Albert Baantjer - De Cock en de dood in gebed

De commissaris wees opnieuw naar de krant.

“Dat staat hier.”

“Onzin.”

Buitendam strekte zijn rug.

“Wanneer heb jij de pers te woord gestaan?”

De Cock voelde hoe de woede in het bloed van zijn aderen begon te bruisen.

“Ik heb geen pers te woord gestaan,” reageerde hij fel. “Dat doe ik nooit! Dat is mijn taak niet. Ik hou die persmuskieten altijd ver uit mijn buurt. Ze zijn vaak niet te vertrouwen. Daarom hebben we voor hen aan het hoofdbureau immers een afdeling persvoorlichting.”

Buitendam trok de krant naar zich toe.

“Iemand moet toch hebben gekletst. Dat krantenartikel is geen onzin. De journalist die dit schreef, moet toch zijn ingelicht.”

De Cock knikte gedwee.

“De feiten kloppen min of meer, maar ik heb die feiten nooit in verband gebracht met een godsdienstige groepering. Het idee dat een sektarische beweging haar eigen leden — om wat voor reden dan ook — vermoordt en met gevouwen handen te water laat, is absurd.”

Commissaris Buitendam wees naar de telefoon op zijn bureau.

“Naar aanleiding van het bericht in het ochtendblad hebben tal van godsdienstige groeperingen al woedend gereageerd, zowel bij mij als bij justitie.”

“En?”

“Ze eisen een onderzoek.”

De Cock balde zijn vuisten. Zijn vingernagels drukten in de muis van zijn handen.

“Naar wie…naar wat?”

Buitendam stak zijn hand naar hem uit.

“Naar jou!”

De Cock keek hem geschrokken aan.

“Naar mij?”

Buitendam knikte.

“Naar jou.”

De Cock grinnikte vreugdeloos, hij voelde zich niet meer zo vief als een halfuurtje geleden. Had hij maar gehoor gegeven aan de impuls om het bureau links te laten liggen. Hij schudde kort zijn hoofd. Toen vroeg hij mat: “Waarom?”

Buitendam klopte met zijn vuist op de krant.

“De gegevens van dit macabere artikel zouden door jou zijn verstrekt.”

De Cock trok denkrimpels in zijn voorhoofd.

“Staat dat er?”

In zijn stem trilde ongeloof.

Buitendam knikte.

“Jij wordt als de zegsman van de gegevens vermeld. Rechercheur De Cock, met ceeooceekaa, van bureau Warmoesstraat, die het onderzoek leidt.”

De oude rechercheur wees met een gespeeld droevig gezicht naar de krant.

“Dat is toch geen roddelblad?”

“Dit is een respectabel ochtendblad.”

“Hoe is het mogelijk?”

De oude rechercheur zuchtte diep.

“Kan ik geen aanklacht tegen die journalist indienen?”

Buitendam negeerde de opmerking.

“Er zal toch een onderzoek naar jouw beweringen moeten worden ingesteld.”

De Cock zwaaide met zijn tot vuisten gebalde handen.

“Dat een of andere zotte journalist,” sprak hij gedreven, “de feiten omtrent deze twee moorden interpreteert op een wijze die inbreuk doet aan de integriteit, de rechtschapenheid en de oprechtheid van bepaalde godsdienstige groeperingen, is ronduit misdadig. Zo’n gevaarlijke man moet van zijn functie worden ontheven.”

De oude rechercheur boog zich naar commissaris Buitendam toe.

“Maar dat de heer Medhuizen, onze officier van justitie,” sprak hij met stemverheffing, “en mijn eigen commissaris de mogelijkheid openhouden dat ik aan de oorsprong van die misdadigheid zou staan, getuigt van gebrek aan inzicht en vertrouwen.”

De grijze speurder ontspande zijn kromme vingers.

“Ik uit geen verdenkingen die ik niet waar kan maken, en zeker niet tegen journalisten. Ik rotzooi niet in mijn werk en ik rommel niet. Ik onderzoek…ik re-cher-cheer. Ik zoek naar de waarheid.”

Hij zweeg even om diep te ademen.

“En als u,” ging hij verder, “en officieren van justitie dat na al die jaren nog niet duidelijk is geworden, begin ik toch ernstig aan de kundigheid en de opmerkingsgave van ons leidinggevend personeel te twijfelen. Erger nog…ze zijn, zo bemerk ik, in feite absoluut incompetent.”

Commissaris Buitendam kwam woedend achter zijn bureau vandaan. Er flikkerde vuur in zijn ogen en zijn neusvleugels trilden. Hij stak zijn hand uit naar de deur.

“Eruit.”

De Cock ging.

Vledder keek De Cock, die met gebogen hoofd en hangende schouders de grote recherchekamer binnenslofte, scherp onderzoekend aan. De jonge rechercheur monsterde het gezicht van zijn oudere collega.

“Was het weer zover?” vroeg hij bezorgd.

De grijze speurder stapte sloom naderbij en plofte neer op de stoel achter zijn bureau.

“Elke discussie met commissaris Buitendam mislukt. Die man is zo star, hij heeft zo weinig begrip voor ons werk, dus was het weer herrie.”

Vledder hield zijn hoofd schuin.

“Waarover ging het deze keer?”

De Cock zuchtte.

“Een of andere op sensatie beluste journalist heeft in een oud en gerespecteerd ochtendblad op de voorpagina het bericht gelanceerd dat Handgraaf en Grijpskerk door leden van een sektarisch godsdienstig genootschap op een macabere wijze zouden zijn vermoord.”

Vledder lachte.

“Waarom? Ik bedoel, zelfs in een sektarisch godsdienstig genootschap moet er toch een ernstige reden zijn om lieden van het leven te beroven?”

Het klonk bijna als een grap.

De Cock spreidde zijn handen.

“Geen idee. Over het motief wordt in dat artikel met geen woord gerept.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Jammer. Dat had die op sensatie beluste journalist toch moeten achterhalen? Dat behoort tot zijn werk. Het had ons veel werk kunnen besparen. Op zo’n motief zouden we lekker kunnen voortborduren.”

De Cock gromde.

“Handgraaf en Grijpskerk zouden tot datzelfde genootschap hebben behoord.”

Vledder draaide nuffig met zijn bovenlichaam.

“Een interne ruzie in de gelederen? Een oplopend verschil van inzichten met als uitkomst een doodvonnis door een meerderheid van de gelovigen?” sprak hij alsof hij een komische tekst voorlas.

De Cock keek hem glimlachend aan.

“Een mooie hypothese.”

“Onmogelijk?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“In de misdaadliteratuur zijn dergelijke interne doodvonnissen geen zeldzaamheid.”

“Ik wil daar niet in geloven,” sprak Vledder afwijzend. “De godsdienstige voorkeuren van Grijpskerk en Handgraaf zijn tijdens ons onderzoek niet ter sprake gekomen.”

De Cock kneep zijn lippen opeen.

“Het geniepige vind ik, dat die journalist in dat artikel beweert dat de gegevens over die religieus getinte moorden van mij afkomstig zijn.”

Vledder keek hem ongelovig aan.

“Je meent het?”

De Cock knikte.

“Ja, van mij.”

Vledder gniffelde.

“Jij mijdt de luitjes van de pers altijd als een besmettelijke ziekte.”

“Vertegenwoordigers van verscheidene religieuze groeperingen zijn van mening dat beweringen die nu aan mij worden toegeschreven, een inbreuk vormen op hun integriteit en hun oprechtheid. Buitendam heeft ze al aan de telefoon gehad. Zij eisen een onderzoek.”

“Een onderzoek tegen wie…tegen wat?”

“Tegen mij.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Jij hebt dergelijke nonsens toch nooit verkondigd?” riep hij opgewonden.

De Cock wreef zich achter in de nek.

“Maar daarvan zijn Medhuizen en onze eigen Buitendam niet overtuigd.”

Vledder reageerde fel.

“Ze zijn gek.”

“Moet ik helaas met je eens zijn. Toen ik de leiding van politie en justitie onbekwaamheid verweet en gebrek aan inzicht, joeg commissaris Buitendam me zijn kamer uit.”

Vledder gniffelde.

“Niet voor het eerst.”

“En ik vrees ook niet voor het laatst. Ik blijf me verzetten.”

“Terecht.”

De oude rechercheur trok zijn gezicht strak.

“Ik heb mijzelf afgevraagd hoe zo’n journalist ertoe kon komen om de gegevens omtrent onze waterlijken te interpreteren als religieuze moorden.”