Иван Клименков - Дэтэктыўны сюжэт

— Я гэтага не зраблю, не зраблю, не...

— Давядзецца.

— Нізашто! Я проста кіну яе!

— Тады ён застрэліць — яго і мяне. Згодна з інструкцыяй.

Яна амаль губляла прытомнасць. Ухапіўшыся за яго плячо і не адрываючы вачэй ад яго скамянелага твару, умольна шаптала:

— Пашкадуй! Пашкадуй!

— Хадзем, — ён узяў яе пад руку. — Ды не забудзь павітацца з ім лагодна.

Калі яны зайшлі ў альтанку, Валерый здзіўлена глядзеў то на яе, то на Альберта, намагаючыся зразумець, што да чаго.

Яна села побач з ім, Альберт таксама апусціўся на лаву. Яна спрабавала ўсміхнуцца, нешта сказаць, але вусны яе зледзянелі і ўсмешка была жаласная і бездапаможная, а словы застылі ў горле.

I адразу ж за кустамі, што акружалі альтанку, пачуўся трэск сухіх галін і адтуль выйшаў чалавек у шэрым доўгім плашчы, з узнятым каўняром. На яго твары былі цёмныя люстраныя акуляры. Правую руку ён трымаў за адваротам плашча. Крокі яго былі няспешныя і ўпэўненыя, як непазбежнасць.

Рэгіна неадрыўна глядзела на незнаёмца, потым павярнулася да Альберта. Твар яе нечакана зрабіўся надзіва спакойным, у вачаў не было ні страху, ні роспачы.

— Віншую, — Альберт паклаў перад жонкай свежы нумар газеты. — Гран-Пры наш.

— Я ведаю, — адказала яна. — Мне тэлефанавалі.

Альберт сеў у крэсла, задуменна паглядзеў на жонку.

— Я даўно хацеў спытаць... Ты паклала галінку на калені Валерыю. Няўжо ты на самай справе асуджала яго на смерць?

— Я ведала, што стрэлу не будзе

— Адкуль?

— Калі мы ішлі да альтанкі, я лічыла, што ў цябе памуціўся розум. Але калі ў апошні момант зазірнула табе ў вочы, убачыла ў іх столькі пакуты і міласэрнасці, і зразумела, што ты пры ясным розуме. Такія, як ты, не здольныя на злачынства, тым больш на забойства.

— I ўсё ж ты...

— Паклала галінку. У гэты момант я паверыла табе і твайму незвычайнаму сюжэту да канца. I паклала галінку, каб вярнуць цябе. Каб ты ўпэўніўся, што ты для мяне даражэй за ўсіх і за ўсё, каб сплаціць хоць нечым за той боль, які прынесла т