Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

‘Ik wil hem maar één vraag stellen,’ zei Malko. ‘Zou dat kunnen?’

‘Ik zal contact met hem opnemen. Ik bel je terug.’

‘Bel over een uur 228 8027,’ zei Vladimir Sevtsjenko. ‘En geef niemand anders dit nummer. Wanneer Igor een afspraak met je maakt, ga je er alleen heen. Zelfs Tatiana mag niet mee. Hij wil je ontvangen omdat ik hem vroeger eens een heel grote dienst heb bewezen en hij wil nu graag in Cyprus investeren. Maar kijk uit.’

‘Hoezo?’

‘Hij is bereid je te ontvangen, meer niet. Je gaat er op eigen risico heen.’

Malko dacht dat hij een grapje maakte. ‘Bedoel je dat…’ Vladimir Sevtsjenko lachte dreigend. ‘Weet je wat hij soms deed? Hij had grote vaten wodka in zijn magazijn staan, die er oud stonden te worden. Hij importeerde Smirnoff en maakte in het geheim zelf bij. Als er een concurrent opdoemde, nodigde hij hem uit te eten en zette hem daarna met de prachtigste meisjes in zijn jacuzzi Hij liet hem drinken en de meisjes verwenden hem. Wanneer hij suf van de drank was, kieperden ze hem in een vat. Op een dag heeft de milicija, toen ze een vat leeg maakten, zes in de wodka geconserveerde lijken gevonden… De zaak is door Budynok in de doofpot gestopt. Goed, je bent oud en wijs genoeg om voor jezelf te zorgen.’

‘Bedankt,’ zei Malko.

Zijn ‘contactpersoon’ gaf duidelijk geen garanties. Terwijl Tatiana naar de fitnessclub van het hotel ging, ging hij zelf naar de Amerikaanse ambassade. Toen hij het districtshoofd vertelde dat hij de beschermer van Stephan Oswacim had gevonden, kuste de Amerikaan hem bijna vol op de mond. ‘Dat is fantastisch,’ riep hij uit. ‘Dat is een enorme stap vooruit.’

Toen Malko beschreef wie het was, reageerde hij minder enthousiast. ‘Vindt u het echt nodig daarheen te gaan?’

‘Dat is de enige manier om verder te komen. Kunt u zijn telefoon laten afluisteren?’

‘Natuurlijk,’ gaf de Amerikaan toe, ‘maar dat kost wel een paar uur en we kunnen de gesprekken niet opnemen, alleen registreren welke nummers hij belt en door welke hij gebeld wordt.’

‘Dat is al íéts. Igor Baikal is niet zomaar een loopjongen in deze zaak. Als hij bereid is me te helpen, zitten we al in de bovenste regionen van het complot.’

‘Moge God u bijstaan,’ verzuchtte de Amerikaan.

Nikolai Zabotine keek peinzend naar de beveiligde gsm-telefoon waarmee hij het Kremlin kon bellen. Het toestel werd weliswaar beveiligd met een zeer moderne codering, afkomstig van de FSB, maar hij wantrouwde de Amerikaanse technologie. Als een van zijn gesprekken zou worden afgeluisterd, kon dat onverwachte gevolgen hebben. Helaas was zo-even een van zijn grootste zorgen over een onbeschermde lijn bevestigd: de agent van de CIA kwam, ondanks het beveiligingskordon dat hij om zijn operatie had opgetrokken, gevaarlijk dichtbij. Nikolai Zabotine kon natuurlijk tegenmaatregelen nemen, maar daarvoor moest hij toestemming hebben van de man die hem naar Kiev had gestuurd. Het werd nu een politiek probleem.

Met het hart in de schoenen koos hij het nummer. Toen hij Moskou aan de lijn kreeg, deed hij gedetailleerd verslag van de laatste gebeurtenissen. De neutrale stem van Rem Tolkatjev zei slechts: ‘Ga door op dezelfde weg die je bent ingeslagen.’

Kortom: elimineer iedereen die je op je weg tegenkomt.

Malko toetste zorgvuldig het nummer in dat hij van Vladimir Sevtsjenko had gekregen. Tatiana zat zwijgend naast hem en luisterde aandachtig toe.

‘Tak?’

Een mannenstem, laag en schor, als van een zwaar roker. ‘Igor Baikal?’

‘Tak.’

‘Ik ben de vriend van Vladimir Sevtsjenko,’ zei Malko. ‘Ik wil een afspraak met u maken.’

Igor Baikal was op de hoogte en aarzelde geen moment. ‘Over een uur komt een auto u voor het hotel ophalen. Kom alleen.’

Hij had al opgehangen.

‘Zei hij waarheen?’ vroeg Tatiana.

‘Nee.’

‘Dat is vervelend. Je kunt niet onbeschermd gaan. Ik zal meteen iets regelen.’

Het was al vijf uur in de middag. Tatiana ging de kamer uit en Malko ging naar beneden om koffie te drinken. Kende de man die hij zou ontmoeten de top van het complot? Wilde hij praten? Zou hij een naam noemen, al was het er maar één? De kans bestond dat de politieke macht de komende weken in andere handen zou overgaan, dus het was in zijn eigen belang om aan de toekomst te denken…

Al die vragen spookten door zijn hoofd toen Malko de lift naar beneden nam. Opnieuw speelde hij met vuur. Precies om zes uur stopte er een beige Opel voor de ingang van het Premier Palace. De chauffeur liet het raam zakken en vroeg: Malko?’

‘Da.’

‘Stap in.’

Malko nam voorin plaats en de chauffeur vertrok meteen. Vanuit zijn ooghoek zag Malko achter hen een auto van de stoep wegrijden. Tatiana waakte over hem. Ze reden de Tarass-Sevtsjenko af en sloegen links af de Khrestjatik op, die tweehonderd meter verderop werd versperd door de volgelingen van Joesjtsjenko.

Plotseling remde de chauffeur van de auto af, gaf een ruk aan zijn stuur naar rechts en reed de stoep op! Schuin stak hij hem over naar een gewelfde opening waarboven een reclamebord voor een casino hing. Ze hadden dit stukje ook kunnen lopen, zei Malko tegen zichzelf. Zonder zich om de voetgangers te bekommeren, reed de auto vol gas onder het gewelf door en stopte. De hele doorgang was nu versperd. Toen draaide de chauffeur zich naar Malko om en zei: ‘Uitstappen.’

Verbaasd gehoorzaamde Malko.

Aan de andere kant van het gewelf bevond zich een kleine binnenplaats waar een zwarte Mercedes 600 stond te wachten. Er sprong een chauffeur uit, die het achterportier voor Malko opende. De andere auto versperde nog steeds de doorgang. Malko begreep de truc: aan de andere kant van de binnenplaats liep een weg evenwijdig aan de Khrestjatik, waarover ze uit het centrum weg konden komen. Hij tikte op het gepantserde raam. Een droge klik maakte duidelijk dat de vier portieren op slot waren gegaan.

Malko keek om: geen Tatiana.

De chauffeur had de scheidingsruit omhoog gedaan Malko pakte snel zijn telefoon en belde Donald Redstone. Geen verbinding. Na vier keer begreep hij het: de chauffeur had een magnetisch veld geactiveerd waardoor hij niet kon bellen. Niemand wist waar hij heen ging en hij kon niemand bereiken. Of Igor Baikal was een uiterst voorzichtig man, of hij had nare bedoelingen.

De Mercedes 600 was de Pivdennybrug overgestoken, de meest zuidelijke brug over de Dnjepr. Op Mykoly-Bazhana Prospekt sloeg de chauffeur rechts af een somber industriegebied in, waar hij een kaarsrechte, verlaten weg naar het zuiden volgde. Malko zag een bordje: SADOVA BOULEVAR. Ze lieten het industriegebied achter zich en passeerden enkele datsja’s die verspreid in een nogal armoedig landschap lagen met hier en daar enkele braakliggende terreinen. Niets straalde luxe uit. Winkels waren er nergens te bekennen. Hij begreep dat ze toch ergens in Osogorki moesten zijn, waar alle oligarchen van Kiev een datsja hadden. Het was niets vergeleken met de luxe rondom Moskou. De huizen waren lelijk, vaak niet afgemaakt Hij keek om: niemand volgde hen. Tatiana was definitief afgeschud. De auto minderde vaart en ze passeerden een hoge muur die was gemaakt van betonplaten met camera’s erbovenop. Toen stopte de Mercedes voor een blauw, ijzeren hek, met aan beide kanten camera’s. De chauffeur toeterde twee keer kort en het hek schoof open.

Malko zag een plein waarop verscheidene auto’s stonden geparkeerd. Eromheen stonden enkele weinig aantrekkelijke gebouwen. Het had meer weg van een concentratiekamp dan van het paleis van Versailles. Iemand deed zijn portier open en hij stapte uit de Mercedes, waarna hij meteen oog in oog kwam te staan met twee kaalgeschoren krachtpatsers in het zwart.

Een van hen kwam met een kille glimlach naar hem toe. Pajolsk.’

Snel fouilleerde hij Malko en vond meteen de Glock, die hij zonder commentaar in beslag nam. Daarna volgde Malko de twee mannen naar een rond gebouw. Hij werd binnengelaten in een kleine, verlaten salon die was ingericht met namaak-Lodewijk-XV-meubilair vol met verguldsels. Op de vloer lagen Kaukasische tapijten. Een grote kroonluchter, waarvan verscheidene lampen waren doorgebrand, verspreidde een vaag licht. Het was er doodstil. Plotseling ging een deur open en kwam er een soort beer binnen. Een man in een badjas, bijna twee meter groot, met gitzwarte ogen en dicht behaarde handen en enkels kwam op Malko af en omhelsde hem. Zo stevig, dat hij bijna stikte.