Priscilla Masters: Nietypowa sprawa

– No, bez przesady, sierżancie. Większość prawników walczy o sprawiedliwość tak jak my.

– Zależy, co rozumiesz przez sprawiedliwość – odparł ponurym tonem.

Joanna poruszyła gips: był ciężki, zimny i jakby całkiem obcy. Uwięziona w środku ręka sprawiała ból.

– Tylko nie wdawajmy się teraz w żadne poważne dyskusje, Mike. No, to co jeszcze wiesz o tym Selkirku?

– Chwileczkę – rzucił szybko. – Jesteś poważnie chora, a ja tylko miałem się z tobą skonsultować.

– Naprawdę? – spytała, a Mike od razu wyczuł w jej tonie żartobliwą nutę.

Zamilkł na chwilę, po czym wzruszył ramionami.

– No dobrze, masz rację, właściwie to tylko złamana ręka… A więc żona Selkirka wspomniała coś o jakimś liście, który Jonathan dostał wczoraj rano. Mówiła, że to mogło spowodować zawał.

Joanna podniosła wzrok.

– A co to za list?

– Było w nim coś o testamencie.

Joanna pomyślała zaraz dokładnie to samo, co Sheila Selkirk:

– To pewnie zwykła ulotka reklamowa – podsumowała. – Sama czasem takie dostaję.

Ale Mike pokręcił głową.

– To nie żadna ulotka – odparł. – To był wydruk z komputera, jedno zdanie, że ktoś radzi mu spisać testament. Nic dziwnego, że facet się zdenerwował. Sam widziałem ten list – żadnego nagłówka, numeru telefonu czy adresu nadawcy. Nic podobnego.- zaprzeczył stanowczo. – To na pewno nie ulotka… ale na pogróżkę też mi to nie wyglądało.

– A na co? – spytała stanowczym tonem.

– Sam nie wiem. List był zaadresowany do Jonathana Selkirka, zawierał tylko to jedno zdanie o testamencie i ani słowa więcej.

– A jak myślisz, Mike, po co ktoś wysyłałby coś podobnego?

– Może to jakieś ostrzeżenie.

Podniosła wzrok.

– Niby przed czym?

– Może ktoś po prostu grozi mu śmiercią – odparł niepewnie.

– I potem nagle facet znika bez śladu – dodała i zamyśliła się. – A jego żona nikogo nie podejrzewa?

Mike zaprzeczył.

– Może po prostu nie chciała mi powiedzieć. Twierdzi tylko, że na kopercie jest stempel pocztowy z Leek, a więc list wysłał ktoś miejscowy. I wciąż jest przekonana, że mąż niedługo się znajdzie.

– A ty myślisz, że to porwanie?

– Tego nie powiedziałem – zaprotestował.

– Sam przecież mówiłeś, że został zabrany wbrew swojej woli. Czyli co to oznacza? – naciskała. – A więc podejrzewasz, że gdzieś go przetrzymują albo zdążyli go już załatwić – podsumowała stanowczo za niego.

Mike milczał przez chwilę, po czym wyjąkał cicho:

– Muszę go odnaleźć, Jo, ale bez ciebie nie dam rady.

Zabrzmiało to niemal jak błaganie.

– Dobrze, w takim razie wezwij pielęgniarkę – nakazała. – Zaraz się ubiorę.

To była czysta formalność: wystarczyło tylko podpisać oświadczenie zwalniające szpital od wszelkiej odpowiedzialności. Joanna wiedziała, że lekarze nie pochwalają jej decyzji, ale nie zwracała na to uwagi. Mike miał rację, że bez niej sobie nie poradzi, a poza tym sama chciała wziąć udział w poszukiwaniach Jonathana Selkirka. Po wypisaniu się z ośrodka na własne żądanie usiadła i czekała. Mike tymczasem wysłał jedną z policjantek do jej domu po jakieś luźne, wygodne ubrania. Czekając, Joanna siedziała jak na rozżarzonych węglach, przejęta i zniecierpliwiona.

Ale po przyjeździe policjantki zrozumiała, dlaczego Matthew tak bardzo nalegał, by jej pomóc. Gips obezwładniał ją do tego stopnia, że nie mogła nawet założyć bielizny.

Spojrzała bezradnie na policjantkę.

– Chyba musisz mi pomóc, Dawn – odezwała się.

Policjantka zachichotała.

– Wiedziałam, że tak będzie – odparła. – Przecież nie może się pani pokazać w takim stroju, pani inspektor. A do tego jeszcze ten fatalny gips…

– Gips to zło konieczne – odparła.

Mimo zniecierpliwienia Joanna nie mogła powstrzymać się od uśmiechu na widok swego odbicia w lustrze: przekrzywiona spódnica, opadające rajstopy, na wpół naciągnięty sweter. Czuła się bezradna, a zarazem poirytowana, że traci tyle cennego czasu na ubieranie się.

Zamarła w bezruchu, gdy na salę wpadł jak burza Matthew w swoim chirurgicznym kitlu.

– Joanno! – krzyknął, wyraźnie rozzłoszczony. – Co ty, do cholery, wyprawiasz? Wypisujesz się na własną prośbę? – Spiorunował wzrokiem policjantkę, która spłoniła się i wyszła, mrucząc pod nosem, że zaczeka na zewnątrz. Zniecierpliwiony Matthew odprowadził ją wzrokiem do drzwi, po czym zwrócił się do Joanny: – Może mi wyjaśnisz, co się stało?

Uśmiechnęła się.

– Zaraz – odparła. – Tylko pomóż mi założyć sweter.

Odkaszlnął, podszedł do niej, naciągnął jej drugi rękaw swetra i wygładził materiał.

– Dzięki – rzuciła, nie zważając na jego gniewny wzrok. – Miałeś rację, to wcale nie takie proste.

– A widzisz, mówiłem ci. No, słucham, co takiego się stało.

– Wczoraj zniknął stąd jeden z pacjentów.

Ale Matthew machnął tylko ręką.

– Jasne, słyszałem o tym. Jakiś idiota wystraszył się szpitala – prychnął. – Ale to nie powód, żebyś od razu zrywała się z łóżka, Joanno – dodał łagodnie. – Musisz odpocząć. To było silne uderzenie, miałaś wstrząs mózgu.

– Wiem, ale teraz już mi lepiej, Matthew – odparła. – Proszę cię, tylko nie rób scen. Jakby co, to natychmiast zgłoszę się do lekarza. A na razie muszę im pomóc odszukać tego faceta. Trzeba zaplanować akcję, poinstruować ludzi… Nie muszę nawet nigdzie się ruszać.

– Powinnaś odpocząć – upierał się, nie kryjąc złości. – Bez ciebie na pewno sobie poradzą.

– Nie masz pojęcia, ile to roboty – odparła, marszcząc czoło. – Sami nie poprowadzą dochodzenia. Potrzebują jak najwięcej ludzi. Tu nie ma czasu na odpoczynek.

Chwycił ją za ramiona.

– Daj spokój, to tylko jakiś stary wariat – przekonywał. – Widocznie cierpi na zaniki pamięci i snuje się gdzieś po ulicach. Na pewno go znajdą.

Ale Joanna była nieustępliwa.

– Mike twierdzi, że odłączono go od aparatów i zerwano mu kroplówkę. Na łóżku i na podłodze były ślady krwi… Żaden stary wariat by tego nie zrobił. Facet miał na sobie tylko piżamę i jeśli snuje się po ulicach, to dlaczego nikt go nie widział?

Matthew zgromił ją wzrokiem.

– Masz obsesję na punkcie swojej pracy – fuknął. – Nic innego cię nie obchodzi. Wyobrażasz sobie, że jesteś jakąś bohaterką? Znalazła się druga Joanna d’Arc!

Była wściekła na niego za te słowa i ucieszyła się, gdy wreszcie zostawił ją samą.

Nietrudno było trafić na salę, gdzie stało łóżko Jonathana Selkirka. Drzwi oznakowane były żółtą taśmą, grupa ludzi z ekipy śledczej krzątała się w białych fartuchach, a personel i pacjenci rzucali w ich stronę ciekawskie spojrzenia. Joanna włożyła plastikowe ochraniacze na obuwie.

Mike stał w nogach łóżka i wydawał polecenia. Przyglądała mu się przez chwilę. Mimo jego nakazów na sali wciąż panowały chaos i zamieszanie. Pośrodku, otoczone aparaturą, stało wąskie, wysokie łóżko szpitalne. Była przy nim niewielka tabliczka z nazwiskiem chorego, jego datą urodzenia i nazwiskiem lekarza-specjalisty, niejakiego doktora Mereditha. Kołdra była zwinięta, a na prześcieradle leżała cała masa plastikowych rurek o różnych kolorach, prowadzących do aparatu z monitorem. Przy końcówkach, które wcześniej widocznie przyczepione były do ciała chorego, widniały kwadratowe kawałki plastra. Joanna schyliła się i zauważyła na nich włosy i fragmenty skóry. Mike miał rację – ktoś musiał zerwać je siłą.