Boris Akunin: Diamentowa karoca 1: Łowca ważek

– Kordon po obu stronach mostu i wzdłuż brzegów. Do obwału nie puszczać nikogo, nawet w randze generała. Inaczej prowadzący śledztwo zrzeka się wszelkiej odpowiedzialności – tak mówcie. Zygmuntowi Lwowiczowi powiedzcie, żeby szukał śladów materiału wybuchowego… Zresztą nie trzeba, sam zobaczy. Mnie dajcie kancelistę i czwórkę ludzi, z tych bystrzejszych. Jeszcze jedno: wokół ekspresu także kordon. Ani pasażerów, ani pociągu bez mojego pozwolenia nie puszczać.

– Panie inżynierze – zawołał żałośnie nadkonduktor – toż już piątą godzinę stoimy!

– I jeszcze postoicie. Muszę spisać pełną listę pasażerów. Każdego przesłuchamy i sprawdzimy dokumenty. Zaczniemy od ostatniego wagonu. A pan, Mylnikow, zająłby się raczej zaginionym telegrafistą. Tu poradzę sobie i bez pana.

– Oczywiście. Któż by lepiej – zgodził się Eustracjusz Pawłowicz i aż zamachał rękoma. – Znikam i do niczego się nie wtrącam.

Ale nie odszedł.

– Łaskawi państwo – zwrócił się markotnie kolejarz do oficera i damy – proszę uprzejmie wrócić na swoje miejsca. Będzie kontrola dokumentów.

– Dramat, Glikerio Romanowna – szepnął Rybnikow. – Przepadłem.

Lidina, wzdychając, oglądała splamiony krwią koronkowy mankiecik, ale podniosła wzrok.

– Dlaczego? Co się stało?

W nieco zaczerwienionych, lecz nadal ślicznych oczach Wasyl Aleksandrowicz wyczytał stałą gotowość do czynu i raz jeszcze, któryś już raz tej nocy, zaskoczyła go nieprzewidywalność zachowania stołecznej szczebiotki.

Przy ratowaniu rannych i tonących Glikeria Romanowna zachowywała się niebywale: zamiast łkać, popaść w histerię czy choćby łykać łzy, w najcięższych chwilach zagryzała tylko dolną wargę, która do rana całkiem spuchła. Rybnikow aż głową kręcił, widząc, jak krucha strojnisia wyciąga z wody kontuzjowanego żołnierza i strzępem jedwabnej sukni przewiązuje krwawiącą ranę.

Raz, nie wytrzymawszy, sztabskapitan wymruczał nawet: „Czysty Niekrasow, Rosyjskie kobiety” *. I rozejrzał się szybko, czy nie słyszy ktoś tej uwagi, tak niestosownej w ustach tuzinkowego, szarego oficerka.

Po tym, jak Wasyl Aleksandrowicz ocalił ją z łap czarniawego narwańca, a zwłaszcza po kilku godzinach wspólnej pracy, Lidina zaczęła traktować sztabskapitana poufale, niczym starego przyjaciela – widać musiała zmienić zdanie o sąsiedzie z przedziału.

– Cóż się takiego stało? Niech pan powie! – rzuciła, patrząc nań wystraszonymi oczyma.

– Wpadłem na amen – wyszeptał Rybnikow, biorąc ją pod rękę i prowadząc z wolna w stronę pociągu. – Bo, prawdę mówiąc, do Pitra wyrwałem się samowolnie, bez wiedzy przełożonych. Siostra mi niedomaga. I teraz wszystko się wyda – fatalna sprawa…

– Odwach, co? – przejęła się Lidina.

– Żeby tam odwach, pół biedy. Gorzej z czym innym. Pamięta pani swoje pytanie o tubus? Tuż przed wybuchem? Naprawdę zostawiłem go w toalecie. To moje ciągłe roztargnienie…

– Tajne rysunki? – spytała przenikliwym szeptem, zakrywszy usta, Glikeria Romanowna.

– Właśnie. Bardzo ważne. Podczas tego wypadu nie wypuszczałem ich z rąk.

– I gdzie są? Tam, znaczy do toalety, pan zaglądał?

– Znikły – grobowym głosem oznajmił Rybnikow, zwieszając głowę. – Ktoś je zabrał… To już nie odwach! To trybunał. W trybie doraźnym.

– Okropność! – Dama szeroko otworzyła oczy. – Co robić?

– Mam do pani prośbę. – Rybnikow przystanął przed ostatnim wagonem. – Teraz, kiedy nikt nie patrzy, schowam się pod koła, a potem, w stosownej chwili, z nasypu dam nura w krzaki. Muszę uniknąć kontroli. Nie wyda mnie pani, prawda? Powie pani: „Skąd mam wiedzieć, gdzie się podział? Jechał, nic nie gadał, pamiętam tylko, że gbur”. A moją walizeczkę, tę z półki, proszę wziąć ze sobą, potem w Moskwie po nią wpadnę. Ostożenka, mówiła pani?

– Tak, dom Bomsego.

Lidina obejrzała się na ważnego petersburskiego naczelnika i żandarmów zmierzających w stronę pociągu.

– Pomoże pani, uratuje mnie? – Rybnikow cofnął się w cień wagonu.

– Pewnie! – Na twarzyczce Glikerii Romanowny pojawił się wyraz desperackiej stanowczości, jak wczoraj, gdy skoczyła do hamulca. – Wiem, kto ukradł pańskie plany! Ten wstrętny osobnik, co rzucił się na mnie! Dlatego tak się śpieszył! I bardzo możliwe, że most wysadził także!

– Jak to wysadził? – nie nadążał za jej słowami ogłupiały Rybnikow. – Cóż to za pomysł? Jak mógł wysadzić?

– A skąd mogę wiedzieć, nie jestem wojskowym. Bombę jakąś rzucił przez okno! Już ja pana uratuję! I pod wagon nie ma co się chować! – zawołała już w biegu; tak raptownie rzuciła się ku nadchodzącym żandarmom, że sztabskapitan nie zdołał jej powstrzymać.

– Kto tu rządzi? Pan? – zaatakowała eleganta o siwych skroniach. – Mam ważną wiadomość!

Mrużąc niespokojnie oczy, Rybnikow zerknął pod wagon, lecz na sus było za późno: zbyt wiele zwróciło się już w tę stronę oczu. Sztabskapitan zacisnął zęby i ruszył za Lidiną.

Ta zaś trzymała siwego za rękaw letniego płaszcza, niewiarygodnie szybko trajkocząc:

– Już ja wiem, kogo panu trzeba! Był tu jeden taki, niesympatyczny brunet, ubrany bez gustu, z diamentowym sygnetem – kamień ogromny, ale nie czystej wody. Bardzo podejrzany! Do Moskwy okropnie się śpieszył! Wszyscy jak jeden mąż zostali, mnóstwo osób pomogło ludzi z rzeki wyciągać, a on łaps za sakwojaż i pojechał! Jeszcze gorzej niż pojechał. Jak dotarła ze stacji pierwsza podwoda po rannych, podkupił furmana. Dał mu pieniądze, dużą sumę, i wio. A rannych nie zabrał!

– A jakże! – podchwycił nadkonduktor. – Pasażer z drugiego wagonu, przedział szósty. Sam widziałem, woźnicy setkę dawał – za furmankę! I pognał na stację.

– Siedziałbyś pan cicho, jeszcze nie skończyłam – wściekle machnęła nań Lidina. – Słyszałam, jak podpytywał tego chłopka: „Mają na stacji parowóz manewrowy?”. Czyli że chciał go wynająć, żeby szybciej uciec! Strasznie podejrzany, mówię panu!

Rybnikow słuchał w napięciu, bojąc się że kobieta zaraz wspomni o skradzionym jakoby tubusie, ale Glikeria Romanowna, mądrala, ani wspomniała o tym śliskim fakcie, zadziwiając sztabskapitana po raz kolejny.

– G-godny uwagi pasażer – rzekł zająkliwie jej szpakowaty słuchacz i energicznie skinął na oficera żandarmerii. – Poruczniku! Proszę posłać kogoś na tamtą stronę. W wagonie inspektorskim jest mój służący, Chińczyk, pan go zna. Galopem do mnie. Będę na stacji.

I szybko ruszył wzdłuż ekspresu.

– A co z pociągiem, inżynierze Fandorin? – krzyknął w ślad za nim porucznik.

– Odprawić! – rzucił w marszu jąkała.

Snujący się opodal typ o prostackiej fizjonomii i obwisłym wąsie strzelił palcami – podbiegły doń dwie niepozorne figury i cała trójka o czymś zaszeptała.

Glikeria Romanowna tryumfalnie zawróciła do Rybnikowa.

– No i proszę, wszystko się ułożyło. Obeszło się bez kicania niby zając po krzakach. I pańskie szkice się znajdą.

Lecz sztabskapitan patrzył nie na nią, tylko w plecy tego, kogo porucznik nazwał Fandorinem. Żółtawe oblicze Wasyla Aleksandrowicza zastygło niby maska, a w jego kocich oczach migały dziwne błyski.

Pożegnali się jak przyjaciele i, rzecz jasna, nie na zawsze: Rybnikow obiecał, że gdy wszystko załatwi, nie zaniedba wizyty.