Graham Masterton - Kostnica

– O co panu chodzi? – zapytał zimno porucznik Stroud.

– Są tutaj damy – odpowiedział George Tysiąc Mian.

– Żadna z obecnych tu pań nie poczuje się zażenowana z powodu szczegółów anatomicznych, jeżeli o tym pan myśli.

– Nie, nie to chciałem powiedzieć – odrzekł. – Po prostu, gdy ten demon odżyje, to żadna kobieta w San Francisco nie będzie bezpieczna, ale nie chciałbym niepotrzebnie straszyć pań.

– No wyduś pan to z siebie! – domagał się porucznik Stroud. – Jeżeli tu coś się dzieje, to chcę wiedzieć wszystko!

– Dobrze – powiedział Indianin. – Kujot najpierw uwodzi swoje kobiety, a później częstuje je czymś, co Indianie Navaho nazywali Próbą Trzech.

– Boże, słyszałam o tym – odezwała się Jane.

George Tysiąc Mian dotknął jej ramienia.

– Była to najdziwniejsza ze wszystkich starych tortur, a historia jej sięga czasów dawniejszych niż historia plemion Ameryki Północnej. Wielu naszych mędrców twierdzi, że sam Kujot ją wymyślił, ale kto to wie?

Jim zmarszczył brwi.

– Nigdy nie słyszałem o Próbie Trzech. Co to, do diabła, jest?

George Tysiąc Mian dotknął jednego z amuletów. Mówił bezbarwnym głosem:

– Próba Trzech wymagała rozcięcia brzucha kobiety i zaszycia w nim żywego gada, następnie rozpłatania konia albo krowy, wybebeszenia go, i zaszycia tej kobiety we wnętrzu konia. Cała sztuka tortury polegała na utrzymaniu wszystkich trzech ofiar – jaszczurki, kobiety i konia – możliwie jak najdłużej przy życiu.

– Oj, wymyślił to pan – odezwała się doktor Weston.

George Tysiąc Mian pokręcił głową.

– Niech pani zapyta antropologów, jeśli pani chce. Nie tak dawno wykopano szkielety jaszczurki, kobiety i konia, jeden wewnątrz drugiego jak w chińskiej łamigłówce, nad jeziorem Winnemucca w Nevadzie, a odkrycia dokonał profesor Forrester z Uniwersytetu Colorado.

Porucznik Stroud pociągnął się za dolną wargę.

– Dobrze. Przypuśćmy. A może w takim razie wie pan również, co dzieje się tam?

Wskazał na tafię szkła, na mroczne wnętrze i cienie kształtów na łóżku. Coś tam się poruszało, jakaś masywna ciemna forma, drgająca podobnie jak wije się owad, gdy wydobywa się z poczwarki. Nie był to przyjemny widok.

George Tysiąc Mian powiedział:

– Szary Smutek wystarczył mi, abym wiedział. To, co widzimy tutaj, to tworzenie się Kujota, najbardziej parszywego ze wszystkich demonów indiańskich. Gdy wypędzono go do podziemi, ukrył swój oddech, swoją krew i swoje bicie serca, a teraz udało mu się to wszystko razem zgromadzić w jednym miejscu. Powraca do życia, czy wam to się podoba, czy nie.

Porucznik Stroud gapił się na Indianina przez dobrą chwilę, a jego oczy błyskały uważnie w półmroku.

– Więc naprawdę pan w to wierzy. Naprawdę pan wierzy, że taka rzecz się dzieje.

– To nie sama wiara, panie poruczniku. To nie akt wiary. Ja w i e m, co się dzieje. Dla mnie jest to tak oczywiste, jak dla pana złapanie gumy podczas jazdy samochodem. To fakt – nalegał George Tysiąc Mian.

– No to co tu się dzieje? – zapytał Jim.

– Niech pan przyniesie latarkę i sam zobaczy – powiedział Indianin, jak mi się zdawało, zbyt spokojnie. – Łączą się oddech i bicie serca. Niedługo Kujotowi będzie już tylko potrzebna krew i straszliwa twarz.

– Jane, kołatka w domu na Pilarcitos – szepnąłem dyskretnie do ucha dziewczyny. – Możesz po nią jechać? Zbij ją młotkiem z drzwi, jeśli będziesz musiała.

Jane ujęła moje ramię.

– Nie chcę odchodzić od ciebie, John. Nie teraz.

Wyjąłem banknot dziesięciodolarowy i włożyłem jej w dłoń.

– Nie zajmie ci to dużo czasu. Weź taksówkę. Ale dostań tę kołatkę w swoje ręce, zanim zrobi to ktoś inny.

Jane popatrzyła na mnie wielkimi oczami barwy błękitnej porcelany, potem objęła mnie za szyję i pocałowała.

– Może powinniśmy byłi zostać ze sobą, ty i ja – szepnęła i wyszła z sali, udając się w drogę na Pilarcitos tysiąc pięćset pięćdziesiąt jeden.

Tymczasem porucznik Stroud wyjaśniał:

– Próbowaliśmy oświetlać latarkami. Może to z powodu kąta, pod jakim ustawione jest szkło, może z innego powodu, lecz nie udało się spenetrować ciemności.

George Tysiąc Mian obrócił się od porucznika Strouda do doktora Jarvisa i z powrotem.

– Wobec tego Kujot nabrał więcej sił, niż się spodziewałem. Jest na tyle silny, że absorbuje całe światło.

– Absorbuje? O czym pan mówi? – doktor Weston najwyraźniej nie darzyła zaufaniem folkloru Indianina. Miała wystarczający zapas własnego folkloru.

– Nie czytała pani doktor ostatnio „Scientific American". Kiedy przedmiot ma odpowiednią gęstość, jest w stanie nie dopuścić, aby od niego odbijało się światło. Przyciąga je potężną siłą własnej grawitacji. Właśnie taki proces zachodzi tutaj. Kujot jest bestią ze świata podziemi. Jeśli pani woli, można go nazwać ożywioną czarną dziurą.

– Czy to oznacza, że on będzie kompletnie niewidzialny? – zapytał Jim.

George Tysiąc Mian potrząsnął głową. – Tylko wówczas, gdy sam tego zechce.

– A co z jego krwią? – włączył się doktor Crane. – Jeżeli tutaj łączą się jego oddech i jego puls, czy nie powinniśmy odizolować zwłok Wallisa? Jak się domyślam, jest naczyniem z krwią tego demona.

– Tak – odrzekł szaman. – Postarajcie się go stąd usunąć. Uważajcie jednak na ptaki oraz na magiczne podstępy Kujota, który będzie się starał wam przeszkodzić.

– Podstępy magiczne? – zdziwił się porucznik Stroud. – Na przykład?

– Panie poruczniku, to może się wydawać dowcipem, ale zaręczam, to nie żart. Gdy mówię o magii, i to nie mam na myśli wyjmowania królików z cylindra ani rżnięcia statystki piłą na pół. Myślę o śmierci i ranach i o takich ułudach, o jakich się panu nie śniło. Dodałem:

– To ma sens, poruczniku. Wszystko, co dotąd mówił pan George, ma sens.

– Nikt pana nie pytał o zdanie! – warknął Stroud.

– Nie kłóćmy się, to bezcelowe, poruczniku. Żadne z nas nie wymyśli nic lepszego – próbował łagodzić sytuację doktor Jarvis.

– Tak pan uważa? – odezwał się porucznik Stroud. – A może ja mam lepszy pomysł. Może ta cała cholerna awantura jest dla hecy?

– Dla hecy? – powiedziałem. – Uważa pan, że zdarlibyśmy komuś skórę z głowy dla hecy?

– Te wszystkie bzdury o indiańskich demonach…

– Bzdury?! – najeżył się George Tysiąc Mian. – Pan nazywa nasze demony bzdurami! Pan oszalał? Czy pan sobie zdaje sprawę, co może zrobić Kujot? Wie pan, czy nie?

Porucznik Stroud aż się cofnął przed rozwścieczonym Indianinem.

– Cóż, mówił pan o Próbie Trzech…

– To nic! – odparował szaman. – Taki los gotuje dla kobiet, którymi się zabawi i które mu się znudzą! Kujot ma siły wykraczające poza ludzkie pojęcie. Siły, które niemal uniemożliwiają wszystkim dobrym i złym bogom razem wziętym zniszczenie go. A oprócz tego włada również mocami, które ukradł innym demoi nom, takim jak Wielki Potwór czy Loogaroos.

– Loogaroos? – powtórzył porucznik Stroud z niedowierzaniem.

– Tak ich nazwali koloniści francuscy, gdy przybyli do Ameryki. Jest to przekręcenie słowa loupsgarous, które oznacza „wilkołaki". Kujot czerpał moce od nich wszystkich. Grzbiet swój nakrywa skórą wilkołaka, a na głowie nosi skalp Wielkiego Potwora i dzięki temu jest prawie niezniszczalny.

Porucznik Stroud wysłuchał tego wybuchu, potem stał przez dłuższą chwilę niemy, podczas gdy my wszyscy obserwowaliśmy jego twarz, zastanawiając się, co, u diabła, odpowie. Na początku myślałem, że odrzuci wszystko, co powiedział George Tysiąc Mian, i oświadczy, że to stek bredni. Spostrzegłem jednak, że jego harda twarz złagodniała, a bruzdy wokół ust pogłębiły się i zrozumiałem, że wiara szamana prawie go przekonała.