Albert Baantjer: De Cock en het lijk op drift

Ik begreep aanvankelijk niet hoe Evelien wist dat haar moeder het plan had opgevat om zich van de muntenverzameling te ontdoen. Beiden hadden nagenoeg geen contact meer.’

Het gezicht van Vledder klaarde op. ‘Ze wist dat van Marcel.’ De Cock knikte. ‘Marcel had dat van zijn vriend Peter van der Zwaard gehoord.’

Fred Prins spreidde zijn handen. ‘Ik begrijp het. Bij de moord op haar moeder volgde Evelien dezelfde methode. Ze ontbood haar moeder op de woonboot van haar man.’

De Cock zuchtte. ‘Ze vertelde mij vanmorgen tijdens haar verhoor dat de strangulatie van haar moeder geen gevoelens van schuld bij haar hadden opgeroepen. Ze had die daad bijna emotieloos volbracht.’

Appie Keizer snoof. ‘Wat een serpent. Ik zou…’

Fred Prins onderbrak hem. ‘Ik begrijp het niet. Waarom doodde ze haar broer… die Marcel. Daar had ze toch steun aan gehad? Bovendien… hij was toch niet van plan om de muntenverzameling van haar vader aan te tasten?’

De Cock grinnikte. ‘Marcel werd wakker.’

‘Hoe bedoel je?’

De Cock bracht zijn handen naar voren en drukte de vingertoppen tegen elkaar. ‘Marcel hoorde van zijn vriend Peter van der Zwaard dat zijn vader werd vermoord, nadat hij de muntenverzameling aan hem wilde verkopen. Zijn moeder vond de dood, nadat zij aan Peter van der Zwaard te kennen had gegeven dat zij zich van de muntenverzameling wilde ontdoen.’

Vledder keek hem met grote ogen aan. ‘Dat bracht hem op het idee, dat niet zijn moeder en zijn broer Gerard verantwoordelijk waren voor de dood van zijn vader, maar dat zijn zuster Evelien wel eens iets met de moorden uitstaande kon hebben.’ De Cock knikte. ‘Marcel was alleen zo dom om zijn vermoeden rechtstreeks aan zijn zuster kenbaar te maken. Evelien besefte dat haar broer Marcel voor haar een gevaar was gaan vormen. Ze nodigde hem voor een gesprek uit op de woonboot van haar man.’

Vledder kneep zijn lippen opeen. ‘Het werd zijn dood.’ De Cock wreef met zijn hand over zijn grijze haren. De uiteenzetting had hem vermoeid. ‘Marcel had weinig weerstand,’ ging hij verder. ‘Hij was verzwakt door een steekwond die hij enige dagen tevoren had opgelopen.’

Appie Keizer fronste zijn wenkbrauwen. ‘Was zij daar ook verantwoordelijk voor?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Het was een ordinaire straatroof. Vanmorgen hebben ze aan bureau Lijnbaansgracht een junk gearresteerd. Hij probeerde betaalcheques te verzilveren en legitimeerde zich met het rijbewijs van Marcel.’

Fred Prins hield zijn leeg glas omhoog. De Cock pakte zijn fles Napoleon en schonk nog eens in. De jonge rechercheur keek toe. ‘Wat gebeurt er met die muntenverzameling?’

De Cock glimlachte. ‘Ik heb vanmorgen na het verhoor van Evelien een uitgebreid gesprek gehad met Gerard en Maurice van Nederveld. De broers hebben zich met elkaar verzoend. Ze hebben besloten om de muntenverzameling van hun vader compleet te houden en te bewaren totdat Evelien haar straf heeft uitgezeten.’

‘En dan valt de verzameling haar toe?’

De Cock knikte. ‘Dat is inderdaad het plan.’

Fred Prins schudde ontzet zijn hoofd. ‘Ongelooflijk.’ De Cock schonk ook de anderen nog eens in. ‘Er waren,’ legde hij geduldig uit, ‘bij de broers… noch bij Gerard, noch bij Maurice gevoelens van rancune… alleen verslagenheid.’

De Cock zweeg en leunde in zijn fauteuil achterover. Hij voelde zich uitgeput.

Mevrouw De Cock repte zich naar de keuken en kwam terug met schalen vol lekkernijen.

Het gesprek werd algemener. De zaak van de familiemoorden raakte op de achtergrond.

Tegen middernacht namen de jonge collega’s afscheid. Toen ze waren vertrokken, schoof mevrouw De Cock een poef bij en ging tegenover haar man zitten.

‘Ze hebben het vanavond geen van allen gevraagd,’ sprak ze zacht.

‘Wat?’

‘Hoe kwam Evelien ertoe om haar broer Gerard op de woonboot van haar man uit te nodigen met het doel om hem te vermoorden?’

De Cock glimlachte. ‘Soms helpt het kwaad.’

Mevrouw De Cock keek haar man bestraffend aan. ‘Wees duidelijker, Jurrian.’

De Cock beet peinzend op zijn onderlip. ‘Ik ben naar Peter van der Zwaard gestapt… heb hem verteld wat ik wist van zijn praktijken.’

‘En?’

Er gleed een grijns over het gezicht van de grijze speurder. ‘Ik heb hem in mijn bijzijn Evelien van Nederveld laten bellen met de mededeling dat haar broer Gerard de muntenverzameling van haar vader bij hem te koop had aangeboden.’ Mevrouw De Cock knikte begrijpend. ‘En Evelien ging tot actie over.’

De Cock liet zijn hoofd iets zakken. ‘Het heeft mij de grootste moeite gekost,’ sprak hij loom, ‘om Gerard tot medewerking te bewegen. Gerard was de beste uit het nest. Tot het laatste moment ben ik bang geweest dat hij zijn zuster zou inlichten over hetgeen haar te wachten stond.’

‘Hij deed het niet.’

‘Gelukkig.’

‘Is verzamelen niets voor jou?’

De oude rechercheur keek zijn vrouw vertederd aan. ‘Ik heb jou verzameld… en nooit naar een tweede exemplaar verlangd.’