Mary Clark - Udawaj, Że Jej Nie Widzisz

– Przepraszam – burknęła i skręciła w najbliższą przecznicę.

Spodziewałam się zobaczyć Curtisa Caldwella – uświadomiła sobie Lacey. Z niepokojem spostrzegła, że cała drży. – Jeśli chodziło mu o pamiętnik, to go nie dostał. Czy zechce po niego wrócić? Caldwell wie, że go widziałam i że mogę w nim rozpoznać mordercę.

Lacey miała świadomość, że nie będzie bezpieczna tak długo, jak długo policja nie złapie Caldwella – jeśli w ogóle go złapią. Starała się jednak o tym nie myśleć.

W holu przy wejściu do jej bloku było spokojnie jak w świątyni, ale kiedy Lacey wyszła z windy, długi korytarz wydał się jej straszny. Z kluczem w dłoni dobiegła do swoich drzwi i weszła do środka najszybciej, jak mogła.

Już nigdy nie będę nosiła tej torby – przysięgła sobie, wyciągając ją spod kanapy. Zaniosła ją do sypialni i postawiła na biurku uważając, żeby nie dotknąć pobrudzonej krwią rączki. Ostrożnie wyjęła ze środka kartki pamiętnika. Skrzywiła się, widząc na niektórych krew. Potem włożyła kartki do żółtej koperty i podeszła do szafy, żeby znaleźć jakąś siatkę.

Dziesięć minut później wyszła na ulicę, trzymając siatkę pod pachą. Nerwowo machając ręką na taksówkę, wmawiała sobie, że niezależnie od tego, kim jest ten Caldwell i z jakiego powodu zamordował Izabellę, teraz z pewnością jest daleko stąd, starając się za wszelką cenę uciec policji.

Sandy Savarano alias Curtis Caldwell nie mógł ryzykować, że ktoś go rozpozna, dzwoniącego?. budki telefonicznej przed blokiem Lacey Farrell. Jego jasne włosy zasłaniała siwa peruka, policzki i brodę porastała siwa szczecina, a elegancki garnitur zastąpił rozciągnięty sweter i wyblakłe dżinsy.

– Po wyjściu z komisariatu Farrell wróciła do domu i weszła na górę – powiedział, wyglądając na ulice. Nie będę się tu kręcił. Po drugiej stronie ulicy stoi zaparkowany samochód policyjny. Możliwe, że chcą ją mieć na oku.

Sandy zaczął Iść w kierunku zachodnim, ale zmienił zamiar i zawrócił. Postanowił przez jakiś CZHS obserwować radiowóz, żeby potwierdzić słuszność swojego domysłu i wiedzieć na pewno, czy policjanci rzeczywiście mają za zadanie pilnować Lacey Farrell. Nie musiał długo czekać. Z odległości kilkuset metrów widział, jak młoda kobieta o dobrze mu znanej sylwetce, ubrana w czarny kostium, z siatką pod pachą, wychodzi z budynku i zatrzymuje taksówkę. Kiedy odjechała, przyglądał się, co zrobią policjanci w samochodzie. Chwilę później jakiś samochód przejechał skrzyżowanie na czerwonym świetle. Radiowóz policyjny, na którym w jednej chwili rozbłysły światła, gwałtownie wyjechał na jezdnię.

Dobrze – pomyślał Savarano. Przynajmniej to mam z głowy.

Wróciwszy do restauracji po ustaleniu wszystkich spraw związanych z kremacją ciała Izabelli, Jimmy Landi i Steve Abbott skierowali kroki prosto do gabinetu Jimmy’ego. Steve napełnił dwie szklaneczki szkocką. Jedną postawił na biurku Landiego, mówiąc:

– Mam wrażenie, że obu nam dobrze to zrobi.

Landi sięgnął po szklankę.

– Mnie z pewnością tak. To był ciężki dzień.

Ciało Izabelli miało zostać spopielone, kiedy policja zezwoli na jego zabranie, a jej prochy przewiezione na cmentarz Bramy Nieba w Westchester i złożone w rodzinnym mauzoleum.

– Moi rodzice, dziecko i była żona spoczną obok siebie – powiedział, podnosząc wzrok na Abbotta. – Kompletny bezsens! Jakiś facet udaje, że chce kupić mieszkanie, potem wraca i zabija bezbronną kobietę. Przecież Izabella nigdy nie kłuła w oczy cenną biżuterią. Nie nosiła żadnych ozdób. Zupełnie jej na tym nie zależało.

Jego twarz wykrzywił grymas gniewu i niepokoju.

– Mówiłem jej, żeby sprzedała to mieszkanie! Ale ona nie przestawała myśleć o śmierci Heather. Martwiła się, że to mógł nie być zwykły wypadek! Omal nie doprowadziła się do szaleństwa; i mnie również. Przebywanie w mieszkaniu Heather tylko pogarszało jej stan. Przecież potrzebowała pieniędzy! Ten Waring, za którego wyszła, nie zostawił jej ani grosza. Chciałem, żeby zadbała o siebie. Tymczasem spotkała ją śmierć z czyjejś ręki. – W oczach Landiego lśniły łzy. – Teraz przynajmniej jest razem z Heather. Może tego właśnie chciała? Nie wiem.

Pragnąc zmienić temat, Abbott chrząknął i powiedział:

– Słuchaj, Jimmy, Cyntia przyjdzie przed dziesiątą. Zjemy tu kolację. Może dołączysz do nas?

Landi pokręcił głową.

– Dziękuję, ale nie. Od roku, od śmierci Heather, opiekujesz się mną jak własnym dzieckiem, ale tak dłużej być nie może. Dani sobie radę. Nie martw się o mnie i zajmij się swoją dziewczyną. Ożenisz, się z nią?

– Nie chcę się z tym spieszyć – odparł Abbott, uśmiechając się. Dwa rozwody mi wystarczą.

– Masz rację. Z tego samego powodu i ja nie ożeniłem się powtórnie. Ale ty jesteś jeszcze młody. Masz przed sobą długie lata życia.

– Nie takie znowu długie. Nie zapominaj, że wiosną skończyłem czterdzieści pięć lat.

– Tak? Ja za miesiąc skończę sześćdziesiąt osiem – jęknął Jimmy. – Ale jeszcze mnie nie skreślaj. Mam przed sobą długą drogę, zanim wystawią mi ostateczny rachunek. Miej to na uwadze.

Landi mrugnął porozumiewawczo. Obaj mężczyźni uśmiechnęli się. Abbott dopił whisky i wstał.

– Masz rację. Liczę na to. Kiedy otworzymy lokal w Atlantic City, konkurencja powinna się natychmiast pozamykać.

Abbott zauważył, że Landi spogląda na zegarek, powiedział więc:

– Lepiej zejdę już na dół, witać dostojnych gości.

Krótko po wyjściu Abbotta, do Jimmy’ego zadzwonił recepcjonista.

– Panie Landi, panna Farrell chce z panem rozmawiać. Kazała powiedzieć, że jest pośredniczką handlu nieruchomościami i zajmowała się sprzedażą mieszkania pani Waring.

– Połącz – warknął Landi.

W biurze Lacey zbyła ogólnikami pytania Ricka Parkera o przesłuchanie u detektywa Sloane’a.

– Pokazał mi zdjęcia, ale nikt nie przypominał Caldwella. Kilka razy musiała odrzucać zaproszenie na obiad.

– Mam trochę papierkowej roboty i chcę ją dzisiaj dokończyć – powiedziała, uśmiechając się.

To prawda – pomyślała.

Zaczekała, aż wszyscy z jej wydziału wyjdą do domu i dopiero potem zaniosła siatkę do kopiarki i zrobiła dwie kopie pamiętnika Heather – jedną dla ojca zmarłej dziewczyny, drugą dla siebie. Potem zadzwoniła do restauracji Landiego.

Rozmowa była krótka: Jimmy Landi będzie na nią czekał.

Na godzinę przed rozpoczęciem spektakli w teatrach trudno było o taksówkę, ale Lacey dopisało szczęście. Przed jej biurem akurat ktoś wysiadł z samochodu i zwalniał go. Lacey podbiegła do taksówki i szybko wskoczyła do środka, nie pozwalając nikomu się ubiec. Podała adres „Venezii” na Pięćdziesiątej Szóstej Zachodniej, rozparła się wygodnie i zamknęła oczy. Dopiero teraz rozluźniła rękę zaciśniętą na rączce siatki. Dlaczego jestem taka niespokojna? – zastanawiała się. – Dlaczego mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje?

Kiedy dojechała na miejsce, zauważyła, że w restauracji jest pełno ludzi, a w barze panuje prawdziwy tłok. Kiedy się przedstawiła, recepcjonista przywołał szefa sali.

– Pani Farrell, pan Landi czeka na górze – powiedział.

Przez telefon Lacey powiedziała tylko, że Izabella znalazła pamiętnik Heather i chciała, żeby Landi go miał.

Kiedy znalazła się w jego biurze i usiadła naprzeciw pogrążonego w smutnych myślach, dobrze zbudowanego mężczyzny, czuła się, jakby miotała strzały w rannego. Mimo to uważała, że powinna powtórzyć mu słowa wypowiedziane przez umierającą Izabellę.