Boris Akunin - Lewiatan

Nagle komisarzowi przyszła do głowy bardzo niemiła myśl. A jeśli Anglicy capną Japończyka za zabójstwo Sweetchilda? Przecież to Brytyjczyk! Wtedy pana Aono osądzi angielski sąd i zamiast na gilotynę pośle go na angielską szubienicę, tylko nie to! Po co komu rozprawa za granicą? „Zbrodnia stulecia” powinna zostać osądzona w Pałacu Sprawiedliwości i nigdzie indziej! I co z tego, że Sweetchilda zamordowano na angiel­skim statku? W Paryżu Aono zostawił dziesięć trupów, a tu rap­tem jednego, zresztą statek jest nie tylko brytyjski, połowa udziałów w konsorcjum należy do Francuzów!

Gauche tak się zdenerwował, że aż stracił wątek. O nie, fra­jerzy, nie oddam wam mojego żółtka! Kończę ten cyrk i prosto do francuskiego konsula. Sam dostarczę mordercę do Francji. Wyobraźnia zadziałała: port w Hawrze, tłumy gapiów, kwiat francuskiej policji, dziennikarze...

Ale najpierw wypadało zamknąć całą historię.

- Teraz inspektor Jackson opowie o rezultatach rewizji, któ­rą przeprowadził w kajucie oskarżonego.

Gauche gestem udzielił głosu Jacksonowi. Ten sucho i rzeczowo zaczął mamrotać coś po angielsku, ale komisarz szybko mu przerwał.

- Śledztwo prowadzi francuska policja - powiedział surowo. - Językiem roboczym jest francuski. Ponadto, monsieur, mało kto tu rozumie po waszemu. I przede wszystkim nie jestem pewien, czy rozumie sam oskarżony. A przyzna pan, że wolno mu poznać rezultaty śledztwa.

Protest miał znaczenie strategiczne: należało od samego po­czątku pokazać Anglikom, gdzie ich miejsce. Niech wiedzą, że w tej sprawie nie mają nic do gadania.

Regnier zgłosił się na tłumacza. Stanął obok inspektora i przekładał kwestię po kwestii, ożywiając krótkie, lakoniczne zdania Anglika teatralną intonacją i wyrazistymi gestami.

- Zgodnie z otrzymaną instrukcją przeprowadzono rewizję. W kajucie numer dwadzieścia cztery. Imię i nazwisko pasażera: Hintaro Aono. Działaliśmy na podstawie „Zasad przeprowadza­nia rewizji w pomieszczeniach zamkniętych”. Prostokątny po­kój o powierzchni dwustu stóp kwadratowych. Rozbiliśmy go na dwadzieścia poziomych kwadratów i czterdzieści piono­wych. - Regnier zapyta! o coś i wyjaśnił: - Okazuje się, że na kwadraty dzieli się też ściany; mogą w nich być skrytki. Cieka­we, co za skrytki w ścianach kajuty... Przeszukano metodycznie najpierw powierzchnie poziome, następnie pionowe. W ścia­nach nie znaleziono skrytek. - Tu Regnier rozłożył szeroko ręce: Jasne, kto by pomyślał. - Podczas rewizji powierzchni poziomej dołączono do materiału dowodowego następujące przedmioty. Jeden: notatki zapisane w hieroglifach. Zostaną przełożone i zbadane. Dwa: długi wschodni kindżał z niezwykle ostrą klin­gą. Trzy: worek z jedenastoma tykwami egipskimi. Cztery: kawałki rozbitej tykwy pod łóżkiem. Wreszcie pięć: torbę z narzę­dziami lekarskimi. Miejsce po dużym skalpelu jest puste.

Słuchacze jęknęli. Japończyk otworzył oczy i rzucił komisa­rzowi krótkie spojrzenie, ale nic nie powiedział.

Zaraz się złamie - pomyślał Gauche. Popełnił błąd.

Azjata, nie wstając z krzesła, gwałtownie odwrócił się do sto­jącego za jego placami inspektora i kantem dłoni podbił rękę z rewolwerem. Kiedy broń opisywała szeroki łuk w powietrzu, szybki Japończyk znalazł się przy drzwiach. Szarpnął je i wpadł piersią na dwa kolty - na korytarzu czekali policjanci. Moment później rewolwer inspektora uderzył w środek stołu i ogłusza­jąco wystrzelił. Huk, pisk, dym.

Gauche błyskawicznie ocenił sytuację: aresztowany wycofu­je się w stronę krzesła; Mrs Truffo zemdlała; innych ofiar brak; w zegarze nieco poniżej cyferblatu dziurka, wskazówki stanęły. Big Ben bije. Kobiety piszczą. Wszystko pod kontrolą.

Kiedy Japończyka usadzono na miejscu i na wszelki wypa­dek zakuto w kajdanki, a doktorową ocucono, komisarz uśmiechnął się dumny jak paw (no, proszę, co znaczy zachować zimną krew) i powiedział:

- Panowie przysięgli, właśnie mieliście okazję widzieć, jak morderca z własnej i nieprzymuszonej woli - chociaż dość nie­ typowo - przyznał się do winy.

Znowu się przejęzyczył, ale trudno. W końcu to próba gene­ralna.

- To był ostatni dowód, i chyba najlepszy - podsumował za­dowolony Gauche. - Inspektorze Jackson, udzielam panu na­gany. Uprzedzałem przecież, że ten człowiek może być niebez­pieczny.

Inspektor stał czerwony jak rak. Niech się uczy, gamoń. Ogólnie biorąc, wszystko szło znakomicie. Japończyk sterczał pod trzema wycelowanymi pistoletami i przyciskał do piersi skute ręce. Oczy znów miał zamknięte.

- Wystarczy, inspektorze. Może go pan wyprowadzić. Niech na razie posiedzi w waszej kozie, a potem, kiedy zakończymy formalności, zabiorę go ze sobą do Francji. Panie i panowie, wybaczcie. Stary Gauche odmeldowuje się na brzeg i życzy wam pomyślnych wiatrów.

- Obawiam się, komisarzu, że p-popłynie pan z nami dalej - powiedział obojętnym tonem Rosjanin.

W pierwszej chwili Gauche sądził, że się przesłyszał.

- Co takiego?

- Pan Aono nie jest winny, więc śledztwo trzeba kontynu­ować.

Komisarz wyglądał wyjątkowo głupio: miał wybałuszone oczy i nabiegłą krwią twarz.

Nie czekając na wybuch, Fandorin z sobie tylko właściwym tupetem oświadczył:

- Panie kapitanie, pan jest na statku najwyższą władzą. Komisarz właśnie zaprezentował nam imitację procesu sądo­wego, przy czym wziął na siebie rolę prokuratora i odegrał ją wyśmienicie. Jednak w cywilizowanym sądzie p-po oskarżeniu udziela się głosu obronie. Jeżeli pan pozwoli, zostanę ad­wokatem.

- Po co tracić czas? - zdumiał się kapitan. - Moim zdaniem wszystko jest już jasne. Komisarz doskonale się spisał.

- Wysadzenie pasażera na brzeg to nie żarty. Ostatecznie ca­ła odpowiedzialność spadnie na kapitana. Proszę tylko pomy­śleć, jak bardzo może pan zaszkodzić reputacji konsorcjum, je­żeli się okaże, że zaszła pomyłka. A zapewniam pana - Fandorin podniósł nieco głos - że komisarz się myli.

- Bzdury! - zawołał Gauche. - Ale dobrze, nie mam nic przeciwko temu. To nawet ciekawe. Proszę mówić, monsieur, z przyjemnością pana wysłucham.

I rzeczywiście, próba generalna jak się patrzy. Ten chłopak ma głowę na karku i może znajdzie w oskarżeniu jakieś grząskie miejsca, nad którymi przyjdzie popracować. Jeżeli na procesie prokurator da plamę, komisarz Gauche przyjdzie mu z pomocą.

Fandorin założył nogę na nogę i splótł palce na kolanie.

- Wygłosił pan błyskotliwą i p-przekonującą mowę. Na pierwszy rzut oka argumentacja zdaje się wyczerpująca. Pański wywód logiczny jest niemal bez zarzutu, chociaż oczywiście tak zwane poszlaki do niczego się nie n-nadają. Tak, pan Aono przebywał w Paryżu piętnastego marca. Owszem, nie było go w salonie, kiedy profesor został zamordowany. Jednak fakty te same w sobie nic nie znaczą, pozwoli więc pan, że nie będzie­my się nimi więcej zajmować.

- Pańska wola - zgodził się ironicznie Gauche. - Przejdźmy od razu do dowodów.

- Proszę uprzejmie. Mniej lub bardziej ważkich dowodów naliczyłem pięć. Monsieur Aono jest lekarzem, ale nie wiedzieć czemu ukrywał ten fakt - to raz. Potrafi jednym ciosem roz­trzaskać twardą tykwę, a może i głowę - to dwa. Nie ma znacz­ka „Lewiatana” - to trzy. W torbie oskarżonego brakuje skalpe­la, którym być może zamordowano profesora Sweetchilda - to cztery. I wreszcie pięć: przed chwilą na naszych oczach oskar­żony podjął próbę ucieczki, czyli ostatecznie się zdemaskował. Chyba o niczym nie zapomniałem?

- Jest jeszcze sześć - wtrącił komisarz. - Nie potrafi odpo­wiedzieć na żaden z tych zarzutów.