Albert Baantjer - De Cock en een duivels komplot

De Cock knikte traag.

‘Ik herinner het mij,’ reageerde hij gelaten.

Vledder schoof een stoel naast zijn oude leermeester en ging daar achterstevoren op zitten. Hij hield zijn hoofd ver naar voren en zijn beide armen steunden op de rugleuning.

‘Dorethea van Hellendoorn heeft ons destijds op een verschrikkelijke manier in de maling genomen,’ riep hij fel, geëmotioneerd. ‘Ze is een uiterst gevaarlijke en geraffineerde juffrouw. Maar zij zit erachter. Dat is nu wel duidelijk. Zij heeft al die afschuwelijke moorden gepleegd. Kil en koelbloedig.’ De jonge rechercheur ademde diep. ‘Ze heeft ons van het begin af aan zand in de ogen gestrooid door zich te presenteren als de liefhebbende dochter van een bedeesde en zachtmoedige vader en door meteen haar moeder… zonder enige terughouding… te beschuldigen van moord.’

De Cock reageerde niet. De oude rechercheur pakte een paperclip uit het pennenbakje aan de rand van zijn bureau, trok hem uiteen en begon het ijzerdraad in vreemde vormen te buigen.

Het irriteerde Vledder bovenmatig. ‘Wat doen we,’ riep hij luid. ‘Gaan we naar Enschede of niet?’

De Cock keek naar hem op.

‘Het motief?’ vroeg hij kalm.

Vledder gebaarde heftig.

‘Dat motief interesseert mij voorlopig geen fluit,’ riep hij geërgerd. ‘Dat zal wel ergens in dat mooie blonde hoofd van haar zitten. Een of andere vreemde kronkel. Maar als we haar met de feiten confronteren, dan komt dat er wel uit.’

De Cock wierp de verfomfaaide paperclip voor zich neer.

‘Heb je Henriette van Wateringen naar huis gebracht?’ vroeg hij, ineens van onderwerp veranderend.

‘Ja.’

‘Zei ze nog wat?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ze was erg timide. Ze vroeg mij of ze zich met Van Ledeacker in verbinding mocht stellen. Ze wilde hem waarschuwen. Mevrouw Van Wateringen was van mening dat ook zijn leven gevaar liep.’

‘Wat heb je gezegd?’

Vledder maakte een nonchalant gebaar.

‘Ik zag geen bezwaren. Ik heb gezegd dat zij dat rustig kon doen.’

De Cock knikte goedkeurend. Hij keek omhoog naar de klok boven de toegangsdeur van de grote recherchekamer en zag dat het halfvier was.

‘Wanneer is er sectie?’

‘Vanmiddag om vier uur.’

De Cock reageerde verrast.

‘Dat is snel.’

Vledder knikte.

‘Het is over het gehele land een opvallend rustig weekend geweest… crimineel gezien. Weinig lijken. Dokter Rusteloos had vanmiddag om halftwee nog een gerechtelijke sectie in Leiden. Maar als hij daarmee klaar was, dan kwam de patholoog-anatoom onmiddellijk naar Westgaarde.’

De Cock wees omhoog naar de klok.

‘Dan wordt het langzaam tijd voor je. Denk aan de files. Ik heb het idee dat de avondspits in Amsterdam steeds vroeger begint.’ De oude rechercheur stond op en slenterde naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

‘Waar ga jij heen?’

De Cock draaide zich half om.

‘Een alibi natrekken.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘In Enschede?’ vroeg hij gehaast. ‘Op de campus… kijken of ze daar was?’

‘Wie?’

Het gezicht van Vledder betrok. De jonge rechercheur klemde zijn lippen op elkaar. Op zijn wangen verschenen rode blosjes van opwinding. De manier waarop de oude speurder hem antwoordde, maakte hem razend.

‘Dorethea!’ schreeuwde hij in woede. ‘Dorethea van Hellendoorn… wie anders woont er op de campus?’

De Cock wurmde zich in zijn oude regenjas. Traag schudde hij zijn hoofd.

‘Met dat alibi wacht ik nog even.’

Het was al vrij laat toen De Cock van zijn onderzoek in de Warmoesstraat terugkwam. Hij was uiterst zorgvuldig en omzichtig te werk gegaan en de resultaten hadden hem bemoedigd. Hij meende eindelijk een tipje van de sluier rond de mysterieuze moorden op de drie geleerden te hebben opgelicht.

Toen hij de hal van het politiebureau binnenkwam, slenterde hij naar de balie en wachtte daar geduldig tot Jan Kusters een telefoongesprek had beëindigd.

‘Heb je Vledder al terug zien komen van Westgaarde?’ vroeg hij vriendelijk.

De wachtcommandant knikte.

‘En hij vroeg hetzelfde als jij vroeg: “Heb je De Cock al zien terugkomen?”’

De oude rechercheur lachte.

‘Is hij boven?’

Jan Kusters schudde zijn hoofd.

‘Hij is weer weggegaan. “Als De Cock nog langskomt,” zei hij, “zeg dan dat ik naar huis ben. Morgenvroeg ben ik er weer.”’

De grijze speurder zuchtte. Hij voelde de vermoeidheid in zijn oude botten sluipen. ‘Naar huis… dat lijkt mij een goed idee.’ Hij draaide zich om en wilde het bureau verlaten.

De wachtcommandant riep hem terug.

‘Waar ga je heen?’

‘Naar huis… dat zei ik toch?’

Jan Kusters schudde zijn hoofd.

‘Dat kan niet.’ Hij wees omhoog. ‘Er zit boven nog een vrouw op je te wachten.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Heeft Vledder haar niet afgehandeld?’

‘Ze kwam binnen nadat Vledder was vertrokken.’

De Cock maakte een moedeloos gebaar.

‘Ik heb er echt geen zin meer in. Kun je haar niet wegsturen?’

Jan Kusters trok een grijns.

‘Dat heb ik al geprobeerd,’ riep hij vertwijfeld. ‘Ik zei haar, dat jij vanavond vermoedelijk niet meer aan het bureau terugkwam. Toen zei ze, dat ze desnoods de gehele nacht zou blijven wachten. Ik maakte nog een grapje en zei dat wij voor nette mensen geen logies en ontbijt verzorgen. Het gaf niets. “Ik ga niet weg,” zei ze, “voor ik hem heb gesproken.”’

De Cock maakte een berustend gebaartje, slofte loom naar de stenen trap en hees zijn negentig kilo langs de leuning omhoog.

Op de bank naast de deur van de grote recherchekamer zat een vrouw. De Cock schatte haar op voor in de dertig. Ze was gekleed in een glimmend rode regenmantel met op haar hoofd een hoedje in de vorm van een zuidwester.

Toen ze de grijze speurder in het oog kreeg, stond ze op en liep op hem toe. ‘De Cock,’ sprak ze opgewonden. ‘U bent toch rechercheur De Cock?’

De oude speurder knikte.

‘Met ceeooceekaa,’ mompelde hij binnensmonds.

Ze ademde opgelucht en trok de zuidwester van haar hoofd. ‘Ik ben blij dat u vanavond nog naar het bureau bent gekomen. Ik had mij er al op voorbereid om hier de gehele nacht te zitten.’

De Cock keek haar nog eens aan. Ze had een ovaal, vriendelijk open gezicht in een prettige omlijsting van lichtblond haar. Haar ogen deden hem denken aan een antieke Delftsblauwe schaal op de tafel in de huiskamer van zijn oude moeder.

Hij liep langs haar heen en hield de deur van de grote recherchekamer uitnodigend voor haar open. Daarna liet hij haar op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen.

De Cock smeet zijn hoedje missend naar de kapstok. Met zijn regenjas nog aan ging hij achter zijn bureau zitten en boog zich naar voren.

‘Met wie,’ vroeg hij uiterst beminnelijk, ‘heb ik het genoegen?’

De vrouw antwoordde niet direct. Ze knoopte haar rode regenmantel los en verschoof iets op haar stoel.

‘Ik… eh, ik ben Maria… Maria van Ledeacker.’

De Cock kneep zijn wenkbrauwen naar elkaar toe.

‘De… eh, de vrouw van Leonardus van Ledeacker… de biochemicus?’

‘Ja.’

De Cock keek haar gespannen aan.

‘Is er iets met uw man?’

Maria van Ledeacker schudde haar hoofd.

‘Ik… eh, ik wil alleen niet meer dat hij wordt vermoord.’

De Cock slikte.

‘Wat zegt u?’ vroeg hij geschrokken.

Maria van Ledeacker keek hem aan. In haar blauwe ogen lag een smekende blik.

‘Ik doe het niet.’

Het was donker en het regende zacht. Een vieze miezerige regen, die uit Amsterdam niet meer leek weg te denken. Omdat de ruiten van de nieuwe Golf waren beslagen, draaide De Cock het raam van het rechterportier open. Over het duistere water van de Amstel dreef in spookachtige slierten een steeds wisselende bundel van grijze nevels.