Fern Michaels: Twarz z przeszłości

– Przepraszam, mamo. Ten gruby boczek trzeba smażyć trochę dłużej. Ronnie go lubi. Myślałam, że będzie jadł śniadanie z tobą.

Wiedziała, że jakakolwiek wzmianka o Ronniem uciszy matkę. Dla Ronniego wszystko. Casey nie mogła zrozumieć łączącej ich więzi.

– Nie wydaje mi się, żebyś miała dość do roboty w tej przemądrzałej szkole. I pamiętaj, żebyś wróciła do domu na czas. Ja wychodzę dziś wieczorem z panem Worthingtonem – powiedziała Eve, przeciągając głoski. – Ronnie będzie chciał zjeść kolację wcześniej niż zwykle.

Przerażenie sprawiło, że Casey zatrzęsły się ręce i talerz o mało nie wyśliznął się jej z ręki.

Eve nadziała na widelec kęs jajecznicy i mówiła dalej, a Casey siedziała naprzeciwko, czekając, aż ten codzienny męczący rytuał się skończy, żeby móc iść do szkoły i uciec od matki, od tego domu i od Ronniego.

Poszła do szkoły dłuższą drogą. Skoro miał to być jej ostatni dzień, nie było ważne, czy się spóźni, czy nie. Zdecydowała się tam pójść tylko dlatego, że matka mogłaby wpaść na pomysł, żeby zadzwonić i sprawdzić, czy Casey jest w szkole. Matka robiła to już wiele razy.

Skręciła za róg i zobaczyła, że doktor Hunter podnosi poranną gazetę z trawnika przed domem. Podbiegła do niego i spytała:

– Doktorze, czy myśli pan, że mógłby pan przyjąć mnie teraz? Jeśli tylko pan ma czas, mogę się trochę spóźnić do szkoły.

Starszy mężczyzna popatrzył na nią znad okularów i skinął głową.

Po trzydziestu minutach oszołomiona Casey wyszła z domu doktora i skierowała się w stronę chodnika. Przetarła oczy, usiłując patrzeć przez łzy.

Podjęła decyzję, że wyjedzie zaraz po ostatniej lekcji. Pójdzie na prom, a potem złapie okazję.

Odwróciła się, kiedy usłyszała, że ktoś woła ją po imieniu. Zmarszczyła brwi na widok Flory, która od czasu do czasu pomagała jej matce.

– Casey, poczekaj. Musisz wrócić do domu. Twoją mamę zabrano do szpitala. – Drobna kobieta zasapała się, ale zaczerpnęła głęboko powietrza i mówiła dalej jak nakręcona. – Zaszłam tylko, by powiedzieć twojej mamie, że jej dzisiaj pomogę. Znalazłam ją na podłodze w kuchni, bladą jak ściana. Będziesz musiała zanieść do szpitala jakieś świeże koszule nocne i parę innych rzeczy.

– Co… co jej się stało? Czy powiedzieli? Umrze?

– Nie wiem, dziecko. Nie mogłabyś szybciej przebierać nogami? Szpital może okazać się najlepszą rzeczą dla twojej mamy. Może tym lekarzom uda się ją odzwyczaić od alkoholu.

– Nie wiem, co robić, Floro. Powiedz mi, co mam zrobić.

– Próbuję, dziecino. Najpierw musisz zadzwonić do szpitala. Może powinnaś tam pójść i zanieść mamie potrzebne rzeczy. Już zadzwoniłam do fabryki i powiedziałam Ronniemu. Pośpiesz się teraz, Casey. Zatelefonuję do ciebie później, żeby się dowiedzieć, jak ona się czuje. Może będziesz chciała wziąć kwiaty z ogrodu.

Powiedziawszy to, ruszyła niemal biegiem ulicą. Skąd ta drobna kobieta brała tyle energii?

Dziesięć minut później Casey weszła do domu drzwiami kuchennymi. Zobaczyła wszystko jednocześnie – naczynia ze śniadania, przepełnioną popielniczkę, zastawiony blat szafki, krzesła poodsuwane od stołu. Jeden z kapci matki leżał pod stołem. Rozejrzała się za drugim, ale nigdzie nie było go widać.

Czy matka umrze? Prawdopodobnie nie. Babcia powiedziała kiedyś, że tylko dobrzy ludzie umierają młodo.

Sięgnęła po telefon. Zadzwoniła do informacji, żeby zapytać o numer szpitala, i zapisała go uważnie. Minęło dziesięć minut, zanim zdołała porozmawiać z kimś, kto wiedział, co się dzieje z jej matką. W końcu pielęgniarka oddziałowa z chirurgii powiedziała, że Eve przechodzi pewne badania i najprawdopodobniej zostanie wypisana jeszcze tego samego dnia.

Casey przetrawiła tę informację, podziękowała pielęgniarce i rozłączyła się. Kilka dodatkowych godzin nie będzie miało wpływu na jej plany. Mogła spędzić ten czas na sprzątaniu kuchni, odkurzeniu całego mieszkania i zrobieniu wielkiego prania.

Drzwi kuchenne trzasnęły z hukiem. Dźwięk był tak głośny, że usłyszała go na piętrze.

Ronnie.

Oczywiście, że przyszedł do domu. Każda okazja była dobra, żeby wyrwać się z pracy. Zacisnęła palce na szczęście, pragnąc, żeby nie przetrząsnął jej torby z książkami i nie znalazł pieniędzy. Najciszej jak potrafiła, wyszła z pokoju matki, przecięła korytarz i pobiegła do siebie, gdzie zamknęła drzwi i zabezpieczyła je łańcuszkiem. Cała się trzęsła. Niech tylko nie przychodzi tu na górę. Proszę, Boże, niech tego nie zrobi, niech tu nie przychodzi.

Jej ruchy były nieskoordynowane, gdy chwiejnym krokiem szła przez pokój, żeby otworzyć okno. Ręce drżały jej tak mocno, że upuściła siatkę przeciw owadom na ziemię. Miała jedną nogę za parapetem, kiedy usłyszała ciężkie buty Ronniego na schodach. Zamarła.

– Otwórz te cholerne drzwi, Casey. Muszę z tobą porozmawiać. Chcę wiedzieć, co się stało mamie. – Widział ją przez wąski otwór. Jaką miała szansę? Lepiej wyskoczyć i wziąć nogi za pas.

Uderzyła mocno o ziemię. Na moment zabrakło jej tchu. Z trudem chwytając powietrze, podniosła się i pobiegła wzdłuż domu. To był jej pierwszy błąd. Drugi popełniła, gdy myślała, że może ukryć się w szopie z narzędziami. Rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś broni. Zobaczyła kołki ogrodowe oparte o stary drewniany stół. Jeden z nich wzięła do ręki i skupiając wzrok na jego ostrym końcu, pomyślała, że mógłby jej posłużyć jako włócznia.

Poczuła jego zapach w tej samej chwili, w której wpadł przez drzwi z twarzą wykrzywioną wściekłością. Wprost zionął nienawiścią, podobnie jak czasami mama. Wiedziała, do czego jest zdolny, co oznacza każdy ruch, bo Ronnie był tępy i przewidywalny.

Zobaczył, że kucnęła za beczką z torfem. Rzucił się na nią, ale mu się wymknęła. Ponowił atak. Tym razem pokazała mu włócznię, którą trzymała w ręce. Zaśmiał się, tyle już razy słyszała ten wariacki śmiech. To będzie ostatni raz.

Jej wstyd zostanie z nią na zawsze.

Na zawsze.

Był jej częścią, jak odcisk palca.

Musiała wykazać się sprytem.

Uniosła ramię, mocno ściskając swoją włócznię. Rzucił się i chwycił ją za rękę w chwili, gdy wbiła kołek w jego udo. Wrzasnął piskliwie jak kobieta. Wyszarpnęła kołek i przygotowała się do następnego ciosu. Przeklinał ją, trzymając się za nogę. Zamierzyła się kołkiem drugi raz, ale Ronnie potoczył się na bok i zakrwawiona broń trafiła w zniszczony stół.

Rzucił się na nią z glinianą doniczką w ręce. Przejechał nią po twarzy siostry. Casey się przewróciła. Gdy niezdarnie się osuwała, czuła, jak ciepła krew ścieka kroplami po jej szyi. Gdzie są kołki, gdzie są kołki? Poczołgała się w stronę drzwi – wtedy Ronnie kopnął ją w brzuch roboczym buciorem. Zgięła się wpół. Znów zaatakował, ale się uchyliła i but trafił w pustkę.

Była teraz na zewnątrz, trzymała się za brzuch, próbując się wyprostować, żeby pobiec do domu. Ronnie ruszył za nią, ciągnąc zranioną nogę po nieheblowanych deskach szopy. Słyszała, jak klnie.

Musiała uciec. Potykając się i przewracając, dotarła do stopni tylnej werandy i tam upadła, wyczerpana. Sięgnęła do balustrady, żeby podciągnąć się i stanąć. Ronnie znajdował się mniej niż dwadzieścia metrów od niej, kiedy zobaczyła miotłę opartą o schodki. Wykorzystując resztkę siły, uderzyła nią mocno o poręcz barierki. Poszarpane ostrze kija stało się jej bronią. Wysunęła ją przed siebie.