Albert Baantjer - De Cock en een duivels komplot

Buitendam trok zijn stoppelige wenkbrauwen samen.

‘Je hebt dus wel onderzoek verricht?’ vroeg hij gemelijk.

De Cock trok een grijns.

‘Daar ben ik door de gemeenschap voor ingehuurd.’

Buitendam wuifde voor zich uit.

‘Je hebt je niet aan de afspraak gehouden.’

‘Welke afspraak?’

‘Dat je daden van onderzoek eerst aan mij zou voorleggen.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik heb een dergelijke afspraak niet gemaakt… en zal dat ook niet doen.’

Commissaris Buitendam zuchtte.

‘In Den Haag maakt men zich zorgen.’

De Cock plukte aan zijn neus.

‘Over die uitvinding,’ vroeg hij cynisch, ‘of over die twee mensen die werden vermoord?’

Buitendam boog zich iets naar voren.

‘De Binnenlandse Veiligheidsdienst,’ sprak hij streng, ‘waakt over gewichtige belangen van de Staat. Dat is hun taak. Zowel de uitvinding zelf, als de geleerden die deze belangrijke vinding uitdachten, vormen zulke gewichtige belangen.’

De Cock voelde hoe de woede in zijn aderen sloop.

‘Het wordt dan waarachtig tijd,’ siste hij tussen zijn tanden, ‘dat de Binnenlandse Veiligheidsdienst haar geheimzinnigheid aflegt en haar waakzaamheid verscherpt… Onder hun veiligheid en waakzaamheid zijn twee geleerde mensen vermoord… en dat lijkt mij niet de aangewezen manier om de gewichtige belangen van de Staat te dienen.’

Op het lange bleke gezicht van commissaris Buitendam verschenen blosjes van opwinding. Hij kwam met een ruk uit zijn stoel overeind en wees trillend met zijn hand naar de deur.

‘Eruit!’

De Cock ging.

Toen Vledder na de gerechtelijke sectie de recherchekamer binnenstapte en zich in zijn stoel achter zijn bureau liet zakken, keek hij De Cock enige tijd onderzoekend aan.

‘Wat wilde Buitendam van je?’

De grijze speurder maakte een schouderbeweging.

‘Hetzelfde als de vorige keer… vooraf zeggen wat ik zal gaan doen. Maar dat kan hij voorlopig wel vergeten.’ De oude rechercheur wuifde voor zich uit. ‘Heb jij al iets van die moord op Van Haastricht in het mutatierapport laten zetten?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Daar heb ik nog geen tijd voor gehad.’

‘Buitendam wist al van die moord af.’

Vledder reageerde verrast.

‘Hoe?’

De Cock krabde zich achter in zijn nek.

‘Ik denk via de Beeveedee,’ antwoordde hij voorzichtig. ‘En ik begin nu ook te begrijpen hoe de Beeveedee van die uitvinding wist.’

‘Nou?’

‘Van Haastricht. Nadat Van Haastricht met een grote oliemaatschappij over de uitvinding had onderhandeld, zal er beslist overleg zijn geweest op hoog niveau. Je moet bedenken dat zo’n uitvinding wereldwijde gevolgen kan hebben. Ik vermoed dat vanaf dat moment de luitjes van Brain Trust door de Beeveedee zijn geschaduwd.’

Vledder keek hem met grote ogen aan.

‘Maar ze hebben toch die beide moorden niet kunnen voorkomen.’

De Cock kneep zijn lippen op elkaar.

‘Dat heb ik commissaris Buitendam ook verweten.’

Vledder lachte. ‘Toen stuurde hij jou zijn kamer uit?’

‘Precies.’

De lach op het gezicht van Vledder verdween weer.

‘Tijdens de rit van Westgaarde naar de Kit heb ik alles nog eens overdacht,’ sprak hij ernstig. ‘Ik vind niet dat we er glorieus voorstaan. Harold van Haastricht was in mijn ogen een redelijke verdachte inzake de moord op Hermanus van Hellendoorn… een man met een motief.’ De jonge rechercheur spreidde zijn beide handen. ‘Maar Van Haastricht is dood.’

De Cock knikte traag.

‘En “beestmens” Winfred van Wateringen,’ vulde hij somber aan, ‘die door de dames Van Hellendoorn en Van Haastricht als de absolute moordenaar wordt getipt, ontkent in alle toonaarden.’

Vledder glimlachte.

‘Ondanks zijn… eh, zijn onsympathiek uiterlijk vond ik die Van Wateringen toch niet sluw of glibberig. Hij bekende ons toch openhartig dat hij met Van Haastricht op één lijn zat… Het kon die twee niet schelen wat er met de uitvinding gebeurde… als die maar geld opbracht.’

De Cock knikte instemmend. Plotseling begon de oude rechercheur te grinniken. ‘Het is merkwaardig,’ sprak hij hoofdschuddend, ‘maar voor de moord op Van Haastricht ken ik in feite maar één redelijke verdachte: Hermanus van Hellendoorn.’

Vledder knikte triest voor zich uit.

‘En ook die is dood.’

Een tijdlang zaten de beide rechercheurs zwijgend tegenover elkaar. Buiten kwam het seksbedrijf langzaam op gang. Door het open raam zweefden flarden muziek uit de cafés de recherchekamer binnen.

Vledder wees knorrend omhoog naar een defecte, hinderlijk zoemende tl-balk.

‘Wanneer doen ze er eindelijk eens een andere buis in?’ riep hij geprikkeld. ‘Dat ding is al eeuwenlang kapot.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Dat heb ik je nog vergeten te vragen… hoe was de sectie vanmiddag?’

Op het gezicht van Vledder verscheen weer een glimlach.

‘Bram van Wielingen was ons hemels dankbaar,’ reageerde hij vrolijk. ‘Onze fotograaf zei dat hij ons beiden vanavond uitdrukkelijk in zijn gebeden zou gedenken.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Van Wielingen kennende,’ reageerde hij voorzichtig, ‘weet ik niet wat ik mij daarbij nu precies moet voorstellen.’ De grijze speurder zweeg even en veranderde toen van onderwerp.

‘Zei dokter Rusteloos nog iets… iets bijzonders?’

Het gezicht van Vledder betrok. Hij sloot even zijn beide ogen, tastte toen naar de rechterzijzak van zijn colbert en diepte daaruit een doorschijnend plastic zakje op. Met een achteloos gebaartje wierp hij het De Cock toe. ‘Kogels… vier kogels heeft dokter Rusteloos uit zijn lijf gepeuterd.’

De Cock bekeek ze aandachtig.

‘Kaliber zeven punt tweeënzestig.’

Vledder knikte.

‘Uit dezelfde revolver… een Nagant 7.62 mm.’

‘Weet je het zeker?’

Vledder wees naar het doorschijnende plastic zakje in de hand van De Cock. ‘Arjan Waayer, onze wapendeskundige, is op zaterdag meestal vrij,’ legde de jonge rechercheur uit. ‘Maar ik ken hem vrij goed. Ik heb nog eens cricket met hem gespeeld bij AAC. Hij woont nu in Osdorp aan het Blomwijckerpad, ongeveer op de route van Westgaarde naar de Warmoesstraat. Ik ben even bij hem op bezoek geweest en heb hem deze kogels laten zien.’

‘En?’

Vledder maakte een verontschuldigend gebaartje.

‘Hoewel Arjan Waayer het uiteraard in het laboratorium aan het hoofdbureau nog met een vergelijkingsmicroscoop moet verifiëren, zei hij vrijwel onmiddellijk ervan overtuigd te zijn dat deze kogels afkomstig zijn uit dezelfde revolver als die waarmee een paar dagen geleden Hermanus van Hellendoorn werd vermoord.’

‘Een Nagant 7.62 mm?’

‘Ja.’

‘Een vuistwapen van het oude Russische leger.’

‘Precies.’

De Cock krabde zich achter in zijn nek.

‘Weet je wat dat betekent?’

Vledder knikte.

‘Dat Harold van Haastricht, ondanks zijn voor de hand liggend motief, niet de moordenaar was van Hermanus van Hellendoorn… tenzij Harold van Haastricht met zijn eigen wapen werd vermoord.’

De Cock schudde langzaam zijn hoofd.

‘Dat lijkt mij niet aannemelijk,’ sprak hij bedachtzaam.

‘Waarom niet?’

De Cock maakte een schouderbeweging.

‘Dat zou betekenen,’ stelde hij, ‘dat iemand met de wetenschap rondliep dat Van Haastricht zijn oude vriend Herman van Hellendoorn neerschoot… daarna op een of andere manier diens oude Russische revolver bemachtigde om daarmee diezelfde Van Haastricht van het leven te beroven.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Is dat onmogelijk?’

De Cock schudde opnieuw zijn hoofd.

‘Men mag als rechercheur uiteraard geen enkele mogelijkheid uitsluiten,’ reageerde hij rustig, ‘maar dat gaat mij toch iets te ver.’