Προχώρησαν στο πλατό.
Ένα πλήθος από μαύρα κοστούμια έσπευδε προς το φουαγιέ του χορού ή κατευθυνόταν στα καμαρίνια των καλλιτεχνών. Οι φωνές των τεχνικών μπερδευόντουσαν με τα προστάγματα των υπευθύνων. Οι αναπληρωτές του τελευταίου ταμπλό έφευγαν, οι κομπάρσοι έσπρωχναν, ένας φορτωτής περνούσε βιαστικός, ένα σκηνικό κατέβαινε απ' τις σκαλωσιές, κάποιο άλλο το κάρφωναν βιαστικά. Η αιώνια «θεατρική ατμόσφαιρα». Κάτι σαν μια επικείμενη καταστροφή που βάζει σε δοκιμασία τ' αντανακλαστικά και το συκώτι σας… Κάπως έτσι μπορούμε να περιγράψουμε το τι συμβαίνει στη σκηνή την ώρα των διαλειμμάτων αυτή είναι η κατάσταση που πάντα, μα πάντα, ταράζει και γοητεύει το νεοφώτιστο, όπως ο νέος άντρας με το λεπτό ξανθό μουστάκι, τα όμορφα μπλε μάτια και το κοριτσίστικο δέρμα, που προσπαθούσε να διασχίσει, όσο πιο γρήγορα του επέτρεπε ο συνωστισμός, αυτή τη σκηνή που μόλις πριν λίγο πάνω της είχε θριαμβεύσει η Κριστίν Ντααέ και κάτω της είχε πεθάνει ο Ζοζέφ Μπικέ.
Ποτέ άλλοτε δεν είχε ξαναϋπάρξει τέτοιο κομφούζιο και ποτέ άλλοτε ο Ραούλ δεν ήταν τόσο ελάχιστα ντροπαλός όσο εκείνη τη βραδιά. Με τον ώμο του σταθερό απομάκρυνε ό,τι τον εμπόδιζε να προχωρήσει, δίχως να δίνει την παραμικρή σημασία σε ό,τι λεγόταν γύρω του, δίχως να προσπαθεί να καταλάβει τα έκπληκτα επιφωνήματα των τεχνικών. Ήταν εντελώς απορροφημένος από την επιθυμία του να δει αυτήν που η μαγική φωνή της του 'χε πάρει την καρδιά. Ναι, το 'νιωθε καλά, πως η καημένη του η νεανική καρδιά δεν του ανήκε πια. Από τη μέρα που η Κριστίν Ντααέ — που τη γνώριζε από μικρό παιδί — ξαναεμφανίστηκε στη ζωή του, είχε βάλει όλα του τα δυνατά για να σώσει τούτη την καρδιά. Μάταια όμως. Μόλις την ξανάδε ένιωσε μια γλυκύτατη συγκίνηση που, ύστερα από πολλή σκέψη, θέλησε να αποδιώξει, γιατί είχε ορκιστεί — τόσο πολύ σεβόταν τον εαυτό του — να μην αγαπήσει καμιάν άλλη εκτός από αυτήν που θα γινόταν η γυναίκα του, βέβαια, δεν του περνούσε ποτέ απ' το μαυλό πως θα παντρευτεί μια τραγουδίστρια. Να όμως, που τη γλυκύτατη συγκίνηση διαδέχθηκε μια φριχτή αίσθηση. Αίσθηση; Συναίσθημα; Αυτό που ένιωσε είχε να κάνει και με το σώμα και με την ψυχή. Το στήθος του πονούσε λες και το είχαν ανοίξει για να του ξεριζώσουν την καρδιά. Ένιωθε ένα φριχτό άνοιγμα, ένα πραγματικό κενό, που τίποτε πια δεν μπορούσε να γεμίσει εκτός από την καρδιά της! Εδώ παρατηρούμε τα συμπτώματα, τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις μιας ιδιαίτερης ψυχολογίας που απ' ό,τι φαίνεται είναι κατανοητή μόνο σε όσους έχουν πληγεί απ' αυτό το παράξενο πράγμα που στην καθομιλουμένη λέγεται «κεραυνοβόλος έρωτας».
Ο κόμης Φιλίπ δυσκολευόταν να τον ακολουθήσει, ωστόσο συνέχιζε να χαμογελάει.
Στο βάθος της σκηνής, μετά τη διπλή πόρτα που ανοίγει προς τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο φουαγιέ και στα καμαρίνια της αριστερής μεριάς του ισογείου, ο Ραούλ αναγκάστηκε να σταματήσει μπρος σ' ένα τσούρμο χορεύτριες που μόλις είχαν κατέβει απ' τη σκηνή και μπλόκαραν το πέρασμα. Τα βαμμένα τους χείλια ξεστόμισαν κάμποσες βρισιές, στις οποίες ο Ραούλ δεν απάντησε τίποτα. Τελικά, κατάφερε να περάσει. Βυθίστηκε στα σκοτάδια ενός διαδρόμου που βούιζε από τα επιφωνήματα των ενθουσιασμένων θαυμαστών. Ένα όνομα κυριαρχούσε και κάλυπτε όλους τους θορύβους: Ντααέ! Ντααέ! Πίσω απ' τον Ραούλ ο κόμης μονολογούσε: «Ο πονηρός… ξέρει καλά το δρόμο!» και αναρωτιόταν πότε και πώς τον έμαθε. Ο ίδιος ποτέ δεν είχε πάει τον Ραούλ στην Κριστίν. Πρέπει λοιπόν να 'χε έρθει μόνος του, την ώρα που αυτός, όπως το συνήθιζε, κουβέντιαζε στο φουαγιέ με τη Σορέλι η οποία τις περισσότερες φορές τον παρακαλούσε να μείνει μαζί της μέχρι την ώρα που θα 'βγαίνε στη σκηνή. Καμιά φορά μάλιστα, την έπιανε μια τυραννική μανία: για να είναι σίγουρη πως θα την περιμένει, επέμενε να του δίνει να της φυλάει τις μικρές γκέτες της, που μ' αυτές κατέβαινε απ' το καμαρίνι της και της ήταν απαραίτητες για να διατηρεί τη λάμψη των σατινένιων παπουτσιών της και την καθαριότητα της ακριβής της φόρμας. Η Σορέλι ήταν δικαιολογημένη: είχε χάσει τη μητέρα της. Ο κόμης, αναβάλλοντας για λίγο την επίσκεψη του στη Σορέλι, εξακολούθησε να προχωρεί μαζί με τον αδελφό του στο διάδρομο που οδηγούσε στην Ντααέ, διαπιστώνοντας πως ποτέ άλλοτε δεν είχε γεμίσει από τόσο κόσμο. Ποτέ άλλοτε ένα ολόκληρο θέατρο δεν είχε αναστατωθεί τόσο από την επιτυχία και τη λιποθυμία μιας καλλιτέχνιδας. Το όμορφο κορίτσι δεν είχε συνέλθει ακόμη. Πήγαν να ειδοποιήσουν το γιατρό του θεάτρου, που κατάφτασε σκοντάφτοντας στα πλήθη και με τον Ραούλ να τον ακολουθεί κατά πόδας.
Читать дальше
