Ο θρίαμβος όμως προοριζόταν για την Κριστίν Ντααέ, που στην αρχή τραγούδησε μερικά κομμάτια από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Ήταν η πρώτη φορά που η νέα καλλιτέχνιδα τραγουδούσε αυτό το έργο του Γκουνό που ακόμη δεν είχε διασκευαστεί σε όπερα. Α! Είναι να λυπάται κανείς αυτούς που δεν μπόρεσαν ν' ακούσουν εκείνο το βράδυ την Κριστίν Ντααέ στο ρόλο της Ιουλιέτας, που δε γνώρισαν τη γεμάτη αφέλεια κι αυθορμητισμό χάρη της, που δε σκίρτησαν στους τόνους της σεραφικής φωνής της, που δεν ένιωσαν την ψυχή τους να φτερουγίζει μαζί με τη δική της, πάνω απ' τους τάφους των εραστών της Βερόνας: «Κύριε! Κύριε! Κύριε! Συγχωρείστε μας!»
Κι όμως, όλ' αυτά δεν ήσαν τίποτα μπρος στους υπεράνθρωπους ήχους που ακούστηκαν όταν τραγούδησε την πράξη της φυλακής και το τρίο φινάλε του Φάουστ, αντικαθιστώντας την Καρλότα. Κανείς, ποτέ, δεν είχε ακούσει, δεν είχε δει κάτι παρόμοιο!
Η Ντααέ μας αποκάλυψε μια «καινούργια Μαργαρίτα», μια Μαργαρίτα με τέτοια μεγαλοπρέπεια και λάμψη που κανείς δεν υποψιαζόταν μέχρι τότε.
Η αίθουσα σύσσωμη, με χίλιες ζητωκραυγές, προσπαθώντας να εκφράσει την απερίγραπτη συγκίνησή της, χειροκροτούσε την Κριστίν που έκλαιγε με λυγμούς, ώσπου τελικά λιποθύμησε στην αγκαλιά των συναδέλφων της. Χρειάστηκε να μεταφερθεί στο καμαρίνι της. Έμοιαζε να 'χει παραδώσει την ψυχή της. Ο μεγάλος διάσημος κριτικός Π. ντε Στ.Β. κατέγραψε την ανεπανάληπτη αυτή εμπειρία σ' ένα χρονικό του με τον τίτλο Η νέα Μαργαρίτα. Καθώς ήταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης κι ο ίδιος, ανακάλυπτε πολύ απλά πως εκείνο το βράδυ, αυτό το όμορφο και γλυκό κορίτσι έφερε στο σανίδι της Όπερας κάτι παραπάνω από την τέχνη του, έφερε την καρδιά του. Όλοι οι φίλοι της Όπερας γνώριζαν πολύ καλά πως η καρδιά της Κριστίν Ντααέ ήταν αγνή σαν δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Ο Π. ντε Στ. Β. δήλωνε πως «για να μπορέσει να καταλάβει τι συνέβαινε στην Ντααέ, ήταν αναγκασμένος να φανταστεί πως η κοπέλα είχε μόλις ερωτευτεί, για πρώτη φορά στη ζωή της! Ίσως γίνομαι αδιάκριτος, πρόσθεσε, μα νομίζω πως μόνο ο έρωτας είναι ικανός για ένα τέτοιο θαύμα, για μια τέτοια κεραυνοβόλα μεταμόρφωση. Δεν έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια από τότε που ακούσαμε την Κριστίν Ντααέ στις εξετάσεις του Ωδείου. Ήταν ένα χαριτωμένο, ελπιδοφόρο κορίτσι. Από πού πηγάζει η σημερινή θεία χάρη της; Αν, τελικά, δεν έρχεται από τον ουρανό με τα φτερά του έρωτα, θα πρέπει να σκεφτώ πως έρχεται απ' την κόλαση και πως η Κριστίν, όμοια με τον τραγουδιστή Οφτερντίνγκεν έκανε συμφωνία με τον Διάβολο! Όποιος δεν έχει ακούσει την Κριστίν να τραγουδά το τρίο φινάλε του Φάουστ δεν ξέρει τον Φάουστ: η υπερβατική έξαρση της φωνής και το θείο μεθύσι μιας αγνής ψυχής πρόσφεραν περισσότερα απ' όσα μπορούσε κανείς να φανταστεί!»
Στο μεταξύ, κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν. Πώς ήταν δυνατόν να τους έχουν κρύψει έναν τέτοιο θησαυρό; Η Κριστίν Ντααέ, μέχρι τότε, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αξιοπρεπής παρουσία πλάι σ' αυτήν την κάπως υπερβολικά λαμπερή, υλική Μαργαρίτα, που ήταν η Καρλότα. Χρειάστηκε η ανεξήγητη, μυστηριώδης εξαφάνιση της Καρλότα, για να μπορέσει να την αντικαταστήσει η μικρή Ντααέ και να δείξει το πραγματικό της μέγεθος ερμηνεύοντας το μέρος του προγράμματος που ήταν αφιερωμένο στην ισπανίδα ντίβα! Κάτι άλλο ακόμη: πώς έγινε και οι κύριοι Ντεμπιέν και Πολινιύ απευθύνθηκαν στην Ντααέ; Γνώριζαν μήπως την κρυφή της ιδιοφυία; Και αν τη γνώριζαν, γιατί την έκρυβαν; Κι αυτή, γιατί κρυβότανε; Το άλλο περίεργο ήταν, πώς κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο δάσκαλος της. Βέβαια, η ίδια είχε δηλώσει πως από δω και πέρα θα δούλευε μόνη της. Όλ' αυτά πάντως, ήταν πολύ ανεξήγητα.
Ο κόμης ντε Σανιύ είχε παρακολουθήσει όρθιος, από το θεωρείο του, αυτό το ντελίριο κι είχε κι ο ίδιος, μαζί με τους άλλους, εκφράσει τον ενθουσιασμό του.
Εκείνη την εποχή ο κόμης ντε Σανιύ (Φιλίπ — Ζορζ — Μαρί) ήταν ακριβώς σαρανταενός χρόνων. Ήταν μεγάλος άρχοντας και ωραίος άντρας. Μάλλον ψηλός, μ' ένα πρόσωπο ευχάριστο, παρά το σκληρό του μέτωπο και τα κάπως ψυχρά μάτια του. Ιδιαίτερα ευγενικός με τις γυναίκες και κάπως υπεροπτικός με τους άντρες, που δεν του συγχωρούσαν πάντα τις επιτυχίες του. Είχε μια θαυμάσια καρδιά και μια ήσυχη συνείδηση. Με το θάνατο του γέρο-κόμη Φιλιμπέρ, έγινε ο αρχηγός μιας από τις εξοχότερες και παλαιότερες οικογένειες της Γαλλίας, που οι πρόγονοί της έφταναν μέχρι τον Λουί λε Ττέν. Οι Σανιύ είχαν μεγάλη περιουσία και όταν ο γέρο — κόμης, που ήταν χήρος, πέθανε, ο Φιλίπ έπρεπε να ανταποκριθεί στο όχι και τόσο εύκολο καθήκον της διαχείρισης αυτής της τεράστιας κληρονομιάς. Οι δυο του αδελφές και ο αδελφός του ο Ραούλ, δεν ήθελαν ούτε ν' ακούσουν για κληρονομιά και αναθέσανε τα πάντα στον Φιλίπ, λες και εξακολουθούσε να ισχύει το δίκαιο της πρωτοτοκίας. Οι δυο του αδελφές, που πήραν τη μέρα του γάμου τους τα μερίδιά τους απ' τον αδελφό τους, τα δέχτηκαν όχι ως κάτι που τους ανήκε δικαιωματικά, αλλά ως προίκα, εκφράζοντας στον Φιλίπ την ευγνωμοσύνη τους.
Читать дальше
