Γκαστον Λερου - Τo φαντασμα της Οπερας

«Κριστίν, πρέπει να μ' αγαπήσετε!».

Και η Κριστίν, με μια φωνή τόσο πονεμένη, που σ' έκανε να φαντάζεσαι τα μάτια της γεμάτα δάκρυα, με μια φωνή τρεμάμενη, απάντησε:

«Μα, πώς μπορείτε να μου το λέτε αυτό; Εμένα, που δεν τραγουδώ παρά για σας!».

Ο Ραούλ ακούμπησε στον τοίχο. Υπόφερε τρομερά. Η καρδιά του, που τη νόμιζε φευγάτη για πάντα, ξαναγύρισε στο στήθος του χτυπώντας δυνατά. Οι παλμοί της αντηχούσαν σ' ολόκληρο το διάδρομο, ξεκουφαίνοντάς τον. Σίγουρα, αν η καρδιά εξακολουθούσε να κάνει τόσο θόρυβο, θα τον άκουγαν. Κάποιος θ' άνοιγε την πόρτα κι αυτός, ντροπιασμένος, θα προσπαθούσε να κρυφτεί. Τι ντροπή για έναν Σανιύ! Να τον πιάσουν να κρυφακούει! Έσφιξε την καρδιά του με τα δυο του χέρια για να την κάνει να σταματήσει. Όμως, μια καρδιά δεν έχει καμιά σχέση με τη μουσούδα ενός σκύλου κι άλλωστε, ακόμη κι αν πιάσεις με τα δυο σου χέρια τη μουσούδα ενός σκύλου, — ενός σκύλου που γαβγίζει δυνατά — το γάβγισμά του εξακολουθεί ν' ακούγεται…

Η φωνή του άντρα συνέχισε:

«Πρέπει να είστε πολύ κουρασμένη».

«Ω, ναι, απόψε σας έδωσα την ψυχή μου και τώρα είμαι νεκρή».

«Η ψυχή σου είναι πολύ όμορφη, παιδί μου», συνέχισε η σοβαρή φωνή του άντρα, «και σ' ευχαριστώ. Κανένας αυτοκράτορας δε δέχτηκε ποτέ παρόμοιο δώρο! Οι άγγελοι δάκρυσαν απόψε».

Μετά από αυτά τα λόγια: «οι άγγελοι δάκρυσαν απόψε», ο υποκόμης δεν άκουσε πια τίποτε άλλο.

Όμως δεν έφυγε· αντίθετα, επειδή φοβόταν μην τον «πιάσουν στα πράσα», χώθηκε ξανά στη σκοτεινή του γωνιά, αποφασισμένος να περιμένει εκεί, ώσπου να βγει ο άντρας απ' το καμαρίνι. Εκείνη την ώρα γνώριζε τον έρωτα και το μίσος. Ήξερε πως αγαπούσε· τώρα μάθαινε πως μπορεί και να μισεί. Μετά από λίγο, έκπληκτος, είδε την πόρτα ν' ανοίγει και την Κριστίν Ντααέ, τυλιγμένη στη γούνα της και με το πρόσωπό της καλυμμένο με δαντέλα, να βγαίνει μόνη και να κλείνει πίσω της την πόρτα. Ο Ραούλ παρατήρησε πως δεν κλείδωσε. Πέρασε από μπροστά του. Δεν την ακολούθησε, ούτε καν με το βλέμμα, γιατί τα μάτια του ήταν καρφωμένα στην πόρτα που εξακολουθούσε να μένει κλειστή. Όταν ο διάδρομος άδειασε, προχώρησε. Άνοιξε την πόρτα του καμαρινιού και την έκλεισε γρήγορα πίσω του. Γύρω του απλωνόταν πυκνό σκοτάδι. Είχαν σβήσει το γκάζι.

«Κάποιος είναι εδώ!», είπε ο Ραούλ με τρεμουλιαστή, αβέβαιη φωνή. «Γιατί κρύβεται άραγε;».

Καθώς μιλούσε, εξακολουθούσε ν' ακουμπά με την πλάτη του στην κλειστή πόρτα.

Νύχτα και σιωπή. Ο Ραούλ δεν άκουγε τίποτ' άλλο πέρα απ' την ίδια του την ανάσα. Χωρίς αμφιβολία, δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει πως η αδιακρισία του ξεπερνούσε κάθε όριο.

«Δε θα βγείτε από 'δω παρά μόνο όταν σας το επιτρέψω!», φώναξε ο νεαρός άντρας. «Αν δε μου απαντήσετε, θα είστε ένας δειλός και τίποτα παραπάνω! Όμως, θα σας ανακαλύψω!».

Άναψε ένα σπίρτο. Η φλόγα φώτισε το δωμάτιο. Δεν υπήρχε κανείς μέσα στο καμαρίνι! Ο Ραούλ, αφού φρόντισε να κλειδώσει την πόρτα, άναψε τις λάμπες. Μπήκε στην τουαλέτα, άνοιξε τα ντουλάπια, έψαξε παντού, ψαχούλεψε με τα ιδρωμένα χέρια του τους τοίχους. Τίποτα!

«Μα, είναι δυνατόν», είπε φωναχτά. «Μήπως έχω τρελαθεί;».

Έμεινε έτσι για δέκα λεπτά, ν' ακούει το σφύριγμα του γκαζιού μέσα στην ησυχία αυτού του εγκαταλειμμένου δωματίου. Ερωτευμένος καθώς ήταν δε δίστασε να πάρει μια κορδέλα που μύριζε το άρωμα της αγαπημένης του. Βγήκε έξω, δίχως να ξέρει ούτε τι κάνει ούτε πού πάει. Σε μια στιγμή της ασυνάρτητης περιπλάνησής του, ο παγωμένος αέρας χτύπησε το πρόσωπό του. Βρισκόταν στη βάση μιας στενής σκάλας. Πίσω του κατέβαιναν κάποιοι εργάτες κουβαλώντας ένα φορείο σκεπασμένο μ' άσπρο σεντόνι.

«Η έξοδος, σας παρακαλώ;» ρώτησε κάποιον.

«Μα, δε βλέπετε; Είναι μπροστά σας», του απάντησαν. «Η πόρτα είναι ανοιχτή, αλλά αφήστε μας να περάσουμε».

Ο Ραούλ ρώτησε μηχανικά, δείχνοντας το φορείο:

«Τι είναι αυτό;».

Ο εργάτης απάντησε:

«Αυτό, είναι ο Ζοζέφ Μπικέ που τον βρήκαν κρεμασμένο στο τρίτο υπόγειο, ανάμεσα στα ντεκόρ του Βασιλιά της Λαχόρης».

Παραμέρισε για να περάσει η πομπή, χαιρέτησε και βγήκε.

ΟΛΗ αυτήν την ώρα, στο φουαγιέ ξετυλιγόταν η τελετή του αποχαιρετισμού.

Έχω ήδη πει, πως αυτή η θαυμάσια γιορτή είχε διοργανωθεί από τους κυρίους Ντεμπιεν και Πολινιύ με αφορμή την αναχώρηση τους: είχαν θελήσει να πεθάνουν, όπως συνηθίζουμε να λέμε σήμερα, όμορφα.