Albert Baantjer: De Cock en een duivels komplot

Mevrouw De Cock schudde verbijsterd haar hoofd. ‘Dat kan toch niet waar zijn?’

De oude rechercheur glimlachte. ‘Vledder en ik hebben de resultaten gezien,’ sprak hij cynisch. De grijze speurder nam nog een slok van zijn cognac. ‘De zaak kwam in een stroomversnelling,’ ging hij verder, ‘toen Sybille van Hellendoorn van haar man hoorde welk een fabelachtig bedrag door een oliemaatschappij aan Van Haastricht was geboden voor de formule van de uitvinding.

Sybille begreep dat ze niet lang moest wachten. Op woensdagavond, terwijl de andere dames van de bridgeclub haar een alibi verschaften, reed ze met haar grote Mercedes naar de Oude Schans. Ze parkeerde daar haar wagen, liep naar de Binnenkant en schoot haar man zittend aan zijn bureau vier kogels in zijn borst. Daarna nam ze uit de open brandkast de formule van de uitvinding. Ze kende die formule. Ze had die zelf voor haar man uitgetypt. Ze wist echter niets van de brief die haar man aan haar dochter Dorethea had geschreven, en was daarom hoogst verbaasd dat wij al van die moord wisten toen zij zich de volgende morgen bij ons meldde.’

Vledder wuifde voor zich uit. ‘Dus zij had die formule? Terwijl wij dachten dat Van Haastricht of Van Wateringen die had gestolen.’

De Cock grijnsde. ‘Sybille begreep heel goed dat wij de moordenaar in de kring van Brain Trust zouden zoeken en wakkerde die gedachte nog aan door Adèle van Haastricht te laten verklaren, dat zij de zekerheid had dat Van Wateringen de dader was.’

Mevrouw De Cock kon zich niet bedwingen. ‘Wat een duivels wijf,’ riep ze geschrokken.

De Cock knikte. ‘Dat zei haar dochter ook. Die noemde haar een egoïstisch dier… een satansgebroed.’

Vledder boog zich weer naar voren. ‘Stond Sybille toe, dat Maria van Ledeacker haar plan niet uitvoerde?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht. ‘Dat was juist mijn angst. Sybille stond erop dat Maria van Ledeacker… ondanks de verzoening met haar man… toch haar plan zou uitvoeren. Sybille van Hellendoorn dreigde zelfs, dat een eventuele weigering ook voor Maria consequenties zou hebben. Dat was de reden dat ze zich bij mij meldde en zich bereid toonde om aan de ontmaskering mee te werken.

Ik heb Maria gevraagd om zich met Sybille in verbinding te stellen met de mededeling dat zij toch haar moordplan wilde uitvoeren en of Sybille haar daartoe de revolver wilde overhandigen.’

Vledder knikte begrijpend. ‘De ontmoeting bij Zorgvlied.’

‘Precies.’

‘Zonder de hulp van Maria van Ledeacker waren we er nooit uitgekomen.’

De Cock stak afwerend zijn hand op. ‘Ik wist al dat ik de dader onder de vrouwen van de slachtoffers moest zoeken.’

‘Voordat Maria van Ledeacker bij je kwam?’

De Cock knikte. ‘Het verhaal van Henriette van Wateringen klopte niet en dat kon ik bewijzen.’

‘Je bedoelt dat ze Dorethea op de gracht had gezien?’

De Cock knikte. ‘Dat was een leugen door Sybille ingegeven, die wist dat haar dochter, met wie ze in onmin leefde, zo’n jack met een duivelskop had.’

Vledder keek hem verward aan. ‘Hoe dan?’

‘De hond.’

‘Wat voor een hond?’

De Cock glimlachte. ‘De schnautzer… de schnautzer van Van Wateringen. Een lief dier, dat niet alleen kan zijn want dan begint hij hinderlijk te blaffen. De andere flatbewoners aan de Realengracht hadden daar in het verleden al dikwijls over geklaagd. Henriette van Wateringen vertelde dat zij na haar man de flat had verlaten en naar de bridgeclub was gegaan. De hond zou vanaf dat moment alleen moeten zijn geweest. En wat bleek bij mijn onderzoek in de flat… de hond had niet geblaft.’

De ogen van Vledder glinsterden.

‘Henriette van Wateringen was dus niet naar de bridgeclub, maar in haar flat.’

De Cock knikte. ‘De schnautzer had alleen geblaft tussen elf uur en halftwaalf.’

De mond van Vledder viel open. ‘Toen zij weg was om haar man te vermoorden.’

De Cock schonk zich nog eens in en leunde met het glas in zijn hand in zijn fauteuil achterover. De lange uiteenzetting had hem wat vermoeid.

Fred Prins vroeg zijn aandacht. ‘Waar zijn de vrouwen nu?’

‘Alle vier in het cellenhuis aan het hoofdbureau.’

Mevrouw De Cock keek haar man verschrikt aan.

‘Alle vier? Ook die Maria… Maria van Ledeacker?’

De Cock knikte. ‘Ze heeft zich schuldig gemaakt aan een omissiedelict. Maria van Ledeacker droeg al geruime tijd kennis van de moorden… op een tijdstip, zoals de wet zegt, dat ze nog hadden kunnen worden voorkomen… en liet toen na ons of het slachtoffer in te lichten. Dat is een strafbaar feit. Maar de rechter zal uiteraard rekening houden met het feit dat zij aan de oplossing van de zaak heeft meegewerkt.’

Fred Prins keek hem onderzoekend aan. ‘En die uitvinding?’

De Cock trok zijn schouders op. ‘Ik heb de formule nog niet gevonden en Sybille doet haar mond niet open.’

Fred Prins knikte begrijpend en liet het onderwerp rusten.

Langzaam raakten de gruwelijke moorden wat op de achtergrond en werd het gesprek algemener.

Het was al vrij laat toen de gasten het huis verlieten. De Cock deed hen uitgeleide. Toen hij in de huiskamer terugkwam, zat mevrouw De Cock op een poef naast zijn fauteuil. De oude rechercheur kende het beeld en wist dat zijn vrouw nog een paar vragen op de tong brandden.

Hij ging zitten en schonk zich voor de derde maal die avond een glas cognac in. Hij blikte opzij.

‘Niet tevreden?’

Mevrouw De Cock schudde haar hoofd.

‘Hoe kwam Sybille van Hellendoorn aan die fraaie Nagant-revolver?’

‘Van haar grootvader. De familienaam van Sybille is Gorbadovski. Ze is van Russische afkomst. Haar grootvader was officier in het Russische leger. In 1917, na de ineenstorting van het oude Russische rijk, vluchtte hij via Duitsland naar Nederland. Toen de vader van Sybille stierf, erfde zij van haar grootvader die mooie Nagant-revolver en een kist met patronen. Hij leerde haar ook hoe ze ermee om moest gaan.’

Mevrouw De Cock zuchtte.

‘Een vreemde vrouw.’

De Cock knikte.

‘Met een magische uitstraling. De andere vrouwen van de bridgeclub waren volkomen in haar ban.’ De oude rechercheur zweeg. Hij draaide zich iets om en keek zijn vrouw nadenkend aan.

‘Zou jij een revolver op mij kunnen leegschieten?’

De uitdrukking op het gezicht van mevrouw De Cock verstarde.

‘Jurrian,’ riep ze bestraffend, ‘zo’n vraag mag je mij nooit meer stellen.’

Zie De Cock en danse macabre .

Tot het gereedschap van een dactyloscoop behoren een dassenharen kwast en aluminiumpoeder.

Politiegewoonte: de dader zo snel mogelijk van de plaats van het delict af te voeren.

Bij een revolver blijven na het vuren de hulzen in de cilinder achter. Een pistool werpt de hulzen uit.