Zaraz wrócę.

– Jak się miewa Thelma, Martho? – spytała Sally.

– Właśnie się stroi. Nie dla ciebie, Sally, ale dla pana Quinlana. Wyobraźcie sobie, że kazała mi nawet biec do sklepu i kupić pomarańczową szminkę. – Martha wzruszyła ramionami i wyszła z przestronnego salonu.

– Chciałbym dostać tu pracę – powiedział Thomas Shredder z taką niecierpliwością w głosie, że Quinlan poczuł nieprzepartą chęć rozwalenia się na krześle, z rękami założonymi za głową i ucięcia sobie drzemki, wszystko po to, żeby rozjątrzyć agenta.

Shredder miał koło trzydziestki, był wysoki, smukły i niezwykle skoncentrowany, słowem jeden z tych, których Quinlan starał się unikać jak zarazy. Tacy ludzie działali mu na nerwy, bo nigdy się nie śmiali, nie znali się na żartach i zwykle widzieli las, ale nie dostrzegali pojedynczych drzew.

Natomiast kobieta, agent specjalny Corey Harper, nie odezwała się dotychczas. Była wysoką blondynką o bardzo pięknych szaroniebieskich oczach. Siedząc na brzegu kanapy, z otwartym notatnikiem na kolanach i długopisem w dfoni wyglądała jak przykład gorliwości. Sprawiała wrażenie, jakby niedawno opuściła Quantico. Quinlan gotów był iść o zakład, że biuro w Portłand było jej pierwszym miejscem pracy.

– Corey opowiedziała mi wszystko o waszych podniecających przeżyciach w Waszyngtonie – ignorując Thomasa Shreddera odezwał się David Mountebank. – Jezu, ale mieliście emocje. Dobrze się czujesz, Sally?

– Tak, teraz już w porządku. Nadal nie złapali mojego ojca, ale James obiecał mi, że to zrobią. To tylko kwestia czasu.

Quinlan pomyślał, że Thomas Shredder za chwilę wybuchnie. Uśmiechnął się do niego i powiedział:

– Przyjechałem tutaj, poszukując Sally. Udawałem prywatnego detektywa, wynajętego w celu odnalezienia pary starszych ludzi, którzy zniknęli gdzieś w tych okolicach przed trzema laty. To była prawda. Ci ludzie naprawdę przepadli w tej okolicy. Śmieszne, bo kiedy zadałem kilka pytań, zaczęły się dziać nieprzyjemne rzeczy. Sally, opowiedz im o tych kobiecych krzykach.

Zrobiła to, przemilczając tylko fakt, że Amabel nie uwierzyła, iż był to rzeczywiście krzyk kobiety.

– Następnego dnia rano, kiedy wybraliśmy się na spacer nad urwisko, natknęliśmy się na ciało kobiety – dodał Quinlan. – Została zamordowana i zrzucona z urwiska. Niezbyt sympatyczna rzecz. Trudno nie uwierzyć, że to ta sama kobieta, której krzyk Sally słyszała przez dwie noce. Musiała być więziona gdzieś niedaleko domku ciotki Sally. Czemu ją więziono?

– Nie mamy pojęcia. Ale głowę daję, że morderstwa są bezpośrednio związane z zaginięciem tamtej pary.

– Tak, tak, to wszystko znamy – rzekł Shredder i wykonał ruch, jakby Quinlan był uprzykrzoną muchą, którą trzeba spędzić z pieczywa. – Znamy też twoją opinię, że te sprawy się wiążą ze sobą. Tymczasem jednak nie mamy na to żadnego konkretnego dowodu. Mamy jedynie dwa morderstwa, jedno dokonane na tutejszym mieszkańcu, doktorze Spiverze, drugie zaś na kobiecie z okolicznego osiedla, a więc nie na mieszkance Cove. Szukać więc musimy związku pomiędzy tymi dwoma zabójstwami, a nie między nimi a zaginięciem tamtych staruszków sprzed trzech lat.

– W porządku – odparł Quinlan. – Davidzie, może więc zapoznasz mnie z najnowszymi wynikami śledztwa. Co uzyskałeś od czasu, gdy tydzień temu poleciałem do Waszyngtonu?

Shredder wtrącił ostrym głosem:

– Szeryf Mountebank zrobił niewiele. Pani Harper i ja jesteśmy tu od poniedziałku, za krótko, żeby wyjaśnić zbrodnię, ale jesteśmy naprawdę blisko, bardzo blisko.

Corey Harper chrząknęła.

– Właściwie David zebrał wywiady chyba od wszystkich mieszkańców miasteczka. I nikt nie potrafił mu powiedzieć nic konkretnego. Wszyscy są wstrząśnięci i bardzo przygnębieni tymi śmierciami, zwłaszcza doktora Spivera.