Janet Evanovich - Wytropić Milion

Przez jakiś czas usiłowałam doprowadzić do porządku mieszkanie, ale potem zaczęło mnie wkurzać, że jestem taką fajtłapą. Nie tylko w przypadku Habiba i Mitchella, ale także Komandosa. Było już po dziewiątej.

Zadzwoniłam do biura Morellego.

– Czy babcia w ogóle wróciła do domu? – zapytał. – Tak. To nie było przyjemne. Muszę z tobą pogadać. Może spotkamy się na wczesnym obiedzie u Pina?

Kiedy skończyłam rozmawiać z Morellim, zadzwoniłam do biura, żeby sprawdzić, czy Lula dowiedziała się czegoś o Morganie.

– Nic mu nie jest – uspokoiła mnie. – Ale nie wiem, czy ci dwaj kolesie Habib i Mitchell dostaną nagrodę na Gwiazdkę.

Zadzwoniłam do Dougiego i powiedziałam mu, że zatrzymam samochód trochę dłużej.

– Zatrzymaj go na zawsze – odpowiedział. Zanim dojechałam do Pina, Morelli już czekał przy stoliku, jedząc przystawkę.

– Ubijemy interes – oświadczyłam, zdejmując kurtkę. – Jeśli powiesz mi, co jest grane między tobą a Komandosem, pozwolę ci zatrzymać Boba.

– O ludzie! – odparł Morelli. – Jak mógłbym odrzucić taką propozycję?

– Mam pewien pomysł, dotyczący interesów Ramo-sa – powiedziałam. – Ale czegoś mi brakuje. Zastanawiam się nad tym od jakichś trzech lub czterech dni.

Morelli uśmiechnął się.

– Kobieca intuicja?

Też się uśmiechnęłam, bo, jak się okazało, intuicja jest najpotężniejszą bronią w moim arsenale. Nie umiem strzelać ani zbyt szybko biegać, a karate znam tylko z filmów z Bruce'em Lee. Ale mam dobrą intuicję. Tak naprawdę zazwyczaj nie wiem, co też ja, u diabła, robię, ale jeśli idę za głosem intuicji, wszystko jakoś się układa.

– W jaki sposób zidentyfikowano Homera Ramosa? -zapytałam Morellego. – Za pomocą karty leczenia u dentysty?

– Zidentyfikowano go za pomocą biżuterii i poszlak. Nie było kartoteki dentystycznej. Zniknęła w tajemniczych okolicznościach.

– Tak sobie myślę, że może to nie Homer Ramos został zastrzelony. Nikt z rodziny nie jest zasmucony po jego śmierci. Nawet jeśli ojciec uważa swojego syna za zepsutego do szpiku kości, nie mogę uwierzyć, że śmierć takiego gagatka nie wzbudza w nim żadnych emocji. Kiedy poszłam na zwiady, odkryłam, że ktoś mieszka w pokoju gościnnym Hannibala. Ktoś, kto ma identyczny rozmiar ubrań jak Homer Ramos. Myślę, że Homer ukrywał się w domu Hannibala, potem Macaroni dał się złapać i Homer uciekł.

Morelli zaczekał chwilę, bo kelnerka akurat przyniosła nam pizzę.

– Tyle wiemy. A przynajmniej wydaje nam się, że wiemy. Homer był pośrednikiem w nowym interesie Stol-le'a, związanym z przemytem narkotyków. Ta cała akcja nie spodobała się chłopakom w północnym Jersey i Nowym Jorku i ludzie zaczęli zmieniać obozy.

– Wojna handlarzy narkotyków.

– Gorzej. Skoro członek rodziny Ramosów zajął się handlem narkotykami, to na północy Jersey zajęto się handlem bronią. Nikt nie był zadowolony z takiego obrotu spraw, ponieważ oznaczało to, że trzeba by na nowo wytyczyć granice. Wszyscy byli wkurzeni. Do tego stopnia wkurzeni, że wydano wyrok na Homera Ramosa. -Miałaś rację. Domyślamy się, że Ramos żyje, ale nie możemy tego udowodnić. Komandos podejrzewał to od samego początku, a ty umocniłaś go w tym przekonaniu, mówiąc mu, że widziałaś Ulyssesa w drzwiach rezydencji na wybrzeżu. Ulysses nigdy nie opuścił Brazylii. Sądzimy, że w tym biurowcu usmażyli jakiegoś innego frajera, a Homer gdzieś zwiał i czekał, aż będzie mógł uciec z kraju.

– I myślisz, że teraz jest na wybrzeżu?

– Wydaje się to logiczne, ale sam już nie wiem. Nie mamy pretekstu, żeby wejść i przeszukać dom. Komandos dostał się do środka, ale nic nie znalazł.

– A co ze sportową torbą? Były w niej pieniądze Stol-le'a, tak?

– Uważamy, że kiedy dotarło do Hannibala, iż jego młodszy brat o mało co nie rozpętał wojny gangów, kazał Homerowi zaprzestać jakiejkolwiek działalności poza rodzinnym interesem i zerwać kontakty ze Stolle'em. Potem

Hannibal poprosił Komandosa, żeby dostarczył pieniądze Stolle'owi i powiedział mu, że Homer nie będzie więcej działał pod szyldem rodziny Ramosów. Problem polega na tym, że kiedy Stolle otworzył torbę, zobaczył papier gazetowy.

– Komandos nie sprawdził zawartości torby, zanim ją przyjął?

– Dostał torbę zamkniętą. Hannibal tak to zorganizował.

– Wrobił Komandosa?

– Tak, ale prawdopodobnie tylko w pożar i morderstwo. Zapewne zdawał sobie sprawę, że tym razem Homer posunął się za daleko, a jego obietnice, że będzie dobrym chłopcem i przestanie sprzedawać narkotyki, nie anulują wyroku. Więc tak wszystko zorganizował, żeby uznano Homera za nieżyjącego. Komandos nadawał się na kozła ofiarnego, bo nie był po niczyjej stronie. Jeśli Komandosa uznają za mordercę, nie będzie powodu do zemsty.

– Więc kto ma pieniądze? Hannibal?

– Hannibal wrobił Komandosa, żeby upozorować morderstwo, ale trudno uwierzyć w to, że chciał oszukać Stolle'a. Chciał go udobruchać, a nie wkurzyć. -Morelli nałożył sobie kolejny kawałek pizzy. – Wygląda to raczej na jedną ze sztuczek Homera. Homer prawdopodobnie zamienił torby w samochodzie, jadąc do biura.

O Chryste!

– Nie przypuszczam, żebyś wiedział, jakim samochodem wtedy jechał?

– Srebrnym porsche. Samochodem Cynthii Lotte. Domyśliłam się, że tłumaczy to śmierć Cynthii.

– Dlaczego zrobiłaś taką minę? – zapytał Morelli.

– To był grymas winnego. W pewnym sensie pomogłam Cynthii wykraść ten samochód Homerowi.

Opowiedziałam Morellemu o Cynthii, która nakryła nas w domu Hannibala, i o tym, że chciała odzyskać swoje auto, co spowodowało, że trzeba było wyciągaćtrupa z samochodu. Kiedy skończyłam, Morelli siedział bez słowa, z miną nieco oszołomioną.

– Wiesz, glina dowiaduje się o najważniejszej rzeczy wtedy, kiedy jest przekonany, że nie usłyszy już nic nowego – powiedział w końcu. – Myślisz, że nic więcej cię nie zaskoczy. A potem pojawiasz się ty i cała zabawa zaczyna się od początku.

Wzięłam kawałek pizzy i pomyślałam, że teraz nasza rozmowa prawdopodobnie potoczy się w złym kierunku.

– Chyba nie muszę ci mówić, że narobiłaś bałaganu na miejscu zbrodni – powiedział Morelli.

Tak. Miałam rację. Rozmowa toczyła się w złym kierunku.

– I nie muszę wspominać o tym, że ukryłaś dowody w śledztwie w sprawie morderstwa. Pokiwałam głową.

– Ludzie, trzymajcie mnie, o czym ty, u diabła, myślałaś? – krzyknął.

Wszyscy odwrócili się i popatrzyli na nas.

– Nie mogłam jej powstrzymać – powiedziałam – więc w tej sytuacji mogłam jej tylko pomóc.

– Trzeba było wyjść. Odejść stamtąd. Nie musiałaś jej pomagać! Myślałem, że po prostu podniosłaś go z podłogi. Nie wiedziałem, że wytarmosiłaś go z auta, na miłość boską!

Ludzie znowu zaczęli się gapić.

– Znajdą twoje odciski palców na całym samochodzie – dodał.

– Lula i ja miałyśmy rękawiczki. Jesteśmy bystre.

– Kiedyś nie chciałem się z tobą ożenić, bo nie chciałem, żebyś siedziała w domu i martwiła się o mnie. Teraz nie chcę się żenić, bo nie wiem, czy to ja poradzę sobie ze stresem, do jakiego nieuchronnie prowadzi zostanie twoim mężem.

– To by się nie wydarzyło, gdybyście – ty albo Komandos – mi zaufali. Najpierw poproszono mnie o pomoc w śledztwie, a potem odsunięto. To wszystko twoja wina.

Morelli zmrużył oczy.

– Dobra, może nie do końca – ustąpiłam.

– Muszę wracać do pracy – powiedział i poprosił o rachunek. – Obiecaj mi, że pójdziesz do domu i tam zostaniesz. Obiecaj, że pójdziesz do domu, zanikniesz się na klucz, i nie będziesz stamtąd wychodzić, dopóki wszystko się nie wyjaśni. Alexander ma bilet na jutrzejszy lot do Grecji. Zapewne oznacza to, że Homer wyjeżdża dziś w nocy, i chyba wiemy, jak ma zamiar to zrobić.