Albert Baantjer - De Cock en een duivels komplot

‘Kom je er niet uit?’

De oude inbreker bleef zitten.

‘Waarom doe ik dit?’ verzuchtte hij.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Je moet aan het leven niet zoveel vragen stellen. Dat is niet goed. Dan ga je piekeren. Ik vraag mijzelf ook wel eens af waarom ik per se elke moord wil oplossen. Het helpt toch niet. Er zullen altijd mensen blijven, die een ander naar het leven staan. Kaïn sloeg Abel… het is van het begin af zo geweest.’ De grijze speurder pakte de oude inbreker bij de kraag van zijn regenjas. ‘Kom Henk, niet zeuren, we gaan op karwei.’

De ex-inbreker stapte onwillig uit. Zijn gezicht stond nors. Mokkend slenterde hij aan de zijde van De Cock naar de Prinsengracht.

Voor een statig pand met een fraaie klokgevel en een breed bordes bleven ze staan. Handige Henkie keek omhoog.

‘Is het hier?’

De Cock knikte.

‘Boven het souterrain.’

‘En hoe komen we binnen?’

De Cock haalde glimlachend een koperen houdertje uit een steekzak van zijn regenjas en hield het omhoog.

‘Hiermee.’

De norse trek op het gezicht van Handige Henkie verdween. ‘Mijn gereedschap,’ riep hij vrolijk. ‘Heb je het nog steeds?’

‘Zeker.’

‘En gebruik je het?’

De Cock knikte.

‘Regelmatig,’ antwoordde hij glunderend. ‘Ik ben er heel handig in geworden… bijna net zo handig als Handige Henkie zelf.’ De grijze speurder wees omhoog naar de zware deur boven op het bordes. ‘Ik zal je straks eens een glanzende demonstratie geven hoe men ook als rechercheur…’

De Cock stokte en zijn lichaam verstarde. Een dertig meter verder, vanaf de brug bij de Leliegracht, zag hij een man naderen. Het postuur kwam hem bekend voor.

In een snelle beweging drukte hij Handige Henkie vrij onzacht in de schaduw van het bordes. ‘Ga terug naar de Westermarkt,’ siste hij in zijn oor, ‘naar onze wagen, en blijf daar op mij wachten.’

De oude inbreker keek de oude rechercheur even schattend aan en sloop toen zonder enig commentaar geruisloos bij hem weg.

De Cock hijgde. Gespannen bleef hij naar naderende voetstappen luisteren. De stilte op de oude gracht leek intens en de voetstappen kwamen met een holle nagalm steeds dichterbij. Toen ze stopten kwam De Cock uit de schaduw van het bordes en liep op de man toe. Om zijn mond zweefde een zoete grijns.

‘Goedenavond… heer Leonardus van Ledeacker. Wat een toeval u hier te treffen.’

Van Ledeacker keek de oude rechercheur verbaasd aan. In zijn vreemde lichtbruine ogen danste een oplichtend vuur. Even leek de biochemicus aangeslagen, maar hij herstelde zich verrassend snel. ‘Heeft… eh, heeft hij ook u uitgenodigd?’

In zijn stem trilde verwondering.

‘Wie?’

Van Ledeacker gebaarde omhoog naar het bordes.

‘Winfred… Van Wateringen.’

‘Hier in zijn kantoor aan de Prinsengracht?’

Leonardus van Ledeacker knikte.

‘Om twaalf uur.’

De Cock schoof zijn oude hoedje iets naar voren en krabde zich achter in zijn nek. ‘Middernacht,’ sprak hij met enige achterdocht, ‘een vreemd en vooral spookachtig tijdstip voor een ontmoeting.’

Leonardus van Ledeacker trok achteloos zijn schouders op. ‘Winfred zei dat hij niet eerder kon komen. Hij woont in een flat aan de Realengracht en heeft een hond, een lief dier, een schnautzer. Maar dat beest kan niet alleen zijn. Dan blaft hij hinderlijk. Omwonenden hebben vaak geklaagd. Winfred kon pas weg nadat zijn vrouw van haar bridgeclub thuiskwam.’

‘Speelt uw vrouw ook bridge?’

Leonardus van Ledeacker knikte.

‘Het is een soort passie van die vrouwen.’ De biochemicus gebaarde naar de gevel. ‘Het is zeker wat later geworden. Winfred is er nog niet. Er brandt geen licht in zijn kantoor.’

De Cock keek schuin omhoog naar de verlichte wijzers van de klok van de Westertoren. ‘Het is ook nog geen twaalf uur. Hij heeft nog ruim vijf minuten.’

Van Ledeacker glimlachte. ‘Dan blijven we even wachten,’ reageerde hij gemoedelijk.

De Cock keek hem van terzijde aan. ‘Heeft Winfred van Wateringen tegen u gezegd waartoe die uitnodiging diende?’

‘Zeker.’

‘En?’

Leonardus van Ledeacker aarzelde. ‘Winfred belde mij vandaag laat in de middag op. Zo rond de klok van vijf uur. Ik was net van plan om mijn kantoor te verlaten.’ De biochemicus staarde nadenkend voor zich uit. ‘Er volgde een vreemd gesprek… een bijna onmogelijke dialoog.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘In welk opzicht?’

Leonardus van Ledeacker reageerde onzeker.

‘Winfred zei: “Leo, ik vraag het jou op de man af… heb jij Herman vermoord?”’

De Cock hield zijn hoofd iets scheef.

‘Zo… zonder enige inleiding?’

Leonardus van Ledeacker knikte.

‘Die vraag verraste mij ook volkomen. Ik begon luidkeels te lachen en zei: “Natuurlijk niet. Het ligt niet in mijn aard om mensen te vermoorden… en zeker Herman niet.”’

De Cock keek hem gespannen aan.

‘En toen?’

Leonardus van Ledeacker trok nerveus, met plukkende vingers, de kraag van zijn regenjas iets op. Het was puur een gebaar om tijd te winnen.

‘Toen zei hij: “Leo, ik was het ook niet.” Het klonk wat paniekerig. Er volgde een kleine stilte en toen vroeg hij: “Leo, heb jij Harold vermoord?” In normale gevallen zou ik woedend de hoorn op het toestel hebben gesmeten, maar ik had de stellige indruk dat Winfred van Wateringen serieus was… oprecht meende wat hij zei. Zijn vreemde vraag was bepaald niet als grap bedoeld.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Wat hebt u geantwoord?’ vroeg hij strak.

Leonardus van Ledeacker grinnikte vreugdeloos.

‘Ik zei: “Winfred, hoe kom je op het idee? Wat een waanzin. Natuurlijk heb ik Harold niet vermoord… waarom zou ik?”’

De Cock voelde de spanning in hem trillen.

‘Hoe reageerde hij?’

Leonardus van Ledeacker grinnikte opnieuw.

‘Hij zei: “Leo, ik ook niet. Mijn handen zijn schoon… daar kleeft geen bloed aan. Dat moet je geloven.”’ De biochemicus zweeg enige seconden en schudde toen zijn hoofd. ‘Als ik eraan terugdenk… het was het meest bizarre telefoongesprek dat ik ooit in mijn leven heb gevoerd.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Toen nodigde Winfred van Wateringen u uit voor een gesprek op zijn kantoor?’

Leonardus van Ledeacker knikte.

‘Winfred zei: “We moeten samen eens gaan praten. Het is de hoogste tijd. Ik heb het akelige gevoel dat iemand bezig is om alle leden van Brain Trust naar de andere wereld te helpen.” Hij zei ernstig: “Jij, Leo, en ik… wij twee zijn nog over… en wanneer slaat de moordenaar opnieuw toe?”’

De Cock knikte begrijpend.

‘Van Wateringen was bang.’

Leonardus van Ledeacker zuchtte diep.

‘Dat was hij… doodsbang. Althans… zo klonk zijn stem. Die trilde een beetje. Winfred van Wateringen toonde dezelfde angst als Herman van Hellendoorn kort voor zijn dood.’

De Cock bracht zijn gezicht dichtbij.

‘En u… kent u ook angst?’

Leonardus van Ledeacker schudde traag zijn hoofd.

‘Als ik werkelijk angstig was,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘dan zou ik niet op deze middernachtelijke uitnodiging zijn ingegaan.’

De Cock veinsde verbazing.

‘Waarom niet?’

Van Ledeacker frommelde opnieuw aan de kraag van zijn regenjas. ‘Ondanks zijn ontkenningen tijdens ons telefoongesprek vanmiddag,’ sprak hij langzaam, ‘en ondanks zijn plotselinge ommezwaai… zie ik in Winfred van Wateringen… ik zeg het u eerlijk… toch een mogelijke moordenaar.’

De Cock keek hem verrast aan.

‘Waarop baseert u die verdenking?’

De man spreidde zijn handen.

‘We waren met ons vieren,’ legde hij geduldig uit. ‘De inzet was de formule van onze uitvinding, die Van Hellendoorn niet wilde vrijgeven. Van Hellendoorn en Van Haastricht zijn dood. Ik weet voor mij en mijn geweten dat ik onschuldig ben.’ De biochemicus zweeg, keek naar De Cock op. ‘Men behoeft dan geen rechercheur te zijn om de dader aan te wijzen.’