Graham Masterton - Kostnica

– Pani przyjaciele z Sausalito nadmienili, że martwią was niektóre z naszych legend – powiedział George Tysiąc Mian, wprowadzając nas do wnętrza. Było to zaciszne, eleganckie domostwo, wybudowane z drewna sosnowego, wypełnione indiańskimi dywanikami i poduszkami. Przez półotwarte, rozsuwane drzwi mogłem dojrzeć nowoczesną kuchnię, gdzie stała kuchenka z ceramiczną płytą oraz kuchenka mikrofalowa.

Jane dała Indianinowi gliniany pojemnik z tytoniem, który kupiła tego rana w Healdsburgu.

– Słyszałam, że to takie raczej tradycyjne – powiedziała. – Mam nadzieję, że panu odpowiada marka Klompen Kloggen.

George Tysiąc Mian uśmiechnął się.

– Nie wiem, czemu biali zawsze zachowują się przepraszająco w obliczu tradycji – powiedział. – Oczywiście to świetna marka. Usiądźcie, proszę. Czy napijecie się kawy?

Rozsiedliśmy się na podłodze, na wygodnych poduszkach, podczas gdy młoda Indianka, zapewne służąca George'a Tysiąc Mian, parzyła kawę w ekspresie. Tuż za ramieniem szamana smuga światła słonecznego rozświetlała jego starczą głowę rażąco jasną aureolą.

– W waszych myślach jest coś, co was poważnie martwi – zaczął. – Obawiacie się, że nie potraficie tego zrozumieć, że nie wiecie, co to może być, oraz boicie się, że to was pochłonie.

– Skąd pan to wie? – zapytałem.

– Bardzo proste, panie Hyatt. Czytam z waszych twarzy. Zresztą biali ludzie nie mają zwyczaju szukać porad u indiańskich szamanów, chyba że czują, iż wyczerpali wszystkie możliwe wyjaśnienia dostępne w ich własnej kulturze.

– Wcale nie jesteśmy przekonani, że to ma coś wspólnego z legendami indiańskimi, proszę pana – powiedziała Jane. – Tak tylko zgadujemy. Ale im więcej o tym wiemy, im więcej się wydarza, tym bardziej to wszystko nas kieruje w tę stronę.

– Proszę mi o tym powiedzieć. Od początku.

Zacząłem mówić o mojej pracy, o tym, jak przyszedł do mnie Seymour Wallis w sprawie oddychania, które słyszał w swoim domu. Potem przedstawiłem to, co przytrafiło się Danowi Machinowi, następnie Bryanowi Corderowi, wreszcie samemu Seymourowi Wallisowi. Mówiłem o landszaftach Mount Taylor i Cabezon Peak, o niedźwiedzicy, która zniknęła, i o kołatce z paskudną mordą.

George Tysiąc Mian wysłuchał tego spokojnie i nieporuszenie. Gdy przebrnąłem przez wszystko, uniósł głowę.

– Czy pan wie, dlaczego mi pan o tym opowiada?

Pokręciłem głową.

Jane wtrąciła:

– Przyjechaliśmy tutaj, ponieważ nie możemy tego zrozumieć. Oto cały powód. Ja pracuję w księgarni i sprawdziłam, czym jest Mount Taylor. Dowiedziałam się, że z tą górą są związane te wszystkie historie o Wielkim Potworze i Pierwszym, Który Użył Słów dla Siły. Pewnie nie obeszłoby mnie to, gdyby nie wzmianka, że Pierwszy Który Użył Słów dla Siły podobno ma powrócić drogą wielu kawałków, czy coś w tym rodzaju. Wtedy zaczęłam kojarzyć, ale nie umiem wyjaśnić, co i jak.

Indianka przyniosła nam kawę w gliniaczkach i świeże herbatniki orzechowe. Widocznie umiała czytać w moich najskrytszych myślach, tak jak George Tysiąc Mian. Poczułem, że talerz pełen świeżuteńkich ciastek orzechowych prawie mi wynagradza całodzienne nucenie Moon River.

George Tysiąc Mian powiedział miękko:

– Każdy demon indiański ma imię pospolite i imię rytualne, podobnie jak wiele demonów europejskich. Na przykład byli Mordercy Oczu podobno stworzeni przez córkę wodza, która znieważała siebie kolcem kaktusa. Potem, jak pani wspomniała, był Wielki Potwór, który naprawdę nazywał się zupełnie inaczej, oraz Pierwszy, Który Użył Słów dla Siły.

Szaman ostrożnie dobierał słowa. Zatopił w ciastku orzechowym olśniewające zęby i przez chwilę przeżuwał, zanim dokończył.

– Pierwszy, Który Użył Stów dla Siły był najstraszliwszym i nieprzejednanym demonem indiańskim. Był podstępny, sprytny i złośliwy, a najlepiej bawił się wzbudzaniem zamieszania i nienawiści oraz zaspokajaniem żądz. Nazywamy go Pierwszym, Który Użył Słów dla Siły, ponieważ jego podstępy i okrucieństwo stworzyły w sercach ludzi pierwsze uczucia wściekłości i pragnienia zemsty.

Jak zapewne wiecie, wśród bogów indiańskich są zarówno dobrotliwi bogowie, jak i źli. Na wielkiej radzie bóstw źli bogowie siedzieli zwróceni na północ, a dobrzy na południe. Pierwszy, Który Użył Słów dla Siły był jednakże tak podstępny i pełen złej woli, że żadna ze stron go nie przyjęła i siedział sam przy drzwiach. Był demonem chaosu i zamętu, a Indianie czasami opowiadają, że gdy poproszono go w zamierzchłych czasach, aby pomógł rozmieszczać gwiazdy, to wówczas rozrzucił je byle jak po nocnym niebie i stąd się wzięła Mleczna Droga. George Tysiąc Mian upił kawy.

– Czy to z tym demonem mamy się zmierzyć? Z Pierwszym, Który Użył Słów dla Siły? – zapytałem.

Z twarzy Indianina nie można było niczego wyczytać. Odstawił kubek na podstawkę i delikatnie osuszył usta czystą chusteczką.

– Sądząc po tym, co mi pan opowiedział, to absolutnie możliwe.

Nie wiedziałem, czy żarty sobie ze mnie stroi, czy mówi poważnie. Znając oschłe poczucie humoru Indian, sądziłem, że bawi się naszym kosztem. Świetnie potrafiłem sobie wyobrazić, jak rozśmiesza słuchaczy historyjką o tym, że białe tępaki przyjechały specjalnie aż do Round Valley, aby zasięgnąć jego rady, a on z całą powagą opowiedział im o demonie, który rzucał w powietrze gwiazdy, więc biali odjechali w przekonaniu, że muszą walczyć z jakimś prehistorycznym duchem indiańskim. Oczami wyobraźni widziałem całe plemię zrywające boki ze śmiechu.

– Absolutnie? – zapytałem ostrożnie. – Co może być absolutnie możliwe w przypadku demona?

Uśmiechnął się.

– Wyczuwam pańskie podejrzenia – powiedział. – Ale zapewniam pana, że nie robię sobie z tego igraszki.

Zaczerwieniłem się. Twarzą w twarz z tym szamanem czułem się, jak gdyby na moim czole znajdował się ekran telewizyjny, na którym ukazuje się wszystko, o czym myślałem. Bez względu na jego ewentualne poczucie humoru to był naprawdę bystry facet.

– Pierwszy, Który Użył Słów dla Siły był jedynym demonem indiańskim, który przezwyciężył śmierć. Umierał wiele razy, czasem dając w ten sposób fałszywe świadectwo miłości do kobiety, czasami w rezultacie kar wykonanych przez innych bogów. Lecz za każdym razem, zanim przenosił się w zaświaty, upewniał się, że ma schowane na Ziemi najistotniejsze części potrzebne do odżycia. Oddech, serce, krew i włosy, które ściął z głowy Wielkiego Potwora.

Słońce schowało się za plecy George'a Tysiąc Mian i z trudnością dostrzegałem w mroku wyraz jego twarzy. Zapytałem z przerażeniem:

– Jego oddech, jego serce i jego krew?

Skinął głową.

– Dlatego dobrze zrobiliście, że przyszliście z tym do mnie. Z tego, co pan powiedział, wynika, iż Pierwszy, Który Użył Słów dla Siły zdecydował się powrócić poprzez waszych nieszczęsnych przyjaciół.

– Nie rozumiem – powiedziała Jane – w jaki sposób oddech, krew i te inne części demona mogą być tam, we wnętrzu domu?

– To proste. Pierwszego, Który Użył Słów dla Siły wypędzono wiele stuleci temu do podziemi, a działo się to dużo wcześniej, zanim biały człowiek odkrył ten kontynent. W tamtych czasach szamani byli niemal bogami, i nawet jeżeli nie potrafili zabić Pierwszego, Który Użył Słów dla Siły, to mogli go czasowo wysłać w zaświaty. Z pańskiej opowieści wnioskuję, że demon ukrył swoje organa w lesie lub w ziemi, a kiedy zbudowano ten dom, niechcący użyto drzew albo kamieni, w których Pierwszy, Który Użył Słów dla Siły zamknął kawałki swojego ciała.