Albert Baantjer - De Cock en een duivels komplot

Vledder reikte ver naar voren en pakte de hoorn van het toestel.

De Cock keek toe. Hij had in de loop der jaren de gelaatsexpressies van zijn jonge collega leren kennen. De oude rechercheur zag in de nek van Vledder een ader zwellen en schrok.

De jonge rechercheur legde de hoorn op het toestel terug en keek op. Zijn gezicht zag bleek.

De Cock slikte.

‘Wie was het?’

‘Henriette… Henriette van Wateringen. Ze heeft zojuist haar man in zijn kantoor gevonden.’

‘Dood?’

Vledder knikte.

‘Vermoord.’

De Cock besteedde weinig aandacht aan de inrichting van het kantoor aan de Prinsengracht. Hij had in zijn lange carrière het interieur van de meeste oude panden aan de Amsterdamse grachtengordel leren kennen. Ze boden hem geen verrassingen meer.

Slechts enkele seconden keek hij naar het kolossale bovenlijf van de dode Winfred van Wateringen, dat vrijwel het gehele middengedeelte van zijn enorme bureau bedekte. Daarna betastte de grijze speurder even de linkerhand van de dode en boog aan de iets gekromde vingers. Het bevestigde zijn vermoeden, dat ook deze man reeds de avond tevoren was vermoord. De lijkstijfheid, zo zou staks dokter Den Koninghe hem zeker bevestigen, was algemeen. Ook wist hij, zonder te kijken, dat op het bovenblad van het bureau, onder de borst van de dode, een omvangrijke plas bloed lag.

De oude rechercheur liep voor het bureau langs, liet zijn scherpe blik over het parket dwalen op zoek naar hulzen, die hij niet verwachtte en ook niet vond en sjokte naar Henriette van Wateringen.

De kleine, wat gedrongen vrouw stond met haar rug geleund tegen een teakhouten wand tussen twee hoge ramen met uitzicht op de gracht.

Ze droeg dezelfde lange wijde donkerbruine regenmantel als een paar dagen geleden tijdens haar bezoek aan de recherchekamer van het bureau Warmoesstraat. Met haar donkere, amandelvormige ogen keek ze de grijze speurder koel observerend aan.

‘Had u dit niet kunnen voorkomen?’ vroeg ze scherp, verwijtend.

De Cock antwoordde niet. Hij liet zijn grijze hoofd iets zakken en maakte een stijve buiging. ‘Gecondoleerd,’ sprak hij plichtmatig en somber. ‘Gecondoleerd met het verlies van uw man. Zijn dood moet een geweldige schok voor u zijn.’

Henriette van Wateringen drukte haar rug los van de wand. ‘Uiteraard is dit een schok voor mij,’ reageerde ze vinnig. ‘Hoeveel moorden moeten er nog gebeuren voor u eindelijk iets doet?’

De Cock liet de kritiek gelaten over zich heen gaan. Op zijn breed gezicht was geen emotie te lezen. ‘U hebt hem zo ontdekt?’ vroeg hij vriendelijk.

‘Ja.’

‘Wanneer?’

‘Kort voordat ik u aan de Warmoesstraat belde.’

De Cock glimlachte.

‘Was er voor u enige aanleiding om naar zijn kantoor aan de Prinsengracht te komen?’

Henriette van Wateringen knikte nadrukkelijk.

‘Angst,’ antwoordde ze kort.

‘U was bang dat er iets met uw man was gebeurd?’

Henriette van Wateringen knikte opnieuw.

‘Gisteravond zei Winfred tegen mij: “Jij gaat toch naar de bridgeclub, dan ga ik in die tijd even naar mijn kantoor.”’

‘Hoe laat was dat?’

‘Ongeveer acht uur. Misschien iets later.’

‘Had uw man een afspraak?’

Henriette van Wateringen trok haar schouders op.

‘Daar heeft hij niets van gezegd. De avond tevoren… zaterdagavond… had hij een afspraak met Van Ledeacker. Nu wilde hij, meen ik, een paar stukken doornemen.’

‘Heeft uw man u nog iets gezegd over zijn ontmoeting met Van Ledeacker?’

Henriette van Wateringen schudde haar hoofd.

‘Toen hij thuiskwam, lag ik al in bed. De volgende dag is het geen onderwerp van gesprek geweest.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Gisteravond,’ recapituleerde hij, ‘ging uw man om ongeveer acht uur op weg naar zijn kantoor. Met zijn auto?’

‘Ja.’

‘Wanneer ging u weg?’

‘Kort daarna. Nog geen vijf minuten later. We beginnen op de club meestal om halfnegen.’

‘Wanneer kwam aan het bridgeavondje een einde?’

‘Ik dacht zo om kwart voor elf. Toen ik om ongeveer elf uur thuis op de flat kwam, was Winfred er niet. Dat verbaasde mij een beetje. In de regel maakt hij het ’s avonds niet zo laat. Ik dacht eerst dat hij al naar bed was gegaan, maar in zijn slaapkamer was hij niet. Ik werd toen toch wel erg ongerust en belde zijn kantoor. Er werd niet opgenomen.’

De Cock hield zijn hoofd iets scheef.

‘Toen hebt u verder de gehele nacht thuis zitten wachten op zijn terugkomst?’ In zijn stem trilde ongeloof. ‘U wist toch wat er met die andere mannen van Brain Trust was gebeurd.’

Henriette van Wateringen schudde haar hoofd.

‘Ik heb niet zitten wachten,’ reageerde ze geprikkeld. ‘Niet lang. Ik hield het thuis niet meer uit. Ik ben in mijn wagentje gestapt en naar de Prinsengracht gereden. Zijn…’

De Cock keek haar met grote ogen verrast aan. Hij stak zijn beide handen bezwerend omhoog en wees daarna schuin achter zich.

‘Hebt… hebt u,’ stotterde hij, ‘hem gisteravond al ontdekt?’

Henriette van Wateringen keek hem met haar donkere ogen bestraffend aan. ‘U moet mij niet onderbreken… u moet mij laten uitpraten. Ik wilde zeggen dat ik zijn wagen op de gracht zag staan, maar dat er in zijn kantoor geen licht brandde. Alles was donker.’

De Cock strekte zijn hand naar haar uit.

‘Toen bent u gaan kijken?’

Henriette van Wateringen klemde haar lippen op elkaar.

‘Nee,’ riep ze fel. ‘Ik ben niet gaan kijken. Dat durfde ik niet. Ik was bang… bang om Winfred in het donker zo aan te treffen.’

De Cock zuchtte.

‘U was er toen in feite al van overtuigd,’ sprak hij begrijpend, ‘dat hij was vermoord.’

In de donkere ogen van Henriette van Wateringen blonk een traan. Ze liet haar hoofd iets zakken. ‘Ik begreep dat Winfred dood was,’ sprak ze zacht, bijna fluisterend, ‘vermoord… vermoord op dezelfde manier als de anderen… zoals Herman van Hellendoorn was vermoord en Harold van Haastricht… en ik realiseerde mij in volle helderheid dat er niets meer aan te doen was. Dood is onomkeerbaar. Ik besefte ook dat het weinig uitmaakte of zijn lijk nu werd ontdekt of later.’ Ze bracht haar hoofd weer omhoog en keek de oude rechercheur met een betraand gezicht aan. ‘Waarom zou ik u en andere politiemensen van hun nachtrust beroven… op zondag?’

De Cock wreef over zijn gezicht.

‘U bent naar huis gegaan?’

Henriette van Wateringen knikte vaag.

‘In een soort trance ben ik van de Prinsengracht naar huis gereden… heb mij thuis rustig uitgekleed en ben naar bed gegaan. Het zal u wellicht verbazen, maar ik heb vannacht goed geslapen.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Toen u gisteravond met uw wagentje op de Prinsengracht reed, hebt u toen nog iets of iemand gezien?’

Henriette van Wateringen verviel even in gepeins en stak daarna haar rechterwijsvinger omhoog. ‘Toen ik langzaam langs het kantoor van Winfred reed,’ sprak ze nadenkend, ‘liep op de gracht iemand voor mij uit. Ik kon niet zien of het een man of een vrouw was. Dat onderscheid is vaak moeilijk te zien in een spijkerpak.’

De Cock keek haar doordringend aan.

‘Hij of zij droeg een spijkerpak?’

Henriette van Wateringen knikte.

‘Een wat verschoten spijkerpak. Toen de man of de vrouw onder een lantaarnpaal doorliep, viel het licht even achter op het jack. Op de rug glinsterde een wrede veelkleurige duivelskop.’

Vledder zwaaide heftig met zijn beide armen.

‘Gaan we naar Enschede?’

‘Waarvoor?’

‘Om haar te arresteren.’

‘Wie?’

Vledder kwam met een ruk uit de stoel achter zijn bureau overeind. Zijn gezicht zag rood. ‘Dorethea van Hellendoorn… zij is het. Zij droeg zo’n verschoten spijkerpak met een glinsterende duivel op de rug van haar jack. Toen ze hier in de kamer van je wegliep, ben je er zelf zo van geschrokken… herinner je je nog?’