Albert Baantjer - De Cock en de dode minnaars

Het was koopavond. Hij keek op zijn horloge. Hij moest voortmaken. Hij had nog drie kwartier. Om acht uur kwam Harold Buis en hij wist nog steeds niet wat hij als sinterklaasgeschenk voor zijn vrouw zou kopen. Zijn gedachten gingen uit naar een kan, een soort sierkan, ter vervanging van de zilveren sierkan van anderhalf miljoen, die zo triest aan haar neus voorbijging.

Hij grinnikte voor zich uit. Een surprise van anderhalf miljoen. Vreemd genoeg voelde hij zich tevreden, dat hij niet in staat was om zo’n kostbaar cadeau voor haar te kopen. Rijke mensen, zo was zijn ervaring, waren vaak niet gelukkig. Neem nou zo’n man als Manfred van Nettelhorst. Nijver collectioneur van onbezoedelde schoonheid. Bereid tot moord? Wat had het voor zin om een jonge beeldschone vrouw zodanig aan banden te leggen, dat het haar vrijwel onmogelijk werd om normaal te leven? Alleen om haar zo nu en dan even te zien… een sherry met haar te drinken? Was dat een moord waard? Twee moorden?

Het sinterklaasgeschenk gleed uit zijn gedachten. Toen hij weer op zijn horloge keek, was het bijna acht uur. In draf sjokte hij naar de Warmoesstraat.

Harold Buis drukte hem de hand. De Cock keek met verwondering naar hem op. De gelijkenis was inderdaad frappant: dezelfde lengte, hetzelfde postuur, dezelfde snor, dezelfde haardracht.

De grijze speurder grinnikte.

‘Ik zou bijna geloven dat De Beau is opgestaan.’

Harold Buis glimlachte.

‘Je bedoelt Charles Montagne?’

De Cock reageerde verrast.

‘Ken je hem?’

Harold Buis knikte nadrukkelijk.

‘Een Fransman… is al een paar jaar hier. Hij komt om de zoveel tijd bij de Vreemdelingendienst om verlenging van zijn verblijfsvergunning. Dan roepen ze bij ons altijd: “Harold, daar heb je je broer weer.”’

‘De Beau is dood.’

‘Dood?’

De Cock gebaarde wat vaag.

‘Iemand vuurde gisterenavond drie kogels op hem af. Daar kon hij niet tegen. Hij stierf een paar minuten later in de armen van zijn geliefde.’

Harold Buis keek hem wat bedrukt aan.

‘En wat moet ik?’

‘Hem vervangen.’

Harold Buis grijnsde onder zijn snor.

‘Ik blijf liever nog wat leven.’

De Cock knikte instemmend.

‘Dat is ook de bedoeling… dat je leeft.’

19

Het was stil op de gracht, kil en winderig. Huiverend in zijn dunne regenjas stond De Cock op de hoek van de Hartenstraat en wachtte tot de klok van de Westertoren tien uur sloeg. Dat was het sein.

Een dertig meter van hem vandaan, aan de wallenkant tussen de bomen, stonden twee wagens van de recherche. De Cock had ze die middag daar al neer laten zetten toen er even een parkeerplaatsje vrij kwam.

In een van de wagens zaten Dick Vledder en Fred Prins.

De grijze speurder hoopte die twee jonge rechercheurs niet nodig te hebben, maar wilde, zoveel als doenlijk, risico’s vermijden.

In de andere wagen, precies tegenover de ingang van perceel 1316, zat de knappe Harold Buis. Om de suggestie zo beeldend mogelijk te maken, had De Cock uit Baarn de mantel laten komen, die De Beau droeg op het moment dat hij in de Prinses Marielaan door kogels werd getroffen. De gevoelsbezwaren, die Harold aanvankelijk tegen het dragen van de mantel opperde, had De Cock weggewuifd, maar hij had hem wel aangeraden om onder die mantel een kogelvrij vest te dragen.

Voor zichzelf had hij zo’n bescherming niet nodig geoordeeld. Van die beslissing had hij nu oprecht spijt. Niet dat hij bang was dat er op hem zou worden geschoten, maar in de kille avondlucht had zo’n vest hem beslist wat warmte gegeven.

Toen de klok van de Westertoren begon te slaan, bespeurde hij bij zichzelf toch een zekere nervositeit, een tintelend gevoel van intense spanning. Hij had in zijn lange rechercheleven vele acties voorbereid en uitgevoerd. Steunend op een rijke ervaring waren ze meestal succesvol verlopen, maar soms speelden ongedachte factoren een storende rol.

Hij hoopte dat nu de emotie van de verrassing van doorslaggevende betekenis zou zijn. Veel meer mogelijkheden dan een overrompeling, bedacht hij bitter, had hij dit keer niet.

Toen de tiende slag van de torenklok was verklonken, strekte De Cock zijn rug en slenterde uiterlijk onbewogen vanuit de Hartenstraat de Keizersgracht op.

Voor de toegangsdeur van nummer 1316 bleef hij staan en belde. Hij wist dat zijn gelaatstrekken door een televisiecamera werden afgetast. Met enige moeite dwong hij de grillige accolades langs zijn mond in lijnen van een ontspannen glimlach.

Het duurde minuten… vele lange minuten. Toen werd de deur opengedaan. Voor hem, gehuld in een beige kamerjas met koorden, stond in het licht van de hal de makelaar.

Hun blikken kruisten elkaar.

De Cock bleef glimlachend in de deuropening staan. Achter hem klonken voetstappen. Ze kwamen dichterbij, rustig, kalm, zoals hij had bevolen. Toen hij de adem van Harold Buis bijna in zijn nek voelde, deed de grijze speurder een stap opzij.

Hij zag hoe het gezicht van de makelaar verstarde, hoe een totale verbijstering zich van hem meester maakte. Zijn ogen werden groot en angstig… puilden uit hun kassen. Trillend, met gespreide vingers, strekte hij zijn handen afwerend voor zich uit.

‘Nee!’ Zijn kreet galmde over de gracht. ‘Nee… dat kan niet… dat mag niet… dat kan…’

De Cock duwde Harold Buis weg en liep op de makelaar toe. Zijn gezicht stond ernstig.

‘Henri de Groeve… ik arresteer u voor moord.’

20

De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem, op de stoep, stond Vledder. Hij lachte wat verlegen. In zijn linkerhand bungelde een bos fraaie rode rozen. Hij tilde de bos omhoog.

‘Voor je vrouw. Hoe langer ik met jou optrek, hoe meer ik haar bewonder.’

De Cock lachte.

‘Is dat een compliment?’

‘Voor haar… ja.’

Vledder schoof het portaal in.

‘Is Harold Buis er al?’

De oude speurder knikte.

‘Hij zit naast mijn vrouw en babbelt honderduit. Fred Prins komt nauwelijks aan het woord.’

Vledder streek langs zijn neus en snoof.

‘Opschepper. Hij vertelt aan iedereen dat de moorden alleen door zijn toedoen zijn opgelost.’

De Cock grinnikte.

‘Dat is toch zo.’

Ze stapten gezamenlijk de kamer binnen. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand. Met een gebaartje van verrukking nam ze de rozen in ontvangst. Ze wuifde naar een diepe leren fauteuil. ‘Ga zitten,’ riep ze hartelijk. ‘Mijn man vroeg zich al af waar je bleef.’

Vledder gebaarde verontschuldigend.

‘Sinds wij aan de Warmoesstraat moderne elektrische machines hebben, laat hij mij al het schrijfwerk doen. En daar gaat veel tijd in zitten.’ Hij wendde zich tot De Cock. ‘Ik ben toch op een heel stel vragen gestuit.’

De grijze speurder gaf Vledder een duidelijk stopteken. Daarna tilde hij van naast zijn zetel een fles omhoog en tikte met zijn wijsvinger op het etiket.

De jonge rechercheur lachte.

‘Cognac Napoleon.’

De Cock knikte.

‘Een geschenk van Thérèse de la Fontaine en moeder Maria de Gans… door Smalle Lowietje persoonlijk bij mij aan de voordeur afgeleverd.’ Hij kwam langzaam uit zijn fauteuil overeind, zette bolle, voorverwarmde glazen op een rij en schonk in. De manier waarop hij de fles hanteerde, getuigde van liefde en aandacht. Drinken van cognac was voor hem een bijna ceremonieel gebeuren. Hij deelde de fraaie glazen rond. Daarna, met een haast devoot gebaar, nam hij zijn glas op en sprak een heilwens. ‘Op de emoties,’ sprak hij plechtig. ‘Op de emoties die ons leven beheersen.’

Fred Prins grijnsde.

‘En die jij misbruikt om mensen te bewegen hun diepste geheimen te openbaren.’ Het klonk wat beschuldigend.

De Cock keek hem aan. Zijn gezicht betrok.