Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

‘Wij zijn degenen die een eventuele nieuwe aanslag tegen Viktor Joesjtsjenko moeten zien te voorkomen,’ merkte Donald Redstone op. ‘Evgueni Tsjervanienko zorgt alleen voor zijn persoonlijke veiligheid.’

‘Natuurlijk,’ gaf Malko toe. ‘Maar behalve de auto van Stephan Oswacim en het nummer van de eigenaar van zijn telefoon, hebben we niets, en…’

Het zoemen van zijn eigen telefoon onderbrak hem. Het was de baritonstem van Evgueni Tsjervanienko. ‘Ik heb de kranten gezien,’ zei hij zonder verder commentaar. ‘We moeten praten.’

‘Heeft het u op een idee gebracht?’ vroeg Malko.

‘Niet echt, maar we moeten elkaar spreken. Deze gebeurtenissen zijn niet de reden waarom ik u bel. Bent u absoluut zeker van het nummer van de telefoon dat u me laatst hebt gegeven?’

‘Zo zeker als ik maar kan zijn,’ zei Malko. ‘Waarom?’

‘Ik heb de eigenaar gevonden,’ zei de Oekraïner. ‘Nogal een verrassing. Wanneer u hierheen komt, zal ik het u vertellen.’ Opgetogen verbrak Malko de verbinding. Net op het moment dat alles verloren leek te zijn, gloorde er weer hoop. ‘Ik ga naar Tsjervanienko,’ zei hij tegen Donald Redstone. ‘Misschien is het nog niet afgelopen.’

‘Hij is van een van de rijkste oligarchen van het land, iemand uit de kring van Koetsjma,’ legde Evgueni Tsjervanienko uit. ‘Hij zit in de olie, produceert wodka en importeert televisietoestellen. Hij heet Igor Baikal. De telefoon staat niet op de naam van zijn wodkabedrijf geregistreerd, maar op zijn privéadres, zijn datsja in Osogorki.’

Tevreden stak de veiligheidsman van Viktor Joesjtsjenko een sigaar op. Malko kon zijn oren niet geloven. Het was die ochtend opvallend rustig in de kantoren van de kandidaat van de oranjerevolutie en hij had de mooie Svetlana niet eens gezien. De ontdekking van Evgueni Tsjervanienko bood nieuwe perspectieven.

Wat zou de link tussen die oligarch en onze zaak kunnen zijn?’ vroeg hij.

‘Op het eerste gezicht niets,’ gaf Tsjervanienko toe. ‘Igor Baikal bemoeit zich niet met politiek. Hij is zakenman, meer niet. Omdat de ploeg van Koetsjma aan de macht is, loopt hij met hen mee. Maar hij heeft ook wat geld aan de oranjerevolutie gegeven. Hij bereidt zich voor op de toekomst.’

‘Kent u hem?’

‘Niet persoonlijk. Hij gaat weinig uit. Ik weet alleen dat hij banden heeft met Vladimir Satsyuk, die min of meer zijn buurman is En dat het uiterst moeilijk zal zijn onderzoek naar hem te doen. Hij heeft de hele huidige regering in zijn zak, bovendien is hij een voormalig lid van de maffia, die in 1993 een deal met de SBU heeft gesloten om zijn huid te redden. Indertijd importeerde hij Smirnoff-wodka en bezat hij cafés en restaurants. Toen de SBU de zaken van de maffioso in beslag wilde nemen, was hij zo slim met hen te onderhandelen.’

‘Misschien moeten we het in die hoek zoeken,’ merkte Malko op. ‘Kunt u erachter komen wie indertijd zijn contactpersonen bij de SBU waren?’

‘Ik zal het proberen,’ beloofde Tsjervanienko. ‘Maar het zal zeer moeilijk zijn. Het is al meer dan tien jaar geleden. Goed, ik moet nu gaan.’

‘Hebt u het telefoonnummer van Igor Baikal?’

‘Ja, maar hij neemt nooit zelf op. Als hij hoort waar het om gaat, krijgt u hem nooit te spreken, en wanneer u aandringt, zal hij u uit de weg laten ruimen.’

Dat klonk bemoedigend…

Plotseling dacht Malko aan Tatiana, de assistente van Vladimir Sevtsjenko. Ze zou aan het begin van de middag met het vliegtuig uit Athene komen. ‘Denkt u dat Vladimir Sevtsjenko Igor Baikal kent?’ vroeg hij.

Evgueni Tsjervanienko barstte in lachen uit. ‘Natuurlijk. Maar ze zullen elkaar al een hele tijd niet hebben gezien. Vraagt u het hem toch maar.’

Nog vol van het gesprek vertrok Malko. Waarom bood een miljardair in zijn datsja onderdak aan een kleine, Poolse crimineel? Wie had dat aan hem gevraagd? Als hij het antwoord op die vraag kon vinden, drong hij meteen door tot in het hart van het complot tegen Viktor Joesjtsjenko.

Maar zijn volgende stap stond gelijk aan een duik in een vijver vol met hongerige krokodillen…

Malko ging op in de drukte in het luchthavengebouw van Borystil en hield de schuifdeuren in de gaten waardoorheen de reizigers kwamen nadat ze de douane waren gepasseerd. Onderweg had hij diep nagedacht. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat zijn missie uitliep op een grootschalig oorlogsspektakel. Zijn zesde zintuig schreeuwde hem toe dat degenen die hadden geprobeerd Viktor Joesjtsjenko voor de presidentsverkiezingen uit te schakelen, het niet hadden opgegeven.

Tatiana Mikhailova schreed als een godin door de glazen schuifdeuren. Ze was gekleed in een zeer modieuze bontmantel, die ze als een poncho droeg, met bijpassende bontstola. Eronder was ze gehuld in een blouse van zwart kasjmier en een leren broek. Haar borsten waren nog even spits en haar blik even hard. Toch verzachtte die toen ze Malko zag en verbaasd nagestaard door de omstanders, drukte ze zich innig tegen hem aan en stak haar tong meteen diep in Malko’s mond. Het was of hij een schok van meer dan duizend volt kreeg.

‘Dobredin,’ zei ze vrolijk, toen ze weer op adem was gekomen. ‘Ik moest je van Vladimir Ivanovitsj de hartelijkste groeten overbrengen. Hij vindt het jammer dat hij zelf niet kon komen.’

Haar bekken drukte tegen dat van Malko, om het blijk van vriendschap nog extra te benadrukken. Hij trok de Russin mee, voordat een lid van de milicija hen zou oppakken wegens onzedelijk gedrag. Toen hij haar jas aanraakte, voelde hij dat het sabelbont moest zijn… Het duurste bont ter wereld.

‘Je draagt een fantastische jas,’ zei hij. ‘Heb je die op Cyprus gekocht?’

‘Nee, in Parijs, bij Revillon,’ zei de Russin slechts. ‘Vladimir heeft daar geld staan en dat heb ik gebruikt.’

Malko bracht haar naar de taxi die hij in het Premier Palace had gehuurd: een prachtige Mercedes 600 limousine. Tatiana liet zich lui op de achterbank zakken. ‘Ik heb een cadeautje voor je,’ zei ze. ‘Van je vriend.’

Malko kreeg geen tijd om te vragen wat het was. Zonder zich om de chauffeur te bekommeren, legde Tatiana haar hoofd op zijn dijen en meteen begon ze Malko’s Hermès broekriem los te maken. Toen hij voelde hoe haar tong bezit van hem nam, herinnerde hij zich de bijnaam die Vladimir Sevtsjenko Tatiana had gegeven. Ze was haar vaardigheden niet verleerd… Vlak voordat ze de grote brug over de Dnjepr over reden, kwam hij in haar mond klaar. Ze zoog hem helemaal leeg. De chauffeur klemde zijn stuur vast alsof hij het wilde lostrekken.

Kalm kwam Tatiana overeind en zei: ‘Goed, aan de slag. Wat kan ik voor je doen?’

Malko liet zijn zenuwen eerst tot rust komen, terwijl zij een sigaret opstak, trots op deze demonstratie van haar kunnen. Hij kon haar maar beter niet in contact brengen met Irina, die haar meteen als een grove concurrent zou zien.

‘Ik moet contact met iemand opnemen,’ zei hij. ‘Een zekere Igor Baikal. Ken je die?’

‘Nee, maar ik zal het aan Volodia vragen.’

Hij had voor haar een kamer naast de zijne gereserveerd. Zodra ze in het Premier Palace waren, belde ze naar Cyprus op een privénummer van de vroegere maffioso. Die wilde Malko zelf spreken, waarna hij zijn vraag nog eens stelde. Vladimir Sevtsjenko barstte in lachen uit. ‘Igor Baikal! Natuurlijk ken ik hem. Hij heeft veel geld met wodka verdiend. Hij is de grootste producent in Oekraïne. Op een gegeven moment had hij alle nachtclubs in Kiev in handen. De vroegere eigenaars zijn in de Dnjepr geëindigd. Hij werd door Koetsjma beschermd, maar aan politiek deed hij niet. Zijn grote vriend is Oleg Budynok, het hoofd van het presidentiële bestuursapparaat. Ze zijn ook zakenpartners. Wat wil je van hem? Kijk uit, hij laat zich niet zomaar bang maken.’