Μακάρι, το άνθος των χειλιών του
Να ήξερε τουλάχιστον να δώσει
Ένα γλυκό φιλί.
«Χάσου, μικρή παμπόνηρη», γκρίνιαξε ο κόμης.
Κι αναρωτήθηκε τι να ήθελε… τι μπορούσε να ελπίζει… Ήταν αγνή, δεν είχε φίλο, ούτε κάποιον προστάτη… αυτός ο Άγγελος του Βορρά θα πρέπει να ήταν πανούργος!
Ο Ραούλ, πίσω απ' τις παλάμες του, που έκρυβαν τα παδικά του δάκρυα, σκεφτόταν συνέχεια το γράμμα που είχε λάβει γυρνώντας στο Παρίσι. Η Κριστίν, αφού το 'χε σκάσει κυριολεκτικά σαν κλέφτρα απ' το Περός, είχε φτάσει πριν απ' αυτόν και του 'στειλε το ακόλουθο γράμμα: «Αγαπημένε, παλιέ μου φίλε, πρέπει να βρείτε το κουράγιο να μη με ξαναδείτε ποτέ πια, να μην μου ξαναμιλήσετε ποτέ πια… αν μ' αγαπάτε λίγο, κάντε το για μένα, για μένα που δε θα σας ξεχάσω ποτέ… αγαπημένε μου Ραούλ. Πάνω απ' όλα, δεν πρέπει να μπείτε ποτέ ξανά στο καμαρίνι μου. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, για σας και για μένα. Η μικρή σας Κριστίν».
Καταιγισμός χειροκροτημάτων… Η Καρλότα εμφανίζεται στη σκηνή.
Η σκηνή του κήπου ξετυλίγεται με τις συνηθισμένες της περιπέτειες.
Όταν η Μαργαρίτα ολοκλήρωσε την άρια του Βασιλιά της Τυλέ, αποθεώθηκε. Το ίδιο συνέβη κι όταν ολοκλήρωσε την άρια με τα κοσμήματα:
Α! πόσο γελώ σαν με βλέπω τόσο όμορφη σ' αυτόν τον καθρέφτη…
Τώρα πια, σίγουρη για τον εαυτό της, σίγουρη για τους φίλους της, σίγουρη για τη φωνή της και την επιτυχία 1της, δε φοβόταν τίποτα. Η Καρλότα έδωσε ολόκληρο τον εαυτό της, με ορμή, με ενθουσιασμό, παραληρώντας σχεδόν. Το παίξιμό της δεν είχε τώρα κανένα κράτημα, καμιά σεμνοτυφία… Δεν ήταν πια η Μαργαρίτα. Ήταν η Κάρμεν. Τη χειροκροτούσαν ολοένα και περισσότερο και το ντουέτο της με τον Φάουστ έμοιαζε να προαναγγέλλει έναν καινούργιο θρίαμβο, όταν, ξαφνικά,… έγινε κάτι τρομερό.
Ο Φάουστ είχε γονατίσει:
Άφησέ με, άφησέ με να θαυμάσω το πρόσωπό σου κάτω από το απαλό φως
που τ' άστρο της νύχτας, σαν μέσα σε σύννεφο, χαϊδεύει την ομορφιά του.
Η Μαργαρίτα απαντούσε:
Ω, ησυχία! Ω, ευτυχία! απερίγραπτο μυστήριο!
Μεθυστική νάρκωση! Ακούω!…
και καταλαβαίνω αυτή τη μοναχική φωνή που τραγουδά μέσ' την καρδιά μου!
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν… εκείνη ακριβώς τη στιγμή… κάτι έγινε… κάτι το τρομερό…
…Μονομιάς ολόκληρη η αίθουσα σηκώθηκε όρθια… Στο θεωρείο τους, οι δυο διευθυντές δεν μπορούν να συγκρατήσουν ένα επιφώνημα τρόμου… Οι θεατές κοιταζόντουσαν μεταξύ τους σαν να προσπαθούν να βρουν οι μεν στα βλέμματα των δε την εξήγηση ενός τόσο αναπάντεχου φαινομένου… Το πρόσωπο της Καρλότας εκφράζει ανείπωτο πόνο, τα μάτια της μοιάζουν γεμάτα τρέλα. Η καημένη η γυναίκα είναι όρθια, με το στόμα ακόμη μισάνοιχτο· μόλις έχει τελειώσει το «αυτή η μοναχική φωνή που τραγουδούσε στην καρδιά της…» Το στόμα της μισάνοιχτο, δεν τραγουδούσε πια… Δεν τολμούσε πια να προφέρει ούτε μια λέξη ούτε έναν ήχο…
Γιατί, αυτό το στόμα που είχε φτιαχτεί για την αρμονία, αυτό το επιδέξιο εργαλείο που ποτέ δεν είχε λαθέψει, αυτό το θαυμάσιο όργανο που μπορεί να γεννήσει τις ωραιότερες ηχητικές αρμονίες, τα πιο δύσκολα ακόρντα, τις πιο ανεπαίσθητες ηχητικές αλλαγές, τους πιο ορμητικούς ρυθμούς, θείο, ανθρώπινο όργανο όπου το μόνο που του λείπει είναι η φωτιά τ' ουρανού, γιατί μόνον αυτή μπορεί να χαρίσει την πραγματική συγκίνηση που ανυψώνει τις ψυχές… απ' αυτό το θαυμάσιο στόμα είχε βγει… είχε βγει… ένα βατράχι!
Α! το απαίσιο, αποτρόπαιο, γλοιώδες, εμετικό, σιχαμερό βατράχι!…
Από πού μπήκε; Πώς γραπώθηκε στη γλώσσα της; Τα πίσω του ποδάρια διπλωμένα, για να πηδήσει πιο ψηλά και πιο μακριά· ξάφνου, ξεπετάχτηκε ύπουλα από το λαρύγγι και… κουάξ!
Κουάξ! Κουάξ!… Α! τρομερό κουάξ!
Γιατί, βέβαια, θα πρέπει να καταλάβετε πως μιλάμε για κάποιο βατράχι μεταφορικά. Δεν το βλέπαμε, μα, διάολε! το ακούγαμε! Κουάξ!
Η αίθουσα τα 'χε κυριολεκτικά χαμένα. Ποτέ βάτραχος στις όχθες των βάλτων δεν είχε ξεσκίσει τη νύχτα μ' ένα παρόμοιο, τόσο φριχτό κουάξ.
Σίγουρα, ήταν κάτι που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν μπορούσε να περιμένει. Η Καρλότα δεν μπορούσε να το πιστέψει, δεν μπορούσε να πιστέψει ούτε στο λαιμό της ούτε στ' αφτιά της. Αν έπεφτε κεραυνός μπροστά της, εκεί πάνω στη σκηνή, θα την ξάφνιαζε λιγότερο απ' αυτό το θορυβώδικο βατράχι που βγήκε απ' το στόμα της…
Και δεν την ντρόπιασε, παρόλο που είναι φυσικό, ένα βατράχι που ξεπηδά απ' το στόμα μιας τραγουδίστριας να την ντροπιάζει πάντα. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν απ' την ντροπή.
Μεγαλοδύναμε Θεέ! Ποιος θα περίμενε κάτι τέτοιο;… Τραγουδούσε τόσο ήσυχα: «Και νιώθω αυτή τη μοναχική φωνή που τραγουδά μέσα στην καρδιά μου!» Τραγουδούσε χωρίς προσπάθεια, όπως πάντα, με την ίδια ευκολία, σαν να 'λέγε: «Καλημέρα σας, κυρία μου, τι κάνετε;»
Читать дальше
