Janet Evanovich - Wytropić Milion

– Ale Homer był wrakiem człowieka.

– Tak. Homer był naprawdę wrakiem. Po zastrzeleniu Macaroniego odbiło mu do reszty. Był na haju i pewnie pomyślał, że sam się lepiej ukryje, niż zadekował go Hannibal, więc wrócił do domu po swoje oszczędności. Tylko że ich tam nie było.

– A w tym czasie ludzie Hannibala przetrząsali cały stan w poszukiwaniu Homera.

– Świadomość, że tak się szarpali, żeby znaleźć tego małego skurczybyka, jest bardzo przyjemna – powiedział Morelli.

– A co z torbą? – zapytałam. – Czy ktoś wie, co się stało z milionem dolarów? – Chodziło mi o to, czy wie o tym ktoś jeszcze oprócz mnie.

– To jedna z wielkich zagadek bytu – rzekł Morelli. -Przeważa opinia, że Homer, będąc na haju, gdzieś je schował, a potem zapomniał gdzie.

– To brzmi logicznie – oświadczyłam. – Założę się, że tak właśnie było. – Co, do cholery, dlaczego mam nie pozwolić na to, żeby Dougie i Księżyc nacieszyli się forsą? Jeśli zostałaby skonfiskowana, dostałaby się do kasy rządu federalnego i Bóg raczy wiedzieć, co by się z nią stało.

Morelli zatrzymał się przed swoim domkiem szeregowym przy Slater Street i pomógł mi wysiąść. Otworzył drzwi wejściowe, z których wyskoczył Bob i wyszczerzył do mnie zęby.

– Jest szczęśliwy, że mnie widzi – powiedziałam Mo-rellemu. Oczywiście fakt, że w ręce trzymałam torbę pełną gołąbków, też był nie bez znaczenia. Ale to niczego nie zmieniało. Bob przywitał mnie entuzjastycznie.

Morelli postawił akwarium Reksa na ladzie w kuchni. Zapukałam w szybę i coś się poruszyło pod trocinami. Rex wystawił łebek, zaczął ruszać wąsami i zamrugał do mnie swoimi czarnymi oczkami.

– Cześć, Rex! – przywitałam go. – Jak leci?

Przestał poruszać wąsami na ułamek sekundy, a potem wrócił pod trociny. Osobie niezorientowanej mogłoby się wydawać, że to niezbyt wiele, ale jak na chomika, to także było wspaniałe powitanie.

Morelli otworzył kilka piw i postawił dwa talerze na swoim małym stoliku w kuchni. Podzieliliśmy się gołąbkami z Bobem i zaczęliśmy wcinać. W połowie drugiego gołąbka zauważyłam, że Morelli nie je.

– Nie jesteś głodny? – zapytałam. Uśmiechnął się nieśmiało.

– Brakowało mi ciebie.

– Ja też za tobą tęskniłam.

– Jak twoja ręka?

– W porządku.

Wziął moją dłoń i pocałował palec.

– Mam nadzieję, że ta rozmowa to początek gry wstępnej, ponieważ naprawdę nie panuję nad sobą.

Dla mnie bomba. W tym momencie nie widziałam sensu w tym, żeby w ogóle nad sobą panować.

Wyjął mi z ręki widelec.

– Masz wielką ochotę na te gołąbki?

– Nawet nie lubię gołąbków. Porwał mnie z krzesła i zaczął całować. Ktoś zadzwonił do drzwi i oboje odskoczyliśmy od siebie.

– Niech to szlag! – zaklął Morelli. – A teraz znów co? Zawsze coś! Koniec z babciami, mordercami i pagerami. Dłużej tego nie zniosę.

Piekląc się, wyszedł i z hukiem otworzył drzwi.

W drzwiach stała jego babcia Bella. Była to kobieta niskiego wzrostu, cała w przedpotopowej czerni. Włosymiała ściągnięte w koczek na karku, żadnego makijażu, a jej wąskie usta były zaciśnięte. Obok stała matka Joe-go, która była wyższa niż Bella, ale nie mniej przerażająca.

– No i co? – zapytała babka Bella. Joe spojrzał na nią.

– Z czym?

– Nie zaprosisz nas do środka?

– Nie.

Bella zesztywniała.

– Gdybyś nie był moim ulubionym wnukiem, to nauczyłabym cię rozumu.

Matka Joego wysunęła się do przodu.

– Nie przyszłyśmy na długo. Jedziemy na pępkówkę do Marjorie Soleri. Wstąpiłyśmy tylko, żeby zostawić ci trochę jedzenia. Wiem, że sobie nie gotujesz.

Stanęłam obok Joego i wzięłam od jego matki garnek.

– Miło znowu panią widzieć, pani Morelli. I panią też, babciu Bello. Z tego garnka płynie zniewalający zapach.

– Co tu się dzieje? – zapytała Bella. – Znowu żyjecie w grzechu?

– Próbujemy – odparł Morelli. – Ale jakoś nie mamy szczęścia.

Bella podskoczyła i trzepnęła go po głowie.

– Wstyd mi za ciebie.

– Może zaniosę to do kuchni – powiedziałam, wycofując się. – Muszę już uciekać. Ja też nie przyszłam na długo. Wpadłam tylko, żeby się przywitać. – Nie miałam najmniejszej ochoty na to, żeby babcia Bella wzięła mnie na muszkę.

Joe chwycił mnie za zdrową rękę.

– Nigdzie nie pójdziesz.

Bella popatrzyła na mnie spod oka, aż się wzdrygnęłam. Czułam, że Joe za chwilę wybuchnie.

– Stephanie zostaje u mnie na noc – zakomunikował. – Musicie się z tym pogodzić.

Bella i pani Morelli nadęły się i zacisnęły usta.

Pani Morelli zadarła głowę do góry i wbiła w Joego swój przeszywający wzrok.

– Czy masz zamiar ożenić się z tą kobietą?

– Tak, żebyście wiedziały, że się z nią ożenię – oświadczył Joe. – Im szybciej, tym lepiej.

– Ożeni się! – wykrzyknęła babcia, składając modlitewnie ręce. – Mój Joseph się żeni. – Ucałowała nas oboje.

– Chwileczkę – powiedziałam do Morellego. – Nigdy nie prosiłeś mnie o rękę. Przecież ty nie chcesz się żenić.

– Zmieniłem zdanie – odparł. – Chcę się ożenić. Do diaska, chcę się ożenić dziś wieczór.

– Chcesz po prostu uprawiać seks – uściśliłam.

– Chyba żartujesz! Nawet nie pamiętam, o co w tym chodzi. Nie wiem, czy jeszcze potrafię to robić. Zadzwonił jego pager.

– Niech to szlag! – wściekł się Morelli. Oderwał pager od paska i wyrzucił go na ulicę.

Babcia Bella spojrzała na moją dłoń.

– A gdzie pierścionek?

Wszyscy popatrzyliśmy na moją dłoń. Pierścionka nie było.

– Nie trzeba mieć pierścionka, żeby wziąć ślub – rzekł twardo Morelli.

Babcia Bella pokiwała głową ze smutkiem.

– On nic nie rozumie – powiedziała.

– Zaczekajcie chwilę. Nie mam zamiaru dać się wrobić w małżeństwo – oświadczyłam. Babcia Bella stanęła jak wryta.

– Nie chcesz wyjść za mąż za mojego Josepha? Mama Joego przeżegnała się i przewróciła oczyma.

– Do licha – zwrócił się Joe do swojej matki i babci -popatrzcie, która godzina. Nie chciałbym, żebyście przegapiły tę pępkówkę.

– Wiem, do czego zmierzasz – oznajmiła Bella. -Chcesz się nas pozbyć.

– Istotnie – przytaknął Joe. – Musimy obgadać ze Stephanie parę spraw.Babcia spojrzała gdzieś w przestrzeń.

– Mam wizję – powiedziała. – Widzę wnuki. Trzech chłopców i dwie dziewczynki…

– Nie daj się zastraszyć – szepnął Joe. – Na piętrze przy łóżku mam całe pudełko najlepszych zabezpieczeń, jakie można kupić.

Przygryzłam dolną wargę. Czułabym się znacznie lepiej, gdyby babcia Bella powiedziała, że widzi chomika.

– No dobrze, to my już sobie pójdziemy – odezwała się Bella. – Wizje zawsze mnie męczą. Będę musiała zdrzemnąć się w samochodzie w drodze na tę pępkówkę.

Kiedy odeszły, Joe zatrzasnął drzwi i zamknął je na zamek. Wziął ode mnie garnek i postawił go na stole w jadalni, poza zasięgiem Boba. Ostrożnie zdjął mi kurtkę i rzucił ją na podłogę, rozpiął moje dżinsy, chwycił mnie za pasek i przyciągnął do siebie.

– A co do tej propozycji, kochanie…