Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

‘Dobredin. Heerlijk om een vriend van Volodia te ontmoeten. Hoe gaat het met hem?’

De twee mannen die Malko hadden opgewacht, gingen de kamer uit nadat ze de Glock met het patroonmagazijn ernaast op een commode hadden gelegd.

Enkele minuten lang spraken ze woorden van lof over de Oekraïense maffia. Toen nam zijn gastheer hem mee naar een andere ruimte, die leek op een oosterse salon. Overal stonden divans en lagen kussens en er stonden enkele tafeltjes van gedreven koper. De verlichting was heel zacht en achterin stond een enorme jacuzzi waarin twee vrouwen zaten van wie alleen het blonde haar te zien was.

Ze bleven staan bij een tafel vol met allerlei flessen drank: Defender, Stolychnaja en Taittinger Comtes de Champagne, waarvan een paar flessen koel werden gehouden in een enorme emmer vol met ijs. Igor Baikal pakte een van de flessen Taittinger, ontkurkte hem met zijn tanden en riep naar de jacuzzi. ‘Ioulia! Alyona!’

De twee meisjes stapten uit de jacuzzi. Ze droegen bikini’s en wikkelden een handdoek om hun middel, voordat ze naar hen toe kwamen. Ze hadden beiden dezelfde blauwe ogen, hetzelfde sensuele, maar uitdrukkingsloze gezicht en hetzelfde volmaakte lichaam. Igor Baikal fronste zijn voorhoofd en wees naar het bovendeel van hun bikini’s. ‘Trek uit.’

Ze gehoorzaamden meteen. Igor Baikal pakte een van de borsten beet van het meisje dat het dichtst bij hem stond. ‘Ze zijn masseuses,’ legde hij uit. ‘Ze zullen jou ook masseren, als je dat wilt.’

Ze wierpen Malko een veelbelovende blik toe. Toen hieven ze hun flûtes met champagne en toostten. Eerst op hun vriendschap, toen op Vladimir Sevtsjenko, daarna op Oekraïne en ten slotte op Oostenrijk. De tweede fles Taittinger was al bijna leeg toen Igor Baikal zijn glas neerzette en zei: ‘Ik laat een vriend van Volodia niet in de kou staan. Trek een badjas aan, zoals ik, dan voel je je meer op je gemak. Alyona helpt je wel even.’

Alyona, het meisje met de grootste borsten, zónder siliconen, bracht hem naar een kleedkamer met houten wanden. Ze stond erop hem zelf uit te kleden, waarbij ze hem telkens kort streelde waar ze kon. Toen hij een badjas met de initialen van Igor Baikal aan had getrokken, ging ze voor hem staan en bood hem zwijgend een toegift aan. Toen hij niet reageerde, liepen ze terug de salon in.

Igor Baikal lag half onderuit op de bank en schepte met een toastje kaviaar uit een blikje, terwijl hij intussen de billen van Ioulia streelde. Hij had zijn badjas uitgetrokken en droeg nu slechts een zijden, geel-blauw gestreepte onderbroek. Zijn bovenlichaam was naakt en hij zag eruit als een gorilla: een en al haar. Hij hief zijn glas weer. ‘Na zdarovié.’

Voorzichtig gaf Alyona Malko een toastje met kaviaar, waarbij ze zacht met een warme borst langs hem streek. Met volle mond zei Igor Baikal: ‘Mijn kaviaar komt uit Iran. Die uit Rusland smaakt naar modder.’

‘Hij is inderdaad veel beter dan de kaviaar die ik in Kiev kreeg,’ gaf Malko toe.

Enkele minuten lang genoten ze van de kaviaar, zo nu en dan afgewisseld door een slok Stolychnaja of Taittinger. Toen ze dacht dat niemand naar haar keek, liet Ioulia een hand in de zijden slip glijden, wat werd begroet door een genoegzaam grommen van haar meester. Alyona, die aan Malko’s voeten zat, beperkte zich er voorlopig toe hem hapjes te voeren. Dit leek in niets op een serieus gesprek en het kostte Malko grote moeite om zich te vermannen. Maar uiteindelijk lukte het hem te zeggen: ‘Volodia zei dat u me misschien zou willen helpen.’

‘Ja, met genoegen, als ik dat kan,’ beaamde de Oekraïner, terwijl zijn slip onder de hemelse vingers van Ioulia steeds verder opbolde.

Dobre,’ zei Malko, ‘ik weet dat u onlangs onderdak hebt geboden aan een Pool, Stephan Oswacim. Ik zou willen weten waarom.’

Igor Baikal liet niets blijken. Hij at kalm zijn kaviaar op en zei: ‘Omdat een oude vriend me daarom had gevraagd.’ Malko’s hartslag schoot omhoog. Hij had nooit gedacht dat het zo eenvoudig zou zijn. Aangemoedigd ging hij verder: ‘Kunt u me zeggen wie die vriend is?’

‘Natuurlijk. Oleg Budynok. Hij werkt nu op het presidentiële paleis en vroeger heeft hij me heel wat diensten bewezen.’ Malko wist niet wat hij hoorde. Met samengeknepen ogen keek Igor Baikal hem van onder zijn borstelige wenkbrauwen aan en hij leek de situatie heel amusant te vinden. Plotseling dacht Malko terug aan wat Vladimir Sevtsjenko had gezegd en begreep hij waarom Igor Baikal het hem zo snel had verteld.

Het was niet de bedoeling dat hij levend deze datsja uit zou komen.

Igor Baikal stond log op en liep naar de jacuzzi, zijn arm om het middel van Ioulia geslagen. Alsof Malko’s vraag geheel onbelangrijk was. Alyona keek Malko met een vochtige blik aan en stelde voor: ‘Zullen we ook gaan?’

Ze nam een aangebroken fles Taittinger en twee flûtes mee en stapte als eerste in het borrelende water. Met gesloten ogen liet Igor Baikal zich door Ioulia masseren. Het heerlijk warme water en de champagne deden Malko de precaire situatie even vergeten. Hij vroeg zich af hoe zijn gastheer hem uit de weg zou ruimen. De twee ‘masseuses’ boden hem voorlopig nog enige mate van bescherming. Hij probeerde te bedenken hoe hij uit deze val moest ontsnappen. De twee gorilla’s die hem hadden binnengelaten, stonden vast en zeker buiten op wacht en het uiterlijk ontspannen gedrag van Igor Baikal moest slechts schijn zijn. Hij had deze slag voorbereid en genoot nu ten koste van Malko. En God mocht weten waar Tatiana was… Een schaterend lachen deed hem opkijken. Ioulia speelde duikbootje en had haar gezicht in de zijden onderbroek van de Oekraïner gestoken, die dat heel grappig vond. Gedachteloos dronk Malko van de flûte Taittinger die Alyona hem gaf. In deze warme omgeving, overgoten door de champagne, kostte het Malko moeite zijn gedachten bij de realiteit te houden. De schorre stem van Igor Baikal deed hem opschrikken.

‘Heb je me verder niets te vragen?’ vroeg hij op geïnteresseerde toon.

Malko glimlachte geforceerd. ‘Nee, het belangrijkste weet ik nu. En ik vermaak me hier uitstekend. Kan je chauffeur me straks trouwens terug naar de stad brengen, wanneer we deze heerlijke Iraanse kaviaar op hebben?’

Aan de blik van Igor Baikal zag Malko dat deze vraag hem verraste, maar hij herstelde zich snel en zei ruw tegen de twee meisjes: ‘Goed, we moeten praten. Wegwezen, jullie.’

Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen en ze sprongen letterlijk uit de jacuzzi en verdwenen de kamer uit.

Zodra ze alleen waren, rekte Igor Baikal zich uit en zei op een bijna speelse toon tegen Malko: ‘We eten kaviaar, drinken champagne en wodka, en dan…’

Hij maakte een vaag gebaar waar hij van alles mee zou kunnen bedoelen. Malko hield hem strak in de gaten. ‘En wat dan, Igor?’

Het gezicht van de Oekraïner betrok. ‘Ne pizdi! Dat weet je heel goed.’

‘Vermoord je me?’

‘Laten we zeggen dat je niet naar de stad terugkeert,’ zei Igor Baikal.

Met zijn armen op de rand van de jacuzzi leunend, zijn behaarde borst half uit het water, keek hij Malko zelfverzekerd aan.

‘Igor,’ merkte Malko op, ‘je weet heel goed wié ik ben en voor wié ik werk.’

‘Ameriki.’

‘Inderdaad,’ beaamde Malko. ‘Hun vertegenwoordiger in Kiev weet dat ik hier bij jou ben. Als ik niet terugkom, kan dat veel stof doen opwaaien. Heel veel stof.’

Igor Baikal veegde zijn argumenten met een handbeweging weg en glimlachend zei hij: Nitsjevo, niemand weet dat je hier bent. Want niemand heeft je kunnen volgen. En als er problemen van komen, regelen mijn vrienden dat wel. Zij zullen nog heel lang aan de macht blijven.’

Hij geloofde kennelijk niet in een overwinning van Viktor Joesjtsjenko.

Malko vroeg zich af of dat bluf was of dat hij meer wist. Hij liet zich niet van de wijs brengen door dit bijna amicale gebabbel, dat een realiteit verborg die heel wat harder was. Igor Baikal had hem in de val gelokt om hem uit de weg te ruimen en niet om hem informatie te geven. Toch ging hij op dezelfde luchtige toon verder en zei: ‘Zelfs als je vrienden aan de macht blijven en je beschermen, zal de organisatie waartoe ik behoor, mijn verdwijning niet zomaar op zich laten zitten. George W. Bush is zojuist herkozen en je weet dat ze hun methoden alleen maar hebben aangescherpt. Het zou heel goed kunnen dat je op een dag de deur uit gaat en voor een heel lange tijd in Guantánamo terechtkomt.’